Przychodnia

Przez moment William rozważał to czy kobieta czasem z niego się nie naśmiewa. Taka myśl przez niedługą chwilę błąkała po umyśle mężczyzny, który postanowił to zbagatelizować.
- William Parker - odpowiedział, przekładając jeden kciuk przez drugi, co prędzej wyglądało na jakiś świderek czy jak to człowiek mógłby nazwać, wokół jednej osi i tyle.
Pokręcił zaraz głową.
- Stres w pracy zminimalizowany przez Feng Shui - taki kiepski żart. - Poważnych urazów nie było, a i żadnych leków nie biorę. Niszowe przeciwbólowe bez recepty, które tyle pomagają co nic - wyjaśnił, nieco leniwie.

- Nie lepiej zmienić okulary? - spytał, zbaczając z tematu/ celu, po który tutaj przybył. Nie było to drażniące, a jednak zastanawiało mężczyznę, czemu kobieta co rusz marszczy nos czy sięga dłonią do oprawek, skoro to i tak jej nie pomaga.
- No, jak powiedziałem - odparł. Jakoś niespecjalnie musiał dbać o zwroty grzecznościowe albo chociaż sympatyczniejszą, inteligentniejszą (wtf) postawę. Nie, żeby był przekonany, że skoro kobieta jest blondynką to głupia, no bo tutaj by nie pracowała, jednak... wnioskowanie i powtarzanie tego samego? - Człowiek się przestawia, to i potem trudno wrócić na te same tory - tak jak pewnie było w tym romansie Skittlesa i Connora. Obaj mieli coś do siebie, a jednak... niby przeczepiony wagon i te inne sprawunki.
- Sugeruje coś pani? - poprawił się na krześle.  

- Widać, że rzadko - odpowiedział. To już akurat było powiedziane oschłym, znużonym tonem.
Parker miał nadzieję. Dobra, może nie tyle nadzieję, co po prostu oczekiwał, że to pójdzie szybko. - Lepiej bez nich - palnął, gdy ściągnęła te okulary.
Will zagryzł policzek od wewnętrznej strony, uśmiechając się półgębkiem; prawy kącik jest ust drgnął niezauważalnie, kiedy niespiesznie mężczyzna przechylił się do przodu tak, że łokciami mógł wesprzeć się o swoje kolana.
- Gdybym miał problemy tego typu, to już dawno siedziałbym u psychiatry czy psychoterapeuty - odpowiedział, przyglądając się kobiecie. - Wypisuje pani czy nie? - kiwnął na receptę. Tu nie chodziło o to, że się wzbraniał czy coś (nawet jeśli tak to wyglądało). Po prostu nie rozumiał tego podejścia.

To pewnie padłoby pytanie - po co nosi okulary, którymi zbliżona jest do wyglądu pani Osel? Mógłby nawet rozważać, że to jej córka czy coś w tym stylu! Oczywiście, gdyby to go interesowało, bo William akurat nie należał do aż tak wścibskich osób.
Parker wziął receptę i zaraz podniósł się. Tylko po to, by wyciągnąć portfel z tylnej kieszeni spodni i schować ten papierek do jednej z przegródek. W międzyczasie, przyglądał się zaciekawiony blondynce.
- Przedawkować to prędzej uda się tabletki na ból głowy czy też pleców od siedzenia - rzucił już swobodniejszym tonem, bo dostał to, czego chciał, więc nie trzeba było się męczyć, o! - To i tak jest brane doraźnie, nie muszę martwić się o to, że zaraz cały blister tabletek mi zniknie, bo nie będę mógł zasnąć. Najwyżej będę wiedział gdzie się zgłosić, skoro jest pani tak skora do pomocy - spojrzał na Kaśkę nieco wymownie.
- Och, na towarzystwo nie mogę narzekać. Praca swoje robi prędzej - dodał z rozbawieniem, chowając portfel.

- Nie jest pani pierwszą i ostatnią osobą, która mi to mówi, a i tak jakoś nie doszło do tego, bym był zmuszony do zapisania się na odwyk - odpowiedział z powątpiewaniem głosie. Wątpliwością wzbudzoną słowami i gestem kobiety, który nieco zdołał zażenować ciemnowłosego, wysokiego mężczyznę.
- Nie wątpię - zmrużył oczy, gdyż stał w dość kiepskim miejscu i najwidoczniej sprzątaczka nie wywiązywała się aż tak dobrze ze swoich obowiązków zawodowych.
- Księgowy, więc praca siedząca - powiedział spokojnie, spoglądając na telefon. - Nie powinno to chyba dziwić, dlaczego ze snem ciężko, jak i bóle głowy częste - tak, tak, zrzucał winę na myślenie, a jakże. Ach, również na to, że trochę nad tym siedzi, a chcąc mieć teoretycznie więcej czasu dla siebie, to po nocach zdarza mu się przesiadywać.

Mając prawie czterdzieści lat (lada moment druga młodość, a jakże!) to wypadało, żeby William należał do tych odpowiedzialnych osób, które co nieco o życiu wiedzą.
- Niewykluczone, jednak chcąc mieć więcej czasu dla siebie, wolę spędzić trzy pełne dni nad papierzyskami, a potem dopiero odpoczywać, więc tak. Zdarza mi się przeholować - wzruszył ramieniem. Dobrze, że nie był takim typem człowieka, który to od razu się wkurzał, gdy ktoś zwracał się do niego raz tak, raz tak.
Uniósł spojrzenie znad telefonu, gdy usłyszał o wyścigach i walkach.
- Skąd taki pomysł? - spytał, jakoby był zdziwiony tym, że kobieta go o coś takiego posądza! No, właściwie to lekki siniec, już zanikający powoli jeszcze zdobił okolice oka Parkera, ale póki człowiek nie wpatrywał się bezczelnie to nie dało się tego od razu zauważyć.

Prychnął pod nosem.
- Jakby kiedyś tutaj było spokojnie to teraz mogłabyś się dziwić. Tak to nie ma czemu - odpowiedział. - Zawsze się to działo, tylko byli tacy, którzy nie potrzebowali wizyty u lekarza. Proste - wzruszył ramionami.
Spojrzał na nią z powątpiewaniem.
- Cóż, nie mogę na siebie narzekać - przyznał, mając na myśli swoją kondycję. Może nie był taki rozrośnięty w barkach jak Connor, ale też nie można było powiedzieć, że jest jakimś chudzielcem. - Nie przesadzaj.

- No, chyba że tak - odparł. - Kwestia przyzwyczajenia. Można powiedzieć, że tutaj znacznie więcej się dzieje niż w metropoliach. Oczywiście, przede wszystkim dlatego, że mieszkając w tak małym mieście, człowiek niemalże o wszystkim się dowiaduje niedługo po danej akcji - wyjaśnił, otaksowując ją spojrzeniem. Niespecjalnie zwracał na to uwagę, jak to w końcu było z Parkerem. Każdy ubierał się jak ubierał, ktoś kowbojki nosił, których sam Will nie założyłby od siebie. No, chyba że nie miałby wyboru czy coś w tym stylu.
Mężczyzna, rozbawiony zadarł nieco podbródek przez co wydawał się jeszcze wyższy. Nie patrzył na nią z wyższością, ale po oczach księgowego dało się zauważyć, że usłyszał doskonale jej słowa.
- Fakt, nie mogą. Nie mają na co - zrobił krok do przodu, ale tylko po to, by znowu przenieść ciężar na nogę będącą z tyłu.

To było ledwo zauważalne, jednakże na wspomnienie o handlarzach narkotyków, cień grymasu przemknął przez zarośniętą twarz Parkera. Osoby wiedzące doskonale o tym, że za tymi ludźmi Święci nie przepadali, nie byłyby specjalnie zdziwione taką postawą. Ci, co jednak o tym nie wiedzieli - cóż, różnie mogli pomyśleć, że może ma do czynienia w związku z tym albo sam tego nie popiera, jako odosobniony człowiek, a nie członek gangu motocyklowego.
Był nieco rozbawiony zachowaniem kobiety, co dało się zauważyć. Mniejszy krok wykonał w jej stronę, skupiając spojrzenie albo na jej twarzy, albo na rękach, które chwilowo były czymś zajęte.
- Jeszcze jakieś pytania? - rzucił. - Widzę, że zapał się zmniejszył na to.

Szybko dało się to zauważyć, toteż Parker nie mógł pozostać w tejże sprawie obojętnym. Co z tego, że inni woleliby, aby to w innej sprawie nieco działał!
- Nie mam żadnych pytań - uniósł brwi z lekkim uznaniem na jej odpowiedź, opierając się dłonią o kant biurka. Robiąc to, nie nachylił się w stronę kobiety, zmniejszając odległość. Nieco się osunął na bok, by nie czuła się przytłoczona, ale też mogła zauważyć, że jest bliżej.
- Zatem... jako nie-lekarz masz jakieś pytania?

Fakt. Kobiety zazwyczaj były niższe od Williama o głowę czy też więcej, a tutaj proszę - dosyć wysoka osoba mu się trafiła, na co niespecjalnie narzekał. Jakżeby mógł, prawda? I też racja - jego zamiarem było wzięcie recepty i wyjście z przychodni, choć tymczasem narażał się na to, że jak wyjdzie to zbulwersowani pacjenci czekają niecierpliwie tylko po to, by narzekać co drugi dzień na to samo. Mogliby się wysilić, naprawdę.
- Napoje? - powtórzył, jakby zaraz miał ją wyśmiać, do czego jednak nie doszło. - Powiedzmy, że porządniejszy alkohol, jednak nie będący niczym słodkim, typowo kobiecym. Różnie się trafi - odpowiedział, nie zwracając szczególnej uwagi na to, że ktoś coś powiedział za drzwiami nieco głośniej.
- Wystarczyłoby Will, niźli nagłe zwroty grzecznościowe.

Kobieta sprawiała wrażenie, jakby naprawdę denerwowała się tym, że ma zaraz zadać pytanie. Czyżby tego rodzaju było jej pierwszym czy coś? To wydałoby się dziwne, naprawdę. A facet jak facet - był wzrokowcem, toteż uważnie przesunął spojrzeniem po dłoni czy też po włosach kobiety, które zniknęły za ramieniem. Wychylać się przecież nie będzie. Jedyne, na co zdobył się to uśmiech.
- Jeśli na pewno nie będzie to czymś słodkim, kobiecym, to trudno odmówić - odparł. Kultura w stu procentach, a jakże! I niestety - nie było jakiejś szczególnej reakcji na to, że zwróciła się doń pełnym imieniem.
- Najwidoczniej będę musiał przyjść pod ten sam gabinet w razie czego - dorzucił, odsuwając się powoli. Właściwie to już mógł kierować się do wyjścia. No, chyba że kobieta miała zamiar przedstawić się czy zostawić jakiś kontakt. Co tam, że mógł spojrzeć na receptę!