Warsztat samochodowy i myjnia

/ początek, sobota, 1.02.14 r., wczesne popołudnie


Nie pytać jak. Po prostu. Jools widział informację czy też usłyszał, że jeden ze Świętych chciał sprzedać nowiusieńki, czyściutki, wyjechany dwa razy, może trzy, samochód. Może nie będzie taniej niż w salonie, ale... nie było ale. Byłyby wtedy, gdyby okazało się, że jednak coś nie tak jest z samochodem. Niemniej, można było uznać, że się umówili i Reynolds miał wstawić się z pieniędzmi pod warsztatem, by jeszcze sprawdzić auto.
No i szedł powoli w odpowiednią stronę, wzdychając cicho, bo miejsce nadal było zamknięte.

Tak, z pewnością Benek nie będzie pasował do rzędu osamotnionych motocykli na najbliższe trzydzieści sześć miesięcy. Będzie natomiast pasował do cynamonowej Impali i oranżowego Buicka Regala, wyróżniając się tym, że jest nowy i czarny. W końcu auto, które nie rzucałoby się w oczy spośród innych samochodów.
Spojrzał najpierw na Briana, następnie na auto i z powrotem na właściciela. Jeszcze właściciela.
- Dokładnie, to ja! - powiedział wesoło, zaraz wyciągając rękę, ażeby to było takie oficjalnie. - Jools Reynolds - przedstawił się, nie wyciągając z kieszeni kurtki wypchanej pieniędzmi koperty.

Zadziwiające jest to, jak po rzuceniu palenia i niezbyt częstym piciu alkoholu człowiek może być wspaniały. A może... to dlatego, że żona go nie biła, nie miał tylu dzieciaków do wychowania (choć wiele by za to dał)? Druga młodość czy też nieśmiertelna młodość - tak, to na pewno pasuje do mężczyzny wyglądającego jak Krzyś Brat.
Reynolds kiwnął i spojrzał po samochodzie, słuchając tego, co DaltonBond miał do powiedzenia.
- Ale nie skupia się w jednym miejscu jak tamte, huh? - kiwnął w stronę motocykli. Można by pomyśleć, że Jools miał zamiar któryś z nich zakupić. Dałby radę, nawet dwa!

Jakoś pocieszać się trzeba. Człowiek niedoskonały, to choć względnie (i z porządnym wmówieniem sobie) postacie niech będą.
Najpewniej tak wysoką, jak tylko się da. Niektórzy doliczyliby do tego specjalnie podatek od emocji, miłości i pamięci, a wiedząc o tym, że Parker jest jednym z tych niektórych - może nawet jedynym? - to na pewno by taki narzucił.
Od razu by zarobili na tych siedzących.
Ebenezerowi do śmiechu wiele nie potrzeba było. Może i porównanie głupie, ale rozbawiło Reynoldsa, który obejrzał dokładnie auto, zerknął jeszcze w maskę. Następnie zapytał o to czy może za kierownicą zasiąść. W końcu to Brian jeszcze był właścicielem samochodu.
- Siedemnaście czy osiemnaście? - spytał dla upewnienia, spoglądając na Briana i sugestywnie pomacał się po piersi. Nie, nie chodziło o zakochanie, o sprzedanie strzały w klatę, żeby nie było.

Nikt by nie kupił. Święci by zabili Briana, inni zaś woleliby to spalić czy coś w tym stylu. Na złomowisko. Oho, wtedy to byłyby burdy i to porządne.
Eben zasiadł za kierownicą. Oczywiście, wszystko dostosował pod siebie: ustawił lusterka boczne czy wsteczne, fotel, kierownicę, zagłówek i przechylenie oparcia, chwilowo się wiercąc. Cóż, z motocyklami stokroć łatwiej było ogarnąć - wystarczyło sprawdzić czy rączki kierownicy dobre, czy sam szkielet kierownicy pasuje, a i siedzenie dobre.
Przejął kluczyki, wcisnął do stacyjki, w której przekręcił. Pewnie tak jak Święci zasiadający na motocyklu i wsłuchujący się w ryk motorów, tak Jools z uśmiechem zaaprobował ten pomruk bentleyowego silnika.
Już go kupił. Przekręcił klucze w stacyjce i wyciągnął kopertę z pieniędzmi, te wyciągając z opakowania. Tak, żeby przeliczyć samemu, a następnie dał Brianowi.
- Zgadza się? - spytał. - Wszystkie dokumenty i te papierowe bzdury, które tylko męczą człowieka to w schowku, nie? - dorzucił. - Chwila podpisywania będzie, ale szybko zejdzie - dorzucił swobodnie.

Każdy lubił co innego. Przynajmniej tutaj była korzyść - Brian pozbędzie się zbędnego dwuśladowca i będzie miał pieniądze, a Jools zyska kolejną dziecinę, która nie będzie błyskać oranżem i brązem! Wspaniała transakcja.
Reynolds przejrzał dokumenty, ale nie wczytywał się w nie szczególnie. Nie były to pierwsze czy ostatnie papierzyska tego rodzaju, więc dość szybko mu to poszło.
- Wiadomo kiedy otwieracie warsztat? - spytał, może nawet z pewną dozą współczucia spojrzał na Daltona. Po czterech latach Jools zdążył się rozeznać, kto z kim trzyma, do kogo przynależy. I usłyszeć też wiele zdołał.

Reynolds pokiwał głową.
Gdyby miał więcej czasu w swoim życiu, gdyby doba była dłuższa, gdyby zaufanie zaistniało to może by nawet na to poszedł? Może nie liczyłby na zarobek ale dług wdzięczności i ewentualnego przeglądu od czasu do czasu?
Ale nie było co liczyć. Bowiem mężczyzna zajęty był i kierownicami magazynu, i gadaniem w radiu, i byciu dobrym wujkiem. To są niesamowicie zajmujące obowiązki dorosłego mężczyzny, który kończył przeglądanie dokumentacji.
- Może jakieś ogłoszenie, by podszko... w sumie nie ma co, musicie mieć pewnych mechaników - mruknął, krzywiąc się, bo nie wyszła mu rada. - Miejmy nadzieję, że szybko staniecie na nogi - nie mówił tego jako przyjaciel Świętych, a bardziej jako klient warsztatu, który miał jakieś zaufanie.
Podpisał co nieco, podał jeszcze Daltonowi do podpisania.
Chyba mogli się pożegnać.

| początek - 13.03.2017 r.
| godzina 10:07

Tak jak William zapowiedział, a następnie umówił się z Sethem - miał zamiar najpierw przyjechać do warsztatu na szybki przegląd, oględziny i ewentualnie ogarnięcie swojego motocykla, jeśli sprawa nie zajmie długo. Najwyżej przesiądzie się na jeden z samochodów, żeby tym się mogli zająć. Plan dnia jako-tako miał zorganizowany, bo dużo do roboty bądź co bądź nie było.
Przyjechał na motocyklu. To, co było mu potrzebne, było w szerokiej sakwie. Sam księgowy ze względu na okoliczności pozwolił sobie na odpoczynek od kurtki Świętych. Najpewniej ze względu na potrzebę wyczyszczenia odzienia, hehe.
Cluster mógłby go nie poznać, gdyby nie tak znana i charakterystyczna japa Parkera. Mężczyzna miał na sobie koszulę, proste spodnie. Skórzane rękawiczki zdobiły jego ręce, podobnie jak zegarek nadgarstek. Warkot silnika motocyklowego był słyszalny doskonale.
Zapukał w jakąś blachę.
— Pod którym wozem się chowasz, Cluster?

— Bynajmniej! — odpowiedział. Odczekał aż Seth wytrze ręce i wtedy przywitał się z mężczyzną, stając obok. Nigdy nie interesował się mechaniką. Nie był w stanie zrobić tylu rzeczy, ile pozostali z gangu. Znał się jednak w jakimś stopniu na swojej maszynie czy parę rzeczy w samochodzie potrafił ogarnąć. Mimo to, wolał zostawić komuś w zaufanych rękach. Raz, że był pewny, że szybciej ogarną, dwa - zawsze łatwiej było obwiniać kogoś innego niż siebie.
Z założonymi za plecami rękoma patrzył niczym dzieciak na to, jak Cluster sprawdza jego maszynę. Trochę szyję wyciągnął, trochę się cofnął, o pół kroku najwyżej. Przeszedł się po warsztacie i wsunął ręce w kieszenie spodni.
— Nie jestem żydem, a przynajmniej nie pamiętam, żebym był — odparł. Tak, jakby w ogóle nie załapał o co Sethowi chodziło. — Ale skoro wszystko w porządku to dobrze. Byłbym w stanie założyć się, że Ramirez nie raz i nie dwa się przejechała, a w dodatku coś jeszcze dorobiła. Bo chyba nie Cooper, nie? — parsknął. — Chodzi mi o tę starszą Ramirez.
Poprawił mankiety koszuli.
— Będziemy mogli jechać do Foster. Pewnie będzie uszczęśliwiona na widok raty.