Warsztat samochodowy i myjnia

<< Pakapakapaka

Nie trudno się było domyślić, że właściciel warsztatu opierdolił go z góry do dołu. Za swoją nieobecność musiał odcierpieć nadgodziny i uszczerbek na wypłacie do negocjacji przez miesiąc. Wszystko do negocjacji. Zachariasz, w swoim śnie mianowany Władysławem, postanowił się zmienić. Stać się bardziej odpowiedzialnym mężczyzną. W związku z tą obietnicą, uszczuplony w portfelu o ponad trzy stówy, z determinacją wypełniał to co do niego należało. Obowiązkiem było załatwienie wszystkiego co potrzebne jeśli chodzi o starego Camaro z 69 roku. Sam chętnie by sobie takie cacko sprawił, ale przywłaszczenie nie wchodziło w grę. Chyba, że ktoś go zostawi. Co było wątpliwą sprawą. Złość na policję przeszła mu już całkowicie. W kombinezonie rozpiętym do połowy i brudnej białej bokserce, leżał pod autem naprawiając uszkodzone w dosyć poważny sposób hamulce. Tu już nie chodziło o zwykłą wymianę klocków. Takie rzeczy facet mógł sobie sam w domu załatwić. Można się tu było dostać trzema drogami. Pierwsza, przez drzwi, a dwie pozostałe, przy wejściach garażowych. Jedne z wrót nie zostały opuszczone do końca, więc Zachary wysuwając się akurat po jakiś klucz, przejechał kawałek po podłodze i wychylając głowę w górę, sięgał po klucz, kiedy nagle...! Zobaczył nogi. I to jakie nogi. Całkiem zgrabne nogi. Zaintrygowany dolnymi kończynami, zapewne istoty ludzkiej, Brightwood obejrzał się wkoło czy ktoś go nie obserwuje, jednak drugi mechanik zajmował się swoją robotą. Mężczyzna złapał za szmatkę i wygramolił się w górę przechodząc parę kroków ku bramie. Podniósł ją tak, aby mieć widoczność na po pierwsze, maszynę stojącą na podjeździe, po drugie, panienkę zmierzającą w niewłaściwym kierunku.
- Szefa nie ma. - zabrzmiał głos przy ścianie. Brightwood zmrużył oczy próbując za chwilę zrobić z dłoni daszek, aby uchylić się przed promieniami słońca.

Zachary vel dres musiał się zaprzeć w sobie, aby nie przyjrzeć się tej pannicy uważniej. Od góry do dołu! Nie wypadało tego robić. W ciągu kilku dni dostał po mordzie wystarczająco dużo razy. Pomyślał, że ma całkiem zabawne brwi. Może sobie je malowała? Albo w ogóle ich nie ma? Twarz mężczyzny przeciął pojedynczy uśmiech, który trwał może jeszcze chwilę lub dwie, ale zaraz przeniósł się na motocykl.
- Szkoda tracić czasu i przywozić motocykl dwa razy w to samo miejsce. - zaczął odsuwając się od ściany z krokiem ku wehikułowi. Przejechał prawą dłonią szybko po włosach rozmierzwiając niesforną strzechę. Przypomniał sobie, że musi przecież ogolić się na łyso w niedługim czasie. Ręka opadła swobodnie do boku, a Brightwood dotykał już drugą dłonią ramienia kierownicy.
- Z przyjemnością rzucę okiem. - kiwnął głową, ale w łepetynie pojawiły mu się inne myśli. Tak czy siak zerknął jeszcze przez ramię na nieznajomą. - Jakie są objawy? - zagadnął chcąc najpierw dowiedzieć się od właścicielki co ją trapi.

Nie wie. Żadnych objawów. Baby. Wystarczyło powiedzieć czy coś warczy, czy coś stuka a nie powinno. Zachary jedynie pokręcił głową przygryzając kawałek dolnej wargi. Wyciągnął w stronę kobiety kawałek materiału, który nadal trzymał w rękach. Może nie była to czysta szmatka, a przynajmniej nie do końca czysta, ale zawsze coś.
- Mogę? - zapytał unoszą brwi i spoglądając na powrót na motor. Zanim jednak usłyszał zgodę, wsiadł na maszynę i spojrzał na kierownicę. Jeśli kluczyki były w stacyjce, odpalił go, jeśli zaś nie - poprosił o nie szanowną damę o bladych brwiach.

Silnik zaczął się dusić, ale nic z tego nie wyszło. Zachary schylił się w trakcie tej marnej próby nasłuchując dźwięku mechanicznego ujadania. Zastanawiał się czy właścicielka, nie znając przyczyny usterki, czy nawet nie domyślając się powodu zepsucia, potrafiła zadbać o swój próbując zapobiec ewentualnym usterkom.
- Kiedy ostatnio był w serwisie, warsztacie? - zapytał z zaciekawieniem. Przechylił nogę i zszedł z maszyny przyglądając się czemuś od boku. Jego ulubiony temat. Elektronika. Podejrzewał, że kobita po prostu zasiarczyła akumulator, a pewnie nie pomyślała o konkretnym jego ładowaniu. Teraz to nawet by się nie dało.
- Do dwóch dni powinien być naprawiony. - powiedział. - Zadzwonię do pani jeśli powstaną jakieś problemy. Prawdopodobnie coś się dzieje z akumulatorem. - Zastanawiał się czy warto tłumaczyć. Wyprostował się wycierając jeszcze ręce w spodnie. Poprawił opadające rękawy kombinezonu przywiązując je jak koszulę w pasie w nieco zmodernizowany sposób. Z kieszeni wyciągnął jakąś zmiętą kartkę, która się nie nadawała. Popisana, mała, podarta.
- Ale zaproszę do środka, nie mam długopisu przy sobie...

Spróbowałaby tylko nie zapłacić, przeszło przez głowę Zacharego, który powstrzymywał się od prychnięcia pod nosem. Kiwnął głową i pozwolił sobie otworzyć drzwi samochodu puszczając ręczny i przepychając go jeszcze odrobinę do przodu, co łatwe nie było.
- Lepiej wymienić. A koło można zostawić, popołudniu odebrać. - rzucił kierując się już w stronę lewarku. Zanim kontynuowała swoje wywody, Zach zdążył przytachać wszystko co potrzebne łącznie krzyżakiem i zmiennymi nasadkami. To co nie było mu na razie potrzebne położył na ziemi. Nie zwracał uwagi na tytuły grzecznościowe, bo po angielsku nie brzmi to tak jak po polsku. Do wszystkich mówił na ty jakby nie patrzeć. Grzeczność odznaczała się dopiero w sposobie wysławiania, który nie przypadał na tak krótką wymianę zdań. A przecież udawanie nie wiadomo kogo sprzed dwóch stuleci wyglądałoby dziwnie. Także tego...
- Zachary. - odezwał się napompowawszy już lewarek na dobrą wysokość. Nie odkładał jeszcze pręta, chciał się nim wspomagać przy odkręcaniu śrubek. Załatwił wszystko szybko i ściągnął przebite koło zataczając je gdzieś na bok. Podniósł zapasowe i nachylając się dopasował je na swoje miejsce. Nie dziwił się, że koło nie miało zabezpieczenia. W sumie stare auto. Ale on w swoim założył inną śrubę żeby mu jakiś fagas nie zarąbał. Te polskie korzenie. Przezorny jak cholera.
- Normalnie... - zaczął krzywiąc się w zabawny sposób do opony. Zaraz zerknął na Victorię z kucek. - Dziesięć dolarów, ale jako, że już nie pracuję, może być, że za darmo. - powiedział uśmiechając się pod nosem. Jakiś ty kurwa uczynny.

Pozostało mu tylko wzruszenie ramionami. Nie był Bóg wie kim, a akcent nieznajomej przyprawiał go tylko o niespokojne myśli, że faktycznie paskudnie to brzmi w całokształcie. Jako, że nadal miał to w swoim tyłeczku, nie przejął się zbytnio i już miał się zbierać chowając papiery, kiedy usłyszał jakiś głos. Akurat schylał się do szafki kiedy przyszła ta cała Jesień.
- O, a pani zegarka nie ma? - uniósł brwi wysoko w górę spoglądając na telefon. - Motor czeka. Wszystko gotowe. Akumulator za kilka lat będzie do wymiany, zawsze jak się odsiarcza trzeba pamiętać o tym, że nigdy nie będzie działał jak nowy. Ale w Appolonsa na pewno będą o tym wiedzieć. - sięgnął raz jeszcze po wymagane przez rudowłosą papiery i podszedł wręczając jej wszystko. Podparł się pod boki i czekał. Tak, czekał.