Mieszkania przy Eaton Street

First topic message reminder :

Przy zachodniej Eaton Street znajduje się wiele budynków mieszkalnych – są to głównie kamienice, które powstały tutaj podczas pierwszego rozrostu gospodarczego Appaloosa. Początek XX wieku obfitował w takie budowle – przybysze ze wschodniego wybrzeża bardzo chętnie wynajmowali tutaj mieszkania, mimo iż nie były one zbyt obszernie i nawet wygodne.
Do dziś wielu młodych ludzi decyduje się na stancje w takim budynku – jest to tańsze rozwiązanie niż własny dom na przedmieściach, ale trzeba się liczyć, ze w takim lokalu zamieszkać może co najwyżej para.

Mieszkania składają się tu głównie z salonu połączonego z kuchnią, łazienki i sypialni. W zależności od ceny można gnieździć się w malutkim pokoiku z wąskim łóżkiem lub pozwolić sobie na odrobinę luksusu. Mimo to, trudno szukać tutaj luksusów a i trzeba się liczyć z obecnością sąsiadów gatunku przeróżnego.

Wzruszył ramionami.
- No w sumie. Może masz rację. Żaden ze mnie materiał na kogokolwiek. Zresztą, och, gdzie mi tam, panna McLagen to inna liga. Chyba mam nawet gdzieś filmy, ale nie mów jej tego. 
Spojrzał na Gabrielle.
- Chcesz zobaczyć moją kolekcję?

Śmiała się dalej. Aż zapomniała o ranie na policzku, której się nabawiła jakieś sześć godzin temu. Cooperowi udało się ją oderwać od wspomnieć tamtych wydarzeń. Albo to działanie alkoholu.
Gabrielle przeczesała włosy dłonią i kiwnęła głową.
- Dajesz.
Ale detektyw będzie miał utrudnione zadanie, by z kanapy się zwlec, nie zrzucając Ramirez na podłogę.

Cooper musiał odepchnął nieco Gabrielle.
- Aleś się zwaliła na mnie, Ramirez... - mruknął, wreszcie z kanapy. Pociągnął Gabrielle za sobą i oboje poszli do drugiego pokoju.
W sypialni było już mniej gratów i bibelotów. Ale może to dlatego, ze większość miejsca zajmowała wielka szafa przy ścianie. Cooper odsunął jej drzwi i oczom Gabrielle ukazały się wszelakie płyty DVD a nawet kasety VHS.

- Dios mio..
Sapnęła, gdy odepchnięta, zawisła na krawędzi kanapy. Co za łotr z Coopera! Zdążyła pomyśleć, zanim stanęła na nogach. A tak się przyjemnie leżało! Gabrielle polazła za mężczyzną i weszła do sypialni.
Zainteresowało ją głownie wygodne łóżko. Gdy Cooper odsuwał drzwi szafy, Ramirez usiadła sobie na łóżku i zaraz walnęła się na nie plecami. Machnęła ręką, ponaglając towarzysza.
- Wybierz coś.. hm coś.

Oglądął z dumą swoją kolekcję, a z zachwytu nad sobą samym, wyrwały go słowa Gabrielle.
- Ale co, chcesz coś oglądać? Nie, weź, nie wygłupiaj się! Tak, ci tylko... no wiesz.
Stanął plecami do szafy i oparł się o nią. 
- No chyba, ze ci do domu wypożyczyć.

Podniosła głowę i przekrzywiła ją nieco, spoglądając na Coopera, zagradzającego dostęp do swej kolekcji. Iście komediowy widok, co Gabrielle zaznaczyła śmiechem.
- Nie oglądamy? To idę spać.
Stwierdziła i przekręciła się na bok, kolana podciągając pod brodę. No chyba zamierzała zająć detektywowi łóżko, Jego własne. Nim jednak ten zdążyłby zareagować, Gabrielle poderwała się i zaczęła ściągać bluzkę.
- Nie masz jakiejś koszulki pożyczyć?

Chyba musiał się pogodzić z tym, że Gabrielle zajmie jego łóżko. Albo przynajmniej połowę. 
- No pewnie mam.
Sięgnął do drugiej szafy, gdzie nie trzymał płyt a ubrania. Wygrzebał z jednej z szuflad dużą, czerwono-białą koszulkę Arizona Coyotes. Rzucił ją w stronę Gabrielle. 
- I co mówiłaś, ze stanika nie masz, jak masz!

- Dbam o Twą wyobraźnię.
Uśmiechnęła się szeroko i rzuciła ściągniętą koszulkę na fotel. Sięgnęła zaraz po ofiarowaną przez Coopera i wciągnęła ją na głowę. Jeszcze chwilę czerwony stanik świecił na wierzchu, zaraz zasłonięty materiałem.
Policjantka teraz ściągnęła spodnie i zostawiła je przy łóżku, by wsunąć się pod kołdrę.
Dopadło ją tak wielkie zmęczenie, że pewnie zaraz słodko zaśnie.

Cooper zamknął szafę, wypędził psa z sypialni i wyszperał swój stary t-shirt z logiem zespołu The Medicine. Typowo męski zestaw nocny, tylko te spodnie dresowe w kolorze łososiowym.
Gabrielle musiała się pogodzić z tym, że Cooper chciał się wyspać, toteż zajął drugą połowę łóżka.
Pstryk, światło zgaszone. Pies poskomlał i poległ pod łóżkiem. Panna McLagne pewnie nasłuchiwała pod drzwiami, a gdzieś Consuela uprawiała zapasy w szampanie.

Gabrielle chyba zasnęła.

Cooper na pewno spał. Tylko nim zamroczył go sen, mruknął coś o tym, ze lepiej niech Gabrielle nie papla o tej jego kolekcji, bo Harper będzie się z niego śmiać, a to będzie przykre.

Gabrielle za to zdążyła w odpowiedzi zażądać za to zapłaty.

Zaproponował, że przez następny miesiąc będzie jej robić prawdziwą kawę w pracy. Pewnie był tak zmęczony, że sam nie wiedział co mów i na co się pisze. Istniało też ryzyko, że Ramirez podwyższy stawkę.

Zgodziła się i zasnęła, by śnić o awansie.

Budzik zapewne zadzwonił o 6 rano, ale Cooper skutecznie go uciszył przez sen. Dzięki temu Nath spać mógł jeszcze spać, zapomniawszy, ze obok ma  Gabrielle. Chyba tak bardzo przywykł do samotności, że zupełnie nie rejestrował tego, ze kogoś ma w łóżku, co skutkowało zajmowaniem coraz większej przestrzeni na materacu.
Lecz w końcu zwlókł się z łóżka,m gdy pies zaczął ujadać. Z poczochranymi włosami, w kapciach i szlafroku, wyszedł z nim na spacer.

Gabrielle spała w najlepsze, korzystając z tego, że nikt nocą jej nie gra pod oknem. Zmożona nie tylko przez zmęczenie, ale także alkohol, nie czuła, że ktoś obok się wierci czy rozpycha.
Gdy budzik zadzwonił, przekręciła się tylko z boku na brzuch i spała dalej. Nie usłyszała, gdy Cooper wstawał i wychodził.

Cooper wrócił ze spaceru z psem - od razu skierował się do kuchni by włączyć ekspres do kawy. Na co komu śniadanie jak można było od razu wlać w siebie podwójne espresso z podwójnym cukrem. 
- Fifi, weź, spierdalaj... - mruknął do psa, który słysząc mielenie kawy, zaczął ujadać. Jeszcze tego brakowało, by o szóstej rano...
Chwila, nie była szósta, było już zdecydowanie później!
Nagle Cooperowi nie trzeba było kawy, bo godzina na zegarze całkowicie go otrzeźwiła. Nigdy jeszcze tak szybko nie umył zębów, nie wciągnął spodni na tyłek i nie zrobił tostów.
- Ramirez, z łóżka! - Krzyknął, wpadając do sypialni i prawie rzucając w kobietę tostami z masłem.

Gabrielle wyciągnęła się w poprzek łóżka, nawet jednego oka nie otwierając. Zapadła w mocny sen i nie została z niego wybudzona nawet po powrocie Coopera. Mógł się tak krzątać do południa, ona spałaby w najlepsze.
Śniła o Loli, której skóra zmieniała kolory niczym tęcza. Koleżanka z pracy szybko zamieniła się w wielkie usta, które chciały ją pożreć. Ale dlaczego?! Gabrielle poderwała głowę, jak tylko Cooper wleciał do sypialni. Czy to jego krzyk, czy koszmar ją  zbudziły?
- E?
Zdążyła tylko spytać, patrząc na detektywa zaspanym wzrokiem i nie bardzo jeszcze kontaktując. Od tostów odwróciła głowę, na którą narzuciła kołdrę, chowając się przed okrutnym światem i... kacem.

Cooper podskakiwał na jednej nodze, usiłując założyć tęczowe skarpetki. 
- Pragnę ci zawiadomić, ze jest bardzo późno!
Podskoczył jeszcze kilka razy i wpadł na łózko, dupą prawie lądując na twarzy Gabrielle.

- Nic mnie to nie obchodzi!
Zawołała spod pościeli, nie ruszając się nawet wtedy, gdy Cooper niemal zmiażdżył jej twarz. Nie wystarczyło, że była ranna? Właśnie! Byle tylko się nie ruszać z kacem, zawołała
- Jestem ranna!

- Ach, pani w takim razie wybaczy. 
Cooper wygramolił się z łóżka. Ale zamiast odejść, chwycił kołdrę i ściągnął ją z Gabrielle.
- W takim razie trzeba rany obejrzeć i opatrunek zamienić. Ramirez, to nie są żarty. Wejdzie ci gangrena i ci trzeba będzie amputować połowę twarzy. A jak tego nie przeżyjesz? Opowiem ci historię o takiej jednej bohaterce dzikiego zachodu, której odcięto nogę jak ją wąż ukąsił na pustyni?

Nawet nie zdążyła złapać za kołdrę, by uniemożliwić jej zabranie. Czuła się jak pewna nadmorska niewiasta bez swego śnieżnobiałego kocyka! Jak Cooper mógł być tak okrutny?! Gdy zaczął paplać,  Ramirez przełożyła poduchę na głowę, tyłek za to mając na wierzchu
- Nie opowiadaj mi strasznych rzeczy! Zrób kawę i zmień ten opatrunek.
Stwierdziła i odsłoniła policzek. Mógł Cooper robiąc z nią co chciał. No znaczy opatrunek zmienić!

- Opowiadam ku przestrodze. Co jak faktycznie odpadnie ci pół policzka? Nie wiem, czy, och, mógłbym cię dalej kochać!
Gdy tyłek Gabriele zaświecił przed oczami Coopera, mężczyzna uniósł nogę i kopnął kobietę w te meksykańskie pośladki.
- Z mlekiem czy bez?

- Nie mógłbyś przestać.. au! Bastardo!
Gabrielle podniosła się z poduchą i rzuciła nią w Coopera. Zaspana dalej odgarnęła gęste, ciemne włosy... ładniejsze niż detektywa! i odpowiedziała, że z mlekiem. Powoli zaczęła się zsuwać z łóżka, marząc o prysznicu.
Ale powoli.

O nie, jedynie Florencio miał ładniejsze włosy od Coopera. Sorry, Gabrielle, zadowolić się musisz trzecim miejscem na podium.
Poduszka trafiła w plecy Coopera, ale ten nie zwrócił na to uwagi. Wyszedł z pokoju... by po chili wrócić, podnieść poduszkę i odłożyć ja na łózko.
- Ale syf robisz!