Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

Cooper gryzmolił karykaturę Bakera.
- No, a jakie to były zainteresowania? Motory, handel bonia i bójki w barze? - dopytał, spoglądając znad kartek na Sue.

Oho, Cooper się rozkręcał. Baker zmarszczył brwi, obserwując pociągnięcia długopisu.
- Motory owszem. Co do reszty, muszę pana rozczarować.
Milczał chwilę.
- Pana motory nie interesują? - zaśmiał się i sam odpowiedział. - Jasne, że nie. Od razu widać.

Uśmiechnął się szeroko.
- Jakby pan zgadł. Interesują mnie inne dyscypliny spędzania wolnego czasu. A pan to chyba ma go aż w nadmiarze?
Wyciągnął z teczki fotkę karabinu znalezionego w domu Connora.
- Co to jest, panie Baker?

- Niestety nie. Może nie wyglądam, ale jestem pracoholikiem - mruknął. Zacieszona morda Coopera zaczęła go irytować.
Spojrzał na podsunięte zdjęcie.
- Wygląda mi na karabin - odparł zwięźle. - Ale pan chyba zna się lepiej ode mnie w tej dziedzinie.

- No nie wiem, wie pan? Bo ja nigdy w jednostkach specjalnych nie byłem - mruknął. Postukał palcem w fotkę. - A to broń sprzedawana tylko policji i wojsku. skąd w rękach cywila?
Uniósł nieznacznie jedną brew.
- Eastman się chwalił swoja kolekcja broni?

- Ja też nie - odpowiedział znużonym tonem. - Czy to nie pytanie, na które pan powinien znać odpowiedź?
Zmarszczył lekko brwi.
- Nie, raczej nie. Zresztą, zdaje pan sobie chyba sprawę, że u nas prawie każdy trzyma jakąś giwerę pod łóżkiem - zaśmiał się. - Ale ja nie wnikam, co gówniarz sobie kupował - wzruszył ramionami.

- Zdaję sobie sprawę z tego, ze każdy tu może mieć arsenał. tylko dziwnym trafem takie karabiny zginęły z magazynu, który był obrabowany 26 lutego. Co więcej... w tym miejscu znaleziono krew Eastmana. A i też wiemy, ze sam w tym czasie nie był. 
Sięgnął do torby, w której miał laptopa. Rozłożył go an blacie i po chwili Baker zobaczył pulpit z tapeta ze zdjęciem Beyonce.
Potem Cooper włączył nagranie z monitoringu z magazynów JTC.
- To Eastman... - wskazął na postrzelonego. - A reszta?

Oho, Cooper przechodził do rzeczy. I Bakerowi się już tak nie podobało. No, ale że on w ogóle nie miał specjalnie miłego wyrazu twarzy, to teraz nie było to jakims wielkim zaskoczeniem.
Och, laptop. Już chciał spytać, czy zaczną oglądać teledyski z Beyonce, ale Cooper włączył coś zgoła innego.
Czyli Parker miał rację, mówiąc o tym, że oglądali monitoring.
Baker popatrzył na niezbyt wyraźne nagranie, na detektywna i znów na nagranie, by ostatecznie wzruszyć ramionami.
- Skąd mam wiedzieć? Przecież wszyscy mają kondomy na łbach.

- Gdzie pan był 26 lutego w godzinach od 20 do pierwszej w nocy? - zapytał poważnie, pauzując film na momencie, gdzie Baker wraz z Willem rozbrajali alarm. 
- Pan nie powie, to może pana kolega Eastman będzie bardziej gadatliwy i nam wyzna, kto zajebał ciężarówkę spod Elmir's diner.

Westchnął ciężko i zrobił minę jakby się głęboko zastanawiał. Albo właśnie się wkurzał, gdy patrzył na siebie strofującego Williama, żeby przyłożył się bardziej do roboty.
- Możliwe, że byłem w Appaloosa Ci... Co? - zdziwił się, przyznając sobie w duchu nagrodę za etiudę "przesłuchanie". - Jaką ciężarówkę, o czym pan mówi? Trochę za szybko skaczemy z tematu na temat, hm?
Podrapał się po brodzie.
- Więc, jak mówiłem. To mógł być dzień, gdy odwiedzałem moją wnuczkę - tu miał ochotę zaprezentować Cooperowi zdjęcie z małą Sue, przedstawiające widok Bakera jako najlepszego dziadka pod słońcem, który z całą pewnością był miłym, rodzinnym człowiekiem, a nie przywódcą gangu handlującego bronią.
- Aczkolwiek nie mam pamięci do dat. Nie zapisuję czynności każdego dnia w kalendarzu. Ludzie tego nie robią, serio - zaśmiał się. No, chociaż może taki Parker?...

Uśmiechnął się do siebie i coś zanotował.
- Był pan w Appaloosa u wnuczki? Adresy, numer telefonu i nazwisko - poprosił, podsuwając kartkę i długopis.
- Co do ciężarówki. Niedługo przed napadem zgłoszono kradzież wozu dostawczego spod Elmir's Diner. Podobnego do tego z nagrania... a potem wóz sie rozpłynał w powietrzu... dziwne. Tak jakby ktoś go... zezłomował? Wrzucił na dno jeziora? Zakopał? Czytał pan takie opowiadanie Stefana Queena? Tam koleś popełnia morderstwo zakopując kierowcę wraz z samochodem. Nikt nie znalazł ciała...

- Ale co, telefon do wnuczki? - zaśmiał się. - Będzie pan musiał poczekać parę lat na rozmowę z nią...
Och, ale z niego dowcipniś. Wziął jednak długopis i zapisał adres mieszkania Sally, oraz jej nazwisko. Podrapał się po głowie, zastanawiając, czy ma numer do własnej córki. Chyba nie.
- Aha - skwitował monolog Coopera. - Nie czytałem.

- Szkoda, przydałoby się, żebyście się podszkolili w lekturach szkolnych... - mruknął, spoglądając na kartkę.
- Ile razy pan siedział w pierdlu, panie Baker?

- Słucham?
I pytanie to dotyczyło obydwu wypowiedzi Coopera. Nie będzie mu gówniarz nic zarzucał. Baker zsunął się na krześle i założył ręce na piersi.
- Tak słabo się pan przygotował do rozmowy? - spytał kpiąco.

- Ja jestem bardzo dobrze przygotowany, ale mam wątpliwości co do pana pamięci. Bo wie pan jak to jest z recydywą... - mruknął.
Westchnął ciężko.
- Nie oszukujmy się, i pan i ja wiemy czym zajmuje się ten wasz klub motocyklowy, nie an darmo jest w rejestrze zorganizowanej przestępczości. Chce tylko wiedzieć, czy przypadkiem ta zaginiona broń nie trafiła tez w miejsce walk kartelu. Jakieś dwa miesiące temu w kopalni miedzi.

- Co panu nie pasuje z moją pamięcią? - warknął.
Wbijał wzrok w Coopera z mało przyjemną miną.
- Nic na ten temat nie wiem, detektywie.

- Jasne. Ile mamy lat, Baker? Dwanaście? Dalej będziecie udawać głupa za każdym razem gdy powiem wam, ze iem, ze jesteście w gangu? A co, te wasze kurteczki, loga, tatuaże i gęby gadające o Świętej Rodzinie to co? Wymyśliłem sobie?
Zamknął kajet.
- Dobrze, jak nie chcesz mówić, to sobie inaczej poradzę.

- A prawo zabrania nosić kurtek i ozdabiać je wedle uznania? Tatuaże to przestępstwo? - prychnął. Spojrzał na niego z pewnym politowaniem. Cooper błądził jak dziecko w ciemności, ot co. Może wiedział, że ma iść prosto, ale i tak błądził.
- Więc mogę już iść? - spytał, prostując się w końcu.

- Nie, oczywiście, że nie broni - powiedział - nie zakazujemy wam tego. To nawet lepiej, ze je nosicie, bo wiesz, łatwiej was w tłumie dojrzeć.
Uśmiechnął się szeroko. 
- to chyba wszystko, panie Baker. A i niech mi pan powie... jak pana przyjaźń z kartelem po tylu latach od zerwania?

Miał ochotę mu zwyczajnie przypierdolić.
Tak wielka ochotę!
- Chyba nie rozumiem pytania - wycedził.

- Jak wasze stosunki po roku 2005? - dopytał.

Baker przechylił się nad stołem i odparł cicho:
- Nie wiem, jak pan, ale jedyne stosunki, jakie miewam, są z kobietami. I po 2005 wciąż nie narzekam.
Zacisnał zęby i odetchnął. Spokojnie, spokojnie!
- Coś jeszcze?

- Dobrze, miejmy nadzieję, ze druga strona będzie miała więcej do powiedzenia - mruknął, odsuwając się od stolika.
- Mówię o kartelu a nie o kobietach. W pańskiego penisa wierzę całym sercem.

Baker zacisnął pięści pod stolikiem.
- Cieszę się, bo ja w pańskiego nie bardzo - warknął pod nosem.
Był zły, że Cooper wbił mu haka na sam koniec. Chociaż podejrzewał, że blefował. Wstał i wyszedł z sali przesłuchań, trzaskając drzwiami.

- Ej, proszę nie trzaskać, bo farba schodzi! - Krzyknął za nim Cooper, a potem zabrał się za zbieranie notatek, akt i chowanie laptopa. 
W recepcji, jeśli Sue raczy poczekać, Baker dostał zeznania do podpisania.
Dla Coopera dzień pracy sie skończył.
Czas zając sie poważniejszymi sprawami - jak swoje własne urodziny. 

/zt