Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

Zupełnie, jakby go to coś obchodziło. Owszem, poczekał. Przeczytał zeznania, podpisał i poszedł.

zt

---> po przeskoku

Na szczęście siostra Coopera nie nękała mnie telefonami. Nie miałem nastroju na głębszą znajomość. wszedłem na posterunek rozejrzałem się po czym zabrałem się za sprawę strzelaniny i pościgu. Dajcie mi pierwszego tego co mnie opluł. Zobaczymy jak będzie śpiewał. Zwinąłem teczkę i poszedł do pokoju przesłuchań.

Na pierwszy rzut poszedł Steven Omar. Mężczyzna, który postrzelił Gabrielle Ramirez, sam potem zostając przez policjantkę raniony.
Siedział w  pokoju przesłuchań, jeszcze z opatrunkiem na ramieniu. 
z akt wynikało, ze już raz siedział za napad i kradzież.

- Dobry - burknąłem przeglądając akta. Ptaszek miał już co nieco na sumieniu. Milczałem a dopiero po pieciu minutach podniosłem głowę.
- Pan Omar tak? - zapytałem, w końcu zamknąłem teczkę rzuciłem ją na stół, oparłem się i patrzyłem na Stevena.
- Jak ręka?

Mężczyzna milczał. Ale wyglądał na przestraszonego.

- No to skoro nie chcesz rozmawiać o - kiwnąłem głową na ramię - to może o pościgu i strzelaninie?

- A co chcesz wiedzieć, co?

Mnożnik na charyzmę, próg 40. Jak przekroczysz, mężczyzna się łamie i wszystko wyśpiewa.
Jak nie, dalej milczy.

43

- No najlepiej po kolei trochę się spieszę. kto? Po co? Dlaczego? Miałeś już odsiadkę, znowu będziesz miał, ale zawsze możesz sobie skrócić... Dostaniesz więzienie o zaostrzonym rygorze, strzelałeś do policjanta i tak jesteś w czarnej dupie, a może być trochę łatwiej... - spokojnym tonem uświadomiłem mu o co chodzi.

- Dobra, dobra, mówię jak było! - zawołał - Ten koleś... ten, którego pobiliśmy... miał obraz, który mieliśmy ukraść. Jak go złapaliśmy, to powiedział, że go nie ma. no to zaciągnęliśmy go to auta by pogadać... i wtedy pojawiła się ta policjantka. Zatrzymała nas, strzelaliśmy... a resztę to sam wiesz! Widziałeś! Postrzeliłem ją w policzek a ona mnie w ramie... tyle! Obrazu nie mamy i nie wiemy gdzie jest!

- Ukraść obraz... i co sami go chcieliście sprzedać? Ktoś wam to zlecał?

- Sami - potwierdził - znaliśmy faceta i go obserwowaliśmy... wiemy, ze miał ten obraz przekazać kurierowi na aukcję. Ale jak go napadliśmy to powiedział, ze gdzieś go ukrył.

Nie miałem zamiaru mu się chwalić gdzie jest obraz nie musi wiedzieć.
- I komu chcieliście go sprzedać? Na ebayu? - zapytałem, trochę było w tym ironii, nie byłem tępy. Jeśli się kradnie obraz trzeba wiedzieć gdzie go sprzedać, gdy się tego nie wie przed, potem już a późno.
- Czyli nikt wam tego nie zlecał, więc kto miał być odbiorcą?

- Mieliśmy sprzedać anonimowemu nabywcy - powiedział, patrząc Aldo w oczy - Nie, nie znam człowieka, wiec nawet nie pytaj!

- Kiedy? Mieliście się umówić z nim? Jak? Wie że obraz wam zaginą?

Wzruszył ramionami.
- Ja ni nie wiem. Miałem tylko obić kolesia i wziąć obraz. Potem mieliśmy jechać do Austin w Teksasie. Tyle wiem.

- Austin w Teksasie, tam miał ktoś się z wami spotkać, tak? Anonim kto wie? Twój kolega Dalton?

Pokręcił głową.
- Nie mam pojęcia. Powiedziałem wszystko co wiem - warknął, widocznie już zirytowany i zmęczony.
- Daj mi już święty spokój!

- Nie warcz na mnie? - mruknąłem - to ja podobno jestem psem, a ty masz być potulnym kotem jeśli nie chcesz skończyć marnie rozumiesz? - nachyliłem sie nad stołem mówiąc ostatnie słowo.
Potem wstałem i otworzyłem drzwi.
- Zabierzcie go a dajcie Daltona - rzuciłem do strażnika. Potem ponownie usiadłem.

Przyprowadzono Daltona. Ten zaś nie wyglądał na takiego z kim można było się łatwo dogadać. od razu spojrzał wprost w oczy Aldo, uśmiechając się kpiąco.
Milczał.

- i co się szczerzysz? - ooo z tym się zabawię, ciekawe czy już dzwonił do adwokata - nazwisko?

- Masz w aktach. - Mruknął i rozsiadł się wygodniej.


Henry Dalton, lat 37, siedział za pobicie i paserstwo, oraz włamanie.

Cwaniaczek, tak już się o tym przekonałem. Nie zamierzałem bawić się z nim w słowne gierki.
- Podobno ty wszystko nagrywałeś przy kradzieży i sprzedaży obrazu? - zamyśliłem się - kto miał go odebrać?

38

Nachyliłem się nad biurkiem i napisałem w aktach głośno literując.
- D-e-l-g-a-d-o n-i-e w-s-p-ó-ł-p-r-a-c-u-j-e - odłożyłem długopis. Jednak chwilę później nachyliłem się i dopisałem.
- Sprawdzić wadę słuchu u podejrzanego Delgado - znowu wyprostowałem.
- Powtórzę. Kto miał odebrać obraz?!