Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

---

Zmrużyłem oczy, że kurwa co, czy ja dobrze słyszałem, a może jakieś badania okresowe musiałem na słuch zrobić.
- Można by napisać że nazwał Ramirez suką - dodałem całkiem poważnie, a w duchu się uśmiechnąłem, jednak ten szeryf miał jaja i nie był ciepłymi kluskami który tak ściśle trzyma się zasad, oczywiście zasady zasadami, są granice których nie można przekraczać, ale dla mnie przestępca jest przestępcą i nie ma taryfy ulgowej. Mając takiego szefa można sporo zdziałać ja to rozumiałem i nie chciałem tego nadużywać. Dlatego postanowiłem nie drążyć tematu.
- Coś jeszcze?

W międzyczasie Tom wykonał telefon. Niestety nie należał do osób cierpliwych, więc średnio czekał aż wszyscy wyrażą swe życzenia. Zamówił tyle ile trzeba było. Fascynujące.
W międzyczasie weszła Gabrielle, na którą nie zwrócił uwagi. Ale usłyszał o czym rozmawiali i westchnął. Szeryf na pewno nie będzie zadowolony z takiego obrotu sprawy, ale nie mówił tego na głos. Nie mieszał się do prywatnych pogaduszek oraz do spraw szefa.
- No zamówiłem. Przecież, nie przylecą w ciągu pięciu minut, Jon. Jaki ty niecierpliwa, kuźwa. - burknął, nalewając sobie kawy i zagarnął włosy palcami do tyłu, bo wpadły mu do oczu. - Myślę, że poczujemy jak się zjawi.

- Oj no Tom, nie bądź taki ... - ale już nie dokończył myśli bo Gabrielle zamachnęła się na jego pupcię. Podskoczył i wydobył z siebie męski pisk.
- GABI! Nie dla ciebie mój tyłek, żeby go kłuć! - i to jeszcze się powtarza.
Odsunał się na bezpieczną odległość i zrobił niezadowoloną minę.
- Dowie się jak będzie na to czas. Potrzebuje urlopu a jest uparty jak osioł, to mu pomożemy "podjąć decyzję". - wzruszył ramionami.

Machnął ręką na Jona, nie za bardzo wiedząc o co mu chodzi.
- Aj tam. - burknął. Nie był jednak w żaden sposób chamski czy niemiły. Po prostu taka jego natura. Trochę oschła. W tym czasie przyjechało żarcie. Tom przyjął i zapłacił, a potem walnął wsio na biurko. - Proszę, paniczu. Świnia w bułce przyjechała.
Swojego wziął w łapę, a pod pachę czapkę. Wyszedł bez słowa na patrol.

zt

Lola zjadłaby burgera. Z dżemem brzoskwiniowym. I już miała wypowiadać swoje życzenie, ale zdała sobie sprawę, że to by ją zdradziło momentalnie. Siedziała więc cicho, płacząc w duchu, że nie może ziścić swojego maleńkiego marzenia. Że nawet tego jej nie wolno. Głupiego, małego burgera z dżemem! Bo już by się zaraz wszyscy domyślili! Jakby nie mogli poudawać dla niej głupich! Nie, nawet tego nie są w stanie dla niej zrobić!
Brunetka pociągnęła nosem, mrugając zawzięcie, by nie pozwolić łzom spływać po policzkach. Zmrużyła oczy i wcisnęła kąciki ust w policzki, byleby tylko warga nie zaczęła jej drżeć.
-Bez zdrowego jedzenia nigdzie go nie puszczamy.-odezwała się w końcu, cicho, z fochem w głosie.

- Na co mi wymyślone kobiety, jak mam jedną idealną? - powiedział cicho i zaraz skupił się znowu na telefonie by jednak ubłagać Donne o załatwienie zdrowego cateringu. 
sięgnął po burgera i wgryzając się w niego, spojrzał po Loli.
- Dobrze się czujesz? - dopytał.

No chyba Jon zaraz puści pawia z tej słodyczy. Pochłonął swojego burgera jakby głodował przez tydzień i niezadowolony i z okłutym tyłkiem poszedł w stronę Biura koronera.
- Załatwie szybko te konserwy i zaraz wracam. Pomogę ci malować - powiedział jeszcze na odchodne do Loli.

---> biuro koronera

Lola podsłuchiwała jak tam idzie Cooperowi załatwianie zdrowego żarcia dla szeryfa i ewentualnie podsuwała mu jakieś argumenty bądź też żywo protestowała, jeżeli miałoby się nie udać.
Kiwnęła głową Harperowi.
-...nie, po prostu... ja też chciałam burgera.-poskarżyła się smutno.
...z dżemem brzoskwiniowym. I kiślem.
I na chwilę odłożyła swój smutek na bok, gdy do biura wszedł najczarniejszy człowiek stąpający po kuli ziemskiej. Aż jej szczęka zjechała. Poza tym był w garniturze.
-Przepraszam... zgubiłeś się?-wydukała, bo w końcu szeryf nic im nie mówił o nowym koledze! Ale... może Cooper go ogarnia? A, nie, zaraz... chyba Lola powinna to ogarniać w związku z nowymi obowiązkami. Hmmm.

Cooper oddał swojego burgera Loli.
- Lola, nie można pytać ludzi od tak, czy się zgubili!
Potem spojrzał na nieznajomego mężczyznę.
- Przepraszam, czym możemy służyć?

<--- biuro koronera

Jon szybko uwinał się z ciałami, bo też nie miał czego w nich szukać. Jedyne co mógł zrobić to poskładać resztki jak puzzle. Wrócił do biura zachaczywszy po drodze o automat z kawą. Wszedł  do głównej sali.
- Kto pakował te konserwy? Znowu zapakowali mózg z jelitem grubym i to jeszcze do nie tego pojemnika. A tyle razy powtarzałem...o, dzień dobry.
Kiwnął głową na przybysza i stanął obok Loli.

Lola poruszyła kilka razy ustami i zamrugała.
-Ale.. jak to nie można.. ja chciałam... miła być... dlaczego nie można.-zamramrotała do siebie cicho pod nosem.
Skrzywiła się, gdy Jon im przerwał kontemplację przybysza.
-Jezu, Jon, nie mów takich rzeczy przy... nowym?-uniosła wysoko brwi.
I chwilę potem zbaraniała. I zrobiło jej się gorąco. I zarumieniła się.
Szturchnęła ręką Coopera i nie odrywając wzroku od pana Noiss'a, otworzyła kącik ust przy detektywie i zaczęła mówić: "ej, to ja. mu chodzi o mnie. CO MAM ROBIĆ?". Była bardzo, BARDZO dyskretna.
Odchrząknęła, udając, że ma wszystko pod kontrolą. Wystąpiła przed szereg.
-Szeryf McConnor jest niedysponowany aktualnie.-oświadczyła jakże formalnie.-I, eeeeeeee, chyba... chyba...-obejrzała się do tyłu, szukając potwierdzenia w twarzach kolegów.-...chyba ja jestem tą osobą. Eeee, oficer Martinez, miło mi.-potrząsnęła jeszcze raz rękę czarnucha, stresując się.

Niestety, Cooper nie mógł pomóc, bo wezwali go na przesłuchanie.
Chwycił ciastko, wsadził między zęby i pognał w stronę pokoju przesłuchań.
- Poradzisz sobie, Martinez!

/zt

Jon nie był ani trochę speszony. Toć to tylko praca, jak się nie chce słuchać o bebechach w słoiku to nie ma co siedzieć w policji.
- Jonathan Harper, koroner - przedstawił się gdy człowiek-noc podał mu dłoń - Skąd do nasz przybywasz?
Położył dłoń na ramieniu Loli w ramach wsparcia.

Oczywiście, że ideał! Szkoda tylko, że się na niego nie czeka! Gabrielle bawiła się długopisem, odprowadzając detektywa spojrzeniem i zaraz wlepiając swe oczy w nowego kolegę. Już jej się nie podobał. Bezczelnie ominął ją w powitaniu.
- Tam jest jedno.
Wskazała na biurko, które nosiło warstewkę kurzu, nie ścieranego od kilku dobrych tygodni. W kącie, gdzie światło słoneczne nie dochodziło i trzeba było ratować się lampką. Krzesło chyba jeszcze starsze od McConnora, trzeszczało pod każdym dotykiem, a szuflady wymagały naoliwienia.
Gabrielle uśmiechnęła się do nowego i zaczęła się bawić szpileczką.
Może kiedyś Radu zechce przysąiść na jej biurku.

Lola wymemłała w ustach jakieś przekleństwo, gdy Cooper ją opuścił. Nie mogła jednak być na niego zła, bo dał jej burgera. Westchnęła.
-Ta? A co robiłeś w Chicago?-zapytała, bo skoro ziomuś był już od nich to mogła sobie pozwolić na spoufalanie. Jak to Lola.
Zagryzła wargę, gdy usłyszała o formalnościach. Czyli co? Ma go wylegitymować?
-Mam go wylegitymować?-odezwała się szeptem do Harpera, jednak szybko wróciła do swojego rozmówcy.-Eee, to może przejdziemy do biura?-zaproponowała wspaniałomyślnie.
I pewnie udała się w tamtym kierunku, po drodze łapiąc burgera, którego zaczęła wcinać, bo przecież biedna była głodna, a trzy fasolki do wyżywienia to nie taka prosta sprawa.
-Pewnie, że tak. Możesz sobie wybrać któreś.-machnęła niedbale ręką.-To, gdzie nie ma niczyich rzeczy jest wolne.-poinformowała go uczynnie.
Gdy już weszli do biura, zaczęła szperać w papierach, szukając potwierdzenia, że faktycznie zatrudnili kogoś takiego jak Radu Noiss.

Uniósł brwi i pokiwał głową Loli. 
Sam usiadł przy Gabi gdzy dwójka poszła do różowego gabinetu. Chwycił ją za dłoń i wyciągnął z niej szpilkę. 
- Ciekawe jak nowemu się spodoba amarant na ścianach. Chcesz zobaczyć nowe zdjęcia Sophie? - wyszczerzył się z nadzieją w oczach.

/ z domu

Wszedł do biura z domu.W ręce jak zawsze miał termiczny kubek z kawą ale minę miał raczej zamyśloną. Jak nie on, który zawsze od ucha do ucha uśmiechnięty i z szalonymi pomysłami.
Cholera Jonathan czy jak Joan wiedziała to on też.
- Cześć.- przywitał się z siedzącymi w pomieszczeniu.

Pokręciła głową z rozbawieniem, mając ochotę iść w teren na jakąś akcję. Tylko, że niestety jak na złość nic w mieście się nie działo. Gabrielle westchnęła i podparła głowę na dłoni, gdy nowy z Lolą przeszedł do gabinetu.
- Chciałabym to zobaczyć.
Odezwała się do Harpera, słysząc o tym jak Radu chwali się przykładem. Przez to wszystko nie zdążyła zareagować na te podbieranie szpilek! Ale Harper się doigra! Gabrielle zgromiła go spojrzeniem i pokręciła głową. Niech sobie da spokój z tym kundlem!
- Cześć - Przywitała Swarka.

Lola uniosła brwi.
-No, skromny jesteś, widzę.-zagadnęła, przekładając sterty papierów z burgerem w ustach. Oby tylko ketchup nie skapnął na nic ważnego!
-Hambzywzywzu?-zapytała z pełnymi ustami, łapiąc jakąś kartkę, pokazała mu ją. Było przypięte jego zdjęcie. Chyba pasowało.-Dobra, oficerze Noiss!-odezwała się, gdy już przełknęła.-Wygląda na to, ze wszystko gra. To... eeee... Gratulacje, czy coś... w pierwszym dniu.-powiedziała niepewnie.
Skąd miała wiedzieć jak wygląda postępowanie w takich przypadkach?! Szeryf jej nie przygotował. O nie! Jak oni sobie bez niego poradzą...?!

Wzruszył ramionami i pomachał jej szpilką przed nosem.
- A to jest mobing. Zachowuj się, młoda damo. - raptem dwa lata różnicy ale jaka przepaść emocjonalna. A teraz dojrzały i poważny Jonathan wcale nie wydął ust w dąsie na brak entuzjazmu i zainteresowania psiakiem. Jak można nie chcieć tych zdjęć? Koroner nie pojmował.
- Hej Sam - przywitał się niemrawo.

- A to jest pora na patrol.
Stwierdziła i wstając, dała całusa Jonowi w policzek. Potem się zmyła!

zt