Dom Williama

Parterowy dom o niskospadowym dachu pokrytym brązową dachówką. Zbudowany ze dobrej jakości materiałów. Ma dobrą izolację i działającą klimatyzację.
Wchodzi się do sieni, a z niej do dużego pokoju dziennego z otwartą kuchnią. Jest tu też dość miejsca, by postawić duży jadalniany stół. Korytarz po lewej stronie prowadzi do łazienki i dwóch pokoi, a mały korytarzyk przy kuchni kryje małe pomieszczenie gospodarcze i przejście do garażu. Garaż mieści jeden samochód.

KLIK, SZCZEGÓŁOWO:

- Nie należał do zbyt przyjaznych ludzi, z którymi można było swobodnie porozmawiać. nic w tym dziwnego i tyle - powiedział, mając zamiar uciąć temat.
Cóż. William dawał od siebie więcej niż pieniądze. Ego mu podnosić nie musiała (wystarczająco spore było). Nie miał zamiaru też płacić za to, że naprostowuje dziewczynę i jej maniery. Zresztą czy opłatą nie miałoby być to, że przez kilka dni będzie spała pod dachem Williama Parkera?
No w ciąży to Trish na pewno nie będzie, nie z Willem! I parą też nie, bo przecież jest między nimi ta przepaść intelektualna, materialna ma mniejsze znaczenie. Niektórym bardziej, innym mniej poszczęściło się w życiu.
- Nie wątpię - powiedział, nadal przypatrując się Trish w zastanowieniu.

- No tak, masz rację. Z pewnością - powiedział, sarknął. Nie, nie miał zamiaru jej mówić, że się myli. To był jej ojciec (o kochanku nie wie, ale to raczej dobrze), nie będzie więc zakrzywiać jej światopoglądu i obrazu tego, jak jest perfekcyjny papa Levy. Znaczy - jak był, no.
To zabrzmiało jak groźba! Zaczynam się bać o życie Williama. Biedny księgowy.
- Mm? - uniósł spojrzenie znad talerze. Niestety nie zjadł wszystkiego, może ledwo połowę, ale co się dziwić. Will do najgrubszych nie należał i nie wpieprzał wiele. Papierosy były wystarczającym posiłkiem dla niego samego.
Tak, potrafił być niesamowicie frustrujący. Bez i na własne życzenie.
- Nie wiem czy nie pójdę do Elmira, więc nie musisz się starać, Trish - powiedział, odsuwając się od stołu i wziął puste naczynia, żeby je wcisnąć do zmywarki.
- Trish, a ty nie zastanawiałaś się nad dalszym tańczeniem? - spytał, dopijając kawę.

Ciężko byłoby porównać taką sytuację, jaką miała Trish z Parkera. Trzyosobowa rodzina, która od czasu do czasu spraszała większych czy mniejszych gości (w postaci młodej Cassie i ciotko-babci Alice) to nie było to, jak miała Trish. Faktycznie, może nie tyle inna wartość społeczna, co inne podejście swoje spowodowało.
Teraz w przypadku Parkera rodzina też się zmieniła. Jak nie córka z jego byłą w Kanadzie, tak tu - Święci. Zgrupowanie, które mimo że każdy coś do kogoś miał to jednak potrafili się zachować. Mimo że sprzeczali się ze sobą i bywały wielkie niezgodności to jednak nadal było to czymś co się ceniło, prawda? Parker doceniał, choć nie było tego widać na co dzień. Albo nikt nie zauważał drobnych gestów.
- Do dwóch miesięcy, chyba. Mogą i tak wymagać zwolnienia lekarskiego - nie zauważył tego, jak pokręciła głową zajęty ogarnianiem maszyny do zmywania, a potem zatrzasnął drzwiami, by się włączyła. Najwyżej w zlewie zmyje te kubki i popielniczkę.
- Z ciekawości - przyznał. - Myślałem po prostu, że szybciej byłoby ci zarobić w czymś, na czym się znasz - dodał, bez cienia złośliwości, najwidoczniej nie zdając sobie sprawy, że mógłby tym Trish urazić, ale to był Parker! Czasem pod tym względem trzeba mu wybaczyć, przynajmniej można by to zrobić.
Niestety, nie mogę się z tym zgodzić. Skoro się nie pamięta to nie świadczy to za dobrze i można by się zamartwiać, tylko ciężko tak, jeśli człowiek nie wie dlaczego.
- Chciałaś odwiedzić Baby, nie? - spytał, zmieniając odrobinę temat, a samemu przeszedł już do części dziennej. Ot, by walnąć się na kanapę.

William pewnie zastanowiłby, dlaczego więc siedzi za biurkiem, jeśli nie chodzi jej o godność, a o zarobek. Nie miał teraz jednak do tego głowy. Zastanawiał się nad wielką wyprowadzką, która być może kiedyś będzie miała miejsce. Ot, żeby wyjechać z tego małego miasteczka, pozostawiając większość swojego życia za sobą. Świadomość, że mógłby zacząć od zera w jakimś stopniu może go motywowała do tego, ale zaraz też nachodziły inne myśli. Przecież coś za sobą by tu zostawił. Rodzinę, wiele wspomnień, cokolwiek w tym stylu. Nie wydawał się sentymentalny, ale może to odkrywał?
- Zdaję sobie z tego sprawę - powiedział. - Po prostu się zastanawiałem i tyle, nic dziwnego. Chyba? - spojrzał na Trish, zarzucając sobie rękę zgiętą w łokciu za głowę i spojrzał na dziewczynę. Otwarta przestrzeń też ma swoje plusy! - Po prostu spytałem - wzruszył ramionami.
- Potem i tak wybieram się do Heaven's, więc najwyżej mogę cię podrzucić - zaproponował swobodnie, mrużąc oczy. Ot, jakby zaraz miał iść spać! Poprawił się jednak na tej kanapie, wyciągając swoje nogi. Sięgnął tylko po pilot, by przyciszyć muzykę.
- A gdzie ty swoje rzeczy zostawiłaś? Wczoraj nie miałaś żadnych toreb tylko to, co... leży w gościnnym.
Zastanowił się gdzie są jej buty, bo ich nie brał z placu. Ups.

Dress code. Will powinien ją wysłać na to do Beth, to pewnie by jej doradziła jak ubrać się, by wyglądać odpowiednio i seksownie. Nie chodzi tu nawet o to, że źle się ubierała czy coś (choć jak dla Parkera zbyt wyzywająco, pewnie jak dla znaczącej większości), ale jeśli chciała być traktowana poważnie? Cóż, poświęcenia.
- Mhm, ok - powiedział. Raczej w tym momencie nie byłby pełen rezerwy, więc nie musiała się obawiać. Mogła usiąść obok. Skoro i tak będą przez tę parę dni mieszkać razem. Ta myśl mogła być przerażająca, ale dla Trish to pewnie spełnienie marzeń. Do czasu, póki nie postanowi zgarnąć trawki czy wciągnąć czegoś!
- Em, tak, jeśli sobie załatwisz buty - oznajmił William, otwierając oczy i spoglądając na Levy. - Bo chyba je zgubiłaś wczoraj, a nie mogłem znaleźć - przyznał, baczniej obserwując nogi Trish, aby potem skupić spojrzenie na jej twarzy.
- Bierz. Mi casa es su casa na ten moment - powiedział, uśmiechając się do niej.

- No... to. Jesteś bez butów, więc nie wiem. Napisz do Baby by ci pożyczyła? - zaproponował. Sorry resory, ale Parker tutaj damskich butów nie miał. Nie przebierał się ani nic z tych rzeczy, więc jakoś sobie poradzić musi.
Księgowy uniósł brew na widok zbliżającej się do niego Trish. Cichy, ledwo słyszalny przy muzyce zabrzmiał gardłowo, bo Will lubił jak ktoś przeczesywał jego włosy. To było przyjemne i odprężające.
- Jakoś na pewno - powiedział. - Uznaj to za przyjacielski gest - i to bardzo przyjacielskie było.
Ale może zaproponuje, żeby zepchnęła ze schodów kilka osób?

- Napisz, wtedy będziesz miała załatwione więcej i nie będzie problemu, by się przebrać - powiedział, splatając dłonie na wysokości swojego mostka.
Jak dobrze, że on nie musiał płacić za te zakupy! Sam nie robił za często (a jak już to pewnie i tak sporo), oszczędzał na nie wiadomo co.
William zamilkł, najwidoczniej nie mając nic do powiedzenia ani też nie chcąc, by Trish przerwała ten jakże przyjemny gest. Parker jednak po chwili się podciągnął do pozycji siedzącej, zastanawiając się nad tym czy najpierw iść do Liluye, czy Consueli.

Tym masażem głowy to pewnie zyskała kilka punktów uznania u samego Williama, który najwidoczniej zaaprobował takie zachowanie ze strony Trish. Szkoda tylko, że Parker zdawał się być na tyle nieogarnięty, że nie dostrzegł tego pragnienia dziewczyny.
- Okej - powiedział.
Sam po chwili ruszył do sypialni, w której się przebrał. Cóż, on się zdążył ogarnąć niemalże od razu po przebudzeniu, toteż wystarczyło mu teraz ubrać się normalnie. Ot, spodnie dżinsowe, ciemna, jednolita koszulka.
Palił kolejnego papierosa, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, a Will jako perfekcyjny pan domu (hehe) otworzył je, trafiając na...?

Sceptycyzm i nieufność nie tylko biła ze strony kobiety. Przede wszystkim ze strony Parkera, który nie wydawał się zadowolony. Przyjrzał się uważnie kobiecie, krytycznie ją oceniając. O nie, nie ma mowy.
- Niektórzy potrafią - odparł, odnotowując sobie co nieco w pamięci, by później o to spytać Trish. Czemu miał przeczucie, że zacznie żałować? - Nie, przyjaciel - powiedział, a dłonią sięgnął do przeciwnej części framugi, o którą się oparł. Nie, nie wpuści jej. Za czysto ma w tym domu.
- Zapłatę za przysługę? - spytał i zaraz zerknął przez ramię.
- Trish! - zawołał blondynkę.

Skrzywił się.
- Nie sądzę - powiedział z politowaniem na twarzy, choć nie wiedział czy to bardziej do niego, czy do kogokolwiek innego.
Westchnął cicho, kiedy Trish odpowiedziała. Cóż, najwidoczniej jej rzeczy nie były aż tak jej potrzebne, skoro nie biegła po nie, ale że William chciał zaraz wyjść, to uznał swoje.
- My się mamy umawiać? - spytał. - O nie, nie. Zostawiasz tu walizkę jako dobra przyjaciółka, a potem z Trish się dogadacie, co i jak - oznajmił. Uznał po prostu, że takie wyjście będzie najlepsze. - A wątpię, żeby Levy teraz wybiegła po nią, więc możesz mi ją oddać śmiało.

Parker ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się kobiecie. Syknął, kiedy najechała kółeczkami walizki na jego stopy, co nie było niczym dziwnym!
Kółka? Hajs? No proszę, Trish ma całkiem ciekawe towarzystwo. Z pewnością tak pomyślał Parker, który bardziej zainteresowany był tym, by zaraz wyjść niż jakoś zareagować. Tak samo chęć pogadania z Trish wydawała się bardziej znacząca.
Poczekał aż kobieta zniknie z pola rażenia widzenia i wlazł do środka z walizką Trish, którą przeniósł.
Wszedł bezpardonowo do łazienki, gdzie dziewczyna korzystała z luksusów. I przysiadł na kiblu, opuszczając wcześniej deskę.

- Walizkę masz tutaj, a twoja jakże sympatyczna koleżanka kazała przekazać, że jeśli nie wzięłaś tych czterech kółek to masz jej oddać. Albo kasę - poinformował, wspierając dłonie o swoje kolana i się podnosząc.
- Wychodzę i wieczorem pogadamy - dodał, a potem skierował się do wyjścia.
Levy mogła usłyszeć, jak za Parkerem zamykają się drzwi frontowe.

/zt

Williama trochę nie było. Nie dość, że krzykliwa rozmowa z Ramirez, która - jak zwykle - kończyła się tak samo, to potem krótki spacer na drugą część miasteczka, aby tam porozmawiać z Bakerem. Spodziewał się, że to Consuela spokojniejsza będzie od Sue, ale najwidoczniej Baker był bardziej skory do wysłuchania księgowego. Zapewne dlatego, że nie znał go parę miesięcy, a parę lat i zdążył się przyzwyczaić.
Podobnie spacerkiem Parker wrócił do swojego domu, dziwiąc się, że Trish nie otwiera, więc pofatygował się, aby wyciągnąć klucze i samemu sobie otworzyć. Cisza w domu świadczyła o nieobecności Levy, z której postanowił skorzystać i to w żaden szczególny sposób. Po prostu usiąść i odsapnąć, przy szklance alkoholu, jakiego sobie nalał.
- Ja pierdolę - przetarł swoją twarz dłońmi, mając ją w nich skrytą wcześniej, a potem ręce przesunął na swoje włosy i pokręcił głową.
A Trish? No cóż, kluczy nie miała skąd wziąć, więc będzie musiała zaczekać aż Parker otworzy. O ile ma zamiar właściwie wrócić tutaj, o!
Poczekał godzinę, a potem... a potem wyszedł! Musiał ogarnąć papierologię.

/zt, stacja benzynowa ->

William miał sporo czasu, sporo rozmyślań i problemów z jakimi trzeba było się uporać. To, że odstawiał je na później to była jego własna decyzja. Ot, nie wiadomo, co się dzieje, a to bodaj najgorsze.
Parker odetchnął ciężko, podnosząc się z podłogi, na której porozwalane były dokumenty. Papiery poszczególnych miejsc, przynależące do Świętych i odpisane na nowo, z kolejnymi aneksami do umowy. Część papierzysk, które były od postronnych klientów, walały się po prawej stronie księgowego. Część z nich, już dawno spięta i wetknięta w koszulki, spoczywała w folderach, a druga połowa tylko na to czekała.
Parker przystanął przy blacie, ćmiąc papierosa śmiało i przyjrzał się dwóm butelkom. Z Valium i Metadonem, jakby nie mógł się zdecydować, które wziąć najpierw. Śpiący raczej nie był, a ogólne padnięcie i zmęczenie to po prostu później odeśpi, nieświadom tego, że jak potem ogarnie się na jarmarku czy czymkolwiek, co ma miejsce w Old Whiskey, to wróci ze złotą rybką. Ucieszyłby się, jakby spełniła trzy życzenia. O, cholernie by się ucieszył. Wziął ten drugi lek ze świadomością, że może ostatnio przesadza, ale jak coś boli to lepiej działać zapobiegawczo, poza tym - czy on się ukrywał ze swoim problemem? Nieszczególnie.
Uzupełniając dalej papierzyska, wychwycił te, które miały zostać podpisane przez Bakera i Consuelę, skoro ta postanowiła zarabiać. Pewnie potem przejrzy inne dokumenty, żeby je uzupełnić czy coś w tym stylu. Bez pośpiechu, kombinowania i idiotycznego pierdolenia, bo tak było najlepiej.
Po godzinie ogarniania, kolejne dokumenty były schowane w odpowiednim miejscu, a William mógł sobie pozwolić na niedługą przerwę, podczas której nie robił nic prócz palenia papierosa, wypicia porządnej kawy, rozkoszowania się brakiem bólu i wpatrywania się w torbę podróżną. Torba już była na wpół spakowana, jakby Święty nie mógł się zdecydować albo czekał na coś jeszcze. Podniósł się, skierował do jednej szafy, by stamtąd wyciągnąć zapakowaną już paczkę, którą wcisnął na brzeg torby, ku pamięci.
Całą dokumentację skończył następną godzinę później, podsumowując wszystko i przeliczając to, ile ma na koncie kasy. Tabletki schował do torby, wyciągając wcześniej po dwie każdego rodzaju. Ogarnął się i wyszedł. Gdzieś.

/zt