Dom Clausa

Warkot motocykla Parkera dało się usłyszeć. Wszakże aż tak daleko nie mieszkał od Świętego, do którego właśnie zajeżdżał. Zresztą, już dawno nie widział Clausa, a sam zainteresowany już jakiś czas nie pojawiał się w Vivie. Chyba że panowie się mijali, to wtedy wszystko zrozumiałe.
Will zatrzymał swój motocykl na podjeździe, wystawił nóżkę, a kask, którego pasek trzymał w ręce, zawiesił na rączce kierownicy. Następnie skierował się do drzwi frontowych. Nie słyszał żadnego pisku Birdie, co go nieco zdziwiło, bo jednak Auguste dosyć często gościł u siebie córki!
Zapukał w drzwi dwukrotnie.
- Ruszaj się, staruszku - zawołał ze śmiechem i cofnąl się o krok, w razie gdyby Claus zapragnął mu na dzień dobry przygrzmocić w ryło, o.

Och to przecież mógł się wyżalić! Zwłaszcza tym, którzy żon nie mieli, z dziećmi też nie było śpieszno. Święci w końcu nie byli tylko i wyłącznie od tego, co niektórzy robili na co dzień, a też niejakie wsparcie, którego przecież policja nie mogła zdzierżyć i zaakceptować. Pewnie zazdro mieli, taka prawda.
- Nie, chciałem, żebyś szybciej otworzył - odpowiedział i wślizgnął się do środka, nadal mając jedną dłoń w kieszeni spodni, gdyż drugą poklepał Auguste'a po ramieniu. - Co cię nie widzę w Vivie, huh? Chyba ostatni raz widziałem cię przy darowaniu kurtki młodej - oznajmił i rozejrzał się, jakby w obawie, że zaraz ktoś wyskoczy mu zza pleców.
Wszedł w głąb salonu, aby odwrócić się do ciemnoskórego w oczekiwaniu na odpowiedź. Przy okazji popatrzył sobie na te trofea i zerknął na telewizor.

Kiwnął chętnie, najwidoczniej alkoholu nigdy dość. Przejął więc butelkę prędko, a potem zaśmiał się na słowa byłego wojskowego.
- Za każdym mi bliskim tęsknię - powiedział ze śmiechem, a potem pokiwał głową.
- Zgaduję, że wszystkie tak samo seplenią, co? - mruknął, a potem zajął miejsce na kanapie, przysłuchując się wyżaleniom Clausa w spokoju.
- Sam jestem zdziwiony widokiem Carmality - przyznał i napił się alkoholu. - Nie przychodziła za często, a teraz jak ten Florencio tam pracuje to dzień w dzień mogłaby być - westchnął. - Nadal mnie dziwi, co Betty skłoniło do zatrudnienia go, a obecność Evy... cóż, wiesz czego chce - powiedział, nie mogąc dać mu rady do zniechęcenia córki, najwidoczniej sam Claus będzie musiał z nią porozmawiać.

- Lepiej, żeby teraz się męczyła niż później, uwierz mi - Parker wiedział, co mówił! Sam parę lat męczył się z aparatem, a tylko przypomniawszy sobie o tym, to aż się skrzywił, bo wiele miał wówczas nieprzespanych nocy, zwłaszcza po nakręcaniu drutu.
Uniósł zdziwiony brwi na to, co Claus mu powiedział. Akurat żadnej serenady nie słyszał, a komentarz o Betty skwitował parsknięciem.
- Mam nadzieję, że chociaż dobrze mu to wyszło co? - rzucił i zaraz dodał: - Cóż, każdy ma potrzeby, Claus! Ile Betty może na nas patrzeć w końcu? - uśmiechnął się do ciemnoskórego i na podsumowanie o Auguste westchnął ciężko.
- Wiesz dobrze, że póki sama nie zobaczy, co musi zrobić, to będzie nadal do tego dążyć. Albo robi ci na złość? Zresztą... - nie dokończył myśli, gdy właśnie otrzymał wiadomość od Levy. Pokręcił głową do telefonu i wystukał coś na szybko, aby zaraz przełączyć na wiadomość od Evy. Komórkę podał Clausowi. - ...młoda chyba już coś spróbowała.
Zastanowił się.
- Młoda Ramirezówna szaleje i psioczy na starszą siostrę, jak zwykle takie kłótnie w rodzeństwie muszą być, ale na razie nie robi nic, za co by ją zjebać. No, może za gadanie o jakiejś Kiszce... Nie, Kiszewie - wyjaśnił i zaraz spojrzał na Clausa, przy czym pokręcił głową. - Nawet nie pytaj - napił się piwa.
- Wiesz co?

- I będzie trajkotać godzinami i będzie wołać "Tato, patrz! Tato, patrz!" - parsknął. - Zwróci ci się takie poświęcenie, jak i jej.
No bo Parker to rozumiał, że Betty zapewne brakowało kogoś innego, na swój sposób wyróżniającego się! Albo chciała sprawdzić jak długo Święci będą mieli cierpliwość i czy coś powiedzą na temat nowego pracownika. W końcu był on obcy, nie był członkiem kogokolwiek ze Świętych, a przynajmniej nikt nie mówił. Może się nie przyznawał.
- Zawsze była uparta, a z niej tego nie wyperswadujesz łatwo - wzruszył bezradnie ramionami, a kiedy Claus zaklął, Will kiwnął.
- Jak chcesz to możemy się nim potem zająć, choć pewnie jako ojciec będziesz wolał to ogarnąć - parsknął.
Musiał się zastanowić.
- Ta, była z nami odebrać dług od Curwooda i wczoraj ogarniała warsztat - wyjaśnił. - Przez chwilę trzeba poprowadzić, żeby w końcu sama zaczęła dążyć odpowiednio. Zresztą, tym najpewniej Maro się zajmie z chęcią - zaśmiał się. Sam księgowy nie miał jakoś obiekcji przed udziałem kobiet. Czasem ich urok był o wiele przydatniejszy niż mogłoby się wydawać.
- Zastanawiałem się ostatnio, co z Canizasem i nie mam żadnego pomysłu. Ani się nie odzywa, ani nic kurwa, żadnego znaku życia - zaczął tłumaczyć. - I pomyślałem, że możemy sprawdzić na złomowisku albo u niego w przyczepie, bo może się zgubił w swojej brodzie, która go pochłonęła, co? - zaproponował. - A potem, jak chcesz zajmiemy się tym rudym, co przyfasolił młodej.

- Och, nie wiem czy trzeba przesadzać - powiedział w zamyśleniu. - Dobitny przekaz może to i owo mu uświadomi - zaśmiał się.
William musiał się zastanowić. Niby mógł od razu powiedzieć Clausowi, jednakże uznał, że skoro sam Baker nie wie to lepiej będzie poczekać aż do czasu poinformowania szefa o tym, co musiało się wydarzyć.
- Ta, trochę się trzeba było pomęczyć, ale oddał - odparł. - Pewnie sądził, że skoro z Sally się zna to od razu większe ulgi ma - prychnął, zaś w myślach zaklął. Jak Betty czy Sally się dowiedzą to będą chciały ich zabić, w pierwszym odruchu.
- Jeśli chodzi o Canizasa to faktycznie nic mnie nie zdziwi, bo ten to wszystko i nic by zrobił, nie oszukujmy się.
Dopił piwo, a kiedy Claus spytał o to czy teraz się wybierają pokiwał głową.
- Im szybciej, tym szybciej obijesz buźkę rudego - zaśmiał się, choć sam się nie podnosił. Najwidoczniej uznał, że Auguste najpierw ma zamiar się przebrać.