Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- Na razie, Jim - rzucił do mężczyzny, a gdy Betty zadała mu pytanie, wzruszył ramionami. - Nie wiem, nie wchodzę nikomu pod kołdrę - powiedział. Ale się zastanowił czy czasem Beth nie miała już tej drugiej randki z Bakerem. Nie był jednak pewien, więc nic nie mówił.
- Jasne, Betty - skwitował z przekąsem i napił się piwa, patrząc na kobietę. - Absolutnie nikt nie ma.

William spojrzał na Betty jakoś bez wyrazu, przekonania.
- A w czym jestem gorszy? - spytał, może i głupio, ale złośliwie. - Nie mam potrzeby trzaskania każdego po twarzy za gadanie w taki a nie inny sposób - rzucił mimochodem.
- Śmiało, możesz powiedzieć jak ci się nie podoba to, o czym dowiedziałaś się na spotkaniu. Nietrudno zauważyć, że to masz za złe - powiedział po chwili, dopijając piwo, którego puste naczynie odstawił na bok z cichym łoskotem.

- Zdążyłem zapomnieć. Ale nie zapomniałem, że też jakoś po części masz w to wkład, więc i sobie możesz pogratulować.
Odpalił papierosa, a potem pokręcił głową, do siebie.
- To nie ja tu jestem rodzicem. A skoro robił problemy to może faktycznie nie było innego wyjścia, co? - rzucił i zaraz westchnął. - Fakt, można było zrobić tak samo jak z pastorem, który ostatnio odwiedził. Nie zrobi tego za prędko.

- Każdy się oszukuje - odpowiedział, jakże życiowo.
Następnych słów kobiety nie skomentował. Bo co, miał powiedzieć, że jak się dowie to będzie to szybszy koniec, bo na zawał padnie? O ile się dowie tak szybko?
- To po co pytasz, co masz jej powiedzieć, skoro i tak któreś z nas będzie musiało się odezwać? - rzucił. - Jakby co, Sally ma broń pastor, ale pewnie ci o tym mówiła. Nie powinno być problemu z zareagowaniem, jeśli zacznie kombinować.
Skipował do popielniczki.

Zignorował słowa gówniary. Choć pewnie jakby był Jimem to drugi raz by jej poprawił ten ryj. Ale nie jest, więc tego nie zrobił.
- Ona nie ma z tą bronią latać, tylko trzymać na zaś - przewrócił oczami i przesunął żarem papierosa po ściankach popielniczki, a potem go zgasił.
- Widzę, że znawcy z was - skwitował słowa Betty i Evy. Dźwignął się ze stołka, sięgając po portfel.

- Niech leci - mruknął. Nie miał zamiaru zamawiać.
- Będziesz wybierała się na te wyścigi? - spytał. Ciekawy był, ot, a już trochę Święci mamrotali.

Kiwnął na jej słowa i zapłacił.
- Na pewno ktoś będzie musiał pilnować - mrugnął do kobiety i się poprawił. - Może dzisiaj wpadnę po księgi. Na razie, Betty Jou.
I wyszedł.

/zt