Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- No, to by było najlepsze, jakby nie patrzeć - przyznał, ale pewnie nie spodziewał się tego, że zaraz Betty go wyciągnie do tańca. Boże, dobrze, że tutaj nie było podestu, bo nie zdążył się zapisać na kolejny kurs!
Ale zbladł (da się bardziej?). Tak, księgowy zbladł, jak go Betty zachęciła do tańca.
- Em, wiesz, że nie lubię tańczyć, nie? - spytał, jakby speszony albo nadal zdziwiony, ale okręcił zapewne Betty. Tak, no, na początek, nie? Czy coś w tym stylu.

- No dobra - zaśmiał się. - Z tobą mogę.
I pewnie nie miał problemu. Ba, pewnie był uradowany, że to akurat Betty prowadziła w tańcu, bo Will był zbyt sztywny (co dziwnie brzmi, jak tak pomyślę, hehehe) na to wszystko. Poza tym, wiadomo chociaż, kto najczęściej podpierał ściany na wszelakich tańcach! Nie był on Florkiem czy Joolsem z ich hips don't lie. Nie za dobrze tańczył, ale skoro miało to dać nieco radości Jou... to mógł się zdobyć na takie poświęcenie!

Niby brawo, ale Will to pewnie czuł się zażenowany czy zawstydzony. Boże, z córką jak miał to zatańczył (choć pewnie bardziej kończyło się na śpiewaniu, co mu aż tak nie przeszkadzało), ale skoro Gigi także zapragnęła tańca ze Świętym no to tańczył, nie?

Księgowy zamiast będąc zaczerwienionym z zawstydzenia to był blady. Tak, jakby zaraz miało go zemdlić, paść, cokolwiek w tym stylu.
A jak jeszcze Cherry się dorwała to on już nie wiedział, z kim tańczy i co tańczy, i jak tańczy. A był pewien, że tańczy źle. Bogowie, ale z jakimś uśmiechem (pewnie pełnym zażenowania wobec niego samego) przełożył dłonie w tańcu z Cherry.

...chyba czas rozwinąć umiejętność "taniec", pomyślałby Parker, gdyby łamał czwartą ścianę.
Jak doszło do Englishman in New York, to Will odsunął się od Crystal, podziękował i truchtem dotarł do baru.
- Mam dość - westchnął ciężko, z rozbawieniem nie tyle nikłym, co nieco zmęczonym. I napił się piwa.

Oj, był biedny. W ten czy inny sposób na pewno! Jak się wykosztuje za sprawę w Sugar Hill to go to też zaboli.
Odpalił papierosa, przysuwając popielniczkę do siebie.
- To na pewno - skinął. - Na szczęście to mi się nie zdarzyło i chyba się nie zapowiada - zerknął przez ramię na dziewczyny, a potem na Betty. - Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tyle tańczyłem - dodał z rozbawieniem. Najważniejsze, że jednak Jou się humor poprawił, polepszył znacząco!

Miejmy nadzieję, że nie chodzi o taniec, bo William nie wyrobi. To na pewno.
- Och, Sally, Sally, Sally - zawołał, podobnie jak znacznie młodsza kopia matki i uśmiechnął się.
- Czego dusza jęczy, co? - uśmiechnął się.

Pewnie Will na szybko poprosił Betty, by i jemu zaparzyła. Piwo czy kawa, czy inne drinki lub tequile... można było skorzystać przecież, prawda? Strzepnął popiół do popielniczki i lekko zmarszczył brwi na pytanie Sally.
- Co dzisiaj jest? Czwartek, nie? - zastanowił się. - To żadne oprócz siedzenia tutaj, a co?

Will początkowo nie wiedział jak zareagować. No bo się zdziwił facet, nie? Teoretycznie to on powinien na taką kolację zapraszać, a jak widać - Sally nie tylko to odziedziczyła po matce, a i prostolinijność. To na pewno, bezpośredniość, na pewno!
- Stęskniłaś się za Appaloosa? - spytał, jakby uznał, że taka reakcja była najlepsza, ale zaraz dodał: - No... w porządku, czemu nie?
Miał kasę, mógł nią szastać w końcu, eheheh.

Parker nie mógł zareagować. Nie zdążył.
Kiwnął jednak krótko na słowa Sally i pewnie zignorował jakieś rozbawienie dziwek, co to coś skomentowały.
Pewnie dopił kawę przyniesioną przez Betty, dopalił papierosa i się pożegnał z kobietą. W końcu czekała go kolacja.

/zt