Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- Wow, dzięki, serce mi łamiesz - skrzywił się. - Dobrze, że nie jest to pierwsze i ostatnie zranienie - westchnął, ale z uśmiechem na twarzy, więc najwidoczniej spłynęło to po nim, jak... no, po nim i tyle. Tak, jakby stanął na zewnątrz, przed barem.
- I dobrze. Po co robić domówki, jak się na nie chodzi. Człowiek od razu się czuje bogatszy, bo nie buli za remonty, Boże, tragedia - pogładził swój zarost.
- Nie, w ogóle się nie boisz, no co ty - zakpił sobie. - Każdy czegoś się boi. Nie ma co Chojraka zgrywać. Najlepsza postać kreskówkowa, jaką w poprzednich dekadach widziałem - zarechotał.- Chociaż ten dziad dziwny był, ale... no, nieważne.
I błysnęło coś, a deszcz zaczął mocniej stukać w okna baru. Reynolds się wzdrygnął.

Wydął policzki jak niezadowolone dziecko. Debil by uznał, że Jools nie ma w sobie już tego gówniarza.
- Hej, co wojewodzie to nie tobie smrodzie, zważaj sobie - powiedział ze śmiechem. - Nie przedrzeźnia się osób, których na dobrą sprawę się nie zna - dorzucił na pośpiechu. Śpieszyło mu się do żarcia. - Zresztą, pewnie twoja Celina czy tam Gabriela, czy inna Hermenegilda zdążyła się o tym przekonać, huh? Czytałem ostatnie posty - zacmokał.
- Jak można było spieprzyć okazję do ucieczki? Bogowie - pokręcił głową.
Pewnie jako dzieciak-hipokryta, też próbował być złośliwy.

- Starzej niż ty po tym deszczu nie wyglądam - zauważył naprędce. Tekst może i głupi (jak Jools czy autorka, która go prowadzi), ale przecież nie mógł nic nie odpowiedzieć! To by było jakby się zgodził z jej słowami. Teraz też zrobił, bo prawda w oczy kole, ale Julek miał swoje racji i byly innych racje.
- Ta? Jeszcze nie skończyła w piachu czy innej dziurze, czy puffie? Kwestia czasu pewnie - machnął łapskiem i jebnął opuszkami palców o kant. - Żeś w ogóle taka zmarnowana, jakbyś biegła zamiast jechała. Kogoś toczyłaś?

- Nie wiem czy wolę być kózką, czy baranem, zważywszy na to, jakie bzdury o Arabowie lecą w internetach - przyznał, skonfundowany i się odchylił na krześle nieznacznie. - Ludzie są na tyle popieprzeni, a wymyślanie coraz to nowszych orientacji i płci jest załamujące. Bogowie, Ameryko, co się z tobą dzieje - westchnął z bólem serca, ale tak naprawdę jedyne co go bolało to żołądek. Z głodu.

Will czuł nieodpartą potrzebę pojawienia się w Vivie. Po poinformowaniu Bakera o wizycie Coopera w warsztacie... na ten moment można by powiedzieć, że nie miał nic lepszego do roboty. Zatrzymał motocykl przed wejściem i wlazł do środka. Zobaczywszy Betty i siedzącą obok Gigi, która pracowała tutaj zanim do Heaven's się wybierała, uśmiechnął się nieznacznie.
- Cześć Betty, zrób sobie przerwę i chodź zagrać. Gigi niech się zajmie barem na razie - oświadczył bezpardonowo i podszedł do szafy grającej, przełączając na The Rolling Stones.

- A czemu nie? Też musisz odpocząć, prawda? - mrugnął do kobiety. Rzucił jeszcze do Gigi, by im piwa nalała. - Chociaż nie obraziłbym się, jakbyśmy z chłopakami ogarnęli sobie wieczorek pokera na pieniądze - dodał po chwili, biorąc pokale piwa i postawił je na stoliku obok stołu.

- Coś mi się wydaje, że teraz i tak będziemy mieli sporo czasu - odparł. - Skoro mamy siedzieć cicho i nie robić nic szczególnego - dodał, ale uśmiechnął się do Betty.
- Trzeba będzie potem z chłopakami pogadać i się umówić, więc w razie czego to cię poinformuję - przyznał i kiwnął na stół. - Zaczynaj, Bets.
W końcu kobiety mają pierwszeństwo, prawda?
- A o czym tak żywiołowo rozmawiałaś z Gigi jak wchodziłem?

Odświeżyć pamięć trzeba, nie ma co!
- Znowu? W jakimś kliencie czy losowej osobie, która jej pomogła? - spytał z nikłym rozbawieniem, przy czym napił się piwa. - Oby, bo problemy w pracy z powodu miłości to najgorsze i najgłupsze - stwierdził, nieświadom, że tak miała przecież Gigi.

- W J.B.? Naprawdę? - powiedział i spojrzał niepewnie na Gigi, a potem pokręcił głową.
Will uśmiechnął się na słowa Betty.
- To będę - zapewnił i się zastanowił. - Pewnie w przyczepach siedzą. Claus z Jimbo w Heaven's pilnują, jak to oni, a młode nie wiem, jakoś się nie interesuję - przyznał i wzruszyl ramieniem, aby przegrać tę turę.
- Chciałaś to masz, Betty - mrugnął do Jou, kiedy to jej zdarzyło się teraz być lepszą.

- Jestem chyba na to zbyt leniwy, by bawić się w ogarnianie dziewczyn - przyznał z żałosnym uśmiechem, który schował za pokalem, kiedy na nowo napił się piwa.
- Po prostu napisze, by wbili do baru. Pewnie pomyślą, że coś się stało - wzruszył ramionami, ale jeszcze telefonu nie wyciągnął, by zacząć rozsyłać wiadomości. - Ale to po następnej rozgrywce - wymownie kiwnął na stół.

O dziwo nie. Chyba?
- Obrażona, obrażona. Meksykański temperament i uparcie idą w złej parze - westchnął. Spojrzał jak Jou rozgrywa, a potem sam się zastanowił nad tym, w którą bilę wycelować.
- Podanie ręki u niej to byłoby chyba z momentem, gdyby Baker mi upierdolił pół ucha czy czegokolwiek za bronienie Liluye. Nadal tego nie może przełknąć - wyjaśnił. - Może z czasem, ja nie mam zamiaru się kłaniać i słaniać, więc... zobaczy się. Zresztą, ty z Bakerem, droga Betty, to od paru lat macie taki rollercoaster, że chyba przestałem ogarniać, jak to jest.
Uśmiechnął się i zapalił papierosa. Wyciągnął telefon, masowo wysłał wiadomości i już. Święci poinformowani.

1 rozgrywka, Will 20, Betty 10
2 rozgrywka:
1 tura, Will 0, Betty 10
2 tura, Will 10, Betty 10 / 1 (100)

- Uch, może czas, by zmądrzeć - skinął po chwili. Jeśli chodziło o Betty, to przez te lata Will już zdążył przywyknąć czy też poniekąd polegać na słowach kobiety. Nic dziwnego, skoro często im towarzyszyła i to ona zapewniała akurat alkohol oraz dobre słowo!
Te dwie zupełnie by wystarczyły, hehe,
- Może wszyscy jesteśmy i taki nasz urok? - spytał, mając na myśli Świętych razem i każdego z osobna, a przynajmniej się dobrali. Szkoda tylko, że aż tak wesoło to u nich nie było.

1 rozgrywka, Will 20, Betty 10
2 rozgrywka, Will 20, Betty 10

2 (105)
Księgowy przyjrzał się temu, jak Betty gładzi się po szyi, właściwie jej dłoni.
- Lepiej późno niż wcale - powiedział Will. Dobrze, że nie wspomniał o tym, że może zrobi kurs kaznodziejski, bo ta mądrość szybko by się wycofała! Jako że on zazwyczaj nie wznosił toastów, to tylko kufel uniósł, podbijając słowa kobiety i się napił.
- Na jak długo, Betty? - uśmiechnął się i obszedł stół, stając obok kobiety. Po to, by znowu uderzyć w bilę.