Salon

Największe pomieszczenie wspólne w całych hotelu. Tak jak i reszta, utrzymany jest w starym, hiszpańskim stylu kolonialnym – główny elementem dekoracyjnym są liczne, zielone rośliny doniczkowe, w tym niewielkie palmy.

W Salonie można zrealizować się przy filiżance kawy czy herbaty, usiąść w starym fotelu, obitym jasną skóra. Można też skorzystać z niewielkiej biblioteczki, a także stołu bilardowego.

Stąd można przejść do ogrodu, korzystając z wysokich, szklanych, podwójnych drzwi.

William skierował się do salonu. Raczej nie spodziewał się gości, choć ostatecznie się pomylił, wchodząc do pomieszczenia. Widząc policjanta rasy spaniela, westchnął bezgłośnie, niemalże od razu przypominając sobie ich jakże cudowne przesłuchanie.
Kawę jakoś ogarnął i zajął miejsce, nieopodal zapewne Coopera, ale tak, by móc albo utkwić wzrok w niewielkiej biblioteczce w nadziei na to, że jakaś ciekawa lektura rzuci mu się w oczy, ale też w ogród, jakby tam miał znaleźć odpowiedź na... cokolwiek, o co się pytał samego siebie w myślach.

Miejmy nadzieję, że karykatura Parkera dobrze wygląda, nawet jeśli karykatury nigdy nie wyglądają dobrze.
Księgowy niestety nie był świadomy tego, że była strzelanina. Nie wiedział, że za jakieś dwie czy trzy godziny o tym się dowie i na pewno te nowiny go nie pocieszą, wręcz przeciwnie - dobiją w jakimś stopniu.
Przewodniki go nieszczególnie interesowały. Miał jeden przewodnik - w jamie gębowej i to mu wystarczyło w zupełności. Parker dojrzał jedną z pozycji, którą kiedyś uwielbiał czytać, więc szybko przechwycił sobie Salingera i zasiadł, spoglądając na Coopera.
- Dziwne, że nie zacząłeś jeszcze szaleć z tym morderstwem - rzucił do detektywa, pozwalając sobie na to, by mówić doń per "ty". Bruderszaftu może nie ogarnęli, ale był starszy!

Nie musiał się martwić o to, że Willie zapuści żurawia w notatki. Miał aż za duże poszanowanie prywatności, o czym N. zdążył się przekonać.
Księgowy uniósł kącik ust w wyblakłym uśmiechu.
- Może to na dobre wyjdzie - odparł, nie dostrzegając kłamstwa albo też nie komentując go. - Chociaż zawsze to miły akcent dla pracoholików, prawda?
Zaczął przeglądać książkę, wertując kartki całkiem prędko, a potem dopiero wrócił do pierwszej strony.

Brew księgowego drgnęła nieznacznie. Narcyz był pewien, że ma rację i jakoś rozbawiony, choć nie dało się tego zauważyć, bo nadal siedział niewzruszony. Ucieczka Coopera wydawała mu się zabawna. Will uniósł wzrok znad Buszującego w zbożu.
- Au revoir - powiedział do detektywa, a następnie skupił się na treści książki. Nie wczytał się szczególnie, ponieważ zdążył sobie przypomnieć to i owo z każdym wersem powieści. W końcu jednak dopił kawę, papierosa dopalił, a po rozejrzeniu się po salonie, stwierdził jedno. Czas się przespać, co skwitowane - na potwierdzenie - zostało stłumionym ziewnięciem.
Parker odłożył książkę, zastanawiając się czy później nie rozejrzeć się po salonie, a następnie skierował się do siebie.

/zt, pokój domyślnie