Salon

45>40

- Podejrzewa pan, że Emma miała powody, żeby zniknąć i to nie związane wcale z tym, co wydarzyło się we wtorek wieczór? - Skoro "to się źle skończy", to wskazywało, że chodziło o coś wcześniej, niż morderstwo Dos.

- Amaro tu już był. Rok temu. Chciał się dogadać z Loveless w sprawie podziału hotelu. Chciał odkupićtrochę udziałów. Ale odmówiliśmy mu - westchnął - może dlatego teraz próbuje nas złamać "testamentem". Ale... Emma... z nią była inna sytuacja. On ją... nie potraktował wtedy za dobrze.

- Co on takiego zrobił?
Cała ta sprawa był zagmatwana, a swoim postępowaniem dotychczas ani Holland, ani Loveless nie ułatwiali zrozumieć, co mogło się wydarzyć.

30

Holland najwyraźniej nie miał ochoty na dalszą rozmowę. Może i by Joan próbowała naciskać na kierownika hotelu, gdy wpadł sadownik z njusem dnia.
Wstała z fotela.
- Pan ją znalazł?

- Tak, tak, ja... - wysapał sadownik - karetka ją zabrała. Miała... złamaną nogę i była wycieńczona!
Holland poderwał się z fotela i po pierwszych chwilach szoku - otrząsnął się i uznał, ze lepiej będzie jak pojedzie do tego szpitala osobiście.

Pokiwała głową.
Zwróciła się jeszcze do Santiago: - czy ona przez ten cały czas tam się ukrywała?

Mężczyzna potarł drżącą ręką czoło i przysiadł na sofie. Musiał złapać oddech - wciąż był podenerwowany tak, jakby jeszcze stał nad tą nieprzytomną dziewczyną.
- Nie wiem, wyglądało na to, ze siedziała w szopie kilka dni. Sama...

Emma musiała być w poważnym stanie, skoro pan Santiago tak to przeżywał.
- Może się pan czegoś napije? - rozejrzała się po salonie, chyba jakaś tam woda stała. - Myśli pan, że ktoś ją tam zamknął, w szopie?

Mężczyzna poprosił o wodę.
- Nie, nie... szopa byłą otwarta. Wyglądało an to, ze ona sama tam weszła i się ukrywała.

Podała mężczyźnie szklankę. Sama oparła się o stół bilardowy.
- Musiała być przerażona, skoro ze złamaną nogą dała dojść, aż do sadu. Emma chyba uważała za bezpieczne miejsce.

Mężczyzna upił spory łyk wody, nim odpowiedział.
- Najwyraźniej. Ale nie mam pojęcia, co się mogło stać. Wypadek? Nie... nie wyglądało na to, jakby ktoś ją napadł, czy pobił. A ona sama... samochodu nie ma, ani nic... więc nie mogła się rozbić.

- To co się stało z Emmą zbiegło się z tym, co wydarzyło się we wtorek wieczorem - powiedziała zastanawiając się (klasy by powiedział: "przypadek? nie sądzę"). - Dużo problemów zwaliło się w ostatnim czasie na panią Loveless i hotel.

- Myśli pani... ze to ma coś wspólnego z tym morderstwem? - zapytał, nieco zszokowany. Aż musiał znowu napić się wody. Z tych nerwów usychał.

Wzruszyła ramionami i przysiadła na bandzie stołu bilardowego.
- Nie wiem, to tylko moje spostrzeżenie. Nie podejrzewam Emmy, oczywiście. Ale jest, znaczy wydała mi się bardzo oddana pracy i potem zniknęła, więc coś nagłego musiało się stać. Zresztą sprawą zajmuje się już policja, na pewno najlepiej wiedzą, co z czym powiązać, prawda?

Mężczyzna pokiwał głową.
I o wilku mowa - można rzec. Do salonu wszedł policjant, który chciał przesłuchać sadownika. 
- Pojedzie pan z Emną na komisariat - oznajmił. 
Santiago wiec musiał przeprosić Joan i pójść z funkcjonariuszem.

Skinęła głową i jeszcze uśmiechnęła się pocieszająco do pana Santiago. A potem wysłała wiadomość do Loli i wróciła do swojego pokoju, bo dalej lało.
/zt

// 28.07.2013, popołudnie.
Carmalita szykowała się na wyjście na plaże. Jednak przed tym nalezy wypić kawę i przeczytać jakiś magazyn. Ubrana w strój kąpielowy i plażowa sukienkę czytała nowe wieści z plotkarskiego świata. Obok niej spoczywała przygotowana torba, z kocem, książka i filtrem przeciwsłonecznym. Na szyi  miała apaszkę zakrywającą jej malinkę zrobioną przez Pepe. Czas relaksu to dobry czas.

/ z przystanku autobusowego, ta sama data

Pojawił się w hotelu. Stanął w drzwiach wielki i rozłożysty jak dąb szypułkowy. Miał na sobie luźną koszulkę, na ramiączkach, odsłaniającą jego muskularne i śniade ramiona, oh i ah. No i krótkie spodenki, za kolano i lekkie trapery. Na nosie ciemne okulary. A włosy oczywiście były idealnie ułożone i lśniły niczym morze w blasku słońca.
- Carmalita? - rzucił w przestrzeń, gdy zobaczył siedzącą dziewczynę. Nie ruszył się jednak z miejsca.

Carmalita czytała włąsnie plotki na temat nowego super serialu z doktorem Rodrigo, przypomniał jej się Florencio, z którego nie udało jej się uleczyć serduszka. Nawet seks w przypadkowym tubylcem nic nie pomógł. Już skończyła swoja sojową latte. Odłożyła magazyn do torby, gdy usłyszała swoje imię. Spojrzała w stronę... Florencia. Wielkie zdziwienie pojawiło się na jej twarzy. Potem jednak się uśmiechnęła i rzucając wszystko na bok pobiegła do niego. Rzucila mu się na szyje i pocałowała.
- Florencio!- powiedziała z niedowierzaniem. Co za niespodzianka.. czyżby? a może jednak!
Carmalita, aż sie rozpłakała ze szczęścia, bo uśmiech nie mógł zejść z jej twarzy.
- Co za niespodzianka! - powiedziała ocierając łzy. Jednak na moment, bo przecież nie mogła go puścić! No co wy, cały czas wisiała na nim jakby bojąc się, że zaraz znowu ucieknie.

Gdy Carmalita podbiegła do niego to puścił torbę, która opadła z hukiem na podłogę i objął dziewczynę, gdy doskoczyła do jego szyi i uwiesiła się. Dla niego to było nic. Żaden ciężar. Najważniejsze, że miał w końcu ukochaną w ramionach. Aż sam się też roześmiał i ukrył twarz w jej włosach, tuląc do siebie.
- Stęskniłem się za moją najsłodszą miłością. - wymruczał jej do ucha. Także aż emanował radością. Cóż, byłoby inaczej gdyby dowiedział się, że topiła smutki z jakimś rekinem, by o nim zapomnieć. Nieładnie. - Słońce nie świeciło i nie grzało dla mnie, gdy cię u boku nie ma. Księżyc wydawał się smutny, gdy cię nie widziałem. A praca jeszcze bardziej szara i smutna niż zawsze.
Powinien wiersze pisać. Albo bloga.

Oparła głowę o jego pierś nadal go przytulając. Zaśmiała się ze szczęścia na jego słowa.
- Też tęskniłam! - powiedziała z wyszczerzonymi zębami, oj dawno nikt nie widział jej tak szczęśliwą. Po słowach znowu go pocałowała jakby cała tęsknotę w to wkładając.
- Ach Florencio!- zaczęła po czym znów się zaśmiała. - Ja Ciebie tak kocham- wyszeptała mu do ucha. Nie potrafiła się teraz za bardzo wysłowić. Emocje za bardzo nią teraz targały, nie myślała o tym, że może zobaczyć jej malinkę, może spytać co to, albo.. że w ogóle będzie o coś pytał. Wzięła jego twarz w dłonie, jakby nie wierzyła, ze on tutaj jest. Znów pociekły jej łzy po policzkach.
- Jak chcesz mozemy iśc do mojego pokoju.. albo na plaże.. albo.. gdziekolwiek. - powiedziała cała roztrzęsiona tą wizytą, oczywiście w pozytywny sposób. Nie mogła przestać się śmiać.

Gdy widział ją taką szczęśliwą nie miał już żadnych wątpliwości. Chciał być z nią do wsze czasy. Obojętnie czy będzie nadal żonaty czy nie. Po prostu musiał mieć Carmalite przy sobie.
- Ciebie też kocham, najmocniej na świecie. - rzucił szczerze. Był trochę zmęczony i brudny po podróży, więc zanim gdziekolwiek chcieli iść to musiał się umyć. Musiał popsuć tę niezwykle romantyczną atmosferę taką przyziemną rzeczą. Chociaż w przypadku Carmy i Florka psucie romantycznej atmosfery było niewykonalne. To była jedna wielka drama.
- Wziąłbym prysznic, jeśli się nie pogniewasz, moje ty słońce i gwiazdy na niebie. - rzucił i spojrzał w jej piękne oczy, uśmiechając się. Otarł łzy szczęścia, trzymając ją nadal jedną ręką.

Dała otrzeć mu łzy. Patrzyła w jego szczęśliwe oczęta i teraz w duchu deklarowała sobie, że Florencio to jej jedyny skarb na ziemi, i to on daje jej tyle szczęścia. koniec ze złodziejami i rekinami! Najważniejszy jest Florek. Złapała go za dłoń.
- Dobra to chodź- powiedziała ciągnąc go w stronę swojego pokoju. Dała mu wziać swój bagaż, a ona po drodze porwała swoją torbę. Po czym przytuliła sie do jego ramienia i tak poszli do pokoju nr 69.
<Zt> pokój nr 69.

// 30.07.2013, koło godziny 21:00

Romero stał w salonie i rozmawiał z Hollandem... chociaż rozmowa to zbyt łagodne określenie. Kłócili się.
O kupno hotelu. O to, że Romero nie odpuści i kupi ten hotel, złoży propozycję nie do odrzucenia. Wykupi każdy dług i Loveless nie będzie miała wyboru.
- A wy pójdziecie siedzieć, za to, ze ją zabiliście – warknął Victor w stronę kierownika hotelu. Alexander zaczął się tłumaczyć i oczywiście mówić, że przecież mordercą jest Amaro. Lecz Romero to mało obchodziło. Dla niego wszyscy byli winni.
Nagle go jednak olśniło.
- Wy... nie chcieliście negocjować ceny. Wy... sami wiedzieliście po co chcemy go kupić.. - spojrzał na Hollanda.
Ten jednak wyglądał, jakby nie bardzo rozumiał o co mężczyźnie chodzi.
- Tak, tak... o boże, że też wcześniej nie zrozumiałem o co Loveless chodzi – powiedział, podchodząc bliżej Hollanda – teraz już doskonale będę wiedział co powiedzieć policji.
Odszedł kilka kroków, chcąc wyjść z salonu. Holland stał, wpatrując się w oddalające się plecy Victora. Wyglądał na przestraszonego, jakby właśnie widział, jak oddala się coś cennego. Spojrzał na swoje ręce, potem rozejrzał się po salonie.
Chwycił jeden z ciężkich, mosiężnych świeczników, podbiegł do mężczyzny i uderzył go w tył głowy.
A potem kolejny raz, gdy mężczyzna już padł na ziemię.
I jeszcze raz... i kolejny...
W końcu świecznik padł tuż obok zakrwawionej głowy Victora Romero, a Alexander Holland schował twarz w drżących dłoniach.
Stchórzył. Tchórzył straszliwie i brzydził się sobą samym.