Dom Liluye i Howhakana

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Lil powoli się dobudziła. Bolała ją głowa i nie do końca wiedziała co się dzieje.
Spodziewała się raczej Howiego, a nie..
- Sally? - spojrzała na nią, marszcząc brwi. Nic nie rozumiała.
- Gdzie Howie?

- Cii, cicho... nie wiem gdzie jest. Drzwi były otwarte... a ty leżałaś!
Obejrzała jej głowę. Na szczęście nie miała żadnego rozcięcia.
- Jak się czujesz? Mdli cię? Dobrze widzisz? Spójrz na mnie...
Spojrzał jej w oczy, sprawdzając jej reakcje.

- Głowa mnie boli.. Średnio widzę na razie. Znaczy marze mi się. Jeny, ledwo wyszłam ze szpitala. - usiłowała się podnieść do siedzenia.
- Nie ma go? - zmarszczyła brwi myśląc o bracie.

- Spokojnie, spokojnie... nie ma. Nie widziałam. sama byłaś.
-Wstała i podeszła do kuchni, gdzie zrobiła kompres. Spojrzała na zegarek, czekając na kartkę.
- Masz, przyłóż sobie - podała jej mokry ręcznik. 
- Co się stało?

Przyłożyła ręcznik i przeniosła się powoli na kanapę.
- zemdlalam - odpowiedziała - drugi raz dzisiaj.. Musiałam uderzyć w głowę.. - westchnęła. Nie chciała na razie mówić niczego. Musiała pomyśleć nad tym.

- Ach... a Howie? On tu był?
W końcu zajechała karetka a do domu wszedł jeden z ratowników.
- Musisz jechać, musza sprawdzić, czy z głową wszystko ok - wytłumaczyła Sally - Dasz radę, czy jechać z tobą?

- Myślałam, że jest. - mruknęła.
- Nie, nie. Dam radę - uśmiechnęła się lekko, nieprzekonana.
- Chyba że.. możesz mnie potem dowieźć? Znaczy.. w razie czego.

- Tak, jasne. Słuchaj, jedź w karetce, ja podrzucę mała mamie i przyjadę do przychodni. Dobrze? - zaproponowała, a ratownik zabrał ze sobą Liluye do karetki.

/zt - przychodnia.

// 11.09.2013, wieczór, ze szpitala

Sally podwiozła Liluye, pomogła jej wyjść z auta; odprowadziła ją do domu i zaproponowała, ze zrobi herbatę.
- Czy chcesz... żebym zadzwoniła do twojego brata? - zapytała niepewnie, podając dziewczynie kubek.
- Uważaj, gorące.

- Nie jest jeszcze ze mną tak źle - pomarudziła gdy sally zajęła się herbatą i jej pomagała. Ale mimo to usiadła w kuchni i dała jej zrobić herbatę.
- Możesz. . Możesz mu napisać - stwierdziła biorąc kubek w ręce.

- To daj mi do niego numer, a ja wszystko załatwię. Dziwne... a on tak dawno poszedł?
Spojrzała na nią podejrzliwie. Usiadła obok.
- co tu się działo? Krzyki słyszałam - wyznała po chwili, szczerze, dając jej do zrozumienia, ze nie wierzy w wersje z omdleniem.

Podała jej numer Howiego. Napiła się gorącej herbaty i pewnie poparzyła sobie język.
- Pokłociliśmy się tylko - stwierdzila lakonicznie.

- Pokłóciliście się i walnęłaś głowa o stół? A on uciekł? - spytała, krzywiąc się.
- Mam zadzwonić na policję?

- Nie. Pokłociliśmy sie i on poszedł i zemdlałam - odstawiła kubek na blat na moment, krzywiac się bo język ją bolał.
- Po co na policje? - uniosła brwi, zdziwiona. Albo raczej udając zdziwioną.

- Wiesz co, jakoś ci nie wierze, no ale.. to woja decyzja - powiedziała. przeczesała włosy palcami dłoni i westchnęła ciężko.
- O co się pokłóciliście?

Nie skomentowała. Nie musi jej wierzyć, ale niech nie wypytuje, bo nie chciała o tym rozmawiać. W końcu sama nie wiedziała jak do tego podejść, tak do końca. Nie spodziewała się tego i nie wiedziała jak zareagować. Musiała z kimś porozmawiać, a jedyną osobą, która wydała jej się odpowiednia był William. Bo i tak wiedział już.. prawie wszystko.
- O psychologa. To znaczy zaproponowałam mu, że mogłby pójść też, ale nie chciał. Wściekł się o to.

Zastanowiła się chwilę.
- psychologa? A czemu mu proponowałaś? Miał problemy?
Wszystko jej się w logiczną całość układało.

- No.. wrócił z Iraku (albo Afganistanu, autorka nie pamięta, więc założmy, że Lil powiedziała dobrą wersję) - mruknęła.
- A co? - podniosła na nią wzrok, obejmujac kubek dłonmi by szybciej wystygł.

- No bez powodu się psychologa nie proponuje - zauważyła.
- Wybacz Liluye, ale nie wierze w te twoje omdlenie. Kłócisz się z bratem, słyszę jakiś krzyk a potem nagle widzę, jak leżysz z rozwalona głową. A brata twojego brata nie ma.
Wstała z kanapy i odłożyła kubek z herbatą. Chwyciła telefon i wybrała numer.

Kur..de. Zagryzła wargę.
- Sally - podniosła się za nią, chociaż trochę za kręciło jej się w głowie.
- Daj mi to samej załatwić, nie dzwoń nigdzie - bała się, że zadzwoni na policje.

Howahkan nie odbierał. Wybrała numer po raz drugi.
- Słuchaj, przez kilka ładnych lat to samo słyszałam od własnej matki. Dobrze wiem, że sama tego nie załatwisz.

- Muszę go po prostu jakoś namówić na tego psychologa. I żeby znalazł pracę - stwierdziła. Ale na szczęście nikt nie odbierał po drugiej stronie.
- I wtedy się wszystko jakoś ułoży - zapewniła chyba sama siebie najbardziej.

- Brat cię leje a ty myślisz, ze się ułoży, bo znajdzie pracę? - zapytała i schowała telefon do torebki.
- Ale ty naiwna jesteś! W sumie, to może lepiej, że go tu nie ma. Możesz zmienić zamki i mu ultimatum postawić, co nie?

_ Nie leje! - zaprotestowała od razu - Musi zacząć coś ze sobą robić po prostu. I jakoś sobie poradzić z tym.. wszystkim. Ale ja mu nie pomogę, dlatego potrzeba tego psychologa a on się nie zgadza - wyjaśniła.
Oklapła na kanapie i zgarbiła się.
- Nie. To tak bie działa - pokręciła głową. Potem zamilkła na chwile.
- Muszę mu pomóc, a nie dawać ultimatum.

- A ty myślisz, ze jak się takim osobo pomaga? Podając herbatę? Jak będziesz mu pod nos wszystko podstawiać i godzić się na wszystko to mu w niczym nie pomożesz - fuknęła. 
- Musisz mu pokazać, ze za takie wyskoki są konsekwencje!