Dom Betty Jou

- Ta, a złego diabli nie biorą - powiedział z nikłym rozbawieniem, opadając na oparcie kanapy.
Spojrzał na Betty i pokręcił głową.
- Będę musiał najwyżej do chłopaków zadzwonić albo rano do Ramirez, żeby była jedna wersja - mruknął, zerkając na papierosa trzymanego przez Jou. - Najlepiej zrzucić by było na spotkanie we trójkę, wypicie do utraty filmu i wtedy burda była - zaczął. - Ale brzmi to zbyt idiotycznie - zmarszczył brwi.

Kiedy Betty skończyła palić, Will wziął dłonie kobiety, które zaczął powoli rozmasowywać. Zapewne w jakimś celu uspokojenia, a jak wiadomo - do osób potrafiących pocieszyć Parker nie należy.
- Ta, próby poderwania, odpowiedzenie, burda - skinął lekko w jedną i w drugą, rozważając to. Skrzywił się, bo cały tułów miał obolały.
- Dobra, ale wtedy musisz wyjaśnić, co tam robiłaś - powiedział. - Zostały nasze trzy motocykle, sakwy wzięte. I tam pewnie krew, ślady po bójce są. Powiesz, że śledziłaś nas? Zresztą widzieli nas, ale to wydaje się najmniejszym problemem...

William pokiwał na słowa Jou.
- Tak, teraz to będzie lepiej - przyznał. Pewnie gdyby był starszy i mądrzejszy, i bardziej emocjonalny to by się wzruszył sprytem kobiety i powiedziałby, jak to jest z tego dumny. - Potem były syreny i każdy w swoją stronę, zapominając o motocyklach, bo zbyt najebani - dorzucił cicho.
- Ale Betty - poprawił się. - Wiesz, dobre to jest wyjście, ale chcesz się narażać? - spytał, bo jednak to było poświęcenie, a czas niezbyt korzystny. - Żeby się na tobie nie odbiło bardziej - wyrzucił z siebie.

Nie skomentował tego jakkolwiek.
- Na razie ten plan i tak idzie w odstawkę. Przynajmniej dla mnie i Bakera, nie wiem, co Jim chce zrobić - westchnął. - Musi nieco ucichnąć i teraz powoli - dodał i przyjrzał się Betty.
- Pojadę z tobą do Bakera. Pojutrze - powiedział, nie zważając na to, że sobie może przysporzyć problemów.

- Nie przesadzaj - powiedział ze słabym, cichym śmiechem, przy czym pokręcił głową, zerkając na Betty. - Nie tylko do tego, uwierz mi - dodał.
Will westchnął cicho.
- Wydaje mi się, że półtora dnia odpoczynku mi wystarczy, Bets. Zresztą, jak się przejdę kawałek, niewielki to nic mi się nie stanie, prawda? - zarzucił. - Potem będę odpoczywać.
- Baker jest ubezpieczony? - spytał, bo teraz go to zastanowiło.

- Na razie nie trzeba się wychylać z ubezpieczeniem - mruknął. Skoro Baker jako Doe będzie wpisany to mogą chcieć od razu kasę albo mu wystawią rachunek za to, więc zobaczymy - podrapał się po karku, opierając się łokciem o udo zdrowej nogi.
- Kiedy chcesz się zgłosić? Najpewniej po odwiedzinach Bakera, co? - spytał.

- Jak pójdziesz jutro to możesz zostać na kolejne trzy dni, więc jak wolisz - powiedział, bo nie miał zamiaru naciskać bardziej. - Masz za dobre serce, Betty. Wiesz o tym, prawda? - uśmiechnął się nieznacznie.
- Najwyżej z Sally pojedziemy, jeśli będziesz chciała jutro iść i jasne, kładź się i prześpij się z tym - pokiwał lekko i przytulił Betty, aby ją ucałować w policzek.
- Dzięki.

Parsknął na jej słowa.
- Kiedyś ci się to zwróci - powiedział po chwili, odsuwając się i opadł na kanapę.
- Też jej powiedzieć wszystko czy ty już sobie to pozostawisz? - zapytał.

- Okej, tak będzie faktycznie lepiej - stwierdził po chwili namysłu. - Liluye też trzeba coś powiedzieć - westchnął cicho.
Kiwnął też na słowa z przyniesieniem koca. Ba, pewnie dźwignął się na moment, jak Betty ogarnęła to i owo.
- Dzięki, Betty. Dobranoc.

William zapewne zasnął dosyć prędko. Samopoczucie nie należało do najlepszych, a tłoczące się myśli też człowieka nie uspokajały zbytnio. Nie spodziewał się jednak pobudki tego typu.
Liluye na razie dużo nie zauważyła. Prócz pociętych spodni, które leżały na podłodze obok butów czy też koszulki narzuconej na nich; portfel z dokumentami, papierosy i tabletki przeciwbólowe leżały na stoliku obok popielniczki.
Miał pół twarzy zakryte, ale Moira trafiła na moment, kiedy Will zapewne chciał się obrócić czy coś, więc gdy pies zaczął lizać go po twarzy, Parker drgnął raz czy dwa razy, a potem - zdziwiony taką pobudką - odsunął się, wbijając się w oparcie kanapy.
Spojrzał zaspany na Lilu, potem na psa i na Lilu, mając odcisk dłoni czy poduszki na policzku.
- Umpf, cześć Liluye - mruknął niewyraźnie i zaraz sięgnął dłonią do Moiry, żeby ją pogłaskać po pysku.

Jak na Liluye to nawet centymetr kanapy był wystarczającym miejscem... Tak naprawdę to Will z niemałym stęknięciem, przesunął się pod oparcie kanapy, obracając na bok. Liluye zatem mogła usiąść gdzieś na wysokości tułowia czy bioder księgowego.
Parker ten koc jakoś poprawił i ziewnął, przecierając oczy.
- To, co zwykle - powiedział. - Problemy i w tym przypadku akurat porażka - dodał. Jak Indianka spojrzałaby na tułów księgowego to pewnie dojrzałaby pełne siniaków, poobijane ciało, przez które przechodził bandaż, bodaj elastyczny.
- Pojechaliśmy do Sugar Hill. Zrobiła się burda, bójka i ostatecznie krótka afera, więc...

- Er, nie, raczej nie - pokręcił głową i ściągnął brwi. - ...nie sądzę - dodał jeszcze cicho. Jak Liluye spytała, co się stało, Will wypuścił z cichym świstem powietrze i zerknął na Moirę, obawiając się, że jak ta wskoczy nagle na kanapę, to księgowy szybko dołączy do Bakera z - już na pewno - połamanymi żebrami.
- Przeliczyłem się z wiarą co do mojej siły i refleksu - powiedział nikle rozbawiony. - Dźgnięto mnie w nogę, a potem skopano - wzruszył ramieniem, układając się wygodniej. - No, każdy jakoś dostał - mruknął, zerkając na plecy (serio, plecy) dziewczyny, by ściągnąć włos, który tam tkwił i palcami zaczął rysować jakieś kółeczka na jej plecach.
- Baker jest w szpitalu, reszta mnie poobijana niż my dwaj - odparł, nieco ciszej, jakby się obawiał, że Betty czy Sally zaraz wyskoczą.
Przechylił się, chcąc sięgnąć po papierosy i tabletki.