Dom Betty Jou

Oj, byli nieprzygotowani, ale w sumie...
- Nie było szans na przygotowanie. Raz Skittles, potem sytuacja z Connorem, znowu Skittles, Buendia. Jak się przygotować, jak nie ma czasu albo ktoś ciągle blokuje? - prychnął, nie precyzując myśli, przez co mógł zostać niezrozumiany, ale jakoś o to nie dbał.
- Jak chcesz to zrobić, Betty, hm? Connor zastrzelony, Maro zaraz będzie ojcem z Autumn, którą wiadomo jak potraktowano, Seth z Beth się umawia - wymienił. - Ciężko będzie to połączyć, prawda? By się wszyscy trzymali razem i żebyśmy usiedli przed przyczepą czy u ciebie w ogrodzie jak chociażby te trzy lata temu - rozłożył ręce, mając bezradny wyraz twarzy.

- A czy ja to powiedziałem? Chodzi mi czy byłabyś ty w stanie zaakceptować, że Maro będzie miał dziecko z laską, której obcięliście włosy? Wątpię, żeby Consuela była skłonna usiąść z nią przy piwie i choć raz jej nie zajebać - mruknął i zaraz pożałował, że powiedział to, co powiedział. Jak każdy facet - nie lubił jak ktoś płacze, a to głównie dlatego, że Will nie wiedział, jak zareagować czy coś, choć jego zdaniem najlepszą reakcją jest brak reakcji. Bo nie jest się fałszywym wtedy.
- Mam zamiar korzystać i jasne, ucieszyłbym się, jakby było tak jak dawniej - mruknął jeszcze. Chciał dopowiedzieć, że o ile to teraz możliwe, ale Betty poszła otworzyć.
No i widok Liluye w jakimś stopniu uradował Parkera. Może nie jak idiotę czy coś, ale po prostu księgowy nieznacznie się uśmiechnął.
- Cześć Lilu - przywitał się i skupił na kawie.

Zapewne Will spytałby, co wtedy, choć chyba domyślił się, że Betty miała zamiar to dokończyć.
- Nie jest ci za ciepło, Liluye? - spytał, przyglądając jej się sceptycznie i zaraz się podniósł.
- Porozmawiajcie same - i ulotnił się do kuchni, uznając po prostu, że lepiej, aby Betty z Lilu pogadały. Albo poszedł zobaczyć małą Sue, kto wie?

Will zapewne też się zdziwił, widząc Sally. Nie dlatego, że w jej pokoju.
- Cześć, Sal - przywitał się, uśmiechając nieznacznie do dziewczyny i drugim uchem nasłuchując, o czym Betty z Lilu rozmawiają. - Myślałem, że cię nie ma, skoro do nas nie wyszłaś - zagaił, opierając się o ścianę, tuż przy drzwiach. Nieco rozbawiony patrzał na to, jak nasłuchiwała i została na tym nakryta.

Powiedziałby, że częściowo już jest wmieszana, bo jest członkiem rodziny, którzy przynależą do gangu. Oszczędził sobie ten komentarz.
- No, mnie się tłumaczyć nie musisz - powiedział żartobliwym tonem. - I no, im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, prawda? - rozejrzał się po pokoju, aby dostrzec młodą w łóżeczku czy też na łóżku (bo ino różnie bywa!). - Co usłyszałaś? - spytał, bo na pewno dało się słyszeć, w końcu nie mówili cicho.

William zapewne stanął przy łóżeczku, ale nie chcąc prowokować dziecka do płaczu (wtedy pewnie by uciekł szybciej niż Speedy Gonzales), nie pochylał się w zamiarze zgarnięcia młodszej na ręce, jeszcze tego brakowało!
- I co o tym myślisz? - spytał, przenosząc spojrzenie z młodej Sue na Sally. Był ciekawy, jaka jest opinia dziewczyny.

Will przyglądał się jeszcze przez moment małej Sue, by ostatecznie zasiąść gdzieś obok.
Kiwnął na słowa Anderson, przetrawiając je zaraz.
- Bo twoja mama od zawsze za dobre serce dla nas - podsumował, bo wiedział, że mówi prawdę. To, ile Betty zrobiła dla samego gangu - choć nie musiała - świadczy o tym, że jej, chyba jako jedynej, na tyle zależy, by utrzymywać całą grupę w rodzinnych relacjach, by to była taka prawdziwa rodzina.
- Każdy z nas ma swoje zdanie i jest uparty. Kłóć się z takimi, Sal - zaśmiał się.

Will odczuł, jakby słowa Sally były przytykiem. Nie wiedział czy wobec jego osoby, czy wobec ogółu.
- Mnie o tym mówić nie musisz, znam swoje miejsce - powiedział, może nie złośliwie, ale dość pewnym tonem. Wiedział, co było problemem i do tego się dostosowywał. Stąd też, poniekąd, wyszedł z salonu, pozostawiając Betty z Lilu. Baby steps, jak to tak określić.
- Każdy z nas, przynajmniej większość dłuższa stażem czy od małego, wie, o co chodzi, no ale... wątpię, byśmy się pozabijali nim by doszło do wspólnej decyzji - przyznał. - Tak mi się wydaje.

- Och, stare, dobre czasy - odetchnął z uśmiechem, przypominając sobie, jak to było parę lat temu. Zadowalający spokój, kilka spraw większych czy mniejszych, ale ostatecznie było całkiem stabilnie.
- Dobrze jest słyszeć opinie, kto nie jest bezpośrednio powiązany z gangiem, Sal - przyznał. - Inaczej na to się patrzy i można próbować wrócić do tego, co było kilka lat temu, ale... no, za dużo się dzieje, by na razie spokojnie usiąść, niestety. Każdy jakoś się denerwuje sytuacją, na swój sposób chce odreagować - nie wiadomo czy Will tłumaczył siebie, czy całą grupę.

- No, ja być może odpocznę, bo niedługo znowu wyjeżdżam na kilka dni, więc... - wzruszył ramionami. Powinien jeszcze z Bakerem pogadać albo chociaż o tym wspomnieć Betty, jeśli ona miała zamiar rozmawiać z Sue.
- To na spotkaniu? - spytał niepewny. - Z wtrącaniem się czy coś innego? - dorzucił i się zastanowił. - Wydaje mi się, że twoja mama by chciała, ale jest o tyle niespokojna, że też są, nie oszukujmy się, dzieci, o które trzeba zadbać, więc rękę na pulsie trzeba trzymać. Aż za bardzo - powiedział cicho. Nieco dziwnie mu się mówiło o rodzinie, o tych uczuciach i jakimś zobowiązaniu, nawet jeśli nie mówił za dużo w tejże sprawie.

- Tam gdzie zawsze - powiedział, wzruszając ramionami. - Zawsze północ, Kanady - machnął dłonią, jakby pokazywał coś na mapie. Sally bodaj też wiedziała o jego dziecku. - Poza tym, dobry odpoczynek na podróż w drodze na urodziny.
- Wiesz, dla mnie od wielu lat jest jedna prawda - zaczął, skubiąc przez moment rękaw. - Betty zawsze była spoiwem dla nas. Tak samo jej bar, w końcu tam najczęściej się siedziało - dodał z uśmiechem.