Biuro koronera i laboratorium

First topic message reminder :

Jest to dość specyficzne i odpychające miejsce, do którego trafić można na dwa sposoby. Pierwszym jest oczywiście zgon i wjazd nogami do przodu, drugi zaś to poczucie obowiązku jakie towarzyszy pracownikom Biura Szeryfa. Frontowe drzwi prowadzą najpierw do niewielkiego biura, gdzie koroner prowadzi ewidencję oraz wystawia odpowiednie dokumenty; stąd można wejść do chłodnej, surowej sali. Na jej wyposażeniu są dwa metalowe stoły, od których odchodzą wysokie lampy z jaskrawym światłem oraz dodatkowe półki, wypełnione najróżniejszymi przyrządami do sekcji zwłok. To tutaj patolodzy, toksykolodzy i chemicy badają przyczynę nagłych, tragicznych śmierci, nie szczędząc sobie czarnego humoru, tak dla nich typowego.
Gdy zakończą swą pracę, do czasu pogrzebu zwłoki przechowują w specjalnych wysuwanych lodówkach, ustawionych naprzeciwko stołów.

Laboratorium
W budynku, w którym znajduje się biuro koronera, zostało wybudowane także laboratorium. Składa się z dwóch pomieszczeń, w których można dokonywać części analiz kryminalistycznych. Nie jest wyposażone w sprzęty najnowszej generacji, tym niemniej wciąż działające. W licznych szafkach pochowane są drobne sprzęty laboratoryjne, szkło, zestawy i odczynniki chemiczne.
W laboratorium przeprowadza się badania biologiczne, chemiczne, daktyloskopijne i traseologiczne. Nie przeprowadza się analiz balistycznych, analiz wypadków drogowych, badań mechano- i fonoskopijnych ani komputerowych. Dowody do badań tego typu muszą być przesyłane do większych laboratoriów!
Pracując tu należy pamiętać o zasadach BHP i odzieży ochronnej, a także wykonywaniu dokładnej dokumentacji ekspertyz.

Do kostnicy przyjechało kolejne ciało.
Postrzelone lewe ramię, 2x prawe ramię, postrzał w udo, postrzał w bok od tyłu, dwa strzały w głowę od przodu, twarz nie do poznania.

Gdy Jon dostał na stół kolejne ciało aż zagwizdał gdy zobaczył jakie z faceta zrobili sito. To zapewne nasz szaleniec z arsenałem, o którym słyszał.
Zobaczył czy da się ustalić tożsamość po uzębieniu po czym sprawdził wszystkie rany czy czasem nie zawierały jeszcze kul. Można by wtedy dać to technikom do identyfikacji broni. Następnie przeszukał ciało w poszukiwaniu czegoś ciekawego.

Przyczepa Ennisa --->

Ennis jechał przez miasteczko z taką prędkością, że po drodze o mało co nie potrącił jakiejś staruszki wyprowadzającej na różowej smyczy swojego ratlerka. Rzucił tylko do tyłu krótkie "Sorry" i pruł dalej, aż nie dotarł do ponurego budynku, w którym znajdowało się biuro koronera. Zahamował gwałtownie, ale szybko opanował odrzut - dla niego takie coś nie było pierwszyzną. Rzucił rower pod ścianę i wpadł do przedsionka.
- Harper! - wysapał. - Muszę porozmawiać z Jonathanem Harperem! 
Zaczął rozglądać się za kimś, kto mógłby go do niego poprowadzić albo przyprowadzić patologa na górę.

75,5

Blaszana tacki zabrzęczały raz, drugi i trzeci gdy trafiały na nie kule z ciała psychopaty. Następnie powsadzał je do foliowych woreczków na dowody i opisał z których ran pochodziły.
Niestety zębów prawie nie było w czaszce, a to co zostało do niczego się nie przyda.
Ofiara na pewno by się zdążyła wykrwawić, jednak ostateczną przyczyną śmierci musiała być salwa w twarz. Jeszcze przejrzał ciało na wszelki wypadek.

Aby potwierdzić tożsamość Jon może zebrać odciski palców. Albo poprosić o to Vincenta.

---

Pani Stefania spojrzała na zasapanego młodzieńca, po czym, z lekkim ociąganiem, ruszyła do sali, w której prowadził oględziny ciał.
- Doktorze Harper, ktoś do pana czeka - poinformowała.

/POST NAPISANY ZA ZGODĄ NIBI

Ennis nie siedział na krzesełku, tylko stał oparty o biurko Pani Stefanii, ciągle jeszcze łapiąc oddech. Zdążył jeszcze zetrzeć pot z czoła, nim Jonathan wyłonił się z prosektorium, ale nadal był super zgrzany po szybkiej jeździe na rowerze. Gdy tylko spostrzegł patologa, rzucił się do niego i stanął przy nim tak blisko, by tylko Jonathan mógł dokładnie rozróżnić wypowiadane w gorączkowym podnieceniu słowa.
- Zadzwoniłem na ten niby nieczynny numer - dramatyczna pauza. - Jonathan, ON ODEBRAŁ.
Oczy Ennisa lśniły, a na twarzy czaił się rumieniec - nie wiadomo, czy ze zmęczenia, czy z wrażenia ze swojego odkrycia.
- Rozumiesz? On jest dokładnie tam, gdzie powinien być - w St Augustine. To ona uciekła. To... Nie wiem, czego od nas chciała, ale na pewno nie odnaleźć zaginionego człowieka - ostatnie słowa wypowiedział bardziej przyciszonym głosem. Zerknął na Stefanię.
- Kiedy odebrał, starałem się uniknąć mówienia o niej, ale zagroził mi, że się rozłączy, jeśli nie powiem, skąd mamy o nim te wszystkie informacje. Więc powiedziałem. - Głęboki wdech. Ennis trochę się już uspokoił i odsunął nieco od Jonathana.
- Zgodził się na spotkanie u niego, na miejscu, ale tylko pod warunkiem, że ona nie dowie się o tym, że go znaleźliśmy - oświadczył na koniec.
Odstąpił od Jonathana i oparł się plecami o framugę drzwi, czekając, co na te rewelacje powie patolog.

- Czekaj, powoli co? - chłopak był strasznie podekscytowany - Odebrał? A to ciekawe - aż się odsunął gdy usłyszał informację a po chwili już był strasznie poirytowany.
- Co za babsko. NNic dziwnego zę tak unikała odpowiedzi na nasze pytania.
Spojrzał na Stefanię po czym kiwnął jej głową.
- Ja się już zbieram, do jutra Stef - powiedział po czym szybko założył kurtkę i wyprowadził Ennisa z biura nim sekretarka zdążyła mu zrobić kazanie o szybszym urywaniu się z pracy.
- Warunki mi jak najbardziej pasują. W tym momencie Dos nie powinna być naszym zmartwieniem - wzruszył ramionami - i tak poewnie wszystko wyjdzie gdy się spotkamy z Romero. Ważne żeby nam się udało wyciagnąć informacje o naszych duchach, co nie? - uśmiechnął się i szturchnął Ennisa w ramię. Jednak nadal był poirytowany straszliwie całą tą akcją, no i ich własną głupotą. Jak mógł z góry założyć, że koleś nie odbierze. Ale z ciebie idiota, Harper! Szczerze powiedziawszy był sobą straszliwie zawiedziony.
Otrząsnął się po kilku chwilach milczenia.
- A właśnie, zabierzemy ze sobą jednego z moich kolegów... bardziej znajomy. Szukał dla nas informacji, które jak się teraz okazało i tak są bezużyteczne - powiedział ze zrezygnowanym wyrazem twarzy.

Ennis wyszedł za Jonathanem i wrócił do rozmasowywania sobie skroni. Ciągle bolała go głowa; krótki skok adrenaliny, który stłumił dolegliwość, wydawał się już mijać. Podszedł do swojego roweru i wziął go za kierownicę, słuchając, co Jon ma do powiedzenia. Kiwał głową w zasadzie przy każdym zdaniu.
- Niespecjalnie mam ochotę zajmować się problemami małżeńskimi tych dwojga - zgodził się Ennis. - Mogę ci tylko powiedzieć, że facet był zdziwiony tym, że ktoś w ogóle wie o jego researchu na temat Onawy. Więc może faktycznie miałby dla nas coś ciekawego. 
Gdy Jonathan wspomniał o tym, że kogoś jeszcze ze sobą zabierają, Ennis uniósł lekko brwi.
- Twój znajomy? No dobra... A wie, po co tak na serio tam jedziemy? Skoro to już oficjalnie nie jest akcja poszukiwawcza...
Nie był pewien, czy chce, żeby ktoś jeszcze mieszał się w ich porachunki z indiańskimi duchami. Domyślał się, że to raczej nieuniknione, skoro Jonathan już komuś obiecał wycieczkę... Najwyżej zostawią tego kogoś na plaży, żeby popił sobie jakiegoś drinka z parasolką, podczas gdy oni będą dyskutować z Romero.

Pokiwał głową na słowa Ennisa.
- I tego się trzymajmy. Jestem ciekawy co może nam o niej powiedzieć.
Jon westchnął widząc krytyczne spojrzenie chłopaka - No wiem,wiem ale jakoś się muszę odwdzięczyć a nie śpię na pieniądzach. A koleś się sporo nakręcił na zabawę w szpiega.
Zmarszczył się nieco.
- Nie wie i nie ma potrzeby go wtajemniczać. - I jakby czytał w myślach Ennisa, dodał z uśmiechem - Wyśle się go na poszukiwanie pamiątek.

Ennis pokiwał głową na znak, że zrozumiał.
- W takim razie w porządku. Kto wie, może się jeszcze okazać, że się do czegoś przyda - chłopak rozpromienił się nieco. Powoli wracał do stanu, w którym bardziej cieszył się niż stresował perspektywą wyjazdu.
- To ja będę pod telefonem. Muszę jeszcze ogarnąć kilka spraw, a potem możemy jechać na Florydę - powiedział z uśmiechem. Uścisnął rękę Jonathana, wsiadł na rower i ruszył w stronę apteki.
Musiał w końcu coś wziąć na ten ból głowy.

// zt ---> Apteka przy przychodni

- Jasne, się zgadamy. Na razie.
Jeszcze machnął ręką gdy chłopak odjeżdżał spod biura, po czym sam skierował się do domu.
Coś takiego. A wystarczyło wykonać jeden telefon. No ale tak to jest jak się przyjmuje błędne, skomplikowane założenia. Był na siebie złu bo wyszło na to, że dał się ponieść wyobraźni. 
Już więcej nie popełni tego błędu. No bo przecież nie jest postacią z historii kryminalnej. Westchnął

zt

<--- biuro szeryfa

Vincent wszedł do laboratorium, narzucił na siebie fartuch, na ręce wciągnął rękawiczki i wziął się za analizę łusek w pierwszej kolejności.
Po pierwsze, od jakich naboi, a więc jaki kaliber, a więc jaka dokładnie broń - może znaleźliby coś przydatnego w rejestrze u Boba. A po drugie, odciski palców.

podejście pierwsze:
1. 69
2. 72
podejście drugie:
1. 74
2. 77
trzecie:
1. 79
2. 67

Vincentowi szło beznadziejnie. Dłubał i dłubał, obsypywał te łuski proszkami, miział pędzelkiem, świecił UVką, a to wszystko zdawało się na nic. Może jednak były czyste? Jeszcze gorzej sprawa się miała z określaniem przynależności łuski do konkretnego kalibru i broni. No, tu się aż tak nie dziwił, ostatecznie analizy balistyczne wykonywali tu raczej rzadko.

raz:
1. 74 ;_;
2. 77

No nareszcie! Vincent odetchnął głośno, gdy w końcu udało mu się zlokalizować odciski. Poderwał się z miejsca, zgasił światło i poświecił UVką. Tak. Na stówę były. Ruszył po aparat, strzelił zdjęcia do dokumentacji i sięgnął po folię, żeby przenieść odciski. Uf, jedno z głowy.
Włączył światło, wcisnął łuski pod binokular i jeszcze raz im się przyjrzał.
No, chyba mu się szare komórki rozgrzały, bo w końcu zaczął kojarzyć (druga próba: 94!). Odpalił komputer i spojrzał na powiększenie na monitorze. Aż zatarł rączki z satysfakcji.

Zdjęte odciski palców można było przenieść do bazy, by dopasować je do tych, które już tam się znajdują. Może kogoś znajdą?

Łuski pochodziły z dwóch strzelb. Obie to WINCHESTER 1200.

Vega uzupełnił informacje w raporcie i odłożył łuski do plastikowych torebek. Odciski wrzucił do bazy, uruchomił wyszukiwanie i zajął się zapalniczką. Z niej też zamierzał zdjąć odciski.

Odciski palców z broni: niestety, odciski są na tyle szczątkowe, że nie dało się ich porównać z tymi w bazie.

Zdjęcie odcisków palców z zapalniczki:
Mnożnik na inteligencje (do której możesz dodać umiejętność), próg 60. Masz 3 próby.

82

Zebranie odcisków z zapalniczki poszło mu jak z płatka. Ściągnął je na folię, podpisał i odłożył dowód do torebki. Z nowym odciskiem podszedł do skanera, rzucił też okiem na wyniki, które wypluła baza. Cóż, nie zdziwił się. Odciski z łusek były w naprawdę marnym stanie. Miał nadzieję, że ten z zapalniczki da lepszą odpowiedź.
Wrzucił go do bazy i czekał.

Skanowanie dopasowało odciski palców z tymi, które zostały zebrane od Tobiasa Whiteoaka.

- Mmm - Vincent spojrzał na wynik. Wcisnął opcję drukowania, po czym sięgnął po raport, by go uzupełnić. Wrzucił kartkę do teczki, uporządkował wszystkie dowody i folie z odciskami, po czym wyłączył maszyny, które nie musiały stać włączone i ruszył do biura obok.

zt