Biuro koronera i laboratorium

First topic message reminder :

Jest to dość specyficzne i odpychające miejsce, do którego trafić można na dwa sposoby. Pierwszym jest oczywiście zgon i wjazd nogami do przodu, drugi zaś to poczucie obowiązku jakie towarzyszy pracownikom Biura Szeryfa. Frontowe drzwi prowadzą najpierw do niewielkiego biura, gdzie koroner prowadzi ewidencję oraz wystawia odpowiednie dokumenty; stąd można wejść do chłodnej, surowej sali. Na jej wyposażeniu są dwa metalowe stoły, od których odchodzą wysokie lampy z jaskrawym światłem oraz dodatkowe półki, wypełnione najróżniejszymi przyrządami do sekcji zwłok. To tutaj patolodzy, toksykolodzy i chemicy badają przyczynę nagłych, tragicznych śmierci, nie szczędząc sobie czarnego humoru, tak dla nich typowego.
Gdy zakończą swą pracę, do czasu pogrzebu zwłoki przechowują w specjalnych wysuwanych lodówkach, ustawionych naprzeciwko stołów.

Laboratorium
W budynku, w którym znajduje się biuro koronera, zostało wybudowane także laboratorium. Składa się z dwóch pomieszczeń, w których można dokonywać części analiz kryminalistycznych. Nie jest wyposażone w sprzęty najnowszej generacji, tym niemniej wciąż działające. W licznych szafkach pochowane są drobne sprzęty laboratoryjne, szkło, zestawy i odczynniki chemiczne.
W laboratorium przeprowadza się badania biologiczne, chemiczne, daktyloskopijne i traseologiczne. Nie przeprowadza się analiz balistycznych, analiz wypadków drogowych, badań mechano- i fonoskopijnych ani komputerowych. Dowody do badań tego typu muszą być przesyłane do większych laboratoriów!
Pracując tu należy pamiętać o zasadach BHP i odzieży ochronnej, a także wykonywaniu dokładnej dokumentacji ekspertyz.

143, druga próba 153

Westchnął i przetarł twarz jakąś szmatką. To na pewno efekt tych zakwasów z wczoraj. Po chwili przerwy wrócił do pracy.
Nic dziwnego, że nie mógł niczego znaleść - nie było żadnych śladów samookaleczania.
Trzeba też sprawdzić dokładną przyczynę i godzinę śmierci.

168 / 87

Piętnastolatka nie była dziewicą i zmarła ok 5 rano. Jonathan przyjrzał się bliżej twarzy dziewczyny. Oczom i ustom. Szukał jakichkolwiek śladów przedawkowania lub zadławienia wymiocinami.

Jon nie zauważył śladów świadczących o zwracaniu zawartości żołądka.
Aby rozwiązać sprawę, konieczna była sekcja. Albo badanie krwi.

Nie było na ciele żadnych zewnętrznych śladów. A więc kroimy.
Przysunął sobie tackę z narzędziami i zaczął rozcinać dziewczynę. Zobaczymy do czego się dokopie.

Mnożnik na inteligencję i logikę, próg 125. Jak więcej, w pierwszej kolejności zajmujesz się żołądkiem i możesz przekazać jego zawartość do analizy.

124 T_T noż...

Jonathanowi zajęło znacznie więcej czasu niż zwykle dogrzebanie się do właściwych miejsc, no i rozwieracz coś się mu zaciął. W końcu otworzył ciało i zabrał się do pracy.

139 / 153 ;_;

Jonathan pobrał wszystkie potrzebne próbki zawartości do późniejszej analizy po czym kontynuował badanie.

Mnożnik na spostrzegawczość i inteligencję, próg 155. Jak więcej, twoją uwagę przykuwa macica.

Jeśli mniej, nic już nie zauważasz i niesiesz pobrane płyny do analizy.

143

Zaszył ciało, opisał metkę i w worku schował je do szuflady. Posprzątał i odkaził stół oraz wszystkie przyrządy. Następnie zabrał się za siebie i gdy już był czysty i doprowadzony do porządku skatalogował i opisał próbki dla Joan do analizy. Krew oraz zawartość żołądka.
Zaniósł wszystko do labu a sam usiadł na jednym z krzeseł i zaczął rozwiązywać sobie swoje ukochane sudoku.

< - biuro szeryfa, 02.05.2013

Wszedł do biura z wielkim kubkiem kawy. Wpierw się wahał, czy powinien, ale po chwili - wkroczył do pokoju patologa.
Zawołał u progu:
- Przepraszam cię, Jonathanie, ze jestem złamasem.

Prawie podskoczył na swoim krześle gdy ktoś gwałtownie otworzył drzwi. Nie był przyzwyczajony do wizyt w prosektorium i jeszcze ktoś krzyczy (znowu!) i go straszy. Normalnie prawie by wypuścił z rąk długopis! A już myślał, że w swojej ostoi skutecznie się schowa przed ludźmi.
Patrzył chwilę na Nathana ogarniając o co mu chodzi.
- Jesteś. I nie masz za co przepraszać. - wzruszył ramionami i popatrzył na podłogę.

Podszedł i postawił kawę przed Jonathanem.
- Muszę. Nie powinieneś oberwać. A opieprz mi się należał - dodał - no wiesz, że nie pomyślałem wcześniej i narobiłem kwasy.
Sam wbił wzrok w swoje niebieskie buty.

Pojawiła sie przed nim gorąca kawa ale jej nie ruszył. 
No fakt, się o sobie nasłuchał od Coopera. Jaki to nie jest "racjonalny" i "opanowany". Może i beszt ale musiał przyznać, że zgodny z prawdą. Zimny, kalkulujący Harper. Zagryzł policzek.
- No chyba. - cisza - Ale nie powinienem był się wtrącać. Nic z tego dobrego nie wyszło i nie mam przecież nic do gadania.

Wzruszył ramionami.
- Nie wiem, może powinieneś? W końcu... hej, ogarnąłeś nie potem. Jakoś
Uśmiechnął się smutno. Podszedł do Harpera; wpierw poklepał go w ramię, a potem objął.
- Dzięki - dodał.

...okej... to jest niezręczne.
Harper odwrócił głowę gdzieś na bok i niezdarnie poklepał go po plecach. 
- No okej. Znaczy, nie sprawy? - bo w sumie nie był pewien.

Odsunął się od Harpera i wyszczerzył zęby jak głupi.
- Dobra! - Klepnął go w ramię - Znaczy... ok, jestem do dupy kolegą, przepraszam. Jak chcesz, to wiesz... nie musimy się kolegować.

Co za tupet ma ten manipulant!
Patrzył przez dłuższą chwilę na Coopera myśląc co odpowiedzieć. W końcu przeniósł wzrok na kubek stygnącej pomału kawy.
- Jesteś. - sięgnął po kawę - A ja nie jestem lepszy - uśmiechnął się kątem ust i szybko je zasłonił przechylając kubek i biorąc łyk.

Pokręcił głową.
- Muszę ci przyznać rację, Harper! Ale... i tak zapraszam cię na moją imprezę - dodał szybko, wkładając ręce do kieszeni i stając na placach.
- To jak? Wpadniesz?

Wywrócił oczami. Miał dziką ochotę trzepnąć go w łeb.
- No ja przynajmniej nie wyżywam ni nikim swoich frustracji... - wymamrotał do kawy. Odsunał kubek od twarzy, pokiwał głową i wypogodniał.
- Marchewkowe, tak?

- Wi! - potwierdził - Marchewkowe. Ale wiesz, nie... nie musisz piec. Po prostu wpadnij.
Wycofał się i zasalutował w ramach pożegnania.
- Ja się zmywam, jadę odebrać kuzyna z lotniska... to do zobaczenia, Harper!

/zt

Podniósł dłoń na pożegnanie gdy Cooper wychodził.
- Jasne
I tak upiecze, i może dorzuci jeszcze jakiś wcale nie złośliwy prezent. Wyszczerzył się do siebie i wrócił do sudoku.

zt

/02.05.2013, jakoś koło południa

Być może, na pewno, była spóźniona, ale to, że po tych wszystkich konkurencjach dała radę zwlec się z łóżka to osiągnięcie, cud prawdziwy. Przynajmniej zjadła zdrowe, zbilansowane śniadanie, zgodnie z zaleceniem, które właśnie niweczyła kawą, ale liczą się starania.
Weszła do biura i od razu natknęła się na notatkę czy coś, o materiale do zbadania. Zaraz się weźmie, ale dokończy kawę, zrelaksuje się - miała swoje priorytety.
Długo się nie obijała, w końcu poczucie obowiązku kazało jej udać się do laboratorium i zająć się próbkami.