Szkoła podstawowa i szkoła średnia

First topic message reminder :

Obowiązkowa edukacja dzieci i młodzieży Old Whiskey odbywa się w dwóch podobnych i sąsiadujących ze sobą budynkach. Młodsze dzieci ze swymi kolorowym plecakami, codziennie maszerują do parterowego budynku, który wewnątrz został niedawno wyremontowany i wymalowany na ciepłe kolory. Rodzice najwidoczniej zadbali, by ich pociechy czerpały radość z nauki i chętniej chodziły do szkoły. Wejścia do podstawówki pilnuje stary, wąsaty dozorca, siedzący w niewielkiej kanciapie i witający u progu szerokiego korytarza. Przechodząc nim najpierw dojdziemy do pokoju nauczycieli, a następnie sal lekcyjnych, między którymi umieszczono toalety i gabinet pielęgniarki. Na końcu korytarza zatrzymamy się przed drzwiami, prowadzącymi na podwórze i małe boisko, gdzie dzieci spędzają czas między lekcjami, pod czujnym okiem dyżurnej.

Starsza młodzież naukę swą pobiera w piętrowym budynku, który wydaje się starszy niż sąsiedni. Do wnętrza szkoły średniej prowadzą schody, zawsze oblegane przez uczniów, niechętnie czekających na dzwonek. Tutaj korytarzy jest więcej, a beżowe ściany niemal zupełnie zasłonięte zostały przez wysokie szafki. Na parterze znajdziemy pokoje nauczycieli i sale przystosowane na lekcje z nauk ścisłych, na piętro zaś przejdziemy do sal humanistycznych i wyciszonej sali treningowej.

Przed budynkami wybudowano sporych rozmiarów plac oraz parking, który zazwyczaj zajmowany jest przez samochody uczniów szkoły średniej.


W szkole, po skończeniu zajęć dla uczniów, sale gimnastyczne i siłownia mogą być użytkowane przez resztę mieszkańców Old Whiskey. Ze sprzętów można korzystać w godzinach 17:00-22:00.
Siłownia jest darmowa, ale mile widziane datki na utrzymanie przybytku!


Każdy sprzęt/ćwiczenie ma specjalny mnożnik i oczywiście progi, które należy przekroczyć, by wykonać poprawnie dane zadanie.


HANTLE (pięć podnoszeń) – Siła+k6*5

Waga jednego hantla (czyli w ćwiczeniu podnosimy podwójną wartość)	Próg, który należy przekroczyć, by wykonać 5 podnoszeń
0,5 kg	10
0,75 kg	15
1 kg	20
1,5 kg	22
2 kg	25
3 kg	30
4 kg	33
5 kg	40
10 kg	55
15 kg	65
20 kg	75
30 kg	90
50 kg	100

SZTANGA (pięć podnoszeń) – Siła+k6*5

Waga (kg) = Gryf + (waga obciążnika*ich ilość)	Próg
Gryf bez obciążników – 20 kg	25
20 + 0,5 * 2	35
20 + 1 * 2	40
20 + 2 * 2	42
20 + 2,5 * 2	50
20 + 5 * 2	55
20 + 10 * 2	62
20 + 15 * 2	67
20 + 20 * 2	73
20 + 25 * 2	77
20 + 0,5 * 4	80
20 + 1 * 4	83
20 + 2 * 4	85
20 + 2,5 * 4	90
20 + 5 * 4	95
20 + 10 * 4	100
20 + 15 * 4	105
20 + 20 * 4	112
20 + 0,5 * 6	120
20 + 1 * 6	125
20 + 2 * 6	126
20 + 2,5 * 6	129
20 + 5 * 6	131
20 + 10 * 6	133
20 + 15 * 6	140
20 + 20 * 6	150
20 + 25 * 6	170

BIEŻNIA ELEKTRYCZNA (10 minutowy bieg) – (Siła +kondycja)+k6*5

Tempo	Próg
Chód	40
Trucht	70
Szybkie tempo	80
Bieg pod górkę (trucht)	95

ROWEREK (10 minutowy bieg) – (Siła +kondycja)+k6*5

Tempo	Próg
Wolne	40
Średnie	70
Szybkie	80
Jazda pod górkę (trucht)	100

POMPKI – (Siła+Kondycja)+k6*5

Ilość pompek	Próg
5	30
10	50
20	70
30	85
50	110
70	130
80	150
95	180
100	210

ATLAS DO ĆWICZEŃ – (pięć podnoszeń – ramiona lub nogi) – Siła+k6*5

Waga (kg)	Próg
5	10
10	15
15	20
20	22
25	25
30	30
35	33
40	40
45	55
50	65
60	67
65	75
70	85
75	95
80	110

STEPPER – (10 minut) – (Siła+kondycja)+k6*5

Ilość wykonanych kroków po przekroczeniu danego progu	Próg
10	30
30	40
50	50
60	55
70	60
80	65
90	80
100	95
110	120
150	150
200	200

5 (78) / 50

Zaczął intensywnie myśleć.
- A może ona się z tym Glassem umówiła, żeby on udawał jej chłopaka?
HMMMMMMMMMMMMMMM.

- Na Kiszewie? A... ta możliwe... ej to co, ja też mam się tam zarejestrować i go sprawdzić? - rzucił, drapiąc się po policzku.
- Zresztą, pf, nie interesuje mnie to! - rzucił, machając ręką.

4 (73), 50kg

/17.10.2013/wieczór/poczatek/

Kto jak kto, ale Jimbo umiał zadbac o swoje boskie ciało. Wybrał się więc do koksowni, by popracować nad swoją i tak już wysoko rozwinięta muskulaturą.
Najpierw postanowił rozgrzać się 15 kg handlami, którymi wykonał dwie serie podniesień po 5 powtórzeń (2x 75). Potem przeniósł się na sztangę, 2 serie po 5 powtórzeń (20 + 20 * 2, 20 + 2,5 * 2), by na końcu wykonać na atlasie dwie serie dźwignięć z 45kg obciążeniem (60,65).
Kiedy spocił się jak świnka uznał, że czas na meczyk i browara, więc zwinął się do domu.
zt

/18.10.2013/około 15:00/początek/

O ile Consuela zignorowała pierwszego smsa, uznając, że chyba powoli kończyć tę ściemę, tak prowokacja ustawki ją trochę zastanowiła. Co prawda trochę to wszystko popłynęło dość daleko, może gdyby nie dedykacja w radiu o George'u Glassie nie wiedziałoby pół miasteczka. W każdym razie zwiedziona ciekawością polazła za szkołę, zastanawiając się, czy to przypadkiem ten zjeb Wilson jej nie wkręca. Z drugiej strony ustawka w miejscu publicznym w biały dzień nie była raczej w stylu Buendiów. Tak czy siak na wszelki wypadek wzięła ze sobą gnata, naciągnęła na głowę kaptur i potuptała pod szkołę, przy czym sama wyglądała trochę jak diler, gdy tak snuła się i rozglądała nerwowo, zastanawiając się o co kurna chodzi.

Consuela weszła na szkolne podwórko, gdzie na jednym z murków siedział jakiś rudy, pryszczaty czternastolatek, wgapiający się w swój telefon.

Consuela nie miała pojęcia kogo szukać i kto tak właściwie pragnie się z nią spotkać. Jako, że był to piątek, dzień, w którym pałętało się tam pełno dzieciaków,dziewczyna czuła się trochę zagubiona. Przecież nie będzie zaczepiać każdego jednego po kolei. Nie wiedziała nawet czy nie jest to jakiś głupi żart!
Tak czy siak widząc rudego zrobiło jej się w pierwszym odczuciu przykro, a potem usiadła nieopodal na murku, zastanawiając się, czy po prostu sobie stąd zaraz nie pójść.

Rudy podniósł w końcu wzrok znad telefonu. Rozejrzał się i spojrzał na Consuelę.
- Hej - rzucił, wypluwając na ziemie gumę.
- Masz fajki?

Zmarszczyła brwi, przenosząc wzrok na smarka,
- Nie. Ile ty w ogóle masz lat, smarku. 10?! - odparła, nieco oburzona jego pytaniem. Gdyby była rodzicem takiego małolata, to pewnie w tym momencie kwalifikowałby się u niej na wciry. Na szczęście przypomniało jej się, że nigdy przecież nie będzie rodzicem. Z resztą, ona sama zasługiwała na wciry.

- Spierdalaj, babci - rzucił i zeskoczył z murka, kierując się w stronę swoich kolegów. Gdy do niech doszedł, wskazał na Consuelę i zaczął się z niej śmiać.

Consuela miała okazję poczuć się jak w szkole podstawowej. Tak jak pewnie każdy i ona nieraz padła ofiarą obśmiania. Tyle że teraz było to o tyle bardziej żenujące, w końcu ona miała już prawie 24 lata, a dzieci z podstawówki dalej się z niej śmiały.
Napucyła się i wstała z zamiarem pójścia sobie stąd, gdy nagle usłyszała ze sobą głos Noah.
Trochę wmurowało ją po pierwszych jego słowach, a jeszcze bardziej po następnych.
- No, jak widać nie ma go tu, skoro to ty okazałeś się wpuszczać mnie w maliny. - pokręciła głową, a potem zaśmiała się słabo.
- Dobra robota Noah, udało ci się. George się pewnie uśmieje jak mu o tym opowiem. - powiedziała, najwidoczniej łudząc się dalej i dreptając nerwowo w miejscu, jak to miała w zwyczaju w niekomfortowych sytuacjach.
Słysząc propozycję randki i widząc pod swoim nosem bukiecik zesztywniała, nie potrafiąc zareagować w jakikolwiek sensowny sposób.

- Lupita - powiedział, wzdychając - spójrz mi w oczy i powiedz mi, że faktycznie istnieje i to nie jest jedna bujda i powiedz, żebym się pierdolił. Albo miejmy to za sobą i przyznaj się, że ci się ten numer wymknął spod kontroli. Jakby Glass faktycznie istniał, to byśmy tutaj nie stali. No.... i weź te kwiaty, no.
Odsunął się o krok.
- Nie będę ci tego wypominać, ani się nabijać, ani opierdalać za to - wzruszył ramionami - najpierw chciałem ci faktycznie zrobić numer i wynająć jakiegoś gówniarz,a by udawał prawdziwego Glassa, ale... doszedłem do wniosku, ze nie jestem chujkiem. I że za bardzo cię lubię, by się "mścić".

Jeśli miałaby wybrać top 3 momenty w swoim życiu, w których czuła się najgłupiej na świecie, to ten właśnie moment znalazłby się na liście top 3. Nie była przygotowana, że nagle Noah ją tak po prostu zdemaskuje.
Wzięła ten bukiecik, czerwieniąc się jak buraczek, nie marząc o niczym innym tylko o zapadnięciu się pod ziemię.
- Umm... no to... ja w sumie muszę lecieć. - oznajmiła nagle, obróciła się na pięcie i rzuciła biegiem przed siebie. Stchórzyła, ale tego akurat można się było po niej spodziewać.
zt

Pozwolił jej uciec -bo się raczej po niej tego spodziewał. 
Patrzył jak ta gna przed siebie, aż się za nią kurzyło. 
Potem sam, spokojnie, skierował się na parking.

/zt

/ 20.01, ranek

W szkole jak to w szkole, głośno, dużo się dzieje, pełno dzieciaków i takie tam. Właśnie zadzwonił dzwonek na kolejne zajęcia, a Howie już czekał na podwórku na przybycie jego podopiecznych. Nie było taryfy ulgowej, czy zima czy lato. Grube dresy i wio!
Sam siedział w czarnych dresach i szarej, dużej bluzie z kapturem, z czapką na głowie. Spacerował, by nie zmarznąć. W końcu 10 stopni w Arizonie to ostra zima!
Jak zwykle zamyślony. Filozofował i analizował wiele kwestii. Czy przeprowadzić się znów do siostry. Czas najwyższy. A może zamieszkać sam. I co dalej z Sally. Emily też bardzo lubił.
A może powinien rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady.

O tej godzinie Howakhanowi przypadały zajęcia z klasą B - niewielką grupą dziesięciolatków, podopiecznych Emily, która była ich wychowawcą.
Niedługo po dzwonku na tyły szkoły wybiegły dzieciaki z tejże klasy, prowadzone przez Emily w różowych trampkach, plecionym, czerwonym swetrem na guziczki i kwiecistą chustą na szyi. Pod pachą pewnie miała parę książek, niekoniecznie związanych z jej zawodem. Dziewczyna pewnie pomachała z daleka Howiemu, a grupka dzieci ustawiła się w szeregu przed nowym panem nauczycielem.
- Czy pan jest nowym panem nauczycielem?
- A co się panu stało w głowę?
- Ty, Suzie... patrz jaki ładny! Może będzie moim mężem?
- A co będziemy dzisiaj robić?
- Czy wie pan czemu wilk tak wyje w księzycową noc?
- ...i czemu ryś tak zęby szczerzy rad?
- A czy umie pan tak?
- Zamknij się Bertie!
- Sam się zamknij!
- Cho na solo!
- Ktoś tu mówił o Hanie Solo? O tym panu ze Star Treka?
- Mój tata ogląda.
- Chyba tylko gacie twojej mamy!
- Ale dostaniesz w globus zaraz! Popamiętasz! Aż ci się smarkole dookoła głowy owiną!
Emily pewnie słysząc swoich niesfornych podopiecznych przejechała dłońmi po twarzy, wzdychając ciężko. Potem, zawstydzona tą wesołą gromadką podeszła do Howiego i poklepała go po plecach.
- Witaj w piekle, stary. - powiedziała dość cicho.

Stresował się bardzo, bo nie wiedział czy poradzi sobie z taką grupą dzieciaków. A jak go zdenerwują i uaktywni swoją zieloną moc i wszystkich zmiażdży i zostawi tylko po nich kisiel truskawkowy?
To byłoby nie helouł.
W końcu jednak się doczekał i stanęła przed nim klasa uroczej Emily.
Uśmiechnął się do wychowawczyni klasy B i także jej pomachał. A potem posypały się pytania.
- Tak, jes... To blizn... Dzisiaj będziemy bieg... Nie wie... Ale... Zaraz.. Czeka... Co? Spokój! - próbował odpowiedzieć na pytania, ale ci zaczęli swoje. Dlatego zawołał nieco zbyt gwałtownie. Odchrząknął pośpiesznie i skrzyżował ręce na piersi.
- Panowie i Panie, to jest wf, tutaj panuje dyscyplina. Chcecie być traktowani jak prawdziwi sportowcy to musicie jej przestrzegać. Jeśli nie chcecie, cóż... - wzruszył ramionami. - Też musicie.
Sprawdził godzinę.
- Na początek rozgrzewka. Dwa kółka dookoła boiska, ale to już! Ostatni sprząta po zajęciach wszystkie fanty!
Gdy Emily do niego podeszła i poklepała po plecach to westchnął.
- Mam nadzieję, że dam radę... Ale jeszcze raz ci dziękuję, że mi pomogłaś to wszystko ogarnąć. Mam u ciebie ogromny dług wdzięczności.

- Ale ja nie chcę być sportowcem. Ja bym chciała być piosenkarką. - powiedziała rezolutna jak zawsze Jasmine - czarna dziewczynka w różowym dresie i dwóch kitkach.
- Ale to jest lekcja wułefu, głupia! Tu się biega a nie śpiewa! - odparł jej Glenn, gruby chłopaczek o groźnym spojrzeniu i mocno zadartym nosie. Potem odezwał się Joe, niski, piegwaty i drobniutki chłopak w jaśniutkich włosach.
- A można śpiewać o bieganiu? Bo ja znam taką fajną piosenkę: Run! - a potem zaczął wytawać paszczą odgłosy basu, jak w tej piosence.
- Czy pani Emily będzie biegała z nami?
- A umie pan salto?
- A szpagat?
- A nauczy pan nas jak robić bicepsy?
- A jak się pan nazywa?
Wtedy do akcji wkroczyła do Emily i z anielską cierpliwością przedstawiła dzieciakom Howiego jako nowego pana do wuefu, po czym przyłączyła się do jego prośby, a niedługo potem dzieci posłusznie zaczęły dreptać wokół szkoły.
- Na pewno dasz sobie radę. - zapewniła Howiego, zwracając się w końcu do niego.
- Swoją drogą uznałam, że dużo łatwiej będzie ci znosić te trudne początki, jak sobie podmuchasz. - powiedziała z nieco zaczepnym uśmiechem.
- Dlatego tu dzisiaj przyszłam. - dodała, unosząc lekko brwi.

- Czy to sportowiec, czy piosenkarka czy śpiewak. Każdy potrzebuje kondycji. Piosenkarka, by wytrzymać tyle godzin na scenie, robiąc wygibasy, a śpiewak polepszy swoją pojemność płuc i będzie mógł wyciągać dłuższe tony. A zatem nie marudzić, biegamy! - machnął na nich ręką z uśmiechem, aż w końcu dzieci usłuchały. Oczywiście po pomocy Emily, która przedstawiła Howahkana, o czym on kompletnie zapomniał. Zarumienił się przez to, zbity z tropu.
- Podmucham? - uniósł brwi, nie wiedząc o co chodzi. Co podmucha?! - Nie... Nie rozumiem.
Obejrzał się na dzieciaki, by szybko wrócić spojrzeniem na Emily.