Dom panstwa Bright

First topic message reminder :

Dom z garażem zbudowany z porządnych materiałów, posiadający dobrą izolację i klimatyzację.
Pomieszczenia są w nim duże i jasne. Na piętrze mieszczą się trzy sypialnie i łazienka, na parterze znajdziemy kuchnię, salon i drugą łazienkę. Dodatkowo przy kuchni znajduje się niewielkie pomieszczenie gospodarcze,przez które można przejść do garażu. Dom posiada niewielką piwnicę. Na tyłach domu znajduje się dość duży ogród.

A Alice niezrozumiała i uśmiechnęła się głupkowato, udając rozbawienie słowami męża. Zaraz usta zatkała kawałkiem pizzy, uciekając spojrzeniem gdzieś w bok. Zapewne muszą się ponownie nauczyć komunikowania ze sobą bez słów.
W salonie rozległ się dźwięk, który wydał komputer, a na który Alice od razu zareagowała.
Podniosła się z miejsca i podeszła do małego biurka. Monitor się uruchomił, gdy Alice wcisnęła spację i usiadła przed komputerem.
- Chciałabym otworzyć przychodnię i przyjmować porzucone zwierzęta, Harry...
Podzieliła się z mężem planami, a ten mógł na ekranie zobaczyć logo forum Strażników Zwierząt. Jeszcze nie wiedział, że z jego żony taka aktywistka internetowa!

Harry wstał z krzesła, poszedł za żoną i z nieukrywanym zdziwieniem popatrzył na co co mu pokazuje. Znaczy nie, żeby miał coś przeciwko ambitnym planom, ale przyznać musieli, że przychodni to nieco więcej zachodu nić kilka chabazi w ogrodzie...
- Huh. Znaczy okej. W sensie - potrząsnął głową. To nie brzmiało dobrze ani wspierająco - to szlachetne. Masz już coś konkretnego w planach? - zapytał patrząc na ekran i na pełne złości i sołszial dżastice posty miłoścników zwierząt chrupiąc bekon.

Lekko uniosła podbródek i zerknęła na męża, który nad nią stał. I nie, Alice nie była konserwatywną przeciwniczką zjadania mięsa. Starała się jednak uzmysłowić w jaki sposób należy hodować zwierzęta, by nie cierpiały dla wygody i zachcianek ludzi.
A że kiedyś widziała jak cierpią, tak nie mogłaby już osobiście tknąć mięsa.
- Można w Old Whiskey wynając i przerobić biuro. Ale to spore koszty... Tylko nie wiem co ze schroniskiem. Zbyt małe są te lokale.
Westchnęła, chociaż nie zamierzała poddać. Kliknęła w jakiś odnośnik i pokazała mężowi fotografie azylu na świeżym powietrzu. Jej wielkie marzenie!

Harry oparł dłonie na jej ramionach gdy skończył pizzę i masował nieznacznie szyję oglądając zdjęcia. Wszystko to wyglądało fajnie i chciałby, żeby jego żona spełniła marzenie, nie ważne jak bardzo na tę chwilę nierealne.
- Wiesz. Wszystko w swoim czasie. - powiedział jej do ucha chcąc odwrócić jej uwagę - Małymi kroczkami - przejechał ustami po szyi. - wszystko da się zrobić - pocałował ją w szczękę.

Nie zdążyła nawet zjeść do końca pierwszego kawałka pizzy, skupiona na ekranie monitora, jak rasowy nołlajf. Gdzieś w reklamach mignęła Stara Kiszewa, ale możliwe, że to była reklama ośrodka turystycznego.
Alice i tak nie zwróciła na to uwagi, zaczepiona pocałunkami przez męża. Uśmiechnęła się, wypuszczając z dłoni reszte pizzy, która opadła na klawiaturę.
- Mam nadzieję.
Bardziej zamruczała niż odpowiedziała i przekręciła się tak, by móc łatwo ucałować usta męża. Podniosła tyłek z krzesła i Harry zaraz miał żonkę uwieszoną na jego szyi.

Niestety komputer będzie cierpiał dalej, bo Harry już skoncentrował się na zadaniu.
Harry w gwałtownym przypływie siły i libido warknął, chwycił żonkę za tyłek, potem za uda. Podciągnał ją i zaniósł do sypialni nie odrywając swoich ust od jej. Zamknął za nimi drzwi.
Obiecał sobie, że teraz wytrzyma więcej niż dwie minuty.

/zt

14.09

Harry wytrzymał dłużej niż dwie minuty.

Deszcz stukał do okna pokoju w którym siedziała Alice. Z jakąś łagodną muzyką w tle i nosem utkwionym w ekranie monitora, kobieta znowu przeglądała forum na którym była zarejestrowana.
Dziś zaczytując się w temacie wegetarianizmu, który przecież był jednym z elementów ochrony zwierząt. Alice jednak nie była tylko biernym obserwatorem. W dyskusji biorąc udział, dzieliła się doświadczeniami związanymi ze swym stylem życia - cukrzyka i wegetarianki. Nie musiała podawać przykładów znajomych znajomych, bo znała wszystko najlepiej, z autopsji.
Zachęcała do prób odejścia od diety mięsnej, stwierdzała jak dobrze można się czuć i ile korzyści z tego płynie. Uśmiechnęła się szeroko, gdy jedna z userek odpisała, że weźmie z niej przykład.

/ 14.09.2013, popołudnie, początek

Wciąż padało,a prądu jak nie było tak nie ma! Betty jednak się zebrała w sobie,w skoczyła do auta i zajechała kilka ulic dalej, by ostatecznie stanąć przed drzwiami państwa Bright. Parasola nie miała. Bo kto w Arizonie trzyma na co dzień parasol pod ręką?!
Zapukała, mając nadzieję, ze prawnik (lub jego żona) nie będą długo jej na deszczu trzymać.

Gdy prąd wysiadł, Alice usiadła nad książką i zaczytywała się w literaturze naukowej, póki pukanie nie oderwało jej myśli. Odłożyła książkę na bok i podniosła się z kanapy. Nie mając nawet pojęcia kto to może być, otworzyła drzwi i spojrzała na nieznajomą.
- Tak?
Zapytała, zamiast wpuszczać od radu do środka. Może i Betty gdzieś kiedyś minęła na ulicy, ale wiedziała o niej tyle co nic. A tym bardziej nie miała pojęcia, że to właśnie ona wynajęła jej męża do brudnej roboty.

Betty przywitała się i szybciutko wskoczyła do holu. W wysokich szpilkach, kusej sukience, z wielkim dekoltem - uśmiechnęła się i uścisnęła dłoń Alice.
- A to zapewne pani Bright? Ja do męża. Podziękować mu chciałam!

Alice zrobiła zaskoczoną minę i pchnęła drzwi by same się zamknęły. Potem odwróciła do swego niespodziewanego gościa i z wrażenia nad zdecydowanym wejściem do domu, dała sobie uścisnąć rękę, nie wiedząc nawet co się dzieje.
- Przepraszam, a pani to...?
Zapytała, bo nie lubiła być tak zaskakiwana przez nieznajomych. A stała przed nią kobieta, która sprawiła, że mąż wdał się w ciemne interesy, ale też (!) niejako scaliła ich małżeństwo.

- Ach, przepraszam, gdzie moje maniery. Betty Jou Coleman. To ja wynajęłam pani męża... no i jak się okazało, słusznie! Ja od razu wiedziałam, że z niego porządny prawnik i dobry człowiek!
Wyprostowała się, dumnie wypięła piersi i znowu uścisnęła dłoń kobiecie.
- Gratuluje męża! Zazdroszczę, zazdroszczę...
Odsunęła się nieco i zaczęła rozglądać po domu.
- Pięknie państwo mieszkają.

- Tak.
Zdążyła jedynie odpowiedzieć rozgadanej Betty. Usmiechnela sie uprzejmie, slyszac pochwaly.. Alice byla dumna z męża, owszem. Tylko wolała, by pracował przy innych sprawach. Gestem ręki zaprosiła kobietę na kanapę.
- Dziękuję. Napije się pani herbaty?
Alice chetnie podejmowala gości, gdy ich ilość mogła policzyć na palcach jednej ręki.
- Rozumiem, źe Harry panią wybronil... - Bardziej pytała niz stwierdzala.

- A chętnie się napiję!
Usiadła, założyła nogę na nogę, a obok siebie położyła małą, skórzaną torebkę.
- O, nie, nie, nie mnie. Mojego gacha i jego kolegów. No, ale - machnęła ręką - oni powinni mu dziękować na kolanach! Ale widać, tylko ja jestem taka porządna! No.. oczywiście, nie dosłownie na kolanach i nie tak! 
Zaśmiała się.
- Nie ważne!

Uśmiechnęła się, ale spojrzeniem zdradzała, że wcale jej nie było do śmiechu. Przeprosila Betty na moment i zniknęła w kuchni, by zrobić herbatę. Przed Betty leżały książki weterynaryjne i wydruki na temat wegetarianizmu. Alice chyba chciała także w realu uświadamiać ludzi na temat korzyści, jakie wynikają z prowadzenia takiego stylu życia.
Pani Bright wróciła po kilku minutach, niosac tace z czajnikiem.
- Mam nadzieję, że nie predko Harry będzie musiał znowu państwa bronić.
Odezwała się z uśmiechem, ale raczej nie kierując troską o Świętych. Usiadła obok Betty i nalala jej herbaty.

- Też mam taką nadzieję. Ale mimo wszystko wolałabym, żeby pan Bright dla mnie pracował na stałe. Wie pani, radca prawny. Prowadzę bar, takie usługi się przydadzą!
Podziękowała za herbatę i upiła jej nieco.
- Nie ukrywam, nie będę oszczędzać na prawnika!

Myślę, że nie chodzi tu tylko o pieniądze - Pozwoliła sobie zasugerować, znad filiżanki herbaty - No ale musi pani z nim porozmawiać.

Zaśmiała się cicho.
- Ja rozumiem. Ale wie pani... W takim mieście to lepiej sobie zrobić szybko przyjaciół. Nawet jak nie dla nas... prędzej czy później pani mąż zacznie pracować dla... kartelu? Boże, nie chciałabym tego! Za dobry człowiek z niego, za dobry! 
Westchnęła ciężko i odłożyła filiżankę.
- A Harry... no, polubiłam go. I Consuela również!

Uśmiechnęła się gorzko, wcale nie zadowolona z tego o czym mówiła pani Coleman. Pokrecila głową i oparla filizanke o kolano, ukryte pod granatowymi dzinsami.
- Myślę, ze Harry ma większy wybór.
Odpowiedziała i widać było, że naprawdę w to wierzy.
- Consuela.. To miłe. A reszta z.. grupy?

- Naprawdę pani sądzi? To w takim razie może czas się przeprowadzić? To miasto... cóż. Albo pracuje się z nami albo kartelem. Tu innych spraw nie ma!
Wzruszyła ramionami.
- Reszta grupy jest wdzięczna Harry'emu. I mają do niego szacunek.

Przez chwilę patrzyła na Betty w milczeniu, sama nie wiedząc co powiedzieć. Dopiero co odzyskała męża i nie zamierzala go tracić. Żaden kartel ani gang nie powinien stać na jej drodze.
- I dlaczego praca u pani miałaby byc lepsza?

Wzruszyła ramionami.
- Bezpieczniejsza? No nie ukrywajmy... kartel... ma jakby... gorsze warunki współpracy. zresztą! Ha, no ochronę damy, prawda?
Uśmiechnęła się miło.
- Ale ja rozumiem... liczy się rodzina. Ja wiem, że pan Bright chce dla was jak najlepiej. On panią bardzo, bardzo kocha i to widać.

Scisnelo ja w dołku na myśl o zagrożeniu, jakie może grozić jej mężowi. Nie potrafila przez chwilę sie ruszyć, ale kolejne słowa Betty wprowadziły milsza atmosferę. Alice usmiechnela się jak zakochana panienka. Pokiwala głową i napila herbaty.
- Zdaje sobie z tego sprawę.
Odpowiedziała, spoglądając na Betty nieco przychylniej. Ale powaga wróciła.
- Nie chciałabym, żeby Harry ucierpiał. .

- Oj, nie ucierpi! - zaśmiała się lekko. Dopiła herbaty.
- Dobrze wykonuje swoją robotę, jest miły, ogarnięty, odpowiedzialny i bystry. 
Położył dłoń na ramieniu Alice.
- Polubiłam go i myślę, że to początek dobrej przyjaźni! A pani... w ogóle, przejdźmy na ty! Betty! - wyciągnęła dłoń.

Wyprostowala się, czujac przepelniajaca ja dume z meza. Uśmiechnęła się ponownie i uscisnela dłoń Betty.
- Alice - Przedstawila sie - Wybacz mu nieobecność. Pewnie burza go opóźnia. .