Kościół katolicki św. Aleksego

Wybudowany w latach osiemdziesiątych kościół przypomina nieco stojący na obrzeżach zabytek z XIX wieku. Nie ma w nim typowej dla katolickich kościołów czy katedr okazałości. Budynek jest obłożony drewnem, utrzymany jest w bieli, zaś drzwi, okna i framugi pomalowane są na szaro. Do środka prowadzi kilka schodków, nad wejściem góruje malutka wieżyczka z dzwonem i krzyżem na daszku. Wewnątrz dwa rzędy ławek, na końcu ołtarz. Nad ołtarzem wisi krzyż, ściana zaś ozdobiona jest malunkiem przedstawiającym Trójcę Świętą. Wokół ołtarza wiszą też inne obrazy przedstawiające świętych, stoi tu także kilka figur. Po prawej stronie od wejścia stoją dwa konfesjonały. Wnętrze jest jasne dzięki dużej ilości okien.
Msze odbywają się codziennie rano i wieczorem, w niedziele i święta kościelne częściej.

Mówi się, że gdy grzesznica wejdzie do kościoła to zapłonie wszystko a ona sama utopi się w swoim pocie od ogni piekielnych. Lecz sama Dos niczego takiego nie czuła. Tylko po cóż do tej świątyni weszła poganka? 
Szybko można jednak było znaleźć usprawiedliwienie dla obecności Dos w kościele, jeśli zwróciłoby się uwagę na jej zawód i fakt, że ostatnio zajmowała się zabytkami w Old Whiskey. Problem polegał jednak na tym, że ta świątynia zabytkiem jeszcze nie była.
A może... przyszła tu dla kogoś?
Usiadła obok Willa; mężczyznę z zamyślań wyrwał zapach perfumowanego mydła i słodkiej wody toaletowej.

- Katolicy wierzą w intuicję? Albo przeczucia czy instynkty? - Zapytała, patrząc na Williama - Myślałam, że dla was takie rzeczy są prostsze i chodzenie do kościoła usprawiedliwcie chęcią odpokutowania za grzechy.
Spojrzała na pusty ołtarz.
- Zresztą, nawet gdybym powiedziała, ze duchy kazały mi tu przyjść to by było herezja, dla nas obojga.

Wzruszyła ramionami.
- Z powodu grzechów? Nie. Jeśli robię coś źle, to duchy mi dadzą o tym znać. Wtedy ja stracę siłę i moc, zmuszę się wtedy też sama do tego by ją odzyskać.
Pokręciła głową.
- Ale co ja wiem, jestem tylko poganka, prawda?

- Czyżby poganie byli już tak rzadko spotykani, ze zasługują na przydomek "aż"? - zapytała. Założyła nogę na nogę i chwile milczała, wpatrzona w Willa jak w ikonę.
- Lubie spacery i lube oglądać budynki - odparła, wciąż nie odradzając wzroku - a może... przyszłam tu, bo wiedziałam, że tu będziesz, i jako poganka muszę ci wieść na pokuszenie, by sprawdzić twoją wiarę?

- Interesuję się ludźmi, a architektura jest niezwykle ludzka, nie sądzisz?
Wstała i wyszła z ławy, by usiąść tuz za Williamem. Długo jedynie było słychać tylko stukot jej obcasów, a gdy ten umilkł - mężczyzna czuł wyłącznie
oddech Dos na swojej szyi.
- Wyglądało na to, ze modlisz się gorliwie - wyszeptała, nachylając się do jego ucha.

- W takim razie taki sam z ciebie poganin jak ze mnie - dodała, wciąż szepcząc. Gdy mężczyzna obrócił w jej stronę głowę, nie drgnęła. Wciąż siedziała nachylona w jego stronę; dzieliły ich milimetry.

- Ja znam jeszcze jedno miejsce, gdzie można się wyciszyć. I nie trzeba tam udawać pobożnej osoby. 
Wciąż trwała w bezruchu, a jej oddech zatrzymywał się na policzku Will. Jego zas znowu uderzył zapach perfum kobiety.

- Takie jedno miejsce w górach. Na uboczu. Można tam dojść jednym z zapomnianych szlaków.
Uśmiechnęła się lekko.
- Wiosną jest tam pięknie. Mam nadzieje, ze niedlugo i ty tam zajrzysz.

- Mogę cie zaprowadzic. Tylko... chyba bedziesz musiał mnie o to poprosic.
W końcu wyprostowala sie, a tym samym odsuneła swoją twarz od policzkow Willa. Wzięła głebszy oddech i pogladzila dlugie kosmyki wlosow, ktore opadaly jej na ramiona i piersi rusyjace sie pod biala bluzka.

- Sam drogi nie znajdziesz, wiec kogo poprosisz o jej wskazanie?
Spojrzala na oltarz i krzyz wiszacy nad nim.
- Jego?
Pokrecila glowa.
- Wiosna przyjdzie szybciej niz sie spodziewasz.

- A ja sądziłam, ze lato to czas śmierci. Wtedy to w Arizonie wszystko chce cie zabić. Skorpion, wąż, dziki pies, puma, nawet trzymetrowy kaktus. No chyba... że zima na ulice więcej pjaków z bronią wychodzi, to wtedy tak, miesiące śmierci.
Zakryła usta dłonią, jakby powstrzymując się od śmiechu.
- Ale tak, zdecydowanie masz racje, wiosna lepsza.

- Planować? nie, to tylko propozycja. Nie musisz przecież chcieć iść na te wycieczkę.
Chwilę jakby się nad czymś zastanawiała. Lecz wkrótce pozostawiła za sobą wszelakie wątpliwości i ponownie nachyliła się do Willa. Jej usta zatrzymały się tuż przy policzku mężczyzny.
- Ale dziś mogę cię zabrać gdzie indziej - wyszeptała.