Kościół katolicki św. Aleksego

First topic message reminder :

Wybudowany w latach osiemdziesiątych kościół przypomina nieco stojący na obrzeżach zabytek z XIX wieku. Nie ma w nim typowej dla katolickich kościołów czy katedr okazałości. Budynek jest obłożony drewnem, utrzymany jest w bieli, zaś drzwi, okna i framugi pomalowane są na szaro. Do środka prowadzi kilka schodków, nad wejściem góruje malutka wieżyczka z dzwonem i krzyżem na daszku. Wewnątrz dwa rzędy ławek, na końcu ołtarz. Nad ołtarzem wisi krzyż, ściana zaś ozdobiona jest malunkiem przedstawiającym Trójcę Świętą. Wokół ołtarza wiszą też inne obrazy przedstawiające świętych, stoi tu także kilka figur. Po prawej stronie od wejścia stoją dwa konfesjonały. Wnętrze jest jasne dzięki dużej ilości okien.
Msze odbywają się codziennie rano i wieczorem, w niedziele i święta kościelne częściej.

Kompas! Na pewno wybrał kompas.
- No to teraz pieniądze.. i co jeszcze? - spojrzał na dzieciaki bo miały mu pomóc ogarnąć co i jak.
Śpojrzal na wchodząca Saline i przywitał się z nią z uśmiechem. Powoli przypominał sobie wszystkie twarze, ale pojawiło się też sporo nowych.
- Pan tu niedawno przyjechał? To znaczy.. jakieś cztery lata? Pięć? - zapytał ciekawy.

- No, to dobrze pamiętam - pokiwał głową - Już myślałem, że i skleroza mnie łapie - uśmiechnął się. W końcu wiek miał odpowiedni powoli! Różne stawy, reumatyzmy i wszystko inne się odzywało.
A do księdza zwraca się "ksiądz" albo "ojciec". Ot, takie proste!
- Nie przychodziłes tu tak chętnie wcześniej - spojrzał na planszę i pokiwał głową na ruch Margot - Coś się zmieniło? - uniósł wzrok na Joolsa. W końcu nie wiedział.

- Po to tu jestem - stwierdził - żeby wszystko pamiętać. Jak ręce, pani Margot? Lepiej niż było? - zwrócił się do kobiety, wlasnie sobie przypominajac, ze miała z nimi problem i poszła do lekarza. Trzy lata temu, ale nadal to było ważne!
Przejął kostki i rzucił, a potem kupił domek na swojej planszy. Póki jeszcze jakieś zostały!
- Nie lepsze. Bogu jest to obojętne, tak długo, jak robione jest ze szczerego serca, a nie po to, by się pokazać. Jeśli wielkie gwiazdy daja wywiady, ze przekazali jakąś sumę na fundacje, to to nie jest Bogu miłe tak samo, jakby robili to bez słowa. Lub nie mówiąc ile i na co.

- Na pewno może pani uczyć dzieci, jeśli pani chce - zaproponował. Może to jej przypadnie do gustu? - Było tu kilka takich, co lubiły dłubać w tym wszystkim - pokiwał do siebie głową i obserwował grę dalej.
- Nie, nie ma czego sie wstydzić - potwierdził - A siedzenie tutaj z dzieciakami to dobra sprawa. Poświecić im trochę czasu, nawet godzinę czy pół, ile możńa.. Ha! - ucieszył się, gdy któryś z dzieciaków stanął na jego polu i zgarnął swoją sumę.
- Niedługo będe szukał pomocy w ogrodzie na plebani, ma pan rękę do roślin, panie Reynolds?

- Na prawdę? I czego by pan nauczał? - teraz to on musiał zapłacić za staniecie na czyjejś posesji. Zrobił teatralnie smutną minę oddając pieniądze jednemu z dzieciaków.
- Oo.. to dobrze. Bo najpierw trzeba te wszystkie kamienie zabrać na kupę. Z całego pięknego ogrodu został jeden kaktus. Jeden! - jęknął, bo go to tak straszliwie bolało wewnętrznie..

- Technika byłaby dobra. Nie uczą już tego jak powinni - zamyślił się na moment.
- Oh, na pewno. Jak tam stanę... - pokręcił głową i bezradnie rozlożył ręce. Wykupił swój pierwszy domek i nie stać go było na duże kary!
- Cudownie - wział wizytówkę i zerknął na nią kontrolnie,a potem wpakował sobie do kieszeni.
- Oj duży, całkiem spory.. ale poprzedni ksiądz nie miłował się w ogrodach i teraz zastałem ruinę.. Tyle roślin tam było! Tylko dbać trzeba o to i serce wkładać, a jak się tego nie robi to marnieje. Ale to jak ze wszystkim - dodał troche filozoficznie. Bo i z przyjaźnią i z miłością i wszystkim, przecież!

- Coś często do tego wiezienia lądujesz - stwierdził i kupił kolejny domek na swojej planszy.
- Może, chociaż wątpię, jak mam marne dwa domki na jednej planszy! - rzucił kostką i podreptał na kolejne puste pole. I teraz to on trafił do więzienia. Westchnął zawiedziony.
- No właśnie.. trzeba dbać o to, co się ma, jeśli chce się to zachować. A ja wyjechałem i tyle mam z ogrodu! Ale.. czasem jedno trzeba poświęcić by zyskać drugie - dodał, obserwując plansze.

- Prawda - przyznał i udał, że nie widzi jak jeden z dzieciaków stanął na jego polu.
Pierwszych razów nie miał całkiem sporo, ale z perspektywy lat wcale tego nie żałował! Miał też dużo pierwszych razów, których nie mieli inni. Kto inny siedział trzy lata na misji w Afryce? Niewiele osób! Kto inny kopal z dzieciakami w szmacianą pilkę i uczył je czytać? To było coś niesamowitego! Nawet, jak czasem były nieznośne.
- No i masz - westchnął patrząc na drugą swoją kolejkę w pudle.
- Może być i tak - pokiwał głową - Różne figle nam życie płata, tak długo jak to odpowiednio wykorzystamy jesteśmy w stanie iść dalej - uśmiechnął się do siebie nieznacznie.

Pokiwał głową na boki.
- Rożnie to bywa - przyznał. Nie chciał się wykłócać przecież.
- Pani Margot, a pani nie ma jeszcze tych kaktusików może? Takie ładne zawsze pani rosły i dobrze mi się pryzjeły ostatnio - zapytał. W końcu musi odbudować całość, całość! Może nie tak, jak była ale jako ładnie na pewno.
- Zbiórke bym zrobił na to.. - podrapała się po brodzie - ale ważniejsze rzeczy są.

- Chciałem tu świetlicę też otworzyć - przyznał - Zbiórkę na moje dzieciaki w Afryce zrobić.. Kościół by odmalowac się zdało.. Co i rusz jakieś pomysły mam, ale pieniędzy na wszystko nie starczy. Na dzieci to zbiorkę rzeczy może. Ubrania, sprzęty plastyczne, biurowe i inne takie. To się przydaje zawsze i schodzi od razu, uwielbiają mazać pisakami po wszystkim.. Całe zeszyty na kolorowo - westchnął z rozrzewnieniem.

- No tak, tak.. Tu też by można plac zabaw, to się przyda, widziałem że ktoś w ciąży to i za kilka lat będzie jak znalazł, wtedy by się odmalowało na nowo, ale dzieciaków dość mamy żeby się bawili - zastanawiał się dalej na głos.
- Albo głosowanie zrobić, co kto chce, co komu potrzebne, na co zbiórki robić, bo rózne rzeczy dla ludzi są ważne, a ja mogę nie wiedzieć co teraz najpotrzebniejsze..

Al pogroził palcem widząc tę kradzież i podal kostki dalej.
- Tak, dam informację do ratusza, tak chyba będzie najlepiej - pokiwał głową - W końcu jakoś musze się tu wczuć znów w rytm, a najlepiej zacząć coś robić!