Bar i salon gier "Chaco Taco"

First topic message reminder :

Chaco Taco to jedno z ulubionych miejsc mieszkańców Old Whiskey. To za sprawą licznych maszyn, które pochłaniają skromne pensje w zamian za kilka minut rozrywki i nadzieję na wygraną.
Jest to budynek wolnostojący, ogłaszający się krzykliwym szyldem. Na pierwszy rzut oka wydaje się zaniedbany, tylne ściany pokrywa graffiti - jednak wewnątrz prezentuje się jednak nieco lepiej. Można tu usiąść przy białej ladzie i zamówić specjalność: czekoladowe tacos! W ofercie znajdują się też tortille i inne przekąski. Wybór alkoholi nie jest zatrważający: głównie piwo, tequila i różne kolorowe drinki. Część lokalu zajmują białe, plastikowe stoliki i krzesła, tyły zaś to strefa rozrywki. Są tu dwa stoły do gry w piłkarzyki, kilka jednorękich bandytów, flippery (znane także jako pinball) i parę symulatorów, dzięki którym zagramy w strzelankę lub wyścigi samochodowe.

---

JEDNORĘKI BANDYTA  

1. Grę na Jednorękich bandytach można przeprowadzić w dwóch lokacjach w Old Whiskey – Chaco Taco i Kasynie.
   
2. Żeby rozpocząć grę, należy napisać posta zaczynającego w jednej z powyższych lokacji oraz określić jaką stawkę pieniężną wprowadza gracz przez losowaniem. Jedna stawka = jedno losowanie.
   
3. Minimalna stawka – 1$, maksymalna – 100$ (na jedno losowanie).
   
4. Po określeniu stawki, gracz wykonuje potrójny rzut kostką w temacie RZUT KOŚĆMI, ustawiając opcję „Jednoręki bandyta”. Po prawidłowo wykonanym rzuci, powinny się pokazać trzy grafiki przedstawiające obrazki charakterystyczne dla Slot Machines. 
   
5. Żeby wygrać, musisz wylosować trzy identyczne obrazki. Każda grafika ma przypisany swój mnożnik, to znaczy, są one odpowiednio punktowane, co jest opisane w tabelce poniżej. Gdy wylosujemy już 3 identyczne obrazki, mnożymy swoją postawioną stawkę przez określony mnożnik – to daje naszą wygraną. Uwaga, liczą się tylko te pieniądze postawione bezpośrednio przed wygranym losowaniem.
   
6. Np. Jeśli wylosujemy potrójny symbol „7”, stawiając wcześniej 100$ - wygrywany 700$.
   
7. Wszystkie wygrane oraz straty wpisujemy w RACHUNKACH.   
   
   

Symbol	Wartość
Czereśnie	*2
Cytryna	*3
Banan	*4
$	*5
BAR	*6
7	*7
Dzwon	*8
Serca	*9
Koniczyna	*10

---

Na szczęście dla Cath, Smith był na tyle wkurwiony, żeby nie reagować na to, że powiedziała o jego córkach "gówniarze". Co jak co, ale tylko on ma prawo tak gadać. 
W telewizji pokazali jak Gabrielle wyskakuje z bronią na jego dzieci.
- O kurwa, ale ta to pierwsza dostanie - odgrażał się.
- Gdzie ich wiozą? Ja pierdolę, nie wiem czy mam drobne - spojrzał do portfela, szukając kasy na kaucję.

- Eee... dobrze, proszę pani, chcoiaż nie wiem jaką pewność siebie można mieć przy jedzeniu taco - zauważył, siadając naprzeciw kobiety. Upił piwo i nieśmiało na nią spojrzał.
Od niej ta pewność siebie aż biła na kilometr. Cud, ze się tego nie wystraszył.

- Em, Noah... - wyciągnął niezgrabnie rękę do kobiety, żeby tak się przywitać. Przez stół, kulturalnie.
- E, nie wiem czy jestem człowiekiem, który cokolwiek wygra.
Spojrzał po jej drinku.
- E... pani na kogoś czeka?

- Postawą?
No cóż, musiał przyznać, ze nie bł on mistrzem pewności siebie i dumy ze swojej osoby. 
- No... ee.. no na tyle mnie filmy nauczyły, ze kobieta z drinkiem, sama w barze to zazwyczaj czeka na kogoś umówionego, a bo... no, nie... dobra, to głupie - machnął ręką i zatkał sobie usta piwem.

Aż się cały zarumienił.
- Nie, proszę pani, ja w ogóle nie pomyślałem o pani jak o dziwce! Ja... przepraszam, najmocniej jak uraziłem... 
Wziął głęboki oddech. Chyba poziom stresu skoczył mu do galaktyki.

- No... nie wiem. Chyba nie. Pani wybaczy, ja nie jestem dobry w odczytywaniu kobiet. Szczególnie takich...
Spojrzał po niej nieśmiało. Nie zaprotestował, gdy zamówiła tequilę. Czułby się winny, jakby odmówił. 
Dlatego też napił się z nią, chociaż w duchu wiedział, ze to będzie błąd.

- Eeeaaa... no takich... pewnych siebie... - powiedział, czując, że alkohol powoli mu miesza w głowie i języku. szczególnie po drugim szocie.
- To znaczy, pani jest bardzo... ładna no i taka... no nie tutejsza raczej. Nie wygląda pani na mieszkankę Old Whiskey.

Nieśmiałość i komplementy? Aż spojrzał w bok i znowu się rumieńcem oblał. Och, takie teksty to jeszcze umiał odczytywać, to, ze mu brakowało charyzmy, nie znaczyło, że był kretynem. 
Dlatego w końcu usiadł prosto, już nie kulił się w sobie jak zahukany szczeniak.
- Maluję murale - odpowiedział, unosząc podbródek. O tka, to był jego temat.
- Robiłem już kilka prac w Phoenix, Santa Monica. Sztuka ulicy. Takie tam...

- Co prawda, to prawda... no ale... wróciłem do rodziców po dłuższej nieobecności. Nie wiem czy tu zostanę - odparł, spoglądając na puste kieliszki - Może coś zmaluję w Appaloosa, kto wie? - wzruszył ramionami.
- A pani... znaczy ty... czym się zajmujesz?

- Ach... no to teraz już wiem, ze ta pewność siebie to tak trochę zawodowa - zaśmiał się. Niepewnie chwycił kieliszek?
Powinien?
Kobieta dawała radę, a jemu już porządnie szumiało we łbie. 
Napił się.
- No to... jakie plany na dalszy wieczór? Nos w aktach?

Aż się wyprostował nagle i spiął jak struna, słysząc ta bezpośredniość. I nie była to ta z rodzajów biorących na litość, które on sam stosował. O nie, Hannah doskonale wiedziała czego chce i wiedziała, ze to dostanie. Prędzej czy później. I odmowa jej nie załamie, bo pewnie z palcem w nosie znalazłaby drugiego.
Tak właśnie mu się teraz jawiła.
- Ale to u ciebie, bo u mnie są współlokatorzy i kot.

/13.10.13 jakoś rano

Jon zaprowadził Irenę do Chaco Taco. Otworzył jej drzwi.
- I co myślisz? powiedział rozglądając się po sali - Vegas to nie jest ale ściąga ludzi, no i jest trochę miejsca... przepraszam! - zwrócił się do pracownika - zastaliśmy może szefa?

- Hoho, no Vegas to nie jest no ale... - Irene skrzywiła się nieco, oglądając wnętrza cuchnące spalonym tłuszczem i czekoladą.
Jeden z pracowników pobiegł do kuchni, by przywołać szefa. Zza drzwi wyszedł więc J.B., w swoim niebieskim golfie. Zakręcił wąsa i spojrzał po Harperze i..  Irene.
A ona na niego.
W głośnikach rozbrzmiała muzyka.
- Ach, witam, witam, rączki całuję! - mężczyzna podbiegł do kobiety i ucałował jej ręce.
- Hohoho! - Irene aż się cała zarumieniła - Jonathan, nic nie mówiłeś, że pan taki szarmancki!
J.B. zafalował brwiami.

Coś było nie tak. To Jonathan wiedział w momencie gdy właściciel spojrzał na Irenkę. Nie żeby to było coś nowego, ale koroner nigdy się do pewnych rzeczy nie przyzwyczai.
Jonathan zrobił komicznie przerażoną minę po czym zamknął oczy z cierpieniem na twarzy. A muzyka nie mogła mu bardziej dokopać.
- Nie, nie mówiłem. Czy możemy przejść do konkretów? Harper - wymusił na J.B. aby ten puścił rączki jego siostry i uścisnął z nim swoją dłoń - to ja dzwoniłem w sprawie charytatywnego występu.

J.B. w końcu się oderwał od pięknych raczek Irene. 
- Ach, tak, tak... a to... pan mówił o występie siostry? Czyżby... to była ta urocza istota? - znowu zafalował brwiami.
- Hohoh, tak, Irene Harper, miło poznać!
- Mnie również!
Cmok cmok w rączki!
- Proszę pana - J.B. zwrócił się do Jonathana, przeczesując swoje kręcone włosy - nie widzę problemu... wynajmę panu salę za friko!

URGH! Pomyślał w duchu.
- ug... znaczy, serio? - zamrugał kilka razu zdziwiony ale potem widząc maślane oczy J.B. wszystko było jasne.
- To, to świetnie. Tak. W takim razie pozostaje się umówić na termin. Jak mówiłem wcześniej wejściówki będą przekazane do rady miasta na zbiórkę... miałaś jakieś wymagania co do samej sali, Irenko? - próbował z całej siły być profesjonalny.

- Termin? może być zaraz, seniorita! - wyszeptał J.B., chwytając Irene za rękę. Ta udała omdlenie i powaliła sobą okręcić jak w tańcu Spojrzała w dół, na niskiego o głowę J.B. i zachichotała.
- Mam jedno wymaganie! 
- Tak, słucham panią?
- By na stołach były białe obrusy i świeczniki!
- Robi się!

- Ah, tak. Znaczy nie. Um, poinformuję radio o występie. - dolna powieka mu zadrżała.
- Dobrze, no to skoro jesteśmy wszyscy na tak to świetnie. Musimy już iść, prawda Irena? - popatrzył na siostrę z dołu.

Po kilku chwilach świergotania do siebie, J.B. i Irene zostali oddzielenie od siebie. 
- W takim razie, bezie czekać na telefon - rzucił mężczyzna, falując brwiami i spinając poślady.
- Tak, Jonathan, chodźmy, muszę się szykować do występu. Gwarantuję, będzie pan zadowolony!
- Nie wątpię, nie wątpię!

- Tak, tak. Do zobaczenia. - i wyprowadził siostrę z lokalu. Popatrzył na nią z dezaprobatą.
- Coś jeszcze potrzebujesz? Do występu?

Machnęła ręką.
- Jakiś tam kostium mam, może zorganizować nagłośnienie i mikrofon. A tak to sobie poradzę, zaufaj mi! - uszczypnęła brata w policzek.
- To będzie wspaniały wieczór!

Się coś skombinuje z urzędu miejskiego. Pomasował się po zmolestowanym policzku z naburmuszoną miną.
- Nie wiedziałem że Tailor to twój typ.

- Och, ja nie mam "typu", Jonathan. Jeśli człowiek jest interesujący!... zresztą, co ty insynuujesz? Jestem na wakacjach! Po sezonie, co prawda, no ale! nie doszukuj się tutaj niczego wielkiego, hoho!
Zachichotała i spojrzała jeszcze na logo restauracji.
- Uroczy człowiek! Widać, ze zna się na muzyce i robieniu szoł!

- Mhm. Cokolwiek. - powrócił mentalnie do szczenięcych lat. Nie mogła przecież się dziwić chyba, że brat sie o nią martwi.
- Chodź, mam ochotę na loda. Skoro już masz te wakacje w październiku.

Poklepała brata po policzku i sprzedała mu buziaka w lico.
- Dobra, pójdziemy, mój kochany bracholku. Oj, oj!
I skierowali się zapewne do Elmira...

/zt