Dom Gertrudy Osel i jej kota Arturka

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.

Na podjeździe stary samochód. W oknach różowe firanki w serduszka, na ścianach błękitka tapeta w paski. Po całym domu rozchodzi się zapach naftaliny i kulek na mole. Fotele i kanapa mają ręcznie dziergane okrycia. W kredensie stoi pełno porcelanowych bibelotów: słoników, kotków, ptaszków, tańczących baletnic, cukiernice, filiżanki, sztuczne kwiatki w małych wazonikach oraz zapachowe mydełko. Też na mole.

<--- Stacja benzynowa

Długo imał się z zamiarem zapukania w te cholerne drzwi. Wszystko przez te cholerne drzwi! Ach, cholerne drzwi. Chyba stał tam przez chwilę ze wzrokiem mówiącym tyle, że wszystkie trzy seanse Esmeraldy poszły z dymem i to dosłownie, w jeden wieczór. Puk, puk. Zapukał.
- Dzień dobry, czy zastałem moją świnkę? - zapytał drzwi, lecz one, w głębokim milczeniu, nic nie odpowiedziały. Puk, puk, raz jeszcze.
- Dzień... świnki szukam. Różowa taka. Mała. O taka. - podniósł ręce i wskazał jak wielka ma być świnka.

<< apteka.

- Eeeeeeeeeeeeeeee... - powitał ją z inteligentnym wyrazem twarzy i przekrwionymi oczyma. Smarknął głośno połykając uzbieraną w gardzielu flegmę.
- Dzień dobry, szukam świnki, widziała pani? Taka różowa. O taka. - zrobił dokładnie ten sam gest co przed chwilą. Pokazał jak wielka była świnka.
- Mogę wejść? - zapytał pakując się już z buciorami do domu miłej pani.

Usiadł na podłodze, po chwili zaczął wstrząsać nim niby szloch. Za dwie minuty zasnął.

/ początek / z biura

Gdy tylko weszła odebrała wezwanie. No pięknie. I to do satanisty! Biedna Delgado. A co jeśli przechodziła kryzys religijny?
Podjechała radiowozem rozglądając się uważnie, aby nie pomylić domu. I na miejscu. Czy coś się straszliwego działo? Nie. Krzyki? Nie. Krew? Nie. Chyba. Zaparkowała samochód na chodniku i wyszła szukając w kieszeni dowodu osobistego, aby nie zostać wziętą za uchodźca. Kojarzyła panią Osel. Trudno nie skojarzyć. Podeszła do wejścia. Otwarte. A co w wejściu? Pani Osel, jak miło! I coś jeszcze. Czy tam ktoś. - Dzień dobry. – przywitała się z najmilszym uśmiechem jaki potrafiła przywdziać. - Jak rozumiem to ciało z podłogi mam zabrać, tak? – zapytała.

Wtedy już stał! Wtedy siedział na kanapie wyjadając ogórki kiszone na specjalną okazję. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że w słoiku może pływać jej proteza. Nogi, ręki albo szczęki. Przez to wszystko, że sobie zajarał, wyobrażał sobie, że Gertruda jest Pamelą Anderson i właśnie wykonuje dla niego to co robiła Kate Moss w teledysku The White Stripes, podczas gry kobita darła się na niego jak stare gacie Pankhursta. Zwrócił oczy na drzwi z uśmiechem na ustach jak w hey banana, zamiast spitalać gdzie pieprz rośnie. Pomachał babinie w drzwiach i wsadził łapę do słoika. Zaklinowała się.

Pokiwała głową z rozczarowaniem. - Proszę pani, smutno mi to przyznać, ale dla takich kryminalistów to od razu kara śmierci. Dla nich nie ma miejsca w więzieniu. – przyznała śmiertelnie poważnie. Nawet jej powieka nie drgnęła! Przyglądała się z drobnym zdziwieniem poczynaniom Zacharego. Widziała dziwniejsze przypadki, ale ten też był dziwny. Odmachała mu i w końcu podeszła. - Jak się nazywasz? – spytała, aby nawiązać jakikolwiek kontakt. Nie lubiła pracować z ćpunami. Nigdy nie wiesz, czy nie będzie chciał ci zjeść twarzy.

Wtedy zaczął jeść jej twarz. Uniósł brwi. Zaraz je opuścił. I znowu uniósł. I uśmiechnął się pod nosem. Królik do niego przyszedł. Ale w miarę z tym jak się gapił na zęby Alejandry, tak widział ją wyraźniej. Oooo... Kobita.
- Chcesz ogórka? - zapytał i w tym samym momencie przyłożył jej kiszonkę do tych jej jędrnych, pełnych ust.

Karma dla kota uformowana w ogórka nie wyglądała zbyt apetycznie. Szczególnie przyłożona do twoich ust. Odsunęła się zachowując profesjonalną minę. Czyli zero emocji, rzecz jasna. Nigdy nie przypuszczałaby, że karma dla kota może pachnieć tak smakowicie... A jednak mogła wcześniej coś zjeść. Złapała chłopaka za wyciągniętą dłoń. Wolała nie używać od razu siły. Może pójdzie w ramach pokojowego stylu życia? - W samochodzie mam smaczniejsze ogórki. Chodź, pokażę ci. – zachęciła go najmilej jak tylko potrafiła. I weź tu pracuj z ludźmi, jak ci karmę dla kota wciskają.

Pan metr dziewięćdziesiąt stanął na nogach nawet się na nich nie chwiejąc. Jakby był potulnym barankiem, tyle że pasterz jakiś taki niski. Ogórki w samochodzie brzmiały smakowicie. Wyobraził sobie, że ta laska jeździ niebieską beczką. Kiszonka! A potem pomyślał o czymś strasznym.
- Nie mogę wyjść bez pożegnania. - uznał i podszedł go Gertrudy całując ją prosto w czoło, przenosząc razem z tym śliniakiem, zapach ogórków ku jej siwym włosom. A potem, zagryzając ogórka, poczłapał do drzwi wyjściowych obmacując futrynę.

- Oczywiście, Pani Osel. – przytaknęła jej przewracając oczyma. Podeszła do chłopaka delikatnie go popychając. Niech idzie! Rósł taki wysoki to teraz niech nogami przebiera, bezczelny. Doprowadziła go do samochodu i otworzyła tylne drzwi gestem ręki zapraszając go do środka. - Zabiorę cię do fabryki ogórków, wskakuj, zanim inni się dowiedzą i będą zazdrośni. – wyszeptała, jakby chciała by tylko on to usłyszał. Uśmiechała się jak ten pedofil proponujący dziecku cukierek. Żadna praca nie hańbi.

Uśmiechał się cały czas od ucha do ucha. Ona była taka miła. A ten beczkowóz taki duży. I przytulny pewnie. Z tego wszystkiego otworzył swoje wielkie ramiona i przytulił funkcjonariuszkę.
- Masz takie fajne cycki. - wyszeptał. Sam nie wiedział skąd mu się to brało. Najpierw świnia, potem babcia, ogórki, a teraz cycki. Podniósł ją do góry i nadal ściskał, tym razem kołysząc w jedną i drugą stronę, więc jej nogi pewnie obijały się o auto. - Takie fajne cycki... - mruknął, puścił ją i zapakował się grzecznie do auta.

Szok. Trochę. Mocno. Dostać w ryj? I owszem. Złamać żebro? Jasne, miło. W szpitalu z nożem w policzku? Czemu by nie. Ale do cholery – majtać funkcjonariuszem jak misiem i komplementować jego piersi? - Ehem. – tępo wydobyło się z jej ust. Nie była dość charyzmatyczna. Po tej robocie kupi sobie paralizator. Gdy ją puścił odetchnęła z ulgą. Nawet się kulturalnie zapakował. Słodko. Zamknęła za nim drzwi przekręcając klucz. Cthulhu dzięki, że miejsce kierowcy od tyłu było oddzielone ścianką i można było zamknąć drzwi. Biust Delgado był bezpieczny. Zabrała się w cholerę z nowym podopiecznym.

/ z tematu (x2)

<< start.

Gertruda siedziała w fotelu i dziergala na drutach szalik, który miał juz chyba osiem metrów i składał się z kilku rodzajów wełny w różnych kolorach. Naprzeciwko niej siedział Arturek i spał po sutym obiadku. Oczywiście Oselowa miała doskonały widok na okno, by co jakich czas w nie wscibsko zerknac w celu skontrolowania okolicy. Słuchała radia, gdzie akurat mówiono o śmierci jednego z Indian.
- Dobrze mu tak, brudasowi jednemu - powiedziała do siebie i dziergala dalej.

Z uchylonego lufciku okna domu Gertrudy wydostawał się zapach gotowanej kapusty z pieprzem. A przez okno... wyglądał Arturek.
Oselowa akurat robiła sobie rumianek dla zdrówka i oczyszczenia organizmu, kiedy usłyszała pukanie. Poszła więc otworzyć, a jak to już zrobiła i zobaczyła, kto stoi na zewnątrz, to aż zmarszczyła swoje odrysowywane od szklanki brwi.
- Co tu robisz, diabelskie nasienie?!