Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

First topic message reminder :

Od 28.05.2013 dom jest własnością Consueli Ramirez.

Levy przyglądała się swojemu dziełu, przekrzywiając przy tym głowę.
- Wiem, co to Caps Lock! - Powiedziała i poprawiła to, co napisała.
TRISH LEVY
Po chwili namysłu wcisnęła Backspace. Zaczęło jej się przypominać jak pisali jakieś gówniane prace w szkole.
Patricia Levy
12.08.1991
Foster Street, numer pszyczepy 921a
numer telefonu xxx xxx xxx
- Jest jakaś różnica między wpisaniem a wciskaniem klawiszy? - Zapytała po chwili, głęboko się nad tym zastanawiając. Gdzieś przyświeciła jej myśl, że może ma pisać dwiema rękoma, wszystkimi palcami i szybciej jak profesjonalistki, ale... Nie, chodziło chyba o coś innego, prawda? - W końcu wpisując musisz wciskać klawisze? - Spojrzała i ZAMILKŁA. W sensie, czekała na odpowiedź. To było dla niej bardzo ważne. Kątem oka zauważyła czerwoną falę pod jednym ze słów.
- Dlaczego mi to podkreśliło? - Mruknęła pod nosem i kliknęła prawym na słowo "pszyczepy".
Aaa, więc pisało się przez rz!

- Oczywiście, że słucham! Totalnie, cały czas, oboma uchami! - Trish otworzyła szeroko oczy i pokręciła głową. Jak Willie mógł w to wątpić?! - Aaa... - Powiedziała powoli i pokiwała. Delikatnie. Delikatnie... Ciężko pisać delikatnie jak się ma żele na paznokciach! Ona same z siebie stukają! O, żele... Trish rozłożyła przed sobą dłoń i obejrzała krytycznym okiem paznokcie. Tak, tak, były dobre. Czerwony kolor wyglądał świetnie, nie było widać jeszcze odrostów i...
- No, no, już mam, już mam. - Wpisała rz i przekrzywiła głowę. Pole przenicy? - Skończyłam podstawówkę i średnią! - Powiedziała z dumą. Niewiele osób z jej "rodziny" mogło się pochwalić tym samym.

Oo, gdyby to było takie proste. Trish lubiła Consuelę, chociaż wyglądała dla niej trochę... Mrocznie. Consuela za to chyba nie lubiła Trish. Oczywiście Levy się nie domyślała, bo i jak by miała?
- Kursy? Noo... Eee... - Trish zmarszczyła brwi. Kursy były płatne i chodziła tylko na te szkolne, ale to się nie liczyło... Umiała zbierać złom, butelki, puszki, sprzątać, tańczyć na rurze, niańczyć dzieci, bić się, gotować obiad na dziesięć gęb, szybko pisać sms-y i robić loda. - Nie, chyba nie. - Wzruszyła ramionami. - Nie takie... Oficjalne... - Zagryzła dolną wargę i uśmiechnęła się filuternie. No tak, posucha ostatnio była, trochę z jej własnej "winy", trochę z winy Świętych, bo nie mogła się nawet ujarać lub nawpychać tablet, żeby pójść na imprezę. Odrzuciła jednak myśli o natychmiastowym zdjęciu ubrań, bo musiała skończyć swoje sajfi. Kurczę, jakby chociaż mieli porządny bar ze striptizem, to by się mogła zatrudnić... Do dużego miasta już nie chciała wracać. Nie po tym, co musiała zrobić przed wyjazdem.
- W... W jakiej? - Zapytała zdziwiona. Co to jest odwrócona chronologia? Do góry nogami?

Chwilę trawiła, co powiedział jej William i wzięła się do roboty. Najpierw wpisała liceum, ale nie wyszczególniała lat, których kończyła kolejne junior czy senior. Ktoś kiedyś dobrze jej poradził, żeby nie chwaliła się ile lat zabrało jej skończenie szkoły i wzięła sobie to do serca. Potem wpisała podstawówkę. Postawiła ostatnią kropkę i spojrzała na Williama z nadzieją na pochwałę. Miała nadzieję, że w końcu zrobiła to dobrze! Sprawdziła, czy jakieś czerwone fale podkreśliły jej słowa, ale nie - nie było żadnych!
- Oficjalnie? - Trish jęknęła. W większości miejsc odbyło się bez papierków, w końcu nikt nie lubił płacić podatków! - BeDazzled w Las Vegas... - Jeśli William miał dobrą pamięć, mógł przypomnieć sobie ulotkę rewii, którą chwaliła się Trish. - Miałam umowę na sprzątanie w biurach we wschodniej... Ale to było tak dawno temu... - Levy próbowała przypomnieć sobie, czy gdzieś jeszcze postawiła swoją sygnaturkę, zanim wzięła się do roboty, ale to chyba wszystko.
- A liczą się tylko takie z umowami? Bo ja dużo pracowałam, naprawdę! - Przyłożyła dłoń do piersi, zarzekając się. Akurat to było powszechnie wiadome - wszyscy wiedzieli, że małżeństwo Levy nie lubiło pracować, a lubiło mieć pieniądze. Po to była im ta istna hodowla dzieciaków.

Pat wypełniała kolejne linijki zgodnie z poleceniami Williama, chociaż czasem musiała się zatrzymać i dopytać. Ale to było skomplikowane! No, ale jak chciała jakąś porządną pracę, jak chciała pisać w gazecie lub być sekretarką, to musiała się namęczyć!
- Byłam najlepszą dziewczyną w rewii! - Trish powiedziała z przekonaniem i dla podkreślenia efektu klasnęła otwartą dłonią o odkryte udo. - Żałuj, że mnie nie widziałeś... - Przybliżyła się do Williama i znów zapomniała, po co tu przyszła. Zatrzymała się jednak i spojrzała na ekran monitora.
- Hm... Jestem bardzo pracowita... Lojalna... - Uf, prawie jej się język zaplątał. - Umiem pisać na komputerze, w ogóle go obsługiwać umiem, mam zajebistą wyobraźnię, jestem zog... Zorganizowana. Umiem robić parę rzeczy na raz... Jestem bardzo dobra w planowaniu! - Imprez, dodała w myślach. Oparła prawą rękę o oparcie i delikatnie przeciągnęła palcami po karku Parkera. Na palec drugiej ręki nawinęła kosmyk blond włosów i uśmiechnęła się.

Za to Trish się ucieszyła niezmiernie. W końcu Willie nie kłamie, prawda? Och, kiedyś nawet błyszczący strój przyniesie i mu w nim zatańczy! Szkoda, że wielkie pióropusze był za duże, żeby zwinąć je z garderoby...
Pat uśmiechnęła się zawadiacko i z ociąganiem zdjęcia dłoń z williamowych pleców, żeby dopisać parę słów. Cały czas zerkała na mężczyznę, wyraźnie nie mogąc się skupić, więc do jej sajfaja wkradło się kilka literówek.
- Skończyłam! - Odpowiedziała radośnie i szybko odłożyła laptopa na stoliczek. - Patrz jak szybko nam zeszło. - Powiedziała, bezpardonowo ładując się Williamowi na kolana. A dokładniej w tę dziurę, która powstała po tym, jak po męsku założył nogę na nogę, eheheh. - To co teraz?

Trish chwyciła się ramienia Parkera, kiedy ten przechylił się w stronę stoliczka. Miażdżenie zamortyzował jej prawy cycek. Wywinęła usta w podkówkę, kiedy dostała laptopa z powrotem na kolana. Chwilę się pokręciła, ale stwierdziła, że dokończy. W końcu William był takim... Nauczycielem. O wiele cierpliwszym, niż ci, których miała w szkole, ale był. Takim trzeba było pokazać, że się czegoś nauczyło i dopiero wtedy była nagroda!
- No, dobra! - Uśmiechnęła się szeroko i nie zmieniając pozycji zaczęła poprawiać to, co w jej mniemaniu mogło być źle napisane i to, co było podkreślone na czerwono. Czasem autokorekta nie domyślała się, o co mogło Trish chodzić, wtedy wiec pytała co zmienić w słowie. Gdyby nie brak doświadczenia, kursów i licealne wykształcenie, CV wyglądałoby jak profesjonalne!
- A mogę na koniec dodać uśmiechniętą minkę? Albo serduszko?

- Noo, jak to po co? - Mruknęła Trish pod nosem. - Żeby było ładniej! - Dodała po chwili, najoczywistszą z oczywistych rzeczy.
- Omg, ale tu jest wygodnie! - Zarzuciła jedną rękę za głowę Parkera i przybliżyła się. - List motywacyjnym hm? To totalnie musiałbyś mnie zmotywować! - Zachichotała. To jeszcze nie były poważne zaloty. Na razie się bawiła, a gdyby to nie poskutkowało... No cóż, wyciągnie cięższą artylerię! - No, to co powiesz? - Pochyliła się jeszcze bliżej, tak że ich twarze znajdowały się parę centymetrów od siebie. Wesołe chochliki błyszczały w jej oczach, a policzki trochę się zarumieniły.

- Dobra, zapamiętam! Nie w CV! - Zaśmiała się i nawet przyjęła to do wiadomości. A jak będzie już dziennikarką, to będzie mogła robić serduszka i emotki w artykułach? W Cosmopolitanie często takie widziała!
Trish brała za dobry znak to, że William jej nie odepchnął, nie zepchnął i nie kazał wypierdalać. Może sam jeszcze tego nie wiedział, ale przecież Pat mogła pomóc mu się zrelaksować!
- Mmm... Może nic? - Zamknęła laptopa i odłożyła go obok na kanapę. W sekundę siedziała już na Williamie okrakiem. Jeśli zapytacie, jakim cudem zrobiła to tak szybko... No, cóż. Miała doświadczenie, poza tym każdy ma swój talent! - Możemy już nic nie mówić, jak chcesz. - Złożyła delikatny pocałunek na linii szczęki, gdzie docierały już nerwy szyi. Ale ten Parker ładnie pachniał! Dlaczego wcześniej tego nie zauważyła?

Doprawdy, trudno obrazić Trish, ale jakby mogła usłyszeć myśli Parkera, to pewnie by się bardzo oburzyła!
Na szczęście William nie mówił tego, co myślał. Jego dłonie na jej nogach były jak zielone światełko. Do tego były bardzo... Przyjemne. Nawet jeśli tylko tam leżały.
- Wteeedy... - Wymruczała pomiędzy pocałunkami i mizianiem jego szyi. - Totalnie musiałbyś mi powiedzieć, o czym chcesz posłuchać. Może o... Las Vegas? Tu w Old Whiskey dzieje się tak mało, że szkoda gadać... Chociaż... Może się podziać. - Przerwała, żeby przybliżyć swoje usta do ust Parkera. Nie od razu go pocałowała, chwilę patrzyła na jego twarz. Niby tyle go znała, a dopiero go wyczuwała! Nie był gwałtowny, to na pewno nie. W przemyśleniach Trish był flegmantykiem. A flegmantyków trzeba rozruszać! W końcu zrobiła mu usta-usta, powolne i zmysłowe. No, jeśli jej nie odrzucił?

Przeszkadzać? Trish we wszystkim szukała pozytywów, a takim bez wątpienia była lekko zarośnięta twarz Parkera. Gładkich też lubiła. Najbardziej chyba przeszkadzali jej brodacze, aczkolwiek dało się przeżyć!
Dobrze? Dobrze tańczą? Trish miała ochotę prychnąć i się zaśmiać, ale była zbyt zajęta.
- Chcesz zobaczyć dobry taniec? - Oderwała się od niego i pociągnęła za koszulę, żeby się wyprostował. Paznokciami przejechała po jego piersi (jeszcze) odzianej w koszulę.
- Siedź. - Rozkazała i powolutku wstała z kolan Williama. Trish była w swoim żywiole - już nie było miejsca na głupie uśmieszki, długie myślenie i pytania. I pewnie zabolałoby ją, jakby się dowiedziała, jak bardzo Parker ma to gdzieś! No ale, myślała, że ją lubi, w końcu pomógł jej z sajfajem, zaprosił do siebie... Tylko drinka brakowało! Podłączyła do głośnika swój telefon komórkowy, na którym włączyła piosenkę w stylu Fever. Powoli podeszła w stronę kanapy. Tak, będzie wolno, ale zmysłowo. Nie zatańczy mu tutaj rewii! Albo tańca go-go!
No, chyba, że poprosi.

- Będę udawać, że tego nie słyszałam. - Powiedziała, gubiąc gdzieś totalnie. Aktorstwo ma na zadawalającym poziomie w statystykach, więc to nie było dla niej trudne. Tym bardziej, że prawie co noc w Vegas pytała Kim mam być dzisiaj?.
Trish zaczęła swoją magię. Biodrami ruszała lepiej niż mózgiem, a poczucie rytmu miała sto razy lepsze niż bogactwo słownika. Wczuła się w delikatnie wyzywającą, egzotyczną księżniczkę, uwięzioną u złego maharadży, którego potajemnie pragnęła...
Mniej-więcej taka historyjkę sobie wymyśliła, żeby lepiej było jej się wczuć. Po chwili wyginania ciała w bezpiecznej odległości od Parkera, podeszła bliżej. I bliżej. Tak blisko, ze w końcu mogła mu zrobić tak zwany kolanowy taniec, czyli lap dance. Nigdzie się nie spieszyła, utwór był długi, a ona miała dużo czasu...