Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

William może nie był tego świadomy. Gdyby był to pewnie niesamowicie ucieszyłby się z faktu, że Beth niekiedy polega na jego opinii, jeśli chodzi o ludzi. Parker co prawda był obserwatorem, ale wnioski były jego i mężczyzna nigdy nikogo nie nakłaniał do tego, by myślał tak samo jak on. A to, że byli tacy, co na nim polegali - nic, tylko się cieszyć, prawda?
- Jeśli wolisz, to byłoby w sumie dobre - stwierdził po chwili zastanowienia. - Jakbyś mogła, to potem mi napisz czy dowiedziałaś się czegoś, czego nie miałaś się dowiedzieć - poprosił.
Beth miała szczęście, że uprzedziła gestem słowa księgowego. Wtedy to się powstrzymał od kolejnych komentarzy, bo wiedział, że nie ma szans na to, aby mówić o tym, jak źle robi z tym kotem, że powinna inaczej go traktować. No ale Will nic więcej od siebie nie dodał.
I żeby nie przedłużać - rozmawiali sobie jeszcze długi, długi czas, a potem każde poszło w swoją stronę, o!

/zt

William był naprawdę zadowolony z licytacji. Kto by nie był, skoro nagle w futerale po starym instrumencie znajduje 30 tysięcy dolarów? Bądź co bądź pieniądze swoje robią, a że Parker był księgowym, pewnie nawet dalekim, pobocznym i z pamięci genów, krewnym fikcyjnego Scrooge'a, to trochę tej okropnej cechy materialisty w sobie ma.
Wszystkie walizki w końcu przewiózł do swojego domu, przejrzał zawartość. I tak pewnie raz czy dwa będzie musiał zajechać do swojego magazynu.
Niemniej - zaczął rozpakowywać te woluminy i papierzyska. Może znajdzie coś ciekawego, może odgadnie, kim był ten J.W.?

Parker przekładał papiery aż w końcu natrafił na list. Pewnie w pierwszej chwili pomyślał, że nie wypadałoby otwierać, bo to nie było adresowane do niego (takie zasady etyczne i inne, bardziej lub mniej bzdurne), ale stwierdził, że skoro magazyn jest jego, zawartość jego, to i list jako swój może potraktować, a więc otworzył, by zaraz zobaczyć i przeczytać zawartość.

W trakcie czytania treści listu, William od razu wywnioskował, kto go napisał. Właściwie całkiem niedawno przecież mężczyzna zginął. Cóż, może się spodziewał tego? W końcu księgowy trafił na osoby, które mogły uznać siebie za jasnowidza czy choler wie kogo jeszcze.
Przez moment musiał zastanowić się, o jakie duszki chodzi, bo jednak Parker to Parker - nie interesował się zbytnio Indianami i ich życiem.
Schował list do koperty, którą zaraz odłożył na bok. Może znajdzie jeszcze coś lepszego, bardziej interesującego? Coś przydatnego (nawet jeśli nie miałoby być przydatne jemu)?

William powoli przekartkowywał. Urodziny, imieniny, spotkanie grupy, rezerwat pewnie... informacje, które nie należały do aż tak istotnych. Dopiero po kilku minutach Parker trafił na coś istotnego.
To akurat była ciekawa informacja! Co prawda, z roku 1996, więc nie miał nawet pewności czy czasem jest to z tamtego roku, czy jeszcze aktualne. Niektórzy lubili tak notować, bo w końcu trzeba było się pilnować.
Will próbował doczytać adres (może z ciekawości się wybierze?). Jeśli nie było szans, kartkował dalej lub wziął się za dalsze grzebanie w papierach.

Księgowy, jako osoba ciekawska, zapisał adres z kalendarza w telefonie, który zaraz odłożył na bok. Nie na długo, bo go tknęło i wiadomość tekstową posłał do Niecierpliwej Cruelli.
Spojrzał jeszcze na zdjęcie, przymarszczając nieznacznie brwi, jakby starał się skojarzyć, kim są osoby na fotografii. Przełożył na drugą stronę fotografię, ażeby zobaczyć podpis.
Stwierdził, że co mu szkodzi - może się wybrać na niedługą wycieczkę. Możliwe, że nawet wziął ze sobą te fotografie, jak i list i pewnie schował do kieszeni, kierując się do wyjścia.

w założeniu warsztat, bo po samochód trzeba było się wybrać; Dom Ramirez ->

Gdy tylko William zatrzymał motocykl pod swoim domem, odechciało mu się wstawać. Odrobinę był obolały, aczkolwiek spożyty alkohol i wzięte wcześniej tabletki sprawiały, że Parker czuł się znieczulony. Po upływie kilku minut, może niecałych pięciu albo o dwie więcej, zebrał się w sobie i wszedł do środka. Najpierw przygotował sobie kawę, na rozbudzenie i żeby nie mieć kaca na drugi dzień. I w czasie, kiedy ekspres ją przygotowywał, księgowy ruszył do łazienki, by tam doprowadzić się do porządku. Sińce pod oczami, zatarcie na szczęce, opuchnięty nos. Przynajmniej tyle mógł wywnioskować z tego wszystkiego.
Gdy się ogarnął, przebrał się w dres i w drodze po kawę i popielniczkę, włączył sobie radio! Oczywiście, nie był świadomy tego, że zaraz usłyszy coś nowego, a ponadto - co się działo na imprezie Świętych. Pewnie gdyby się dowiedział, że przyjaciele zostali przymknięci w areszcie to ruszyłby do biura, aby wpłacić kaucję.
Tak czy siak, Will padł na stary, jednak niezawodny fotel, zarzucając nogi na podnóżek. Zimny okład przyłożył sobie na kark, a i kostki lodu owinięte ręcznikiem do nosa. Z takim ciężarem palił sobie papierosa.
Dopiero gdy w radiu zapadła chwilowa cisza, Will skupił swoje spojrzenie na urządzeniu zastanawiając się, o co tu kurwa chodzi. Po chwili jednak wszystko stało się w miarę jasne i księgowy sięgnął po swój telefon, włączając w nim dyktafon; komórkę położył nieopodal sprzętu, by jak najlepiej nagrać doznania ich laleczki z Curwoodem. (Zamiast kolejnych utworów Bon Jovi, radio OWWWR zapodało dźwięki niczym z węgierskiego pornola. W rolach głównych DJ Billy i Jane!)
- Pięknie - skwitował, słuchając tego bez jakiegoś podniecenia, bo to jednak Parker. Nikt nie wie, co jest z nim nie tak.
Odczekał aż te ekscesy się skończą i wtedy wyłączył dyktafon. Pewnie sprawdził nagranie w komórce raz jeszcze, zapisując je; może ewentualnie zgrał je na laptopa, bo jednak był przezorny i mógł przewidzieć, że ktoś będzie chciał usunąć albo telefon zawiedzie.
Chyba sobie porozmawia z Baby na dniach.
Tak czy siak, księgowy po jakichś dwóch godzinach bezczynnego leżenia i powstrzymywania dalszego "rozrostu" sińców stwierdził, że ręka mu ścierpła, okład już nie jest taki zimny, kawa się skończyła. I mimo że chciał wziąć się za pracę to stwierdził, że przełoży to na następny dzień i legł się w łóżku z wygodą.
Długo mu nie zajęło zaśnięcie!


A) Praca
Gdy William obudził się rano i ogarnął, czuł się znacznie lepiej. Może nie perfekcyjnie, aczkolwiek na tyle, by móc popracować chwilę. Zatem mężczyzna przygotował sobie wszystko: księgi, notatki i notatnik, laptop, kalkulator. Zaczął najpierw porządkować rachunki poszczególnych firm czy osób, układając je chronologicznie od najstarszej zapłaty. Każdy ułożony ze sobą stos faktur zaczął podliczać, zapisując przy tym ilość rachunków, wartość oraz ewentualne odstępstwo podatkowe, jakie mogło zaistnieć. Księgowy podliczył, rozliczył i z taką notatką, której treść wprowadził do odpowiednich plików na swoim laptopie, zszył te rachunki, aby potem móc je przygotować i oddać klientowi. Po tej rutynowej robótce wziął się za kolejne uzupełnianie ksiąg, przepisywanie ich oraz znaczenie poszczególnych punktów, rozdzielając wstępy na bilans i odpowiednie kategorie; wypisywał wartości, te wieńcząc sumą na dole strony i podpisem czy też pieczątką, jako że miał takie uprawnienia. Albo sobie przywłaszczył, też możliwe. Praca nie należała do najciekawszych, zwłaszcza, że po jakimś czasie liczenia w jednej z ksiąg doszukał się błędu i musiał spędzić kolejną godzinę na znalezienie go i wprowadzenie korekty, którą musiał także zaznaczyć na papierze.
Kiedy skończył swoją pracę, mógł odpocząć.

B) SUDOKU, a co
Po odpoczynku stwierdził, że jego umysł nie jest zaspokojony liczbami, więc po spaleniu papierosa, William zgarnął sobie książkę, która na każdej stronie miała sudoku z podziałem na poziomy trudności i ilość ramek, jakich przybywało. Co prawda, dla większości nie jest to czymś uspakajającym, a prędzej denerwującym, choć to ostatnie niemalże nigdy nie spotkało Parkera, który dalej sobie wypisywał cyfry. Upewniał się, że nie powtarzają się w rzędzie, w kolumnie, w kwadraciku i cały ciąg cyfr jest uwzględniony w pionie czy też w poziomie. Był z tego zadowolony. Tym bardziej, że zrobił około sześć takich posunięć. Potem stwierdził, że ma dość.

I inne rzeczy do roboty...

/zt

Przez ten czas, gdy kierowali się do domu Williama, pewnie wymienili jakieś nieznaczne, mające mało znaczenia uwagi. W końcu jednak dotarli do niewielkiego domku Parkera, jaki w końcu mógłby zostać poddany remontom albo wymianie na lepszy (hehe) model. Mógł sobie przecież pozwolić.
- Może ty coś znajdziesz ciekawszego - stwierdził, przekręcając kluczyk w zamku i otwierając drzwi przed kobietą. - Nie musisz ściągać butów, nie sprzątałem - dodał zaraz.
Pewnie mogło to zastanowić Liluye, ale gdy tylko weszła do środka to mogła zauważyć porządek; nieco pedantyczny, przesadny dla co poniektórych. Stonowana kolorystyka, wszystko poukładane odpowiednio. Brak zdjęć na komodach, może jedno, odosobnione. Obrazy ograniczały się tylko do panoramy jakiegoś miasta, ale tak - istniał porządek, a może i wyczuwalny był zapach papierosów, jednakże Liluye także mogła poczuć chłód na swojej skórze, więc wiadomo, że Will wietrzył, o.
- Chcesz się czegoś napić? - spytał, zamykając za sobą drzwi. Kultura totalna.

Skinął na jej słowa, samemu też pewnie ściągając buty, a kurtkę odwieszając tuż obok. Przekazał Liluye, że niech się rozgości, sam zaś skierował się do części kuchennej wstawiając wodę na herbatę i kawę dla nich. Przy tym także wyciągnął szklankę i butelkę zimnej wody, której zawartość przelał do szkła, by te zaraz zanieść do Liluye.
Indianka mogła usłyszeć, jak William odpala w tej kuchni papierosa, otwierając od razu okno. Bądź co bądź, uzależniony był, więc musiała mu to wybaczyć! Autorka napisałaby, że nie ma o co się martwić, bo ciężarna już nie jest, ale nie będziemy chamscy, no nie?
Po jakichś siedmiu minutach Will w końcu pojawił się, stawiając kubek z herbatą na podstawce przed Liluye, a drugi nieopodal siebie.
- Zaraz wracam - powiedział, znikając w pomieszczeniu, które robiło za sypialnię. Stamtąd wrócił już z kartonem, więc długo nie musiała czekać. Karton postawił na podłodze i jeszcze podszedł do kurtki, z niej wyciągając jakieś zdjęcie, które podał dziewczynie.
- Wnioskuję, że to jakieś rodzinne było...

Prawdę mówiąc to William nie spodziewał się, że zobaczy u Liluye taką radość po przyniesieniu kartonu z rzeczami, które przynajmniej dla niego, nie były wartościowe. Może jakaś figurka, papier był ładny, aczkolwiek reszta nie wydawała się być interesująca. Wiadomo, Will nie był Indianinem, więc to nie świadczyło o jego kulturze, stąd też takie podejście księgowego.
Na szczęście zatrzymał sobie ten kalendarz oraz futerał po trąbce, który znajdywał się w sypialni. Narzędzia sobie zostawił.
- Możesz wziąć. I tak wątpię, by ktoś tymi figurkami się zainteresował - powiedział to tak, by nie urazić, wskazując na te przedmioty, które miały jakąś wartość. Napił się kawy i uśmiechnął do ciemnowłosej, widząc jej uradowane spojrzenie.
- Ach, jeszcze to. To było chyba do tego Naiche - mruknął, sięgając po kopertę z listem, którą zaraz wręczył kobiecie.

treść:

- Te figurki coś przedstawiają? - wskazał na te, których podstawa była z inicjałami J.W..

Gdyby Will był złośliwy to zwróciłby jej uwagę, że chowa list do torebki, ale na co mu to wszystko? Nie przyda się do niczego, kompletnie. A to, co było mu potrzebne, to miał już odłożone na bok jakiś czas temu.
Parker wyciągnął starą gitarę, bez strun i też książki.
- Wątpię, żeby było tutaj coś ważniejszego, wartościowego. Może dla tego, twojego przyjaciela prędzej - mruknął, wskazując na papierzyska i jakieś książki. - Przydadzą mu się? - zapytał, choć nie spojrzał na Liluye, skupiając wzrok na figurce z mosiądzu.

- Ewentualnie zostawię sobie tę figurkę - stwierdził i pomachał przedmiotem, który trzymał w ręce, by zaraz odłożyć go na bok. - Jak mówiłem, z tego raczej nic mi się nie przyda, a widzę, że bardziej ogarniasz, co to może być i o czym - uśmiechnął się półgębkiem.
Sięgnął jednak do kartonu, wyciągając z niego jedną książkę. Nie ma to znaczenia, jaki tytuł i o czym.
- Ewentualnie to sobie jeszcze zostawię - dodał.
Przyglądał się przez moment Liluye.
- Pomogę ci to zanieść - stwierdził niemalże od razu. - I gdybyś nie mówiła Naiche od kogo to masz, byłoby lepiej. Nie musi wiedzieć - dodał. Sam nie wiedział, dlaczego nie chciał, by kolega Lilu wiedział, kto był w posiadaniu tych rzeczy.

Cóż, zawsze może go namówić! Raczej nie wydawał się przywiązany do tego wszystkiego.
- Jasne, do najlżejszych to nie należy - już oszczędził sobie komentarzy, że pewnie gdyby uniosła karton to wywaliłaby się razem z nim i przydzwoniła głową w kant stało. Czarnowidztwo zostawmy na kiedy indziej.
- Po prostu nie widzę potrzeby, żeby wiedział - przyznał. Sam nie miał pojęcia czy tłumaczy się przed nią, czy przed samą sobą.
- A jak z Connorem? - spytał na tyle delikatnie, że gdyby Liluye nie chciała odpowiadać, nie naciskałby; nigdy tego nie robił.