Dom dr Hernández

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

W domu rzadko pali się światło, gdyż młoda lekarka spędza większość czasu w pracy. Czasem słychać szczekanie psiaka za płotem. To Szczypiorek, żyjący wraz z Catherine.

~
Po ciężkim dniu dziewczyna wróciła do domu. Podjechała samochodem na podjazd i zgasiła silnik i światła. Jednak nie wysiadła od razu. Siedziała długą chwilę rozmyślając.
To na pewno jakiś kryminalista. Z gangu? Po prostu opryszek? Karze mi zrobić coś nielegalnego. Nie mogę... Co mi zrobi, zabije mnie? Policja go złapie, ale... ja... będę nieżywa... Potrząsnęła głową i wysiadła. Już słyszała radosne skomlenie Szczypiorka. Przeszła przez furtkę i zniosła ataki miłości kundelka. Wzięła go do domu i zamknęła drzwi na klucz. Usiadła przy stole w kuchni długo rozmyślając. Wiedziała, że nie zazna snu tej nocy...

Stwierdzenie o tym, że nie przytyła była doprawdy muzyką dla uszu Catherine. Przygładziła bluzkę na brzuchu i uśmiechnęła się wielce uszczęśliwiona.
- Tak? To dobrze. Na to liczę! - odparła i dokończyła robienie warzywek po czym rozdzieliła je na dwa talerze i podała jeden Liluye. Sama chwyciła swój i wróciła do salonu, po czym usiadła na kanapie z powrotem i założyła nogę na nogę w obcisłej spódnicy.
Pokiwała głowa, zajadając się.
- Rozumiem. Szkoda, że nie da rady nam razem zamieszkać. Miałabyś opiekę lekarską pod nosem. - uśmiechnęła się szeroko.

- I tak mam pod nosem - usiadla przy swoim talerzu.
- Jakbym czegoś potrzebowała to mogę dzwonić przecież. Albo dręcyzc cię smsami.
Tez zaczela jesc i przez chwile w pokoju zapanowala cisza.

Wywróciła oczami.
- No, ale to nie to samo. Chyba sama rozumiesz. Ale spokojnie. Ważne, że sobie z kimś mieszkasz. Czasem bywa męczące mieszkanie samemu. Kiedyś uważałam za dziwne żeby mówić do zwierząt. Teraz? Było to dla mnie dziwne gdybym nie gadała do moich. - odparła w przerwach od kolejnych kęsów.
- No i oczywiście, że możesz mnie męczyć smsami. Nawet w środku nocy. Już nie raz zrywałam się do kogoś na wizytę. Norma. Taki zawód. - rzuciła z nieukrywaną dumą.

Uśmiechnęłą się lekko.
- Nie, ja wolę samemu. To znaczy akurat z Betty nie ma problemu, ale tak.. to jednak wolę sama. Spokojniej. W każdym razie jednak lepiej jak teraz mam kogoś nad sobą, niezaleznie od tego czy wole byc sama czy nie.
- Nie martw sie, raczej nic sie w moim zyciu nie bedzie dziac teraz - usmiechnela sie do niej. Niczego nie planowala. W koncu odsunela od siebie talerz.
- To jak bys chciala iść na ranczo to daj znać, chętnie sie wybiore - przypomniala jej jeszcze i wstala.
- A teraz wracam do swoich zasłon, bo zostawiłam tam wszystko rozbabrane.

Pokiwała głową, spoglądając przed siebie i przeżuwając warzywa. Niby słuchała Liluye, ale wyglądała jakby myślami była gdzieś daleko. Jak Liluye wstała to blondynka drgnęła i zrobiła to samo. Posłała przyjaciółce serdeczny uśmiech i uściskała ją, nie zważając na to czy Indiance się to podoba czy nie.
- W porządku. Odezwę się w najbliższym czasie... Załatwię parę spraw i się odezwę. - wyjaśniła, a potem odprowadziła Liluye do drzwi, wypuszczając ją. Musiała przytrzymać Szczypiora, który najpewniej wyleciałby za kobietą.

Po pewnym czasie przyszykowała się do wyjścia, zgarnęła kluczyki i także wyszła. Miała nie lada misję.

2x zt

// 30.04.2013, z Appaloosa City

Mercedes, garnitur, lśniące buty...
Smith jednak zburzył swój elegancki wygląd jednym detalem - sportową torbą przewieszoną przez ramię. Lecz nie ważne było jak wygląda - istotne było to, co niesie posłaniec.
Panna Hernandez powinna być zadowolona,.
Zapukał.

/ początek

Zamiast torby mogły by być jakieś ładne kwiatki i było by pięknie. Ale wróćmy na ziemię.
Jako, że Cath nie wychodziła ostatnimi czasy za często to nic dziwnego, że była w domu akurat jak raczył zapukać Smith. Tylko, że chyba nie spodziewała się żadnej wizyty bez zapowiedzi - chyba, że była to Tammy, wiadomo. Nieświadoma niczego otworzyła drzwi odziana w luźną koszulkę z wielkim, różowym nadrukiem sweet 26 i szorty, a do tego była na bosaka.
Widząc któż to taki stał za drzwiami jej twarz przybrała kolor dorodnego buraka.
- O Boże! - wyrwało się blondynce na dzień dobry i upomniała się w duchu, by nie stać tak z otwartą japą. - To znaczy, panie Smith. Nie spodziewałam się. Yyyy.. proszę wejść.
Nogą powstrzymywała jeszcze psa przed zmolestowaniem mężczyzny.

- Tak, zdarza mi się, że ludzie tak na mój widok reagują.
Wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi i zasunął zamki. Rzucił torbę w stronę Cath, a gdy ta ją pochwyciła, poczuła niezły ciężar.
- Do sypialni.

Dobrze, że była trzeźwa i dała radę chwycić torbę, którą rzucił Smith. Gdy poczuła ciężar była z tego faktu jeszcze bardziej zadowolona. Trochę by bolało, gdyby spadło to wszystko jej na stopy.
- Co? Tak, tak, już. - wyburczała z lekko opóźnioną reakcją i podreptała grzecznie do pokoju, gdzie położyła torbę na brzegu łóżka, spoglądając na nią ciekawie.
- Czy to jest to o czym myślę? - rzuciła niepewnie i spojrzała na Smitha.

- Nie wiem, a o czym pani myśli, panno Hernandez?
Podszedł bliżej, z rękoma w kieszeniach. Nie odrywał wzroku od Cath, zbliżając się do niej powoli. Wreszcie wyciągnął rękę, odgarnął jej włosy za ucho.
- Być może.
Schylił się i sięgnął do torby, którą rozpiął zamaszyście.
W środku było kilka beret, glocków, jakiś karabin i pudełka z nabojami.

A o czym ona nie myślała w tej chwili. Miała dosłownie papkę zrobioną z mózgu po tym co wyprawiał Smith. Oczywiście ukrywała to pod maską uśmiechu i tego, że nie zemdlała na miejscu, albo się na niego nie rzuciła z dzikim okrzykiem.
W sumie rozważała taki scenariusz, ale ostatkami zdrowego rozsądku się powstrzymała. Tylko wpatrywała się w niego jak zaczarowana.
Wróciła na Ziemię, gdy Smith pokazał zawartość torby, a kobieta wciągnęła zamaszyście powietrze w płuca, spoglądając na to wszystko, nie ukrywając obawy.
- Do wyboru do koloru. - rzuciła, stojąc w bezruchu. W życiu nie miała broni w ręku i teraz nie wiedziała co dalej. - A które dla mnie?

- Które chcesz - odparł, odsuwając się trochę. Z wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągnął paczkę papierosów.
Niedługo potem dym już drażnił nozdrza Cath.

Skoro dał jej wolną rękę to musiała coś wybrać. Podeszła i nachyliła się nad torbą, zaglądając do środka. Taka ilość broni niewątpliwie ją przerażała. Niepewnym ruchem sięgnęła po leżącą na wierzchu berrete, wpierw w jedną dłoń, a potem chwyciła dwiema.
- Rany, ciężkie to. - rzuciła zaskoczona. Pamiętała jak brat w dzieciństwie miał pistolet na kulki - zdecydowanie lżejszy. Choć jak strzelił to bolało jak cholera. W takim razie co dopiero taki pistolet, ale musiało boleć.
Znów chwyciła berrete w prawą rękę i sięgnęła po glocka. Uniosła oba na wysokość twarzy i spoglądała to raz na jeden, to na drugi. Z westchnieniem przeniosła wzrok na Smitha.
- Zbytnio to one się nie różnią. - rzuciła. Może jakby jeden był niebieski, a drugi czerwony miałaby ułatwione zadanie.

Położył jej dłoń na ręce i kazał opuścić ramiona.
- Nie trzymaj tak broni - upomniał ją, wiedząc jak ta swobodnie obraca pistoletami.
- Nawet jak nie są nabite.
Chwycił glocka, obejrzał go i podał kobiecie lufą do dołu.
- Lżejszy, może nie tak celny, ale bezpieczniejszy. Nie wystrzeli ci w stopę jak będziesz trzymać za paskiem.

Posłusznie opuściła ręce, patrząc na swoje dłonie. Coraz bardziej ją irytowało to, że nie mogła się w ogóle skupić. I ten przyjemny prąd, który rozszedł się po jej ciele, gdy Smith dotknął jej ręki. Ah.
- W stopę? Myślałam, że takie rzeczy tylko w filmach. - odparła. Odłożyła berete i wzięła z powrotem glocka od Smitha i spoglądała na broń z tajemniczym uśmieszkiem. Jeszcze brakowało jakiegoś obłędu w spojrzeniu.
- To chyba jakieś żarty! - rzuciła nagle i położyła pistolet na łóżku obok torby i sięgnęła do niej wyciągając... jakiś karabin. Spojrzała na mężczyznę z miną typu SERIO?! i szerokim uśmiechem. Tak, idealnie, blondynka z karabinem.

Zaśmiał się i odebrał jej karabin.
- To akurat moje.
Zrobił szybki ruch ręką, otworzył magazynek i upewnił się, że jest pusty. Potem wrzucił broń do torby.
- Odrzut by cię zabił.

Zrobiła minę jak sześciolatka, której zabrano właśnie wymarzony prezent gwiazdkowy. A już miała brać ten największy! Ale niestety musi się obejść smakiem.
- A już myślałam. Nie sądziłam, że pan potrzebuje takich rzeczy? Chyba ma od tego ludzi. - odparła, a potem mimowolnie prychnęła. Zabić! Dobre sobie! - Bez przesady. Aż taki delikates to ja nie jestem.
Zmarszczyła brwi z iście bojowym spojrzeniem. Ponownie chwyciła glocka i zaczęła go oglądać, próbując dociec jak to coś działa.
- Jak tu dostać się do magazynka? I gdzie się odbezpiecza? - zapytała, samej jednak nic nie kombinując. Wolała jednak nie postrzelić się w stopę. A tym bardziej nie Smitha.

- Mam dwie nastoletnie córki, muszę czymś odstraszać potencjalnych zięciów - powiedział. Odebrał od niej glocka i pokazał magazynek, naboje i sposób zabezpieczania.
Potem rozłożył go na części, by szybko złożyć.
- Proste jak budowa cepa - zauważył.
Podał jej.
- Teraz ty.
Mnożnik na inteligencję (może być wspomagana zd. manualnymi) na rozłożenie i złożenie pistoletu, próg 80.

5*5 + 67 + 3 = 95 > 80

Odstraszanie zięciów karabinem. No Cath takiej metody jeszcze nie znała.
- Nie wiem czy zazdrościć czy współczuć pana córkom. - rzuciła i obserwowała uważnie jak z wprawą radzi sobie z rozłożeniem i złożeniem broni. Oczywiście obowiązkowo trzeba wspomnieć, że Catherine przemknęło przez myśl jaki ten widok jest wspaniały. Ocknęła się z tych marzeń na jawie, gdy dostała glocka.
- Co? Tak, już? Teraz? Od razu? - mruknęła cicho i spojrzała na pistolet z wahaniem. Potem zaczęła rozkładać broń i składać z powrotem. Wyszło jej to wspaniale, nawet jeśli pod koniec nie ogarnęła instruktażu.
- Mam naturalny talent do tego. - oznajmiła mało skromnie, wyraźnie dumna z siebie.

- Wyzywają mnie, narzekają, pyskują. Ale na każdy dzień ojca dostaję laurki. I tak od 18 lat.
Pokiwał głową i uważnie obserwował jak Cath rozkłada i składa glocka.
- Jest twój - skwitował, sięgając znowu po torbę, by ją zamknąć. Wcześniej podał Cath naboje.
- Nie ma numeru seryjnego, wiec lepiej będzie, jak się nim nie bedziesz policji chwalić.

Uniosła brwi, jakoś nie potrafiąc sobie wyobrazić Smitha dostającego laurki. Gdy złożyła pistolet to upewniła się, że jest zabezpieczony i odłożyła go na łóżko razem z nabojami, które jeszcze dostała.
- Dziękuję. - odparła i nerwowym gestem przygładziła materiał koszulki. - Lepiej nikomu się nie chwalić. Tutaj plotki rozprzestrzeniają się szybciej niż przeziębienie.
Odrzuciła zgrabnym ruchem włosy na plecy, zastanawiając się nad czymś.
- Może kawy? - rzuciła.

Uśmiechnął się lekko.
- Chętnie, ale czas mnie goni - wyznał.
- Mam jeszcze kilka spraw... ale powiedz mi Cath... jest jeszcze coś, co mogę dla ciebie zrobić?

Pokiwała głową spodziewając się takiej odpowiedzi. No trudno. Wyszła z sypialni zaczynając się już czuć dziwnie, tak stercząc tam.
- Rozumiem, zapracowany z pana człowiek. Trzeba przyszłych teściów nastraszyć przed kolacją. - odparła i uśmiechnęła się pod nosem, idąc w stronę drzwi. Przystanęła i odwróciła się, spoglądając na Smitha trochę zaskoczona.
- Nie, chyba nie. Dziękuję. - odparła po chwili wahania, gdy nic nie przyszło jej do głowy. - Ale mam jedno pytanie.
Dodała po chwili.

Tak? - Zapytał, zabierając torbę. Wyminął Cat i wyszedł z sypialni, lecz zaraz za progiem zwrócił sie znowu w stronę kobiety.
- Mów, mi możesz zaufać.

Ufała, czy słusznie, czy też nie, nie wiadomo.
- Tak się zastanawiałam. Czy ma pan jakieś konkretne plany... co do mnie i naszej współpracy? - wyrzuciła z siebie, średnio licząc na to, że Smith nie da jej wymijającej odpowiedzi lub w ogóle nic nie powie.