Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

Długo mu powrót nie zajął. Wszedł do domu i zakupione przedmioty ułożył na stoliku do kawy, który był zrobiony z kilku cegieł i szkła, jakie wypadałoby w końcu porządnie przeczyścić. Sprawdził czy to, co kupił jest odpowiednie. Nóż postanowił mieć ze sobą, zaś strzelbę i naboje najwyżej przydadzą mu się na jakieś wyjazdy; ewentualnie jako broń w domu. Następnym razem coś sobie kupi. Remingtona z nabojami schował w odpowiednim miejscu, dostępnym dla niego i poszedł do kuchni, w której przygotował sobie mocną, czarną kawę.
William sobie myślał i myślał, aż doszedł do wniosku, że już dawno nie było go w barze Betty, więc gdy tylko się ogarnął i zebrał w sobie - wyszedł z domu, zamykając go na klucz i skierował się w odpowiednią stronę.

Viva Maria ->

Do domu dotarł szybko, od razu mając zamiar się przygotować. Te jedynie ograniczały się do tego, aby wziąć ze sobą wcześniej schowaną strzelbę oraz naboje do niej. Upewnił się jeszcze, że z motocyklem wszystko w jak najlepszym porządku i właściwie... można było wybywać, więc wyszedł czym prędzej

Viva Maria! Wyprawa z Bakerem i Eastmanem ->

Gdy Will wrócił już z całej imprezy, zatrzymał motocykl tuż przed domem, do którego zaraz wszedł. Tam ogarnął się, doprowadził do jakiegoś, względnego porządku. Zażył jeszcze - na zaś - jedną z tabletek przeciwbólowych, nawet jeśli niekoniecznie miały mu one pomóc w takim przypadku. Znając życie to potem się położył i zasnął.
Rano, gdy wstał to od razu pognał do części kuchennej, aby sobie przygotować mocną kawę. Spojrzał w przelocie na swoje odbicie w drzwiczkach mikrofali i stwierdził, że mogło być znacznie gorzej. Trzeba więc cieszyć się tym, że człowiek jeszcze jako-tako wygląda.
Kiedy William wypił już pierwszą kawę, wziął się do roboty. Ogarnął sobie w salonie ten cały stolik, na którym rozłożył papierzyska i jakieś artykuły piśmiennicze; obok postawił laptop i mógł pozwolić sobie na krótką pracę. Zawsze tak rozkładał obowiązki, wiedząc o tym, że klienci i tak przychodzą dopiero wtedy, gdy otrzymają od mężczyzny telefon. Parker mógł więc swobodnie pracować, nie działając pod presją. Wyliczał wszystko, spisał bilanse, obliczył medianę przychodów i wszystko w tym typie. Następnie zapisał nie tylko na kartkach, które mu przyniesiono, ale także w odpowiednim edytorze, żeby czasem się nie pogubić, a i mieć zapasową kopię, by ktoś nie miał do niego pretensji, że zaniedbał roboty. Taki przezorny był ten księgowy. Skończywszy całą robotę, uporządkował papierzyska odpowiednio, laptop odłożył na swoje miejsce i mógł zająć się swoją osobą. W końcu, po około trzech godzinach pracy.
Odświeżyć się, zjeść kanapki, przejrzeć gazetę i jakieś nowinki w świecie. Po tych czynnościach Parker w końcu ruszył w stronę Vivy. Ot, ażeby najwyżej zobaczyć twarze tych, co byli obecni na imprezie.

Viva! ->

Kultura swoje wymagała. Nie byli już gówniarzami, którzy musieli chować się po kątach lokali czy też w zaułkach lub szukać jakichś miejscówek, by napić się piwa. Wbrew pozorom (odzywkom, zachowaniu) byli już po dwudziestce, niektórzy nawet po trzydziestce, więc czego oczekiwać?
- Nie - odpowiedział. - Nie rozglądałem się, bo nie czuję jakiejś potrzeby - wyjaśnił, wzruszając ramieniem. Przeszedł do kuchni, pewno sięgając po popielniczkę i otwieracz, by zaraz paść na fotel, znajdującym się przy stoliku do kawy i jakiejś sofie.
Will to taki był typek. Nie spieszyło mu się, nie musiał zaliczać ani nic. Jasne, mogli myśleć, że coś z nim nie tak, no ale cóż! Wszystkiego mieć nie można, no nie?
- Ale ostatnio trafiłem na taką babkę - nieco zmienił temat, właściwie minimalnie. - Trochę... dziwna była.

Pewno, znali się na swojej pracy. Każdy z osobna. Ot, takie rozgałęzienie wykształceniowe było w gangu. Jeden pilnował, jeden liczył, drugi się opiekował i miał sadomasochistyczne podejście do wszystkiego i wszystkich (pozdrowienia, Tyrsenku). I niestety, to nie ten aktor, inny.
- Nie można zaprzeczyć - zaśmiał się na drugie pytanie Eastmana i zaraz zastanowił. W międzyczasie otworzył butelkę i pociągnął zdrowego łyka. - Dziwna, specyficzna. Doooos-teh... seh? Dos-teh-seh, coś takiego - podrapał się po brodzie. - Bardziej zastanawia mnie to, skąd wiedziała jak mam na imię - wbrew temu, że miasteczko takie małe, to ludzie szybciej ogarniali po nazwiskach. Taka prawda.

- Dos-teh-seh - odpowiedział, nie bacząc na przejęzyczenie. Napił się i zaraz zapalił papierosa. Jeszcze podniósł się z fotela, by otworzyć okno, a następnie ponownie zajął miejsce, rozsiadając się wygodnie.
- Nie mam jeszcze czterdziestki. Pamiętam, że się jej nie przedstawiałem - mruknął, patrząc na niego pobłażliwie. - Miałem się przedstawić, a ledwo uścisnąłem dłoń i już się spytała "ty jesteś jakiś Will, prawda?" i tyle. To było dziwne.

No, nie często. Dlatego Will sięgnął po komórkę na moment, chcąc w pierwszej chwili zrobić Eastmanowi zdjęcie, ale jednak z tego zrezygnował. Sprawdził tylko, która jest godzina i odłożył telefon z powrotem na stół.
- Brawo, o to chodzi - klasnąłby nawet, gdyby nie to, że trzymał jedną dłonią szyjkę butelki, której denko opierał o udo, a między palcami drugiej dłoni miał papierosa; nim zaciągał się raz po raz, a jego odstępstwami był wypuszczany dym nikotynowy.
Popatrzył na niego poważnie, jakby przetrawiał te informacje z przestrachem w oczach.
- Weź się kurwa w łeb puknij, Connor, bo ja mam zajęte ręce - odparł, choć nie wykluczał tej możliwości. - Wątpię, by się przedstawiła i była dziwna w zachowaniu.

Bardzo prawdopodobne z tym elementem. Will sam to rozważał, bo jeśli tak było, to z pewnością nie można było kobiecie odmówić sprytu. Nie, żeby bez tego jej odmawiał... Wiecie o co mi chodzi.
Rzucił mu krótkie spojrzenie na wspomnienie o cyckach.
- Trudno opisać - przyznał, wypuszczając dym i skipował do przyniesionej popielniczki. - Długie, czarne włosy. Nieobecna wzrokiem. I jechała na białym rowerze - tyle można było powiedzieć o tym opisie. - Nie odpowiadała bezpośrednio. Tak, że sam musiałeś się domyślać o co chodzi - podrapał się po skroni. - Żartowała z tego, że może być wiedźmą czy tą... - pstrykał palcami, by zaraz wycelować wskazującym w Eastmana - ...szamanką, o! Miała chyba jakiś płaszcz na sobie, mniej więcej w twoim wieku, ale wy to czasem jak Azjaci macie, że nie wyglądacie na tyle, ile macie - machnął na niego dłonią. Ot, takie głupie porównanie. - I niższa, ta.
Napił się, bo trochę powiedział; aż mu w gardle zaschło. Biedny Willie.

Pewno nie powiedział, bo wywnioskował, że samo imię może zabrzmieć znajomo Connorowi. No cóż, Will to Will, więc tak sobie założył.
Spojrzał na niego rozbawiony, bo jednak ten szybciej się wkurzał o przyrównanie, niż Parker o obrażenie jego matki. Nic sobie z tego nie zrobił, tylko umieścił papierosa w luce popielniczki na moment, chcąc strzyknąć palcami. Następnie cygaretka znowu wylądowała w ustach księgowego.
- Wydaje mi się, że już ją kiedyś widziałem na obrzeżach - mruknął, marszcząc brwi. - Tam, na Wild West Town. Kojarzysz, nie? - głupie pytanie, ale jednak!

Parker przyglądał się strażnikowi bacznie, czekając na jakąkolwiek odpowiedź. Możliwe, że na chwilę go zostawił, idąc do kuchni po... coś. Gdy w niej stanął to od razu zapomniał, czego chciał. Wrócił więc zrezygnowany na miejsce, patrząc na Connora.
- Hej, Eastman - pstryknął palcami mu przed twarzą, zwracając na siebie jego uwagę. - Coś ty taki zamyślony? Kojarzysz, o kogo mi chodzi? - spytał, opadając na oparcie fotela.

No i go zabolały, ale na szczęście doszło do tego, że w końcu kumpel zwrócił na niego uwagę.
Parker spojrzał na Connora, kiedy ten uniósł głos, od razu przeklinając. Normalnie tak, jakby nagle coś błysnęło nad jego indiańskim łbem.
Gdy ten mu powiedział, że Will widział ducha, to księgowy uniósł brwi, patrząc na niego jak na idiotę. Nie, żeby wykluczył taką myśl, ale to wydawało mu się naprawdę głupie i nie wiedział, co powinien powiedzieć.
Napił się alkoholu i przesunął dłonią po brodzie.
- Chcesz mi powiedzieć, że widziałem ducha, który prawie mnie przejechał na swoim rowerku, śmiało mi zabrał papierosa, znał moje imię zanim się przedstawiłem, ta? - spojrzał na Connora, nie wiedząc czy się zaśmiać, czy jednak zostać cholernie poważnym w tym momencie.

Zainteresowany słowami Connora, Will wsparł swój policzek o palce, pochylając się nad podłokietnikiem. Nie no, cały czas wydawał się sceptyczny, ale może czegoś więcej dowie się od przyjaciela? Było to możliwe.
Trudno mu było cokolwiek w tej sprawie powiedzieć; dziwne było zachowanie tej kobiety, jak i ona sama. William zastanawiał się nad tym niedługo. Jednak dopiero wtedy, gdy powiedział Connorowi - zaczął więcej myśleć.
- Nie, nie znam. Nie przeglądam takich stron - choć kto wie, może powinien? - Wpisz po prostu o łowcach i tyle - rzucił, wzruszając ramionami.

Księgowy przejął od Eastmana telefon, przeglądając notatki umieszczone na tej stronie. Dużo mu one nie podsuwały, prócz tego, że zgadzały się z tym, że i tu Indianka, i tam Indianie. Nie podobało się to zbytnio Parkerowi, który ze zmarszczonymi brwiami postanowił zapisać adres tego bloga.
- Nie wiem czy to prawda. Ty w to wierzysz? - to było dosyć poważne pytanie i łatwe zarazem. Rdzenni Amerykanie w końcu mieli swoje wierzenia, więc Connor coś mógł o tym powiedzieć, nie? - Pamiętam ze szkoły tylko, że można to po adresie IP można zlokalizować. Nie interesowałem się informatyką - odparł, spoglądając na laptop, bo tak czy siak - był ciekawy.