Dom Betty Jou

First topic message reminder :

Parterowy dom o niskospadowym dachu pokrytym brązową dachówką. Zbudowany ze dobrej jakości materiałów. Ma dobrą izolację i działającą klimatyzację.
Wchodzi się do sieni, a z niej do dużego pokoju dziennego z otwartą kuchnią. Jest tu też dość miejsca, by postawić duży jadalniany stół. Korytarz po lewej stronie prowadzi do łazienki i dwóch pokoi, a mały korytarzyk przy kuchni kryje małe pomieszczenie gospodarcze i przejście do garażu.
Garaż mieści jeden samochód.
Goście mają dostęp oczywiście do salonu i kuchni-jadalni. Drzwi obu sypialni sa zawsze zamknięte i raczej właścicielka nikogo tam nie wpuszcza.
Wnętrze urządzone jest skromnie, acz przytulnie. W kątach stoją nieco babcine meble, a na komodach poustawiane są liczne zdjęcia i szkatułki z biżuterią. W kuchni zawsze coś się dzieje, chociaż sama Bety mało gotuje - mimo to, to jej ulubiona cześć domu, gdzie często pije kawę, pali papierosy lub czyta jakieś szmatławce. 
Wszędzie unosi się zapach słodkich i ciężkich perfum.

Jak wielu się domyśla, dom dostała od drugiego męża, którego oskubała na rozprawie rozwodowej.

- A w warsztacie nie możecie go trzymać? Macie tam schowki, te, no... pod podłogą te takie dziury... chuj wie jak to się nazywa, tam gdzie schodzicie by podwozie naprawić!
Aż cała poczerwieniała na twarzy.

46

Prychnęła.
- Coś do powiedzenia? Chcecie go trzymać tutaj i może jeszcze sprowadzić na mnie ten cały gang, który będzie się chcieć mścić... a potem co? Och, dobra, uznajmy, ze się uda, ze wam coś powie, pojedziecie gdzieś tam i... pozabijają was i Bakera...
Pokręciła głową. Przyłożyła palce do skroni.
- Nie, nie chcę byście się w takie rzeczy mieszali!

Betty chwała twarz w dłoniach i... chyba zaczęła płakać.
Nie wybuchnęła histerią, lecz łzy mimo to naleciały jej do oczu. Policzki zadrżały, a twarz poczerwieniała.

- Róbcie co chcecie! -  mruknęła przez łzy. - Wsadźcie go do piwnicy, ale trzymam go tyko kilka dni... potem go zabierzcie stąd i nie proście o takie przysługi!
Zeszła z ganku i zaprowadziła mężczyzn na tyły, gdzie było wejście do płytkiej piwnicy pod budynkiem.
- Parker... tylko proszę o jedno. Masz wybić Bakerowi z głowy, rzucanie się z motyką na słońce. Nie chcę słyszeć, że sam rzuca się w jakąś strzelaninę...

Złotoustego zamurowało stałem i milczałem, może faktycznie to głupi pomysł był przywozić go tutaj, mieszać Betty w sprawy Bakera, w sprawy Świętych, nasze sprawy, słuchałem z uwagą, ale nie mogłem zaprzeczyć. Pojawienie się nowych, trochę mi mieszało w głowie. Wtedy wpadł mi do głowy inny pomysł.
Może by zastosować myśl Kargula, lepszy nasz wróg niż obcy, może po prostu napuścić na nich Buendie, niech ich wytłuką. Ktoś by musiał pójść do nich...
- Betty...

Betty wzięła głęboki oddech i otarła policzki. Na szczęście jej maskara nie spłynęła jej po licu niczym wodospad. 
Spojrzała na Maro.
- Tak? Róbcie co macie zrobić i... ech, proszę załatwcie to szybko, dobra? Nie chcę mieć kartelu na karku.

- Rodzinę? Przecież my dla ciebie... Przecież to dla nas wszystko, spokój, święty spokój - dodałem zrezygnowany, a gdy się zgodziła podniosłem głowę.
- Betty ostatni raz obiecuję.

- Tak, Maro, czasami ludzie mają rodzinę, wiesz? I licho chciało, ze niestety, jej częścią jest Baker.
Machnęła ręką.
- Dobra, dobra, ale jesteście moimi dłużnikami do końca waszego zasranego życia!

- Po części jest nią Baker? - zmrużyłem oczy, no słyszałem co nieco od świętych i tak ogólnie - jak to?
Zapytałem, no jakoś tak mi naszło na język, z czystej ciekawości, jakoś Baker nigdy się nie chwalił, że jego część gdzieś tam się zawieruszyła i skutkiem tego jest rodzina, ta część musiała mieś na pewno dłuuugi ogon, albo mały łeb.
- Betty u ciebie dług to przyjemność...

Spojrzała ze zdziwieniem na Maro.
- Chwila, to się Baker nie pochwalił? Nie przyznał się, że to on jest ojcem Sally?
Nie ukrywała, że nieco ją toi rozbawiło, ale tez i zezłościło - co, wstydzi się? Złość szybko zmieniła się w żal.
Kutas.
- Kilka razy mało brakowało, żeby Sally miała młodsze rodzeństwo. No co, tak patrzysz? Sądziłeś, ze przez 30 lat Baker będzie trzymał łapy przy sobie? Pff.

- Nie no ja - wzruszyłem ramionami jakby mnie to najmniej obchodziło, obchodziło ale przecież Betty nie musiała wiedzieć, potem palnąłem - on mi kazał trzymać moje łapy z daleka od ciebie - mruknąłem, przecież idiotą niebyłym, wiedziałem że na pewno Betty i Baker coś tam razem ten tego, no ale o dziecku nie wiedziałem.
- Gadamy tylko o robocie Baker mi się nie zwierza - dodałem - ale przecież to stara sprawa nie.

- Słucham?
A co to, Baker nagle ustala, kto ma trzymać na niej łapy a kto nie? Ha, dobre sobie, pies ogrodnika, hipokryta jakich mało! Lecz te epitety na razie zostawiła dla siebie.
- Stare dzieje? Cóż, czasami dają o sobie znać, na przykład dwa dni temu mu się wnuczka urodziła.
Podeszła i poklepała Maro po ramieniu.
- Możesz mu pogratulować. W sumie, nie powinien się z tym kryć, gang to jak rodzina, tak?

- Baker dziadkiem... OOO KURWA ... nie to zmienia postać rzeczy... tak rodziną, o rodzinę trzeba dbać - nim się Betty zorientowała dostała buziaka w policzek...
- Spadamy Will - aż się uśmiechnąłem no byłem w końcu szczęśliwy - kurwa to ja wujek jestem... ooo losie... Betty te dziury u nas w warsztacie to kanały.
- Chodź idziemy - szarpnąłem Willa za kurtkę - odwiozę cię do domu a cwel jednak zamieszka u mnie.... o ja pierdole Baker dziadek...

/ 06.03.2013, późne popołudnie

Betty wróciła do domu tylko po to, by spakować najpotrzebniejsze rzeczy do dwóch małych walizek. Wrzuciła tylko to, co jej się nawinęło pod rękę - nie miała ochoty rozczulać się i pakować całego dobytku.
Zamknęła za sobą drzwi, wcześniej zasłaniając wszystko zasłony w mieszkaniu. Wpakowała się do samochodu i kilka minut później już była w drodze do Appaloosa City. 
Adios, Old Whiskey, trzydzieści lat na to czekałam, mówiła sama do siebie. Jenak w kieszeni spodni wciąż miała klucze o Viva Maria... chyba nie była aż tak odważna. 
chociaż i tak zrobiła krok do przodu. Wyleczyła się z chorych myśli i więzów z Bakerem - w końcu doszło do niej, jaki z niego skurwiel. O nie, o jeden raz za dużo zrobił z niej szmatę. O jeden raz za dużo.

/zt - > gdzieś w Appaloosa

// 11.04.2013, popołudnie

Betty przyjechała wraz z Sally przyjechały dzień wcześniej. Mała Sue miała u babci prawie jak u siebie - Betty nie pozbyła się przecież łóżeczka, ani wózka. Zresztą, dla takiego malucha to wszystko było jedno - ważne by się nażreć, popłakać i zrobić w pieluchę.
Gdy mała spała, obie kobiety zabrały się za przygotowania. Betty się wahała, czy to dobry pomysł, ale pozytywne myślenie Sally nie pozostawiało jej wyboru. Trochę ją to irytowało, ale dała córce wolną rękę.
Od rana krzątały się w kuchni, tylko po to by zadowolić przyszłych gości. Pieczeń, żeberka, słodkie ziemniaki i kukurydza, galaretka z papierka i mnóstwo piwa. Ani Betty ani Sally nie były mistrzyniami kuchnia, lecz nikt raczej nie będzie narzekać. Nie odważyliby się...
Na stole w salonie stanęła niekompletna zastawa, półmiski z różnych parafii i szkło na alkohole. Popielniczki tez były - ale na ganku. Przecież Betty nie pozwoli, by ktoś palił przy małej Sue!
- Niech no tylko ktoś zacznie marudzić... - mruczała pod nosem Betty, włączając OWWWR.

/ +/- 2h później od wizyty w sklepie, 11.04.13 r.

/11.04, popołudnie, ze swojej przyczepy

Claus pierwszy raz chyba był lekko... zestresowany? Cóż, spotkania z Betty zazwyczaj przebiegały w lekkiej atmosferze, a tutaj to było takie... jak test trochę. Być albo nie być dla jej powrotu.
Z ciężkim westchnięciem założył na siebie gryzącą, flanelową koszulę, którą włożył w spodnie i nawet dopasował do niej krawat. Nie mógł jednak sobie odpuścić swej znoszonej, ukochanej i doświadczonej życiem kamizelki, którą zarzucił na grzbiet. Pewnie nawet użył wody kolońskiej i umył włosy. Prawdopodobnie ostatni raz był tak przystojny w momencie, gdy brał ślub z Idą.
Kupił dwa bukiety kwiatów dla gospodyń, jeden większy od drugiego. Kompletnie nie znał się na tych sprawach, toteż posłuchał rad ładnej pani kasjerki w West Markecie.
Miał nadzieję, że córki nie narobią mu wstydu i przyjdą na czas. Birdie bardzo chciała iść z nim, toteż trzymając swoją najmłodszą latorośl za rękę, w końcu stawił się pod domem Betty.
-O. Patrz, kwiatuszku, pamiętasz wujka Williama?-zwrócił się do niej, wskazując na mężczyznę.-Cześć, Will.-uścisnął z nim rękę i dołączył do niego na wycieraczce, czekając na odpowiedź właścicielki domostwa.

Nie czekali długo - tuż po tym jak pojawili się pod drzwiami, przywitała ich Sally. Ubrana w jasną sukienkę i kowbojki, zaprosiła wszystkich do środka.
Betty zaś krzątała się w kuchni, dopijając zimną kawę.
- Ach, zapraszam... och, Will! Pan Claus! Jak ja was dawno nie widziałam! - zaśpiewała dziewczyna, wszystkich całując po policzkach.