Biuro szeryfa i areszt

First topic message reminder :

Parterowy budynek z czerwonej cegły mieści w sobie zarówno biuro szeryfa jak i areszt. Wchodząc z głównej ulicy przez podwójne drzwi, stajemy przed zaszkloną recepcją, w której na dyżurce zawsze można spotkać jednego z funkcjonariuszy. Przechodząc korytarzem dalej, trafiamy na dużą salę, zastawioną kilkoma biurkami. To w nim przebywają stróże prawa, gdy akurat nie znajdują się na patrolu, zajmując się papierkową robotą lub przygotowując do wyjścia w teren. Za nimi można zauważyć drzwi prowadzące do gabinetu szeryfa w którym oprócz pokaźnego biurka, głównym wyposażeniem jest długi stół, przy którym toczą się rozmowy odnośnie aktualnych spraw. Z głównego korytarza wejść można także do aresztu, gdzie kilka cel czeka na swych gości.

Nachmurzyła się. I zaczęła lekko podgryzać się w kciuk, zastanawiając się, co zrobić.
Zaczęła od bazy osób umieszczonych w więzieniu, przekonana o kryminalnym "zapleczu" tej osoby. Choć może... To była koperta, tak? Może... Może to ma związek z łapówkami?
Miała zamiar później przejrzeć bazy pracowników policji federalnej i tych z Arizony.

Zagryzła wargę i spisała obu panów.
Mignęła jej lampka.
Antoni? Czy to nie brzmiało jak... Anthony? Przypadek? Smith miał na imię Anthony...!
Oczywiście Gabrielle nie zdradziła jej, że Smith był policjantem. Ale mimo to... To było u nich. To musiało coś znaczyć. Nie było to tam bez powodu, tak?
Dopisała do tych nazwisk "Anthony Smith", otoczyła to kółkiem i postawiła znak zapytania.
Miała zamiar sprawdzić inne bazy, nie chcąc się uczepić za mocno jednej myśli. Po głowie chodziła jej jeszcze baza osób zaginionych oraz ofiar morderstw i wypadków. Może to była jakaś ofiara ich działań? Ktoś niewygodny?
Na razie jednak kliknęła w folder tego, który ją najbardziej zaintrygował - Antoniego.

Zmarszczyła nos. Co to za jakieś sowieckie nazwy? Po dwóch próbach wymówienia drugiego imienia, w końcu zrezygnowała, sfrustrowana. Co to za jakiś połamany język?
Wydrukowała to sobie, na wypadek, gdyby pewnego dnia się okazało, że nagle te dane gdzieś znikną.
Popukała paznokciami w blat.
Akta utajnione.
To musiało znaczyć, że coś śmierdzi. Musiało.
Wykasowano z bazy.
To śmierdziało jeszcze bardziej. Kto wykasowywał takie rzeczy?

Wybrała numer i czekała na połączenie. Tu rozmowa.
Musi wiedzieć o co tutaj chodzi!
Ciekawiło ją też, gdzie aktualnie owy obywatel się znajduje. Mogła o to zapytać?

- Dzięki - zwrócił się do Sama.
- To pewnie nic takiego, chciałbym się tylko o czymś upewnić - uśmiechnął się do Loli. Podszedł do jednego z wolnych kompów i zalogował się na swoje nazwisko. Otworzył akta podesłane przez Sama i zaczął je przeszukiwać w poszukiwaniu nazwisk osób zamieszanych i szczegółów zajścia.

<---


Co robiła Gabrielle zanim pojawiła w biurze szeryfa? Pewnie biegała o świcie, chcąc wysiłkiem fizycznym wyrzucić z głowy niepokojące myśli. Była zła na siebie, że dalej nic nie dowiedziała się o siostrze, a reszta mieszkańców nie jest w stanie niczego jej wyjaśnić. Nie rozmawiała z tymi, z którymi powinna? Najwyraźniej.
Żeby chociaż wiedziała jakich przyjaciół miała jej młodsza siostra!
- Dzień dobry.
Rzuciła po wejściu do biura, chociaż nie czuła, by ten dzień do dobrych należał. Rzuciła swą torbę na biurko i opadła na krzesło, zaraz jednak wstając, bo bez kawy się obejść nie mogła. Stanęła przy automacie i wrzuciła pieniążki.

<--- laboratorium

Z teczką pod pachą Vince wszedł do biura. Zatrzymał się przy automacie z kawą i gdy poczuł zapach tej lury z proszku, poczuł się nieco lepiej. Dalej szedł więc dzierżąc w jednej ręce teczkę, w drugiej zaś kubeczek z kawą. Nikt jej tu nie lubił, ale wszyscy ją pili.
- Dzień dobry - przywitał się z Ramirez, kiedy ją mijał. Rozejrzał się. - Szukam sierżant Martinez?...

Jon przetarł oczy - Cholera - i oparł się o oparcie krzesła. Będzie si musiał przejść po pracy do zakładu pogrzebowego.
Wyszczerzył się do Vincenta gdy ten wszedł na komisariat 
- Szybko ci poszło to pisanie.

Skończyła rozmowę.
-Chyba coś mam!-zawołała podekscytowana.
Ściągnęła brwi.
-Słyszałam Gabrielle?-spytała, nie do końca kontaktując, co się działo wokół niej, gdy była w transie.
Usłyszała natomiast swoje nazwisko.
-Jestem w archiwum!-zawołała, nie przejmując się, że najwyraźniej inni pracują i chcieliby trochę ciszy.

Zauważywszy Jonathana, wzruszył ramionami.
- Szybko? Czy ja wiem. Pewnie byłoby szybciej, gdyby nasze komputery nie miały stu lat - zaśmiał się krótko.
- Czego tam szukasz? - wskazał brodą na monitor, przed którym siedział Harper. - Ooo... - mruknął, słysząc jakieś wołanie. Przeprosił kolegę i ruszył do archiwum.
- Dzień dobry, Martinez. Mam dla ciebie trochę informacji - podał jej teczkę z opisem miejsca zdarzenia, analizami i całym plikiem zdjęć. - Gruba sprawa, co?

Wystawiła koniuszek języka i zakreśliła chyba z dziesięć razy ogromnym kółkiem nazwisko podane przez sierżant Simons. Teraz tylko znaleźć tego oto delikwenta!
Uniosła głowę, gdy ktoś się nad nią odezwał.
-Vincent!-uśmiechnęła się.-Znaczy... sierżant Vega.-poprawiła się, nie zdejmując uśmiechu z twarzy.-W końcu!-odetchnęła, przytulając do siebie teczkę.
Zaraz po tym ją otworzyła i przebiegła wzrokiem, co tam było napisane. Ściągnęła brwi.
Brown.
Znowu. Kolejny przypadek? Nie sądzę.
-Na to wygląda.-powiedziała, zamyślona.
Tylko jak... jak to się wiązało. Narkotyki! Ten sam stopień czystości... Tylko... Czy Smith miał z tym coś wspólnego? Może po prostu odpaliły im wrotki po dragach?
-Myślałam, że Brown po tej sprawie schowa głowę w piasek...-powiedziała, nie odrywając wzroku od akt.
Może... może odpracowuje w ten sposób kasę, którą wisiał?

- Radziłbym wam go sprawdzić. Browna. Nie ma go wśród trupów, więc... Jak znajdziecie młodego, to powinno rozwiązać sprawę. Przynajmniej częściowo - powiedział wolno.
Wskazał jeszcze na teczkę.
- W bazie notowanych nie było nikogo, prócz Mayera. - Trupy no-name były strasznie kłopotliwe. - W każdym razie, jakbyście jeszcze potrzebowali mojej pomocy, to jestem pod telefonem.
Bycie pod telefonem dzień i noc czasem go męczyło. No, ale jakie emocje! Pociągnął łyk kawy, która zdążyła prawie wystygnąć.

Przytaknęła.
-Stary Brown nie chce mówić, a młodego nie złapaliśmy ostatnim razem.-burknęła.-Ale to się łączy, wiesz? Te dwie sprawy.-nachmurzyła się.
Popukała długopisem w kartki, po czym wzięła końcówkę do ust, nadgryzając ją.
-...ale jak uda nam się to udowodnić, to odzyskamy sprawę!-zapaliła się nagle.
Skinęła głową.
-Na razie musimy sprawdzić Browna. I... jeszcze jedną poszlakę.-powiedziała, przypominając sobie o Martinie.-Dzięki!-zwróciła znów na niego wzrok, uśmiechając się.

Jon słuchał tej wymiany zdań niepocieszony. Zacisnął usta gdy spojrzał na Vincenta, też mi kolega... Pokręcił głową. No nic, już nie jest w stanie nic z tym zrobić. Odchylił się na krześle i oglądał sufit.

- Też mi się tak zdaje - przytaknął dziewczynie. W ogóle był pod wrażeniem, taka młoda, a taka rozgarnięta! Miała potencjał, nie ma to tamto.
- Wezwijcie go tutaj, może zmięknie - rzucił. - A jak nie, to nakaz przeszukania...
Vincent urwał. Cholera, czy przypadkiem Harper nie prosił go, żeby nie wspominać za wiele o Brownie? Cholera. Ale co, no, jak się już Vega wkręcił w sprawę! Zerknął przez ramię do głównej sali, w której siedział doktor.
No trudno.
Swoją drogą, czy Harper był jakoś spokrewniony z Brownami, że tak się nimi przejmował? Vega nachmurzył się.
- No to, hm, to ja idę. W razie czego, dzwoń.
Vince wyszedł z archiwum. Przystanął przy Jonathanie.
- Sorry, musiałem jej przecież powiedzieć - westchnął. Dopił kawę i wrzucił kubeczek do kosza stojącego przy biurku.

Uśmiechnęła się tylko do niego, ciesząc się, że ktoś podziela jej zdanie.
-Muszę pogadać z szeryfem.-przytaknęła mu, nie zauważając jego nagłego przystopowania.
Martin czy Brown? Brown, jeśli chciała udowodnić Naiche, że coś sami robią. Ale z drugiej strony, by sprawę porządnie rozwiązać, to trzeba zacząć od góry...
Westchnęła.
-Dzięki, Vi... sierżancie Vega!-krzyknęła za nim.
Spojrzała na Skwarka, mrugając do niego. No to teraz do roboty!

Jon odwrócił wzrok na technika. Zmierzył go wzrokiem 
- No wiem - po chwili wydął usta i wrócił do analizowania pęknięć na suficie - ale jak następnym razem zrobię brownies to przygotuj się na to, że obejdziesz się smakiem.

Kawa wypełniła kubeczek, kusząc Gabrielle aromatem. Gorzej było ze smakiem, ale szybko można było się przyzwyczaić. Trzeba było! Kobieta sięgnęła po kubek i wyprostowała się, odwracając w stronę archiwum. Dziwnie jej się dziś nie spieszyło.
- No i co tam?!
Zakrzyknęła do koleżanki, ruszając w jej stronę i popijając powoli gorący napój. Gabrielle zatrzymała się w progu, opierając o framugę. Spojrzała na Lolę, unosząc brew w pytającym geście i czekając na informację. Martinez miała ich na tę porę więcej od Ramirez.

Zrobił zszokowaną minę.
- O nie, Harper. To był cios prosto w serce.
Pokręcił głową, wyraźnie zdewastowany świadomością, że nie dostanie ciasta od kolegi.
- Będziesz jeszcze sprawdzał ciała pozostałych skinów, pomóc ci tam? Bo jak nie, to idę odespać, nim znów trafi mi się robota.
Chociaż zaaferował się tymi dwiema sprawami, więc pewnie zamiast spać, to będzie nad nimi myślał.

Wyszczerzyła się do Gabrielle.
-Patrz, co znalazłam!-wykrzyknęła z daleka, unosząc kartkę z danymi o Antonim.-Antoni Sypriaen Kołiński!-gdy podeszła, podstawiła jej ją pod nos.-To to nazwisko! Policjant. Zrezygnował. Partner go postrzelił. Mam też jego nazwisko. Tom Martin.-zrelacjonowała, podekscytowana.
Zamrugała.
-Wiesz. Antoni. Anthony. To zbyt duży zbieg okoliczności!-stwierdziła żywo.
Ciągle trzymała w rękach akta, które dostała od Vincenta.
-Jeszcze świeżutkie.-oznajmiła, machając nimi przed nosem koleżanki.-Wydaje mi się, że te sprawy są powiązane. W obie jest zamieszany Brown. Albo nawet obaj Brown'owie.-powiedziała, podając jej akta.

Nowy dzień:

Tak jak powiedział Charles, posiedział jeszcze w pracy trochę. Było to pewnie dobre 8h nadrodzin pracy. Powinien już dawno być w domu a mimo to siedział na służbie. Wolał nie spotykać się z córką. Nadal też nie oddał jej telefonu, który wyłączony spoczywał sobie w kieszeni jego służbowych spodni. Nadia mogła jednak znaleźć dziś w nocy jej słuchawki leżące na stoliczku w salonie.
Przyszedł do pracy dość wcześnie, ale dopiero teraz usiadł przy biurku i zabrał się za czytanie dokładniejszych danych z akt sprawy w wiosce Indian. Może wyczyta coś nowego? Wstał od biurka i zrobił sobie mocną kawę. Ta kawa go chyba kiedyś zabije.

Popatrzył na zszokowanego kolegę. A dobrze mu tak.
- Hm? Nie, już je sprawdzałem, nic interesującego. Tożsamość nie znana, ale nic z tym się teraz nie zrobi. Masz wolne.