Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

No i Parker się pojawił, a jakże. Może to było przeczucie, a może fakt, że wiedział, iż od czasu do czasu Beth bywa w Vivie. Zwłaszcza na czas urodzin! Przynajmniej tak było od paru lat. Już drugi raz dzisiaj był w barze. Wcześniej po kartony i księgi do uzupełnienia, które zdążył przejrzeć i stwierdził, że będzie musiał i tak porozmawiać z Betty. A teraz kolejny raz.
I to mu nie przeszkadzało.
Ba, kultura i dobre wychowanie zobowiązywało, a skoro Parker nie kupował żadnego prezentu, to chociaż kwiaty zakupił! Skromny bukiet, który nie krzyczał swoją obfitością i wystrojem, że to jakieś gorące uczucia, pragnienia i założenia. Ot, na urodziny, przyjacielskie, ale ładnie ozdobione, to się liczy. Poza tym - ładny kontrast, jak się patrzy na bar, w którym dym nikotynowy unosił się nieznacznie nad stolikami.
Nietrudno było znaleźć Beth, do której podszedł, podsuwając bukiet pod nos.
- Najlepszego - posłał kobiecie uśmiech, by zaraz zająć miejsce obok niej.
Taka kulturka!

No, w końcu friendzone, więc nie mogło być podtekstów. Tak było przecież z Williamem.
A uśmiech pełen wdzięczności zawsze to i owo wynagradza, więc to nie jest nic dziwnego! I co do urodzin - Will akurat nie miał parcia, by je świętować. Ba, wolał spędzić w domu, w zaciszu. Może jeszcze kilka lat temu sobie szalał, ale teraz to jakoś mu się nie spieszyło.
- A chętnie - kiwnął, nie odpalając jeszcze papierosa. Rozejrzał się po barze.
- Jak dni mijają, Beth?

On akurat kostek lodu nie miał, choć temperatura panująca za dnia zachęcała do tego przeokropnie.
William się zaśmiał.
- Rutyna może być czymś niezłym? - spytał, chociaż trudno było stwierdzić czy się z tym zgadzał, czy nie. To zależało od wielu rzeczy, czynników, spraw, itd., itp...
- Nie powiedziałbym - przyznał i napił się alkoholu. - Ot, praca, spotkania, praca, pakowanie, też nic ciekawego, nie oszukujmy się.

- Fakt. Czasem jest taka potrzeba, by człowiek ruszył, zrobił coś innego niż zazwyczaj - uśmiechnął się nieznacznie do Beth i westchnął cicho. - Tylko trzeba mieć też czas na to i chęci, a tych czasem brakuje, prawda? - zaśmiał się i zapalił po chwili papierosa.
- Nie, na razie nigdzie nie wyjeżdżam. Przeprowadzkę na drugą dzielnicę rozważam i tyle - odpowiedział, wzruszając ramionami. - Ot, większy domek i tyle - dopowiedział, obracając się w stronę lekarki.
- A co do wyjazdu to może później, za jakieś dwa tygodnie albo trzy. Zależy czy nie będę miał czegoś do roboty.

- Wspominałaś coś o wyjeździe... w góry chyba, tak? - spojrzał na nią, aby doszukać się jakiegoś potwierdzenia czy zaprzeczenia; jeśli chodzi o to drugie - to od razu wyjaśnienia. Nie wiedział o tej relacji Alexa i Beth, że ostatnio to i owo się działo; znając Williama, ten po prostu się nie interesował.
Nie, Will na pewno nie poprosi Consueli, by zorganizowała parapetówkę, bo to jak red wedding dla zwierząt, nie oszukujmy się.
- Nie myślałem o tym. Znając mnie, ogarnę i padnę, i tyle z tego będzie - parsknął. Will jeszcze nie znał dokładnej daty przeprowadzki, więc nie było o czym mówić w sprawie parapetówki.
- To po drodze - przyznał. - Ale dalej. Muszę odświeżyć znajomości i tyle - mrugnął do Beth, by zaraz nalać jej alkoholu.

- Zawsze jest Liluye, nie? - rzucił ot tak. Nie wiedział, kiedy Indianka wraca do pracy, ale cóż... może na takie coś by przystała? Zresztą, więcej chętnych na takie wycieczki osób, pracuje w tamtych okolicach.
Współczujące spojrzenia w takich (i innych w sumie też) sytuacjach są najgorsze.
- Jasne, chociaż dam sobie radę. Na spokojnie będę przewozić - mruknął, ale na uwadze propozycję Beth miał. Chociaż go zastanowiło, bo chyba wspominała mu coś o tym, że jej auto ponownie niedomaga.
- Tak, odświeżyć - zaśmiał się. Niestety, za blondynkami nie przepadał, choć kto go tam wie... - Ot, spotkanie paru absolwentów, takie tam. Trochę trzeba odpocząć od tego miejsca - parsknął i napił się alkoholu.