Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- Jakbyśmy tak mieli na wszystko patrzeć to z połową osób nie można byłoby rozmawiać, bo klient, bo wróg, bo coś tam znowu - wzruszył ramionami. Akurat takiej postawy nie rozumiał lub też nie chciał, jednakże skoro Beth zaczęła rozważać to on dalej nie namawiał.
Kiwnął na jej słowa.
- Och, nie przesadzaj - roześmiał się, choć śmiech u Parkera za długo nie trwał. - Raptem kilka dni, może lekko ponad tydzień mnie nie będzie - mruknął. - Wątpię, żeby się tutaj coś wydarzyło szczególnego, prawdę mówiąc.

Może złym tonem to powiedział, ale jakoś nie widać było, żeby tym Will się przejął. Och, a może Beth trafiła po prostu na zły dzień i Will wydawał się nerwowy? Kto to wie, kto to wie, bo na pewno nie ja.
- Może nic? - zażartował, znowu uśmiechając się lekko. - Wcale by mnie to zresztą nie zdziwiło, choć szkoda kolekcji muzyki - mruknął pod nosem, przeciągając się ledwo zauważalnie. - Aż dziw bierze, że w takiej dziurze tyle może się wydarzyć.

- Oczywiście.
Zaśmiał się, zaciągając się po chwili papierosem.
- Coś w tym jest - przyznał. Jednakże Beth nie powinna być taka pewna, że Will by jej wszystko powiedział, nawet jeśliby wypytywała. Asertywność swoje robi w końcu, prawda?
- I jak świadomość, że znowu jesteś starsza? - spytał, ale z nutą rozbawienia w głosie.

Zapewne księgowy nie spodziewał się takich słów ze strony Beth, bo spojrzał na nią zdziwiony, jak i wybity z pantałyku. Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że nie wiedział, jak powinien zareagować. Aczkolwiek Will jak to Will - szybko się ogarnął.
Oparł się o blat lady barowej i cmoknął pod nosem.
- Ustaw się w kolejce, Roberts - odpowiedział, jakże poważnie, jeśli chodzi o zaciąganie do ołtarza. Przecież wiadomo, że pierwsi są Sue i Maro, pf.
- Ale kto wie, może paradują gdzieś na wschodnim wybrzeżu lub zachodnim, lub na północy - wzruszył ramionami, poważniejąc odrobinę.

- Nie ma tak dobrze.
Problemów mieć nie będzie z odprowadzaniem. Ostatnio za taką taksówkę robił, więc teraz nie powinno mu to zaszkodzić.
Zmrużył oczy, spoglądając na Beth.
- Zdziwiłbym się tym - przyznał, wzdychając pod nosem. - Albo dziesięciolatek, kto tam wie - parsknął, bo jednak Will przezorny to się ino zabezpieczał przecież, choć pewnie wszyscy sądzą, że jego zabezpieczenie jest takie, że po prostu seksu nie uprawia i tyle.

- Uh-huh, jasne, Beth - parsknął.
No, zarzyganie spodni pedantowi z pewnością nie będzie czymś dobrym, o nie.
- Tak, ale pozostaje też kwestia tego czy się uwierzy i tyle - przyznał, bo na słowa z pewnością by nie przystał i twierdziłby, że to nie jego. Taka prawda, Will nie dałby z siebie idioty zrobić.
Porozmawiali jeszcze trochę, a potem Parker odprowadził Beth do domu i tam się rozeszli.

/zt