Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

- W przeciwieństwie do ciebie ja akurat miałem całkiem spokojną noc. Jak szedłem to coś mamrotali, ale na tym się skończyło - zatem śmiało można uznać, że za dużo to Parker nie wie. Śmierci Jacoba nie skomentował - nie wypadało, a słysząc o Jonesie to prychnął pod nosem czy tam coś z politowaniem głową pokręcił.
Spojrzał na Bakera, który pojawił się w barze, a następnie na Connora; sam był w końcu ciekawy tej całej sytuacji. Poza tym 0 miał prawo być zamulony, za wcześnie było jak na niego.
- Podaj mi butelkę piwa - zwrócił się jeszcze do Betty.

Gdy Baker trzasnął księgowego w łeb, ten rozłożył bezradnie ręce i zaraz spojrzał na Betty.
- Przepraszam. Mogłabyś mi dać butelkę piwa? - nie zabrzmiało to złośliwie. W końcu i Parkerowi zdarzało się być przecież dżentelmenem. Co prawda, czasem o tym zapominał... ale potrafił się zreflektować, to najważniejsze!
Wysłuchał Connora, a następnie wbił spojrzenie w jakiś nieokreślony punkt.
- Jones to już w ogóle inna grupa ludzi - o ile do takich można go zaliczyć. - Nietrudno było się dowiedzieć najwidoczniej o tej całej zabawie - skrzywił się na samą myśl, nie mając zamiaru wyobrażać sobie, jak to wszystko wyglądało w trakcie i po całej akcji.
- Ta, coś słyszałem - odparł podobnie jak Eastman, przenosząc teraz wzrok na podaną Bakerowi broń. - Mogli hurtowo kupić u Boba - jako Kapitan Oczywistość też się czasem objawiał. Skoro sprzedawca prowadził te całe zapiski, to zawsze była szansa, aby się dowiedzieć. O ile to możliwe.

- Proszę - nawet ładnie zaakcentował, gdy raz jeszcze dostał po łbie od Bakera. Nawet odsunął się na kilka centymetrów, żeby znowu nie dostać. Nie dość, że guz mu wyrośnie, to jeszcze migreny się nabawi; najwyżej pójdzie do lekarza, a potem da receptę Sue, żeby ją zrealizował, skoro to z jego winy. Dobre sobie, wiem.
- Mogli być tępi. Pomyśleć, że najlepiej w mieście kupić, w którym się dzieje, by szukano ich tutaj - podrapał się po karku. - Podrobić dokumenty nie jest trudno. Mogli się pofatygować o takie coś. Wątpię, żeby Bob spisywał tylko na słowa. No, chyba że wtedy był ktoś nierozgarnięty - wyjaśnił. - To też trzeba wziąć pod uwagę.
Przez ten cały czas obracał papierosa w palcach, którego w końcu odpalił. Mimo że siedział dalej (broniąc się od łapy Bakera) to słyszał ich doskonale.
- Fakt. Potem jak zaczną łączyć fakty to dopiero będą pieprzyć połowę i niczego człowiek się nie dowie - odparł. Owszem, McConnor nie zrobił na nim szczególnego wrażenia; dziwny był.

- Zostaje więc możliwość podrobienia dokumentów - odparł i zaraz ten temat odsunął na bok.
- Nowego to nawet nie ma co zaczepiać. Sam się napatoczy z jego wścieklizną - rzucił obojętnie; dziwnym byłoby, gdyby nie wiedział, jakie było zajście kilka dni temu w Vivie.
Spojrzał na Bakera, kiedy spytał ich o chęć wyprawy. Można było zauważyć, że Parker już jest nieco zainteresowany by się gdzieś wybrać. Czasem ta dziura potrafiła przytłaczać.
Podziękował Betty za podane piwo i zaraz pociągnął porządnego łyka trunku, przesuwając popielniczkę tak, by znalazła się między nim a Bakerem.
Przysłuchiwał się wymianie zdań między najstarszymi, strzepując popiół z papierosa do popielniczki co niedługą chwilę.
- Baker ma rację. Im dłużej będziemy czekać z tym wszystkim, tym więcej faktów psy połączą i zaczną szaleć - dodał od siebie.

Domniemam, że mężczyźni jakoś się ugadali z tym, by jechać. Ba, William stwierdził, że tym razem weźmie broń (przy czym najpewniej znowu nie uchronił się od tego, by dostać w czerep od Bakera). Zapłacił za piwo, poinformował Świętych, że za niedługo wróci, po czym wyszedł z baru.

/ dom ->