Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Poskładał sobie w głowie wszystkie informacje, jakimi uraczył go człowiek z mopem na głowie i po zjedzonym lunchu, który dostał od jakiegoś przechodnia udał się do Vivy, by opowiedzieć wszystko Betty. A może i czegoś się dowiedzieć? Właściwie, to wciąż czuł się głodny. Nie jadł ostatnio dobrze.
Wszedł do lokalu i podszedł smętnie do baru, zerkając ukradkiem na Konczitę Ramirez, która ostatnio zgarnęła go z trawnika jakiejś starej megiery i jej śmierdzącego naftaliną kota. Ach, taka ładna była ta policjantka. Może gdyby był bogaty i miał ładniejsze ubrania to by miał jakieś szanse na to, by zgodziła się wyjść z nim na kolację do baru wegetariańskiego na kotleta sojowego z groszkiem. No, ale obecnej sytuacji nie miał nawet za co zapłacić za puszkę coli.
Oderwał spojrzenie od pięknej jak słoneczny poranek na złomowisku latynoskiej policjantki i rozejrzał się za Betty.  

- Hmm... - wolałby dostać obiad teraz, a tak w ciemno gadać. No, ale trudno! - Wypadek spowodowała jakaś Lilue. Chodzi z Connorem, chyba od was. Skittles mówił, że kupowali od niego maruchuanę. Pewnie ją dożylnie wstrzykiwali - dorzucił trzy grosze od siebie, ponieważ był przeciwny wszelkim używkom.

- Tego już nie mówił. Ale wspominał, że niektórzy Święci się u niego zaopatrują - wzruszył ramionami. No, gdzie ta jego zupka? Zupka-dupka, pomyślał zaraz o Gabrielle. Ale nie tak sprośnie, a w sposób czysty jak górska, krystaliczna woda.

John doczekał się zupy i zajadał się nią ze smakiem. Na pewno była wegetariańska. Pomyślał, że jednak powinien brać więcej za taką robotę. A może nawet zacząć ugrywać coś dla siebie. Nie powiedział w końcu o wszystkim, co widział u Skittlesa. Postanowił, że następnym razem, w zamian za jakieś informacje, poprosi go o ten popsuty laptop. Może da się go naprawić?