Suterena przy Janseen Street

First topic message reminder :

Budynek znajduje się przy ostatniej przecznicy Jenseen Street na obrzeżach wschodniej dzielnicy Appaloosa City. Niewysoka kamienica mieszkalna z dwoma piętrami, w której znajdują się na wpół wykończone mieszkania zajęte przez niezbyt ciekawych lokatorów. Jeden z lokali znajduje się w suterenie i wynajęty jest na nazwisko Smith.

Tam mieści się jedno wielkie pomieszczenie, który spełnia rolę sypialni jak i pokoju dziennego. W jednym z rogów zamontowano aneks kuchenny, obok którego znajduje się wejście do niewielkim łazienki z wanną i toaletą. Mieszkanie nie jest może pełne luksusów, ale o dziwo nie doszukasz się tu karaluchów czy pcheł w kanapie.
Rozgościć się tu możesz na pojedynczym łóżku lub rozkładanej kanapie, która dopełnia komplet innych mebli – stoliczka do kawy i fotela z dziura tapicerką. Telewizji nie ma, zamiast tego jest sprzęt grający oraz telefon stacjonarny.
Niewielkie okna wychodzą na Janseen Street. Do mieszkania można się dostać bezpośrednio z podwórka na tyłach budynku.

Morgan nie zmieniła wyrazu twarzy. Zaciągnęła się ponownie papierosem, a popiół strzepnęła do szklanki po wodzie. Chyba nie miał zamiaru jej gdzieś na czarnym rynku sprzedawać? Oj Morgan nie była tego typu dziewczyną i w coś takiego się nie wkręci. Prędzej wróci do Londynu.
- Raczej nawet jeśliby zapłacili, by tego nie przeżyli - powiedziała z przekąsem. Oj może i rude sa wredne, ale na pewno zabójcze. Wierzcie mi, wiem co mówię!

-Kurwa.-zaklął pod nosem gdy już otwierał drzwi od pokoju. Wiedział, że to propozycja nie do odrzucenia, zwłaszcza jeśli Brody nic nie jadł ostatnio. Zamknął je powoli ze spuszczoną głową i nie mając większego wyboru odparł:
-Dobrze... Jestem gotów.- odpowiedział dalej stojąc obładowany jak obwoźny kupiec. Nie miał zamiaru tu wracać.

- Tak, tka, nie przeżyliby, dobra... - machnął ręką na Morgan. Widząc, że Ron zmienia zdanie, uśmiechnął się sam do siebie.
- Teraz wszyscy, zbieramy się. Ty - wskazał na goryla - zabierz Rudą Pizdę. Jedziemy na obiad.
Po tych słowach, wszyscy zostali wyprowadzeni z sutereny.

--> Słodka Brzoskwinka

OW ---->

Kierując się adresem, który William znalazł w kalendarzu Jacoba, znaleźli się wraz z Consuelą przed kamienicą.
Dziewczyna przyjrzała się przez szybę budynkowi, kiedy to Parker parkował nieopodal, zastanawiając się gorąco nad tym czego tutaj będzie szukał i dlaczego chciał ją wziąć ze sobą.
- Chcesz mnie przedstawić rodzicom? - zapytała głupio, przerywając ciszę. Zapewne nie rozbawiła mężczyzny swoim wyszukanym żartem - jak zwykle - w końcu Will miał poczucie humoru selera naciowego.
- No to co teraz? Idziemy w gości? - aż bała się pomyśleć do kogo.

Consuela i Will weszli zatem na klatkę schodową, która pachniała trochę pleśnią, zbutwiałym drewnem i brudem. No cóż, budynek na luksusowy z pewnością nie wyglądał. Consuela przespacerowała się po piętrze mieszkalnym, szukając numeru zawartego w notce Parkera, jednak mieszkanie, którego szukali okazało się być piętro niżej - w piwnicy.
Dziewczyna zerknęła na Williama, wzrokiem pełnym wątpliwości.
- Piwnica. - oznajmiła z pewną grozą w głosie. Zakładam, że ta złowieszczość wyczuwalna w jej głosie nie zraziła Parkera do dalszego eksplorowania lokacji. Zeszli po schodkach i znaleźli się dokładnie pod tymi drzwiami, które wskazywał adres.
Consuela zapukała, nim zdążyła pomyśleć, po czym podniosła wzrok na Parkera i wzruszyła ramionami.
Nikt nie otwierał, a drzwi były zamknięte na klucz.

- Nigdy mi pukanie nie szło za dobrze. - przyznała z westchnieniem i cieniem uśmiechu na twarzy, po czym odsunęła się od drzwi, będąc pewna, że teraz stąd wyjdą i wrócą do Old Whiskey. Parker najwidoczniej jednak nie miał takiego zamiaru, gdyż zamiast grzecznie odwrócić się na pięcie i opuścić metraż, ten zaczął kombinować coś przy zamku.
- W co ty masz zamiar nas wpakować? - zapytała w lekkim pomieszaniu.

Kostki dla Williama na inteligencję i logikę, próg: 60. Jeśli go przekroczy - po krótkiej chwili udaje mu się rozpracować zamek. Jeśli nie - okazuje się, że wścibski sąsiad podglądał nieproszone towarzystwo przez judasza ze swojego mieszkania, a teraz - zachęcony dziwnymi odgłosami dobiegającymi z sutereny, zaczął zmierzać w kierunku Williama i Consueli, by wywęszyć co się dzieje.

1 (49)

Może byłoby inaczej, gdyby Consuela wiedziała po co tu przybyli. Powściągliwość Willa w odpowiadaniu na jej pytania sprawiało, że w jej głowie rodziły się co rusz nowe, makabryczne scenariusze, a w większości z nich ona sama topi się we własnej krwi. Obce jej było życie gangstera, nic więc dziwnego, że była tchórzliwa, a jej twarz wyrażała emocje.
Ciężkie kroki sąsiada było słychać już z daleka. Dup, dup, dup. Zupełnie, jakby to nie sąsiad, a Godżilla zmierzała w ich kierunku. Nagle ich oczom ukazał się brzuch. Zaraz za brzuchem wszedł około 70-letni, pulchny pan.
- A czego wy tu? Znowu przyszły obdartusy melinę sobie urządzać?! - zapytał, opierając się o ścianę i dysząc ciężko. najwidoczniej tę parę kroków było nie na jego siły.
Po pytaniu Willa, sąsiad zmarszczył mocno brwi, wpatrując się w mężczyznę zza okrągłych, drucianych okularów.

Kostki dla Williama, na charyzmę, próg: 35. Jeśli przekroczy - sąsiad udziela odpowiedzi na jego pytanie. Jeśli nie - ten tylko milczy i wpatruje się w niego podejrzliwie.

5 (41)

Mężczyzna przyglądał się Williamowi jeszcze przez chwilę. Stał w odległości mniej więcej kilku kroków. Potem posłał krótkie spojrzenie Consueli i znowu wrócił wzrokiem do Parkera.
- Kogoś normalnego byś sobie w końcu znalazł, synek, a nie z jakimiś niewydarzonymi kurwami się szlajasz po piwnicach. Nie tak cię wychowałem. - oznajmił z absolutną powagą.
- A teraz chodź na herbatę, matka się zamartwia, niewdzięczniku. - kiwnął do niego dłonią, by ten szedł za nim.

Mężczyzna odwrócił się i zgromił Parkera wzrokiem.
- Przestaniesz w końcu pyskować ojcu, zasrańcu zapluty? Mam ci przypomnieć kto ci pieluchy zmieniał, pacierza uczył?! Kto ci obiady gotował, gacie prał, KTO CI ZASRANĄ DUPĘ PODCIERAŁ...! - uniósł się - Ja! To ja własnoręcznymi dłońmi twojej matki! Wszystko dla ciebie robiłem, żyły sobie wypruwałem, krwawicy się nabawiałem, jak żeś owsików w pierwszej klasie dostał...! - aż się zdyszał cały od tego monologu, po czym znowu spojrzał na Consuelę.
- A myślałem, że ciocia nas w przyszłym tygodniu odwiedzi. Jaka niespodzianka.
Wtem Consuela wraz z Parkerem mogli usłyszeć kroki kolejnej, zbliżającej się osoby.
- George! George, stary capie, gdzie jesteś! - wołał dość nicki, kobiecy, zachrypnięty głos. Po chwili na piwniczny korytarz weszła niska, dość krępa, śmierdząca papierochami, na oko 70-kilkuletnia babeczka z czerwoną, ogorzałą twarzą.
- Ach, wybaczcie, dziecinki, mężusiowi na starość głupia pała wysiadła. - zrobiła kółeczko przy skroni.
- Się wymknął stary gałgan spod kontroli i zaczepia ludzi niewinnych.... - pokręciła głową, po czym szmyrgnęła staruszka gazetą przez łeb.
- Jeszcze raz przepraszam, dziecinki, dziubusie.... - zaświergotała chrapliwie, zatrzepotała rzęsami i zaczęła ciągać niesfornego Georga do mieszkania.

- Och, kochaniutki, tu raczej nikt nie mieszka. Raz na jakiś czas ktoś tu się przybłąka, różni ludzie, ale od czasu jak się ten młody rusek wyprowadził, to to raczej pustostan. A tak swoją drogą... - podeszła do Parkera i zatrzepotała rzęsami, podsuwając swoją dłoń do całowania Parkerowi pod nos.
- Jestem Rachel... - mruknęła zmysłowo, kompletnie nie przejmując się towarzystwem Consueli, która zza pleców Williama zawołała z pewnym zmęczeniem w głosie.
- Serio?! - i wywróciła oczami teatralnie.
- Ja zapraszam na herbatunię. Jak pozałatwiacie sprawusie, to mieszkam pod numerem 32. To papulki! - zaświergotała, po czym poszła wraz z Georgem do siebie.

Kolejna szansa dla Parkera! Kostki dla Williama na inteligencję i logikę, próg: 60. Jeśli go przekroczy - po krótkiej chwili udaje mu się rozpracować zamek.

6 (75)

Consuela wlazła do środka, rozglądając się po zabałaganionym pomieszczeniu. Na dziadowanie Parkera ponownie wywróciła oczami.
- Poczekaj, aż zdecyduje się, czy wolę być kurwa, czy starą ciotką. - mruknęła i skrzywiła się, kiedy natrampnęła przypadkiem na zużytą prezerwatywę.
- Ewwwww... Parker, powiedz mi, co my tu robimy?! - zapytała, próbując strząsnąć prezerwatywę, która przykleiła jej się do podeszwy.
- Przecież tu wygląda, jakby to ktoś wściekłą świnię wpuścił! - księgowy powinien uwierzyć Consueli, ponieważ ta jak nikt inny wiedziała, jak wygląda mieszkanie zdemolowane przez wieprza.

- Ale z ciebie czaruś. - mruknęła, z obrzydzeniem ostatecznym odklejając kondoma od podeszwy. Z lekkim zdumieniem przyjrzała się szukającego szczęścia Williama, po czym idąc jego śladem i ona poczęła się rozglądać. Może rzeczywiście znajdą tu coś ciekawego?
- O patrz, pięciocentówka! - zawołała wesoło, schylając się po pieniążka. Już miała wołać, że ma szczęście, kiedy zauważyła, pod łóżkiem coś ciekawszego.
- No jak na pustostan... to całkiem ładnie urządzone. - oznajmiła, prostując się z plikiem pięciuset dolarów w dłoni.

Na paliwo? Niech zapomni! Consuela była zbyt biedna, by dzielić się swoim łupem, który to po chwili zniknął w jej cyckonoszu. Miała nadzieję, że Parker już zapomniał o hajsie. Posłała mu kilkakrotnie badawcze spojrzenie, by się w tym fakcie upewnić.

Kostki dla Parkera na spostrzegawczość, próg 40. Jeśli przekroczysz próg, znajdujesz kolejnego fanta. jeśli nie - znajdujesz tylko bałagan.

1 (26)

Consuela miała już wyrażać swój gorący entuzjazm co do opuszczenia tego miejsca, jednak coś ją własnie tknęło. Prosto w duszę. A w uszach rozbrzmiały jej ponownie słowa Maro.
- Will... - zaczęła dość nieśmiało - ...bo ty nie masz dziewczyny, co nie? - zaczęła nieśmiało, zaczynając dreptać w miejscu.