Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

Za takie podróżowanie w ten jeden dzień, to Parker powinien dostać punkt do kondycji. Zwłaszcza, że zapieprza pieszo, a nie samochodem, który stał pod jego domem, ale już nie chciało mu się wracać, będąc w połowie drogi.
Wszedł do baru, rozejrzał się i dostrzegł nie tylko Liluye, ale i boya hotelowego. Zmarszczył brwi na jego widok i skinął do dziewczyny, aby wyszła przed bar. Sam Parker tam stanął i odpalił papierosa.

Mogłaby się zdziwić, że Parker czeka na nią na zewnątrz. Pewnie miał powód.
- Widzę, że wyspana po wczorajszym - mruknął, z nikłym i pełnym zmęczenia uśmiechem. Wyciągnął zwitek pieniędzy, by dać Liluye to, co sobie ugrała przy wczorajszych zakładach.

- Nie chcesz przeliczyć? - spytał, uśmiechając się półgębkiem.
- Obawiam się, że jakbym wszedł do środka to nie wyszedłbym o własnych nogach - odpowiedział w końcu i wypuścił dym. - To będzie długi tydzień - westchnął i zaraz sobie przypomniał.
- Rozmawiałem z Bakerem - zaczął, nieco przychylając się ku Liluye. - I w razie czego znajdź jakieś dobre miejsce na schowanie broni - mruknął. - Psy zaczęły się rozglądać, to raz.

- Nie, nic nie zabrałem, nie moja inicjatywa przy przyjacielskich, powiedzmy, transakcjach - zaśmiał się. Dla niego to wydawało się śmieszne, dla innych mogło nieco przerażająco zabrzmieć.
- Trish mam u siebie na kilka dni, bo wiesz... przyczepa poszła, pomocna dłoń, te sprawy - machnął dłonią. - A więcej z tego problemów niż można by się spodziewać. Choćby z jej tabsami - dodał i się skrzywił na samą myśl, bo tej blondynki nie ma, a miał z nią o tym pogadać. - Powiedzmy, że po tym tygodniu moja cierpliwość będzie jeszcze bardziej podejrzana, niż brałem pod uwagę.
- O twojej znajomości z Cath i jej przynależności - powiedział od razu. - A lepiej jak się ode mnie dowiedział, więc... spodziewaj się z nim rozmowy - mruknął, choć już wcześniej Liluye wspominał o tym, że jak Baker się dowie to prędzej czy później będzie chciał z nią gadać. Nie powinna być zdziwiona.
- Niby tak, ale ty masz brata wojskowego, a ja mam swoją do schowania. Zresztą, na ciebie jest spisane, więc wzbudziłbym podejrzenie, gdyby znaleźli i chcieli się dowiedzieć - wyjaśnił.

- Tak, bo tyle osób chce cię oskubać - powiedział żartobliwie.
- Nie, tego raczej nie biorę pod uwagę - odparł. A "raczej", bo nie mógł dać zapewnienia. Może plot twist i Will znowu z kimś wyląduje, już drugi raz, fabularnie, od stycznia? To będzie pewnie szok.
- Nie wiem, ale to było głupie posunięcie - oznajmił z dość chłodnym tonem, bo taka relacja mu nie pasowała, o czym zdążył poinformować. - Nie powinnaś być zdziwiona, jeśli powiedzą ci, że nie masz się z nią trzymać. Zresztą, sam powinienem to powiedzieć - mruknął, kolejny raz zaciągając się papierosem.
- Nie. Ta jest rejestrowana, zapisana, więc nie musisz się obawiać. Jak mówiłem, zawsze brat cię mógł uczyć czy nie czułaś się bezpiecznie w świetle ostatnich wydarzeń - spojrzał wymownie. - ...ta od Betty? Możesz podrzucić, w razie czego.

- Wiesz, ale to też może znaczyć, że nie wiem, ogłuchłem od pieprzenia głupot albo padłem na zawał, cokolwiek - powiedział, nieco spuszczając z poważnego i niezbyt zadowolonego tonu. Na szczęście Liluye nie miała zamiaru być trzecią kobietą, która go wykończy tego dnia.
- Ja to wiem, inni sobie mogą zdawać sprawę, Lilu, ale to kwestia tego, że Święci? Buendia? Nah - skinął z powątpiewaniem. - Wczorajsza szopka była wystarczającą farsą, a zresztą... Niby można by to wykorzystać, znajomość, ale nie wiesz czy z drugiej strony ciebie to nie czeka - zauważył. - Dla samej ciebie będzie to o tyle bezpieczniejsze.
Jakkolwiek egoistycznie by nie zabrzmiało z perspektywy ochrony Świętych, to William miał swoje zdanie. Wiedział, że Lilu by nie powiedziała, ale najwidoczniej niektórzy potrzebowali tej pewności. Zwłaszcza, że sami też trzymali się na przykład z policją.
- Tylko wiesz... musisz uważać, w jakim momencie, nie? - uśmiechnął się nikle.

Rozłożył ręce.
- Ludzie potrafią mieć innych za głupszych - powiedział. - Bratanie się z wrogiem może być tylko dobre wtedy, gdy masz trzymać ich jeszcze bliżej, ale sam tego nie popieram - dorzucił. Może i sobie odrobinę przeczył, co było widać, że jakoś z tym źle się czuje, jednakże powiedziane to powiedziane. Na szczęście Liluye to potrafiła zrozumieć.
- Wyślij przed tym jeszcze parę wiadomości - pokiwał głową na słowa o drugiej rozmowie. - To wyjaśnisz mi przy okazji - dodał.
- Na razie, Liluye - pożegnał się i poszedł do domu.

/zt