Czerwone skały

First topic message reminder :

Czerwone skały to jedne z najciekawszych i najpiękniejszych elementów krajobrazu, jakie można napotkać podczas podróży po Arizonie. Okoliczne tereny są nieco bogatsze w roślinność, która pięknie współgra z niezwykłym kolorem skał.
Asfaltowa droga prowadząca do Old Whiskey, poprowadzona nieopodal skał jest jedną z częściej i chętniej uczęszczanych, właśnie ze względu na jej malowniczość.

Zamilkła na dłuższą chwilę i wpatrzyła się w ogień.
Sasha sobie radzi, Eva też. Howie też, chyba. Tylko ona sobie nie radzi. Miała być trochę bardziej samolubna, kto jej to mówił? Nieważne.
- O mnie samej - przyznała.

- W takim razie, dowiesz się czegoś o sobie. Nauczysz się. Módl się, pokutuj. W końcu przyjdzie oświecenie - powiedział spokojnie.
Liluye znowu ogarnęła senność. W końcu przymknęła oczy i zasnęła. 
Tak minęła jej pierwsza noc.

Uśmiechnęła się w odpowiedzi i zasnęła dalej. Obudziła się nad ranem, połamana, bo zaczęło się robić gorąco. Weszła do namiotu, przebrała się i obmyła gąbką, nasmarowała kremem i usiadła pod daszkiem namiotu, w cieniu, popijając wodę i robiąc coś w dogasającym ognisku na śniadanie. Telefon miała schowany w torbie i do niczego nie był jej potrzebny. Nie chciała wiedzieć która godzina, nie sprawdzała wiadomości, informacji w internecie, niczego. I na chwilę obecną ją to uspokajało.
Zjadła i, nadal w cieniu, wyciągnęła książkę. Robiło się szybko coraz goręcej.

/ 16.09.2013, południe

Wciąż było pochmurno, ale temperatura nie odpuszczała. Gorące powietrze męczyło Liluye. 
Wszędzie cisza. Tak jakby nawet owady gdzieś się pochowały. Ziemia coraz gorętsza, powietrze coraz cięższe. A dziewczyna czuła osłabiające pragnienie wody.

Cieszyła się, że ma namiot z przedsionkiem i do tego z dachem z przodu. Siedziała w cieniu i nie ruszała się wcale, a wcale, zasłonięta białymi lnianymi ciuchami, które pewnie się pobrudzą, ale tu i tak jej nikt nie ogląda, więc miała to gdzieś. Nie mogła już czytać, bo nie porafiła skupiać się na słowach. Odlożyła książkę na bok i zaczęła się modlić, nucąc cicho pod nosem i bujając się w rytm nieistniejącej muzyki.

50
Niestety Lil niczego nie zauważyła, wiec siedziała dalej w cieniu, co jakiś czas małymi lyczkami saczac wodę, którą miała przygotowaną na dziś.

Nagle dziewczyna usłyszała syczenie tuż obok siebie!

Prawie podskoczyła, ale opanowała się i rozejrzała. O co chodzi? Nie ruszała się nigdzie więc nie powinno być takich problemów.

No cóż, w stronę Liluye pełzł... wąż! 
I w dodatku nie wiedziała, czy jadowity... nie wyglądał na przyjaznego.

Żaden wąż nie wygląda na przyjaznego. Ale pełzł i syczał? Bez sensu. Czy węże mogą mieć wściekliźne? Chyba nie. Cieszyła się ze swoich wysokich butów w tym momencie. Może to nie górskie trapery, bo te miała w namiocie, ale i tak coś.
A z tego co wiedziała wąż nie miał powodu do ataku gdy był niesprowokowany. Mimo wszystko Lil wycofała się chyłkiem w tył, oglądając za siebie i starając się ruszać jak najwolniej. Wolną ręką sięgnęła po długi kijek ze stosiku obok, tak w razie czego.

Wąż przystanął. Zasyczał, okręcił się i... ułożył na siedzisku Liluye, chyba nie mając zamiaru sie ruszać z miejsca.

Gnojek. Lubił nagrzane miejsca? Nie ma tak, jej kawałek cienia! Obeszlam dookoła ogniska, biorąc długi kijek w drugą rękę i szurając nim po ziemi jak najdalej od siebie i miejsca na którym siedział wąż. Dalej, dziadzie. Rusz się.

6!

No wężu! Fuknęła w myślach. Podniosła z ziemi kamień i rzuciła nim obok gada, by ten się podniósł, a potem poszurała patykiem.

1

Ha! Uśmiechnęła się do siebie i gdy to było możliwe, wróciła na swoje miejsce, siadając w cieniu znów. Nasmarowała się kremem i napiła wody.

Nagle zerwał się wiatr. Piasek i żwir uniosły się powietrzu, a dziewczyna musiała się skryć w namiocie. 
Siedząc tam, nagle zauważyła jakby ludzki cień spacerujący tuż obok, na zewnątrz.

Spojrzała na scianę namiotu, schowana w jego wnętrzu i po chwili zastanowienia owinęła arafatke wokol ust i głowy, zalozyla kapelusz na głowę, wzięla w rękę broń od Williama i powoli wykuknęła z wnętrza. Co to ?

4

Wyszła krok dalej, rozejrzała się, ale nic nie było.. Więc wróciła do namiotu nie wiedząc o co chodzi. Zsunęła afarafke z ust i czekała aż wiatr się uspokoi.

Nagle, Liluye dosłyszała jakieś głośniejsze rozmowy i szuanie za namiotem. Chyba jednak ktoś tu był i grzebał w jej rzeczach!

Biedni głodni ludzie grzebali chyba w popiołach z ogniska, może liczyli na ziemniaczki? Przykro mi, wszystkie zjedzone na śniadanie. Liluye znów naciągnęła na nos materiał, poprawiła kapelusz i załozyła okulary przeciwsłoneczne. Najwyżej ściągnie i wpakuje do kieszeni. Jedną dłoń zacisnęła na broni i wyszła z namiotu, kierując się w stronę dźwięków na ugiętych kolanach. Liluye ninja w natarciu. Złapała w rękę kamień i przerzuciła go nad namiotem w drugą stronę, by odciągnąć uwagę... tego kto to był.

Nagle dźwięk wystrzału ze strzelby!
Okazało się, że były to dwa Rednecki, które chyba obrały sobie namiot Liluye za miejsce jakiegoś rabunku. A grzebanie w ognisku miało ją tylko wybawić na zewnątrz.
Przed kobieta stało dwóch rosłych mężczyzn, jedne z nich miał strzelbę, którą celował wpierw w niebo, a potem,  w dziewczynę.

Stanęła od razu, chowając broń za plecy. Cholera. Super. Nie wiem co chcieli tu znaleźć, bo nie miała pieniędzy. Jasne, sam sprzęt był nieco wart, ale bez przesady. Część była używana, część nowa, ale nie kosztująca fortuny. Cofnęła się do wejścia do namiotu i zastanowiła się co ma zrobić. Telefon był w srodku, schowany przed upałem.. Broń w ręce na nic się nie przyda jak ktoś do niej właśnie celuje..