Zajazd "Geronimo"

First topic message reminder :

Budynek tej niezbyt przyjemnej knajpy z pokojami gościnnymi znajduje się tuż przy zjeździe z Arizona Drive. Zajazd jest piętrowy, z szerokim parkingiem, na którym zawsze znajdują się przynajmniej dwie ciężarówki.
W środku, w głównej sali, znajduje się bar, stoliki i jakieś skórzane kanapy. Jest też stół bilardowy, rzutki i oczywiście automaty do gier. Jednoręki bandyta w rogu zawsze oblegany jest przez starszych mężczyzn, którzy przekrzykują siebie wzajemnie.
Na ścianach wiszą wypchane głowy jeleni i saren, gdzieś nad barem majestatycznie lśni stara, wyżarta przez mole skóra niedźwiedzia. Wszystko to dopełnione plakatami filmów klasy "B" i muzyką w tle - starym rockiem i country. 
Stary barman (i jednocześnie właściciel) patrzy na wszystkich jakby był tu za karę. Lecz jeśli chcesz tu przenocować to musisz z nim porozmawiać.
Na piętrze znajdziesz pokoje do wynajęcia. Pełne kurzu, starych łóżek i zszarzałych firanek. Ale z braku laku... z tę cenę tez nie spodziewaj się luksusów!
Jedzenie tez tu nie jest zbyt pożywne czy smaczne - chyba jedyną zjadliwą rzeczą są tu krążki cebulowe i hot dog z parówki. Ale na pocieszenie dodamy – toalety były niedawno wyremontowane!



Cennik
Pokój jednoosobowy - 20$/noc
Pokój dwuosobowy - 25$/noc

Zasnela szybko, zmeczona stresem dnia dzisiejszego. Gdy pojawil sie sen czy wizja nawet nie probowala jej kontrolowac, przygladala sie temu, co mogla przez chwile zastanawiajac sie jakim jest ptakiem i skad te kojoty. Po dzisiejszym dniu sodziewala sie niedzwiedzi, tyle mowila o Loco.

Obudziła się nad ranem.
okno było wciąż otwarte i wpuszczało chłodny wiatr.
Gdzieś na dworze zaskowytały dzikie psy i kojoty. Victor spał.

Wstala, owijajac sie w koldre. Spojrzala na Victora i podeszla do okna. Wyjrzala przez nie, cieszac sie chlodnym powietrzem. Wkrotce zrobi sie nieznosnie goraco. Powinna byc juz w domu. Uslyszala dzwiek smsa i zdychajacego telefonu. No tak, zywotnosc baterii smartphonow nie byla za duza. O to nje byla Betty.

Dźwięk sms wyrwał Romero z płytkiego snu; a może nawet czuwania?
Poruszył się - cienka kołdra zaszeleściła.
- Nie śpisz? - spytał.
- Co ci się śniło?

- nie, ale chwile. Telefon mi padl - odwrocila sie tylem do okna i oparla o nie jak wczoraj.
- tak, ale.. Cos z lataniem - westchnela - i kojotami. I indianinem.

- Kojotami? - zaśmiał się.
Usiadł na łóżku i potarł nieco spocone czoło. Tak właściwie, to po całym jego ciele spływały krople potu.
- Kojot to moje zwierze...
Gdy dzewczyna spytała, czy jemu się coś śniło, on pokręcił głową.
- Ty zabrałaś wszystkie sny.

- tak? Byly ptaki.. - przeplotla palce przezwlosy -i jakbym ja byla ptakiem. I to bylo gdzies tutaj. Znaczy ta droga.. - obrocila sie na okno. - ale indianin byl stary. Szedl droga? I na spotkanie wyszly mu kojoty. - westchnela i popatrzyla na niego.
- co ci? Jak sie czujesz?

- Nic mi nie jest, Gorąco mi było.
Wstał i sięgnął po koszulkę.
- No to... na co czekasz? Ubieraj się, idziemy szukać kojotów i starego Indianina - dodał, znikając potem w łazience.

Przebrala sie gdy on byl w lazience i czekala siedzac na lozku.

Wyszedł z łazienki, ubrany z mokrą twarzą od wody. Wytarł ja ręcznikiem, który odrzucił na łóżko. Podał Liluye kurtkę i bez słowa wskazał na drzwi.
Wyszli.
Na dole uregulował rachunek - wraz z wyceną zniszczeń za bójkę. Spadło to na niego, bo oczywście święci zwinęli się z baru nim barman zdążył się upomnieć o rozbite kufle.
To było do przewidzenia.

/zt - Arizona Drive

<- stary dom Parkera

Trish próbowała zagaić rozmowę, ale strasznie chciało jej się pić i głównie o tym myślała. Siedziała więc większość drogi, patrząc na Parkera i myśląc o niebieskich migdałach. Albo o seksie z Parkerem. Albo o tym, że powinna wczoraj iść do pracy na swój pierwszy dzień. A tam, zadzwoni, że ma biegunkę - ta wymówka zawsze działała.
- Willy... Co myślisz? - Zapytała Trish, wyciągając ręką i miziając nią udo Parkera. - Wiesz, w końcu nikt go nie zabił, tylko się zaćpał, co nie? - Odwróciła się do tyłu, myśląc o trupie Miguela. - Chyba nikogo nie zdziwi, jak go znajdą zaćpanego w jakimś rowie? - Nie, nie, tu nie odezwały się dedukcja i logiczne myślenie, tylko częste bywanie na zbyt ostrych imprezach.
- Masz jakieś plany po...? - Kiwnęła głową na tył karawanu.

- Szczegóły! - Trish przewróciła oczami. Naprawdę, Parker za dużo się martwił. Pewnie dlatego zaczął siwieć.
- No, dobra. - Patrcia odpięła pasy i zajrzała do torebki. - Willy, masz pięć dolców? Totalnie chce mi się pić. - Niezależnie od tego, czy dostała kasę czy nie, wyszła z samochodu i weszła do zajazdu. Musiała użyć wszystkich sił, które zostały jej po ledwo przespanej nocy, żeby nie chwiać się na wysokich butach, które miała na nogach. Po minucie wyszła, wraz z właścicielem - mimo lekko rozmazanego makijażu i trochę pogniecionej kiecki, wciąż robiła wrażenie na mężczyznach. Zwłaszcza tych, którzy w życiu kierowali się małym mózgiem, nie tym w głowie. Dziewczyna otworzyła drzwi, zanim właściciel doczłapał się do samochodu i nachyliła się do Parkera.

Ślepy los dla Williama!
Parzyste - W środku znajdują się tylko dwie osoby
Nieparzyste - W środku znajduje się sześć osób.

Trish zdała relację Williamowi.
- A czemu? I po co ci właściciel? - Zapytała dopiero teraz. Odwróciła się, wciąż wypięta i zatrzepotała rzęsami do wąsacza z otyłością brzuszną.

Parzyste (2) - W środku znajdują się tylko dwie osoby

Właściciel oblizał usta, patrząc na Trish, ale zaraz skupił się na Parkerze. Interesy!
- Eee... - Podrapał się po brodzie i obrzucił wzrokiem karawan, a potem Williama. - Chcę wiedzieć o co chodzi? - Zapytał i zmrużył oczy.
Kostki dla Williama - na charyzmę
do 35 - właściciel drąży temat i proponuje cenę za brak informacji: 1000 $
36 - 45 - właściciel rzuca cenę: 1000$
50 - właściciel rzuca cenę: 800$

4 (40), właściciel rzuca cenę: 1000$

Trish włosy się na karku zjeżyły, jak usłyszała cenę. Tysiąc dolców?! Serio, lepiej by było wyrzucić tego ćpuna na pożarcie kojotom.
Zauważyła, że właściciel się waha, więc użyła wszystkich swoich wdzięków, żeby jakoś go ugłaskać. Święty, nie Święty - cycków nie ma!
- Tak naprawdę kolega pomaga mi. - Przyłożyła rękę do piersi i westchnęła ciężko. - Nie jest łatwo... Bycie bezbronną dziewczynką w tym dzikim świecie. - Powiedziała trochę prowokacyjnie, ale zupełnie inaczej, niż miała w zwyczaju mówienie na co dzień. - Jeśli pan nie nam nie pomoże, to... - Urwała i wbiła smutny wzrok w ziemię, przygryzając dolną wargę.

Mnożnik dla Trish - charyzma + umiejętność dodatkowa
< 55 - Właściciel obstaje przy swoim
55 i więcej - Właściciel przystaje na propozycję Williama
Po rzucie kostkami Trish, William może pisać kolejnego posta.

rzuciłam 3, ciołku.

Hi hi : *

Trish, zadowolona, że właściciel przystał na warunki, uśmiechnęła się pod nosem. Spojrzała za Williamem podjeżdżającym do schodów. Na piętro? Bez sensu! Będą musieli go nieść! Patricia pokręciła głową, w ogóle nie rozumiejąc nielogicznych dla niej poczynań Parkera. Wzruszyła ramionami i poszła za właścicielem po klucz.
- Mam kluuu-uuucz! - Pochwaliła się, podchodzą do Williama. Metalowe kółeczko zadyndało na jej palcu radośnie.

Trish wchodziła po schodach trochę ciężko, bo jeden napój nie ugasił całkowicie jej pragnienia, a do tego robiła się głodna. Patrzyła z powiątpiewaniem na zdechlaka, wiszącego na ramionach Williama. Jakim cudem Parker go niósł? Może miał na to wpływ fakt, że zdechlak był krótkim Latynosem?
- Willy? Pomóc ci coś? Totalnie mogę ci pomóc! - Zaczęła paplać na piętrze, ale potulnie poszła otworzyć drzwi.
- A okna mogę otworzyć? - Zapytała nieco dziecinnie, ale przypomniała sobie Lux, koleżankę z Vegas, która też się zaćpała i strasznie źle pachniała, jak ją Trish znalazła w hotelowym pokoju. - Zostawie zasłonięte zasłonki! - Dodała. - Eee... Jest... - Wygrzebałą z małej torebeczki telefon i nacisnęła klawisz. - Chwila po dwunastej. - Schowała telefon i uniosła wzrok na torbę, jednocześnie cofając się o kroczek. - Totalnie mogę ci pomóc! - Powiedziała, chociaż jej entuzjazm był dziwnie mało entuzjastyczny.

- Ok, ok! - Przyjęła instrukcje i pieniądze, zastanawiając się, czy za resztę może kupić sobie frytki. Teoretycznie powinno ją w tej całej sytuacji mdlić, ale zbyt mało przejmowała się krótkim Latynosem. Prawdę powiedziawszy, miała ochotę kopnąć jego truchło za to, że jego kolega dusił Baby Jane. Po chwili znów zaczęła grzebać w torebeczce i wyciągnęła otwartą paczkę chusteczek. - Masz, weź wszystkie. - Powiedziała jakże wspaniałomyślnie.
- Mhm, daj mi pięć minutek! - Poprosiła Trish i potruchtała w obcasach na dół. Zamówiła u właściciela zajazdu frytki, kawę i zimne piwo, ale że miała tylko dwie rączki, najpierw wsunęła szybko frytki w oczekiwaniu na resztę rzeczy, które "zamówił" William. Okazało się jednak, że wzięcie w ręce na raz dwóch napojów, z czego jednego gorącego, dwóch kanistrów, szkockiej i piłki nie jest takie łatwe. Trish powyginała się trochę, trochę pouśmiechała i zaraz dreptała z brzuchaczem na piętro.
- ...I właśnie wtedy powiedziałam im, że nie ma szans! - Skończyła jakąś arcyciekawą historyjkę, którą miała zapewne wypracowaną od lat do zabawiania towarzystwa. Brzuchach roześmiał się rubasznie, a Trish stanęła mu na drodze. - Może pan tu zostawić, już sobie poradzę. Dzięęęki! - Puściła mu oczko i poczekała, aż odejdzie, zanim otworzyła drzwi.