Dom Liluye i Howhakana

- W sumie w tym miasteczku to wszyscy blisko siebie mieszkają - stwierdzil. Na szczęście Jools był z tych, co wiele rzeczy mogli wypić (wiele, bo jednak zmiksowanych ze starym mlekiem i robakami to jednak nie), toteż sok pomarańczowy przyjął ochoczo.
Boże, jak dobrze, że burza była nazajutrz.
- E, no. Zamek kupiłaś sama, więc za fatygę ci tylko policzę 20$ - oznajmił z uśmiechem. - Meh, albo dyszkę, serio, bez różnicy!
Jools klapnął przy tych drzwiach, przymierzając się do rozkręcenia zamka.

A Jools nie mógłby nie zareagować. Psy kochał, choć wielu raz by nie wymienił. Złapał Moirę za pysk, aby ją podrażnić, tak ze dwa razy, a potem ugłaskał.
- Co, też chcesz pomóc? - spytał z uśmiechem.
O Boże, proponowała żarcie. Żarciu mówi się stanowcze czemu nie?
- Jeśli chcesz to można, serio. Długo tu nie posiedzę - powiedział, odsuwając się od Moiry, aby rozkręcać dalej zamek.
- I wiesz, do tej dyszki, to dobrze byłoby widzieć ładny usmiech - zbajerował.

- A tam, nie przeszkadza - powiedział, pewnie wspierając się bokiem o ścianę, żeby móc swobodnie wymontować klamkę, a potem całą obudowę zamka, którą ułozyła na boku. - Podaj mi nowy zamek - mruknął do Liluye i się zastanowił.
- Byleby nie miała owoców. Pizza z owocami, Boże, kto to widział, paskudztwo - pokręcił głową, nie zauważając tego westchnięcia i napił się soku. Przechylił się, składając tamten zamek. - Klucze ci już nie będą potrzebne - zauważył. Jak debil, istny.

- Nie no... wycwaniłbym się i wtedy bym czekał az sama podejdzie lub kość rzucił - powiedział do Liluye, przekładając śrubokręt z prawej do lewej ręki i odwrotnie. Mimo że był oburęczny to jakoś nie kwapił się do tego, by pokazać swoją, pewną zdolność w tym przypadku.
- Nie no, to jest tragedia. Ja rozumiem jak zrobią ciasto w kształcie pizzy, ale nie jak ty chcesz zjeść pizzę z mięsem, ostrymi przyprawami, a ci walną plastry ananasa na sam środek. Centralnie, bezczelnie na sam środek. No co to ma być! - oburzył się na samo wspomnienie o pizzy, którą kiedyś otrzymał. Ale ile się wykłócał to jego!
Pewnie przytaknął na to. Boże, on kochał mięso. To najlepsze, co mogło być.
- Nie? Wiesz, może musiałabyś taki obejrzeć, by ogarnąć. Niby trudno nie jest, ale wiadomo... nie wszyscy muszą się na wszystkim znać, prawda? - uśmiechnął się, trzymając w zębach jedną ze śrubek. Po to, by jej nie zgubić, kiedy będzie mu potrzebna.
Nałożył bazę na otwór w drzwiach, następnie szykując się do przykręcania.

- To dobrze. Niektórzy ludzie potrafią wcisnąć jakieś szpilki i inne małe gówna, których pies może nie zauważyć - westchnął. To nie było dobre, ani trochę.
W czasie gdy Liluye nalewała sobie soku, a Moira zasiadła na narzędziach, Jools chciał sięgnąć po kolejną część, a tu pies. Oho! Co za wyzwanie, pewnie ich podsłuchiwała. Reynolds dźgnął Moirę rączką od śrubokręta, by czasem psu nie zrobić krzywdy, a zaraz podrapał ją za uchem.
- Suń się, psino, bo musze twojej pani zamki wymienić - mruknął, chcąc jakoś sięgnąć po to, co mu potrzebne.

- Sam nie mam pojęcia, czemu ludzie to robią.
Pewnie by jej pomógł, bo jak to tak psu robić krzywdę? Niepojęte!
Cóż, psa nie znał i choć Moira wydawała się wesoła, to przecież mógł być taki ruch, przez który mogłaby zaatakować, a Jools jednak chciał mieć całą twarz. I ręce, żeby nie było, bo te były bardzo mu potrzebne!
Zerknął na Indiankę, gdy głosiła swój wywód i kiwnął lekko.
- Psy jak dzieci, więc mogłem się domyślić - mruknął, a potem ostrożnie odepchnął Moirę i wskazał na narzędzia, a potem na siebie. - Moje, nie twoje - i pacnął ją palcem w nos, po czym zgarnął to, co było mu potrzebne.

Aż zachciało mi się śpiewać o testosteronie, ale nie będę fałszować.
Reynolds nie zwracał uwagi na Moirę, będąc zajętym przykręcaniem nowego zamka, całego jego mechanizmu. Chwilę się z tym głowił, aby w następnym momencie móc tu bardziej dokręcić, a zaraz gdzieś odkręcić i przymocować na nowo.
No, pizzę musiała odbierać nad Joolsem, a Reynolds - wyczuwszy zapach tegoż żarcia - to pewnie nosem powiódł szybciej niż byle jaki pies. Dlatego też nie zauważył, jak Moira mu coś podwędziła. Kierowca odłozył jeden ze śrubokrętów o większej średnicy, bo teraz dopiero zaczynała się zabawa z tymi małymi, ale jak chciał sięgnąć po odpowiedni wkrętak to psikus - nie było!
Gwizdnął.
- Moira - rozejrzał się, aby znaleźć psa. - Oddawaj! - zawołał, choć pewnie i tak poszedł tam, gdzie chciał. Po żarcie.

Zmrużył oczy, patrząc na Moirę.
- Masz szczęście - powiedział poważnie, a pewnie zaraz zasiadł i prychnął żartobliwie na pytanie Liluye. - Po co mi talerz? Mam karton i to zaraz wciągnę - wzruszył ramionami, zapewne bezczelnie częstując się jednym kawałkiem. Nie będzie się od razu na całość rzucał.
- Nieczęsto się z nią bawisz, huh? - zagaił, wskazując ruchem głowy na psa.

- To widzę, że tak szybko zamków nie zamontuję - powiedział ze śmiechem, przeżuwając kęs pizzy. I spojrzał na Moirę, a potem na Indiankę.
- Wydaje się, jakby miała za dużo energii. Chyba nie dajesz jej żadnych psich narkotyków z kofeiną, huh? - zażartował i napił się soku, choć to był zły smak, jak się jadło pyszną pizzę, no ale on narzekać nie będzie.

- A, no... chyba że tak, nie? - powiedział. - Duże psisko, więcej zabaw.
Pewnie mówił też o sobie, hehe, ale co ja będę o tym wspominać.
- A czemu? Wypadek jakiś miałaś, że tak się stało i teraz czas resuscytacji? - spytał i się w pysk jebnął. - Źle. Chodziło mi o czas rekonwalescencji - wyjaśnił zaraz i znowu ugryzł kawał pizzy. Z następnymi dwoma kęsami ten kawałek pójdzie hen.

Dobrze, że się nie zadławiła. Chociaż... kto wie? Wtedy byłaby resuscytacja, a jakże.
Pewnie, był ciekawski, ale na szczęście - jego wścibstwo na tyle cierpliwe było, że Eb nie rzucał się od razu do tego, by wyciągnąć odpowiedź.
- Ach, ach, to nieciekawie - powiedział. - Więcej mięsa. I buraków, choć pewnie tych nietrudno tu znaleźć - i zarechotał, bo żart wyszedł mu zacny.
Tak zacny, że musiał sięgnąć po następny kawałek.

No coś wiedzieć musi.
Ciekawe czy oboje pomyśleli o tych samych burakach.
- Dałbym ci moją dietę, ale ona właściwie zawiera w sobie wszystko, więc byś skończyła źle - powiedział perfidnie. - No ale jak anemia to żelazo przede wszystkim, prawda? - spojrzał na zamek i się zastanowił. Szkoda, że nie wiedział, że jutro burza.