Dom Liluye i Howhakana

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

Dobrze, że tego nie widziała. Trochę krępowało ją to, że Del się w nią wpatruje, ale udawała, że tego nie widzi.
- Um.. - mruknęła i podniosła na niego wzrok, policzki miała czerwone - Robisz to specjalnie, żeby mnie zawstydzić? - zapytała i oparła się jedną ręką o blat, obracajac sie przodem do niego.
- Wiem, że wyglądam źle, Del. Nie widziałeś jak jest.. tak na prawdę, bo chowam się za tymi wszystkimi ciucham i- poza rzadkimi okazjami nosiła wszystko całkiem luźne, by nie było widać jak jest chuda - A ty po prostu pamiętasz jak wyglądałam poprzednio.

Znów do niej podszedł nie tracąc twarzy zadowolonego z siebie chłopca, który pokazał rodzicom, że nie mieli co do niego racji.
-Liluye, jeśli myślisz, że choć przez jeden dzień straciłem którekolwiek z wspomnień Ciebie... Grubo się mylisz. Pamiętam Cię taką jaką byłas za każdym razem gdy się widzieliśmy i ... gdy ja widziałem Ciebie. - podszedł jeszcze bliżej. Tak bardzo chciał ją pocałować.
Ugryzł się w język i nie powiedział, że zawsze ją kochał.

Dobrze, że czegoś takiego nie palnął, jak na razie, bo narratorka sama by nie wiedziała jak Lil zareaguje. Policzki za to miała coraz bardziej czerwone. W co ona się ładuje? I co ma mu powiedzieć jak ma wrażenie, że wpadł po uszy.. a ona nie? Nie chce powtórki z rozrywki, jak z Loco. To nie miało prawa wyjsć.
- Nie wiesz wszystkiego, Del - odparła jedynie, przypominając sobie o tych wszystkich rzeczach, które się stały, część tylko i wyłącznie z jej winy.

-Mam czas. Opowiadaj. -Położył dłoń na jej ramieniu. Typowy przyjacielski gest. On wpadł w to już dawno temu. Ale jeszcze nie mógł powiedzieć co się stało. Musiał zasłużyć własnymi siłami.
-W końcu jestem tu po to, a ponoć rozmowa pomaga.

Popatrzyla na niego. Miał prawo wiedzieć i ją znienawidzić. Ale nie powie mu wszystkiego. Will to wystarczająca ilośc osób, które wiedzą.
Zabrała się do robienia dalej i odetchnęła. Zaczęła dopiero po minucie czy dwoch, chociaż to nie miał być długi monolog.
- Byłam w ciąży z Loco..i poroniłam w trzecim miesiącu - wbijała wzrok w deske do krojenia, wyzywając się na biednym, niewinnym ogórku.

-Przykro mi. Mogłaś mieć spokojne życie. - Popatrzył w podłogę. Nie miał pojęcia... Liluye. Wszystko przez to, że wyjechał? Tyle się działo.
-To przez to doprowadziłaś siebie do takiego stanu?

Wyciągnęła z pierkanika bagietkę i doprawiła sos. Koperkowo-smietanowy, na zimno. Obrala cykorię, ulozyla wszystko na talerzu i poszła smazyc krewetki, a obok an drugiej patelni pomidory, z oliwą, czosnkiem i przyprawami.
- Nie.. To.. wcześniej. Powinnam o siebie dbać, ale tylko się w tym pogrązałam.. - pokręciła głową. Mógł się domyślić, że przez to poroniła.
- Z Loco nam nie wychodziło, to.. w sumie nie miało prawa się udać - wzruszyła ramionami - A ja w stresie nie jem, za dużo ćwiczyłam i nie potrafiłam.. nie chciałąm nic z tym zrobić - wbijała wzrok w patelnie.

-Pomogę Ci się podnieść. Twoje dziecko nie chciało by Cię widzieć w takim stanie. - Uśmiechnął się. Chciał ją wesprzeć i to bardzo więc uśmiech był szczery.
-Wiesz, jak mnie nie było to poznawałem ludzi. I znałem osoby, które mimo tego, że poroniły, trzymały się świetnie, a nawet miały kolejne dzieci. Nie zapominając chodzić przy tym na groby zmarłych. Dasz radę Liluye. Pomogę znaleźć Ci drogę dobrze? - Odgarnął jej włosy za ucho.

- Del. Na kolejne dzieci mi się nie szykuje.. - wyłączyła kuchenkę i przekładała wszystko na talerze.
- I staram się coś ze sobą zrobić - popatrzyła na niego - Rozmawiałam z Maguą - jak to brzmi.. wariatka - Musze się ogarnąć, bo z wizjami źle to się skończy. Miałam już przedsmak - skrzywiła się. Tamte na pustyni nie były najlepsze.
Oblizała palec z sosu pomidorowego.
- Na razie pieknie mnie tuczysz - obróciła się z lekkim uśmiechem.

-Nie mówię, że szykujesz się na kolejne, tylko, że ludzie z tym żyją.
Uśmiechnął się mimowolnie. Co on wygaduje? Przecież nawet nie wiedział, jakie to musi być trudne. Tuczy ją... I tak za mało. Powinna o wiele szybciej przybrać na masie.
-Chyba to nie wystarczające co? Bo póki co nic, a nic nie przybierasz na wadze!

- Żyję, Del. Nie zamierzam nic znów próbować - westchnęła, zapominając o tym, że Del nie wie o jej próbie samobójczej.
Zabrała część talerzy i poszła do salonu, stawiając je na stoliku.
- Przytyłam. Kilogram - odparła. Kontrolowała wagę stale, a ta łazienkowa nawet nie była chowana.

-Dobrze dobrze. Już sie nie wtrącam. - I pokazał jej język. Nie chciał też jej wyręczać bo to w końcu on był gościem. W końcu nie wracała dość długo więc pokręcił tylko głową i wziął resztę talerzy idąc jej śladem.
-W sumie od krewetek nie przytyjesz. Muszę Cię na jakimś niezdrowym żarciu przypadkiem spotkać. Od razu byś zauważyła różnice!

Oho. Nie wyczaił. Dobrze.
- Nie, ale krewetki są zdrowe. I smaczne.. a na niezdrowe jedzenie.. Musze mieć dzień. Wiesz, że nie lubię tłustego - usiadła.
- Siadaj i smacznego - rzuciła.
- Spokojnie, mam całe życie, żeby przytyć.. Nikomu to różnicy nie zrobi, oprócz mnie - uśmiechnęła się i zabrała za krewetki z widelcem. I za cykorię! Umoczyła ją w sosie śmietanowym. I nałożyła na bagietkę sosu pomidorowego, z ładnymi duzymi kawałkami pomidorów.

-Smacznego - I Delshay zabrał się za krewetki. Zawsze wolał mięso, ale krewetki w ostateczności też były spoko. Tak więc jadł i słuchał. I w końcu z obrażoną miną wpatrzył się w Liluye. Wziął jedną krewetkę i w nią rzucił.
-A może mi to robi różnice?

- Ej, nei marnuj dobrych krewetek! - parsknęła zbierając ją ze swojej bluzy i zjadając. Potem się przebierze.
- Robi? W tych ubraniach i tak nie widac. Nie marudź. Daj mi czas na to - jadła dalej, chociaz powoli. No i szybko się najadała, bo zołądek miała mały, a tu zrobiła całą ucztę.

Wziął krewetkę i się roześmiał grożąc nią Liluye.
-No! Masz mi obiecać, że... A no tak. Czas. Okej! - I wziął gryza martwego skorupiaka. Teraz już nie był obrażony.
-A więc - dokończył tą krewetkę - masz jeszcze coś, czym chciałabyś się podzielić?

- Nie.. nie sądzę.. skoro już wiesz o poronieniu.. i tej próbie.. - grzebała w talerzu. Wzruszyła ramionami - To chyba na tyle.. Z najbardziej powaznych rzeczy.

-Jakiej próbie? - Popatrzył na nią. Chodziło pewnie o próbę na pustyni, ale wolał usłyszeć to z jej ust.

- No.. Samobójczej - nazywanie rzeczy po imieniu nie było łatwe. Mówienie o tym wszystkim też nie. Zerknęła na niego i wróciła do grzebania w krewetkach, stesując się.

Odetchnął głęboko.
-Jak się cieszę, że Ci się nie udało Liluye... - Powiedział szczerząc się. Trzymał emocje na wodzy. Nie wiedział o niej nic. To już nie ta sama osoba. Wstał i podszedł do niej, po czym przyklęknął.
-Za to jeszcze nie przepraszałem... A to najbardziej szczere przeprosiny. - Spojrzał jej w oczy.
-Przepraszam za to, że nie mogłem być przy Tobie, gdy miałaś w życiu tak ciężko. - Wziął jej dłoń w swoje.
-I dziękuję, że zaufałaś mi na tyle, że mogłem usłyszeć o tym wszystkim. Niedługo chyba będe mógł się tłumaczyć bez skrupułów, że nie zyskałem sobie twojej przyjaźni głupimi wymówkami, co? - I jego usta skrzywiły się ku górze w promiennym uśmiechu.

Nie, faktycznie, zmieniła się bardzo. I Howie myślał to samo, akurat w tym się zgadzali.
Spojrzała na niego i uśmiechnęła się rozczulona, bo jak miała isę nie rozkleić, chociaz troche, przy nim?
- To nie twoja wina - zaprzeczyła od razu i podniosła dłoń, by mu oprzeć rękę na policzku na moment - wstawaj, bo się rozkleję - uśmiechnęła się i zabrała rękę.

-Jednak mam w sobie to coś. - Powiedział wstając. Stał tak chwilę jeszcze patrząc na nią z góry.
-Nie płacz, bo nie ma nad czym. Po prostu zawaliłem tak? I nie ma dla mnie usprawiedliwienia. Ale chciałbym kiedyś Ci coś o tym powiedzieć. Ale to, dopiero jak sama będziesz miała ochotę mnie pocałować. - I pokazał jej język.

- Nie.. jest dobrze, już. Lepiej, niż było.. A idealnie nie bedzie już chyba wcale, po tym wszystkim - wzruszyła ramieniem, jakby nocne koszmary nie były niczym takim.
- Co powiedzieć? - zmarszczyła nos - I nie bierz mnie pod włos, bo to nie zadziała. Pocałować cię mogę, ale w polik - dodała.

-To nie branie pod włos. Chcę sobie zasłużyć własnymi czynami, na twoje... zaufanie? Może koleżeństwo wystarczy. Nie oczekujmy cudów. - Wzruszył ramionami i się uśmiechnął.
-Mówiłem już, że nie chcę, żeby to było dawanie głupich wymówek. Póki co moge powiedzieć tylko tyle, że mój ojciec był poniekąd powodem wyjazdu.

- Nie powiedziałabym ci tego, gdybym ci nie ufała.. - oparła się na krześle, bo miała dość jedzenia.
- Jak to powodem? To znaczy, wiem, że nie był dla ciebie zbyt.. miły.. - zmarszczyła nos - Ale mogłes nie znikać bez słowa - przechyliła głowe w bok, obserwują go.
- Mówisz czy zamierzasz czekać?