Dom Liluye i Howhakana

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Opcjonalnie na podwórku znajduje się podjazd.

- Wiesz mi, że poradziła bym sobie z tym nożem lepiej niż ty! Nie musiała bym się zbliżać, wystarczy że by dostał po rękach - syczała tym krzyczacym szeptem, który był chyba o tyle gorszy od normalnego krzyku że oznaczał juz wściekłość.
- poza tym nikt się nie mieszał rylko ty musiałeś, co? Na pięści z jakimś hulkiem. Zabił by cię nawet nie wyciągając broni!

-Jakbym kogoś obchodził! - Wymsknęło mu się. No tak, poza Liluye, wtedy, nikt nigdy nie wykazywał się zbytnim zainteresowaniem w stosunku do niego. Nawet Liluye miała już własne życie.
-Ja bym stracił życie... Te dwie straciłyby coś więcej... Gdyby on je... Wiesz, jak zmieniłoby się ich życie?! Musiałem...

- Obchodzisz, jakbyś nie wiedział - burknęła i poszła wypuścić Moire z pokoju ale ta czując napięcie między nimi tylko machnela ogonem i poszła na legowisko w salonie.
- Musiałeś iść sam?! Nie mogłeś kogoś poprosić? Nie mogłeś. . Nie wiem, cokolwiek zamiast tak się bezsensownie narażać!? I potem też, jak wyciągnął broń?!

-Wolę zginąć niż stracić Ciebie... - stwierdził już ciszej.
-Wszystko się dobrze skończyło... Jestem tylko troche poobijany, ale poza tym jest w porządku. Możemy o tym zapomnieć? - Chciał to załagodzić, bo wiedział, że jak to pociągnie, to nie będzie końca.

- Nie, nie możemy - fuknęła.
- Co ci zrobił? - zapytała marszcząc brwi i patrząc na Dela. Jeszcze by mu chętnie dołożyła.

-A co, chcesz go poprawić?! - Zapytał i podszedł do niej z rozłożonymi rękoma, jakby gotowy na jej cios.
-Proszę bardzo! Możesz zrobić ze mną co zechcesz!

Była tak wściekła, że to nie było najmądrzejsze posuniecie.
- Chętnie - warknęła, zrobiła krok w przód i strzeliła mu w pysk. A że chucherkiem już takim nie była i ćwiczyła nadal to na pewno go zabolało.

-Auuu! - Spojrzał na nią, jakby się tego nie spodziewał.
-To pewnie na mnie już pora co?! Chyba, że chcesz mnie jeszcze uderzyć.

Fuknęła coś pod nosem, cofnęła się o krok i splotła ręce na piersi. Odwróciła od niego wzrok i wzruszyła ramionami. Zrobiło jej się trochę głupio, ale stwierdziła, że gorzej by było zmienić teraz podejście.

-Dobra... Jak chcesz! - Krzyknął jeszcze i odwrócił się.
Po chwili jednak spojrzał na nią i podszedł na tyle, by objąć ją od tyłu.
-Naprawdę się cieszę, że nic Ci nie jest. - Wyszeptał jej do ucha, prawie dotykając jej skóry ustami.

Noo, myślała, że wyjdzie i trzaśnie drzwiami. Zdziwiona zesztywniała na moment a potem zacisnęła mocniej dłonie na ramionach.
- Ja też się cieszę. Nadal jestem zła - poinformowała go, nie ruszając się z miejsca.

-Ja jestem na Ciebie wściekły. - to również wyszeptał, jednak tym razem jego usta dotykały skóry na szyi po ówczesnym odgarnięciu z niej włosów. Nie chciał sie w niej zatracić, obiecał to sobie, jednak w tej sytuacji, Delshay okazał się zbyt słaby, żeby się przeciwstawić samemu sobie.

Westchnęła lekko, moze przez sekundę czy dwie mu na to pozwalajac. Ale to i tak za długo. Ręcej jej się trzęsly, dopiero to zauważyla. Odwróciła się, przodem do niego i zaciskając dlonie na jego bluzie czy koszulce, w koncu na dworze było zimno zamknęła oczy i oparla się czołem o Delshaya.
- Na pewno nic ci nie zrobił? - zapytała szeptem, nie podnosząc głowy.

-Najgorsze co mi zrobił, to próba skrzywdzenia Ciebie - Powiedział cicho i położył dłonie na jej biodrach. Robił to odruchowo, wcale o tym nie myślał.
-I myśl, że już nigdy nie będę mógł Cię pocałować Liluye. - Dodał po chwili.

Romeo i Julia, jak nic. I rzyganie tęczą gdzieś w okolicy.
- Nie gadaj takich głupot - mruknęła. - Bo mi głupio - dodała jeszcze. No bo jak to brzmiało. Jakby się naoglądał za dużo filmów. I to jakiś tanich.
Podniosła na niego wzrok, dopiero teraz wychodził z niej stres, więc oczy miała wilgotne. I pewnie zaczerwienione.

Zaśmiał się. Sam nie mógł się nadziwić jak tandetny był w tej chwili.
-W sumie... Skończę już z gadaniem. - Jak powiedział, tak zrobił i nachylił się, żeby pocałować Liluye w usta. Jak nie teraz... To nigdy.

Był i to bardzo, zresztą chyba Lil też się udzieliło. Po chwili zawahania odpowiedziała pocałunkiem, ale nie była przekonana. Nie powinna tego robić. Ale to tylko stres i nadmiar adrenaliny. Na pewno.

Gdy tylko odpowiedziała pocałunkiem, Delshay od razu go pogłębił. Przysunął ją mocniej do siebie kładąc jedną dłoń na jej plecach. Brakowało mu tego. I to bardzo.

Puściła bluzę i jedną dłoń oparła na jego karku, stając lekko na palcach, jak zwykle to przy nim robiła te kilka lat temu. Na razie odsuneła od siebie zastanawianie się nad tym wszystkim i czy powinna czy nie. W końcu.. chciał się dla niej poświęcić, prawda?

Chciał się poświęcić i to nie tylko dzisiaj. Druga dłoń, która dotychczas była ciągle na jej biodrze, powędrowała do góry na tył jej głowy. By mieć pewność, że nie odejdzie. Nie przytrzymywał jej na siłę, po prostu miał tam dłoń. A jego pocałunek nie miał końca.

Za to Lil w końcu się cofnęła. Choć też wydawało jej się, że przedłużali to niesamowicie. Miala zaczerwienione policzki. Stanęła normalnie i przesunęła kciukiem podniesionej ręki po jego szczęce. Dopiero teraz uswiadamiała sobie, że nie powinna. Że to pewnie tylko emocje.. Ale nie mogla nie powiedzieć, że się nie stęskniła. To już byłoby kłamstwo.

Ile Delshay musiał się wstrzymywać, żeby znów nie zasłodzić atmosfery jakimś typowym tekstem. Wciąż coś do niej czuł, ale nie mógł wymagać czegokolwiek od Lilu. Chociaż już samo to, że odwzajemniła jego pocałunek...
-To były tylko emocje co? - Zapytał zrezygnowany. Z jego strony było to szczere. Mogła to poczuć i zobaczyć po jego reakcji. On... Miał nadzieje, że z jej strony to było również coś więcej.

- Nie wiem - odparła po prostu, najszczerzej jak mogła. Co mu miała mówić, kłamać? Znał ją, wiedział kiedy kłamie.
- Wciąż jestem trochę zła - uśmiechnęła się nieznacznie do niego.v

-Ja jestem zły, że przestałaś... - Również się zaśmiał nieznacznie. Chciał więcej, dużo więcej. Nic jednak nie zrobił. Nie bez pozwolenia.
-Z mojej strony... Mogę tylko powiedzieć, że szkoda.

Uśmiechnęła się znów. Nie wyglądała na złą. Chyba bardziej.. rozczuloną?
- Zostajesz czy wracasz do siebie? - zapytałą. w koncu było późno a stąd do przyczep był spory kawał drogi.