Szkoła podstawowa i szkoła średnia

First topic message reminder :

Obowiązkowa edukacja dzieci i młodzieży Old Whiskey odbywa się w dwóch podobnych i sąsiadujących ze sobą budynkach. Młodsze dzieci ze swymi kolorowym plecakami, codziennie maszerują do parterowego budynku, który wewnątrz został niedawno wyremontowany i wymalowany na ciepłe kolory. Rodzice najwidoczniej zadbali, by ich pociechy czerpały radość z nauki i chętniej chodziły do szkoły. Wejścia do podstawówki pilnuje stary, wąsaty dozorca, siedzący w niewielkiej kanciapie i witający u progu szerokiego korytarza. Przechodząc nim najpierw dojdziemy do pokoju nauczycieli, a następnie sal lekcyjnych, między którymi umieszczono toalety i gabinet pielęgniarki. Na końcu korytarza zatrzymamy się przed drzwiami, prowadzącymi na podwórze i małe boisko, gdzie dzieci spędzają czas między lekcjami, pod czujnym okiem dyżurnej.

Starsza młodzież naukę swą pobiera w piętrowym budynku, który wydaje się starszy niż sąsiedni. Do wnętrza szkoły średniej prowadzą schody, zawsze oblegane przez uczniów, niechętnie czekających na dzwonek. Tutaj korytarzy jest więcej, a beżowe ściany niemal zupełnie zasłonięte zostały przez wysokie szafki. Na parterze znajdziemy pokoje nauczycieli i sale przystosowane na lekcje z nauk ścisłych, na piętro zaś przejdziemy do sal humanistycznych i wyciszonej sali treningowej.

Przed budynkami wybudowano sporych rozmiarów plac oraz parking, który zazwyczaj zajmowany jest przez samochody uczniów szkoły średniej.


W szkole, po skończeniu zajęć dla uczniów, sale gimnastyczne i siłownia mogą być użytkowane przez resztę mieszkańców Old Whiskey. Ze sprzętów można korzystać w godzinach 17:00-22:00.
Siłownia jest darmowa, ale mile widziane datki na utrzymanie przybytku!


Każdy sprzęt/ćwiczenie ma specjalny mnożnik i oczywiście progi, które należy przekroczyć, by wykonać poprawnie dane zadanie.


HANTLE (pięć podnoszeń) – Siła+k6*5

Waga jednego hantla (czyli w ćwiczeniu podnosimy podwójną wartość)	Próg, który należy przekroczyć, by wykonać 5 podnoszeń
0,5 kg	10
0,75 kg	15
1 kg	20
1,5 kg	22
2 kg	25
3 kg	30
4 kg	33
5 kg	40
10 kg	55
15 kg	65
20 kg	75
30 kg	90
50 kg	100

SZTANGA (pięć podnoszeń) – Siła+k6*5

Waga (kg) = Gryf + (waga obciążnika*ich ilość)	Próg
Gryf bez obciążników – 20 kg	25
20 + 0,5 * 2	35
20 + 1 * 2	40
20 + 2 * 2	42
20 + 2,5 * 2	50
20 + 5 * 2	55
20 + 10 * 2	62
20 + 15 * 2	67
20 + 20 * 2	73
20 + 25 * 2	77
20 + 0,5 * 4	80
20 + 1 * 4	83
20 + 2 * 4	85
20 + 2,5 * 4	90
20 + 5 * 4	95
20 + 10 * 4	100
20 + 15 * 4	105
20 + 20 * 4	112
20 + 0,5 * 6	120
20 + 1 * 6	125
20 + 2 * 6	126
20 + 2,5 * 6	129
20 + 5 * 6	131
20 + 10 * 6	133
20 + 15 * 6	140
20 + 20 * 6	150
20 + 25 * 6	170

BIEŻNIA ELEKTRYCZNA (10 minutowy bieg) – (Siła +kondycja)+k6*5

Tempo	Próg
Chód	40
Trucht	70
Szybkie tempo	80
Bieg pod górkę (trucht)	95

ROWEREK (10 minutowy bieg) – (Siła +kondycja)+k6*5

Tempo	Próg
Wolne	40
Średnie	70
Szybkie	80
Jazda pod górkę (trucht)	100

POMPKI – (Siła+Kondycja)+k6*5

Ilość pompek	Próg
5	30
10	50
20	70
30	85
50	110
70	130
80	150
95	180
100	210

ATLAS DO ĆWICZEŃ – (pięć podnoszeń – ramiona lub nogi) – Siła+k6*5

Waga (kg)	Próg
5	10
10	15
15	20
20	22
25	25
30	30
35	33
40	40
45	55
50	65
60	67
65	75
70	85
75	95
80	110

STEPPER – (10 minut) – (Siła+kondycja)+k6*5

Ilość wykonanych kroków po przekroczeniu danego progu	Próg
10	30
30	40
50	50
60	55
70	60
80	65
90	80
100	95
110	120
150	150
200	200

- Proszę pani, tu nie chodzi o wycenienie. Ja tych pieniędzy nie biorę dla siebie - odpowiedział - szkoła nie ma pieniędzy. Dobrze pani wie, że to publiczna instytucja, nie jesteśmy prywatną, dobrą placówką z Appaloosa. Dla nas liczy się każdy grosz. Miasto daje nam wyliczone pieniądze na konkretne godziny urzędowania sal. Jeśli ktoś z zewnątrz chce wynajmować sale po lekcjach trzeba na to dodatkowych pieniędzy!
Westchnął ciężko.
- Jeśli urząd miasta chce sal to musi niestety policzyć zużycie energii, wody i trzeba zapłacić dodatkowe nadgodziny dla sprzątaczek i woźnych. Prosty przykład, pani biuro, biuro szeryfa, zapłaciło za czas spędzony na waszych policyjnych treningach.

- Oczywiscie. - Pokiwala glowa, w zupelnosci nie wierzac dyrektorowi - A gdyby osoba prywatna chciala sale wynajac, to jaki bylby koszt?

- Dokładnie taki sam - odpowiedział - no chyba, że ktoś by chciał jeszcze dodatkowo nauczyciela zatrudnić z naszej placówki, to musiałby zapłacić za nadgodziny.

- Proszę wystawić rachunek. Odpowiada panu wynajem w środy i soboty od godziny osiemnastej do dwudziestej, przez najbliższe cztery tygodnie?
Postanowiła załatwić to jak najszybciej, nie mając już cierpliwości do dyrektora.

Mężczyzna wystukał coś w komputerze. Pokiwał głową.
- Odpowiada. Licząc wszystkie rachunki i wypłatę dla woźnych to będzie 500$ za wszystko.

- Pojawię się jutro. - Odpowiedziała i wstała, dziękując za poświęcony czas, chociaż w myślach miała zupełnie inne słowa. Pożegnała się i wyszła. Ureguluje rachunek. Sama. Nie będzie czekać aż rada miasta zechce przeznaczyć pieniądze na bezpieczeństwo mieszkańców.

zt

/Z Baru

Seth zrobił sobie długi spacer. Powolnymi krokami przemierzał kolejne przecznice mając głęboko w dupie co kto do niego powie. Był bardzo zły, przygnębiony. Splin i chandra.
Dlatego też podjął decyzję o wyładowaniu się. Nie miał żadnych sztang w domu (niestety), a na siłowni dawno go nie było. Warto było jednak przetrzeć stare szlaki i wrócić do starej formy, bo to co sobą reprezentował nie satysfakcjonowało go w żadnym stopniu.
Dodając do tego narastające zgorzknienie i buzujący w nim gniew z powodu straty ukochanego motocykla, otrzymać można było wybuchową mieszankę ubraną w skórzaną kamizelkę, w okularach przeciwsłonecznych, bojówkach, białych najaczach i rękawiczkach na dłoniach.
Taki oto twór wbił się do szkoły, wlazł na piętro i powitał osoby doglądającej siłowni. Zdjął tylko wierzchnie ubranie i przystąpił do ćwiczeń.
Najpierw szybka rozgrzewka, rozciąganie ścięgien, by przygotować je odpowiednio na trening, a zaraz potem sztanga. I w ruch. Potem brzuszki, pompki, suwnica, obciążenie na nogi.
Z każdym powtórzeniem czuł jak bardzo boli go prawie-strata jego ukochanego rumaka, jego jedynego towarzysza przez te wszystkie lata. Tylko jego motocykl nie zadawał pytań. Rozumiał wszystko zawsze i wszędzie. Odpowiadał miarowym pomrukiem, bądź potężnym ryknięciem. Powtarzał te serie kilkukrotnie, do momentu aż nie poczuł, że ma dość.
Nie wiedział ile tam czasu spędził, ale wiedział że wylał wiele kropel potu i wyładował negatywne emocje na tyle, by nie zrobić komuś/czemuś krzywdy.
W końcu wyszedł, spocony, ze spiętymi włosami, mijając jakichś skejtów na placu pod szkołą. I zdecydował że przebiegnie się do domu. Zero fajek dopóki tam nie dotrze.

zt.

/ z chałupy

Przyjechał do szkoły, by skorzystać z sali gimnastycznej, a dokładniej siłowni, a jeszcze dokładniej worka treningowego. Z natury był człowiekiem spokojnym, muchy, by nie skrzywdził. Ale musiał wyżyć się, uwolnić te emocje. Rozpacz, smutek. Był między młotem, a kowadłem.
Zatem założył rękawice na dłonie i zaczął naparzać worek, szybkimi, silnymi ruchami. Bam, bam, bam. Spocił się trochę i zrobił przerwę na pompki. Jak cisnąć to cisnąć.
W międzyczasie rozmyślał. Co dalej. Rodzina? Ale Carmalita była taką cudowną istotą, której nie mógł się oprzeć. Przy Trish także się bawił wspaniale. Kochał te kobiety. Wszystkie. Bez wyjątku. Każda była wspaniała na swój sposób. Co miał zrobi, skoro kochał każdą przedstawicielkę płci pięknej.
I znowu wrócił do worka, który naparzał z niezwykłą siłą, a jego piękne muskuły napinał się raz za razem. Na koszulce pojawiło się więcej potu. Mimo zmęczenia i ogólnego brudu to jego włosy pozostały w idealnym stanie i ułożeniu.
Ponaparzał jeszcze trochę, aż skończył i przebrał się, umył i opuścił szkołę.

zt

początek 20.08.2013, ok. 19.00

Foxxy zdążyła już odebrać świetne wezwanie na przesłuchanie. Zdazyła tez wysłac tę informację smithowi. Musi coś wymyślić, by nie zostać deportowaną, a tego raczej nie chciala. Chociaż.. nie nie chciała. Przyszła tutaj już w dresiku i sportowym staniku by ponaparzać w worek. Weszła do srodka i znalażła wolne miejsce. Najpierw rozgrzewka kilka podskoków i pójdzie w kat. By ponaparzać z calej siły w worek. Kilka prób kopnięć, które nie udąły się ze względu na nogę. Ale sierpoowymi nawalała równo. Dośc szybko się spociła, i całe szczescie nie było tutaj nikogo innego.

Michael już tego dnia trenował, ale nie miał co robić więc postanowił pójść jeszcze trochę poboksować na sali w szkole. Dzisiaj jeszcze nie pracował w barze, miał jeszcze wolne. Dopiero następnego dnia zaczynał porządną nocną pracę w klubie Heaven's Gates. Tym razem miał na sobie czarne spodenki bawełniane i pomarańczowego longsleeve'a z napisem "Phoenix Suns Basketball". No cóż by tu więcej mówić, był wielkim kibicem tego zespołu więc miał pełno ich sprzętu. Kiedy wszedł na salę trzymając prawą ręką zarzuconą na plecy torbę zobaczył, że nie jest jedynym, który pomyślał o odwiedzeniu tego wieczoru sali. Dziewczyna miała kilka tatuaży, nie przyglądał się im bardziej jak na razie.
- Mam nadzieję, że nie będzie problemem jak się dołączę. - Powiedział rzucają torbę na ziemię i wyciągając z niej dwa długie bandaże.

Foxxy skupiła się na worku i swoich pięściach. Mimo tego ze spieła włosy i tak wyrwały się z wysokiego kitka. Dłonie owinięte w bandaże nawalały w czerwony worek. Oddech przyśpieszył, a policzki nawet zarumieniły od wysiłku. Nawet nie zauważyła, gdy ktoś wszedł. Dopiero wyrwały ją jego słowa. Spojrzała szybko oddychając na blondyna.
- Jasne. Nie ma sprawy. - rzuciła. Zrobiła chwilę przerwy by napic się wody, która stała zaraz obok.
- To co pokażesz na co Cię stać? - spytała odkładając butelkę, gdy ten zawinąl sobie bandaże. Nie chodziło jej o sparing, ale by pokazał na worku jak sobie radzi.

Spokojnie dokończył wiązać bandaże i zmienił buty. Nie chciał ubrudzić piaskiem tej sali. Spojrzał na dziewczynę i się lekko uśmiechnął pod nosem.
- A co? Potrzebujesz przerwy? - Zażartował lekko na rozluźnienie atmosfery po czym odruchowo spojrzał czy bandaże są dobrze zawinięte. Podszedł spokojnie do worka na odległość około pół metra. Wysunął lewą stopę do przodu, prawą odsunął trochę na bok, podniósł dłonie w górę ustawiając wysoką gardę. Podniósł barki chowając w nich twarz i przechylił się lekko do przodu przesuwając ciężar ciała pomiędzy obie nogi. Uderzył. Najpierw spokojny lewy prosty, sprawdzał wagę worka, żeby wiedzieć jak mocno może boksować, żeby ten nie latał za mocno. Kiedy poczuł go wykonał następnego prostego, tym razem szybszego, od razu poprawił go mocny prawym, do ciosu wykorzystał skrętny ruch bioder, żeby nadać mu jeszcze większą siłę. Boksował tak przez jakieś piętnaście sekund, musiał się najpierw rozgrzać.

Uśmiechnęła się. Po czym usiadła by faktycznie nieco odpocząć i poobserwować towarzysza. Gdy się rozgrzała wstała i przytrzymała mu worek, z reszta jedyny na sali.
- Oj dziewczynka lepiej od ciebie uderza. - powiedziała żartobliwie. Oczywiście wszyscy wiemy, ze nawet dobrze mu idzie.
- Za wysoko masz trochę gardę. - zwróciła mu uwagę. Cóż on mógł zwrócić i jej na ułożenie nóg, ale póki co to nie była jej kolej. Dała mu wyprowadzić kilka ciosów i może kopnięć w nieruchomy worek. Po czym czekała, aż jej pozwoli wyprowadzić kilka ciosów, by na zmianę on jej potrzymał worek. Zgarnęła włosy do tyłu i spojrzała na nieznajomego, którego widziała pierwszy raz.

Jak za wysoko gardę trzyma, co ona może kurde wiedzieć... Chociaż w sumie, mogła mieć rację, zawsze lubił podnosić wysoko ręce przez co w prawie każdej walce obijali mu mocno żebra i wątrobę. Uśmiechnął się lekko kiedy to powiedziała i zwiększył tempo oraz siłę uderzeń. Z każdym ruchem wydychał powietrze w charakterystyczny sposób. Oddychanie podczas ćwiczeń jest jedną z najważniejszych rzeczy. Po chwili przestawił lekko lewą stopę do tyłu i prawym piszczelem kopnął nisko worek. Nigdy nie był Kick-boxerem, no ale nie zaszkodzi się nauczyć. Po tym lowkicku zdyszany zrobił parę kroków i pokazał na worek dziewczynie.
- Twoja kolei. - Stanął za nim i przytrzymał go. - Tak w ogóle to jestem Michael, a ty? - Chciał jej podać dłoń, ale miał ją zabandażowaną więc wystawił do niej pięść, żeby "zbić żółwia".

Nie trzeba być od tego ekspertem, wystarczylo pomyśleć, gdzie by tu łatwo uderzyć. Ona tak pomyslala i wskazała jego najsłabszy punkt. Faktycznie Micheal był dobry widać, ze dużo ćwiczyl. Morgan spojrzała na niego i uśmiechnęła się lekko, gdy ten się przedstawił.
- foxxy - odpowiedziała po czym ustawiła się należycie. Jej najsłabszym punktem były nogi. Jednak wynikalo to z jej kalectwa i ćwiczyla jeszcze nad jego maskowaniem. Widac było, ze regularnie ćwiczy. Może nie miała świetnie wyrobionych mięśni, ale na pewno nie była to jakaś miękka masa. Luźno stanęła przez workiem i początkowo lekko wyprowadziła kilka ciosów. By z kazdym zwiększać tempo. Czasami przesuwała się w prawo, bądź lewo, by poćwiczyć pracę nóg. to też nie dalo mu spokoju, bo też musiał się chować za workiem. W końcu po 10 minutach skończyła. Była mokra, ale uśmiechnięta. Jak na o wiele starsza od niego osobę dała sobie rade.
- długo tak ćwiczysz? -spytała.

Miała rację, widać było, że ćwiczy. Foxxy dobrze wyglądała, zdecydowanie lepiej niż wiele kobiet w jej wieku. Trzeba przyznać, że podobała się blondynowi, który był zapatrzony w jej ciało, ale nie dawał po sobie tego poznać. Jednak to co przyciągało jego uwagę to nie były cycki czy tyłek, ale raczej tatuaże. Najbardziej ciekawiły go dwie litery na prawym ramieniu i te na brzuchu. Jednak była to typowa dziecięca ciekawość "A co to? A dlaczego? A jak to działa?". Mike spojrzał na nią z podziwem kiedy skończyła swój dziesięciominutowy maraton. Trzeba było regularnie trenować, żeby coś takie wytrzymać. Jemu to by pewnie barki odpadły po pięciu minutach boksowania.
- Trochę tak, ale nie za długo. Miałem trochę styczności z pięściarstwem w szkole, ale w liceum grałem już tylko w koszykówkę. Teraz staram się regularnie ćwiczyć, żeby być w formie. - Odpowiedział wychodząc zza worka. - A ty?

Może i lepiej, ze powstrzymał swoją dziecięcą ciekawość. Ostatnimi czasy głównie wokół jej tatuaży toczyły się rozmowy. Owszem były własnie po to, by można je było w takich okolicznościach podziwiać, ale jednak po cichu i z podziwem na nie spoglądać. Sięgnęla po wodę, kiedy ten mówił. Napiła się i dopiero wtedy odpowiedziała. Nadal miała przyśpieszone tętno od wysiłku.
- Od liceum, cóż w wojsku raczej jest to nie do uniknięcia. - powiedziała odstawiając butelkę. Była już zmęczona treningiem, więc położyła się na ławce zginając nogi.
- Cóż taki trening daje dużo zabawy. - powiedziała śmiejąc się. Lubiła tego typu zmęczenie. Dawało jej satysfakcję, ze coś dla siebie zrobiła tego dnia. Wstała, by umożliwić teraz trening chłopakowi i potrzymać mu worek.
- Koszykówka jest nudniejsza. - wyrazila opinię, ale chyba go po prostu lekko chciała podrażnić.

Co kto lubi tak naprawdę, niektórzy lubią mieć wszystko w swoich rękach i czuć tą adrenalinę, że zwycięstwo zależy tylko od ciebie, inni wolą czuć wsparcie kolegów z drużyny w ciężkich chwilach. Każdy sport miał swoje uroki i każdy był na swój sposób piękny. Kiedy usłyszał o tym, że była w wojsku przypomniał sobie jej tatuaż w kształcie karabinu snajperskiego na wewnętrznej stronie ramienia. Pomyślał sobie, że mogła być w jakichś jednostkach specjalnych czy czymś podobnym, albo po prostu zrobiła to bo lubi tą broń. Powodów mogło być wiele, jednak to nie był moment, żeby się o to pytać. Tatuaże bardzo często są przypominają ich posiadaczowi o czymś ważnym albo oznaczają coś, a to nie zawsze musi być coś czym się chce dzielić z obcym. Dlatego Mike przygryzł sobie język, mimo że był tego cholernie ciekawy.
- Ja nie potrafiłem wytrzymać bez ruchu. Jestem uzależniony od tego uczucia po ciężkim treningu, kiedy ciężko jest nawet chodzić, ale wiesz że wykonałaś dobrą robotę. - Odpowiedział odchodząc od worka treningowego. Pamiętał te czasy rozgrywek szkolnych, kiedy cały zespół ramie w ramię trenował i nie odpuszczał, bo kiedy ktoś upadał to wiedział, że dwóch następnych podniesie go i pociągnie za sobą.
- Od sztuk walki? Nigdy! - Uśmiechnął się i podjął rękawicę rzuconą przez weterankę.

Od tej adrenalin Morgan była uzależniona i o d tego, ze wszystkie negatywne emocje rozbija się o czerwony worek. Można mieć poobijane knykcie, powybijane palce, a i tak to zmęczenie jest najlepsze. Nigdy nie doceniała gier zespołowych może. dlatego, ze wolała polegać na samej sobie niż na innych. Tak jakoś bardziej w tę stronę potoczyło się jej życie.
- A co rzucając piłką do kosza obronisz się przed napastnikiem? - spytała całkiem poważnie, chociaż nie potrafiła do końca zakryć lekkiego uśmiechu. - Chyba, żeby umarł ze śmiechu, to wtedy punkt dla ciebie. - zażartowała. Po czym zaśmiała się wyobrażając sobie Michela, który zostaje napadnięty i koziołkuje piłką do kosza. Po chwili jednak przestała sobie coś przypominając. Siłownia znajduje się przecież w szkole, w której na pewno jest piłka i kosz.
- Szukamy piłki, byś mi pokazał jak tego dokonasz? - zaoferowała.

Nie bądź aż taka cyniczna koleżanko, pomyślał Mike słysząc jej słowa. Uśmiechnął się lekko pod nosem kiedy wyobraził sobie sytuację rodem z kiepskiego filmu akcji kiedy główny bohater, były gwiazda NBA zostaje napadnięta w ciemnej uliczce i posługując się tylko piłką obezwładnia bandytów uzbrojonych w noże. Takie coś by chętnie obejrzał.
- W sumie powiem ci, że jakby to był ktoś o sprawności Bruce'a Lee to by się obronił i piłką do koszykówki! - Uśmiechnął się szeroko nie mogąc powstrzymać śmiechu po tym jak sobie wyobraził ową scenę filmową. - Ale myślałem, że tematem była atrakcyjność sportu a nie to czy umiejętności "łamania kostek" pomogą mi w ciemnej uliczce... - Lubił ten termin "Ankle Breaker", kiedy wykona się taki zwód, że przeciwnik straci równowagę i upadnie na ziemię. Raz tak w życiu zrobił. Nigdy nie zapomniał reakcji ławki, typowo murzyńskiej, jak trzech kolegów aż "wyleciało" z siedzeń i całą halę wypełnił okrzyk "Uuuuuuuuuuuuuuuu!". Chociaż to co wtedy zrobił nie dorasta nawet do pięt tych zagrań, które na codzień widzi oglądając NBA, ale nigdy nie zapomni tego uczucia.
- Patrząc pod względem użyteczności w życiu to sztuki walki są dużo przydatniejsze, tu masz rację. - Przyznał jej rację, bo jednak nie chciałby spotkać zawodowego pięściarza w ciemnym zaułku. Kiedyś, jak mieszkał jeszcze w Cole Town oglądał program nazwany "Teorią Sportu" gdzie pokazali moc uderzenia zawodnika MMA i opisali jakby to działało na zwykłego, nie przygotowanego na to człowieka. To jest nokaut na miejscu, po prostu Mike nawet by tego nie poczuł tylko od razu "położył się spać". Nie mówiąc już o konsekwencjach mechanicznych, czyli ewentualnych złamaniach kości twarzy i nadwyrężeniu odcinka szyjnego kręgosłupa.
- Właśnie dlatego jestem tutaj... W stanach lepiej umieć dobrze uderzyć! -

Już trochę ochłonęła i energia ją rozpierała. No kurde trzeba coś porobić. On sobie mówił, a ona rozwiązywała bandaże na dłoniach. Dla niej to był koniec treningu, dla niego może początek.
- Nic tylko nagrać i puścić w kinach. - podsumowała wszystkie jego słowa. Po czym zaczęła chodzić po sali i próbować otwierać wszystkie drzwi po kolei. W końcu otworzyła jakiś kantorek weszła do środka i z niego wyrzuciła piłkę do koszykówki.
- Chociaż dla samej zabawy koszykówka też jest fajna- stwierdziła wychodząc z pomieszczenia i zamykając ciężkie drzwi, które pewnie były zepsute.
- No i jest na co popatrzeć. - powiedziała z uśmieszkiem podnosząc piłkę i zaczynając kozłować. Od tak.

Kiedy dziewczyna zaczęła otwierać wszystkie drzwi na sali Mike'a pomyślał tylko jedno: "Przerąbana typiara", no ale w końcu była w wojsku, tam ciągle ma się coś do roboty i dłuższy odpoczynek jest czymś czego się często nie spotyka. Ma dobrze wytrenowane ciało, regeneruje się szybko to jest najważniejsze w sporcie. Kiedy umie się wykorzystać nawet te krótkie przerwy, żeby zaraz wrócić z jeszcze większą mocą niż wcześniej.
Przyglądał się jej tatuażowi, który pokrywał jej plecy, przez stanik nie widział tego dzieła sztuki w pełnej okazałości. Wydawało mu się, że jest to smok, tylko nie wiedział jaki dokładnie, czy bardziej Azjatycki czy może Europejski. Ciekawe jaka była jego historia. Kurde ta dziewczyna pochłaniała jego uwagę coraz bardziej, wszystko co na niej widział go interesowało, chciał poznać odpowiedzi na pytania. Aż sam się sobie dziwił jak tak o tym myślał.
Widząc charakterystyczną brązowawą barwę piłki do koszykówki na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Dawno nie grał, a chętnie by się wybrał wieczorem na boisko w LA, gdzie codziennie słychać odgłos odbijanej piłki i okrzyki po niesamowitych zagraniach. To jest to co kochał w tym sporcie, nie ważne jak dobry byłeś, nie ważne gdzie mieszkałeś to zawsze mogłeś wziąć piłkę i pójść porzucać do kosza.

- Wiesz dlaczego wybrałem koszykówkę a nie boks w liceum? - Zapytał się wykonując ruch, który imitował rzut wolny. - Nie pamiętam kiedy usłyszałem pewne afrykańskie powiedzenie, brzmiało ono: If you want to go fast, go alone. If you want to go far, go together.* - Kiedy pierwszy raz usłyszał te słowa od razu je zapamiętał. Zrozumiał, że to one są tym co go prowadzi, co mówi jak ważni w życiu są przyjaciele stojący za twoimi plecami.

*Po angielsku według mnie zdecydowanie lepiej brzmi :D

Micheal był młodzieniaszkiem więc go wiele kobiet będzie interesowało. Pewnie zauważył, ze kobieta kuleje na prawą nogę i oprócz obrazków ma blizny. Morgan też po to miała te tatuaże. Chociaż nie mówiła co one znaczą. Azjatycki smok tak jakby chronił te tajemnice. Pokozłowała chwile piłką, by ja rzucić do rozmówcy. Nie musi teraz robić rzutów na niby, tylko na serio. W taki też sposób odpoczywała. Nie był to taki duży wysiłek jak boks, a mięśnie się nie za stoją. Mniejszy jest wtedy procent, ze będzie miała straszne zakwasy.
- Im więcej masz ludzi wokół siebie, tym więcej ludzi ciebie moze zawieść. - powiedziała swoje przemyślenia. Nie chodzi jej o to, by ich unikać, tylko , czy im ufać.

To prawda, wiele kobiet będzie mu się jeszcze w życiu podobało. Jakoś mu to nie przeszkadzało, nie miał zamiaru się ustatkowywać teraz, co jak co ale na to miał jeszcze czas więc mu się nie spieszyło. Chwycił piłkę podaną przez Foxxy i od razu sprawnym ruchem przekozłował ją za plecami a potem pomiędzy nogami. Poczuł się jak w domu kiedy to robił. Podbiegł do kosza i wykonując dwutakt wyłożył piłkę nad obręcz, żeby sobie spokojnie spadła w dół. Zebrał ją i odsuwając się od kosza oddał rzut z wyskoku, ale ten nie znalazł drogi do kosza. Z jego ust można było usłyszeć ciche "shit". Chwycił piłkę i podał ją do dziewczyny dając do zrozumienia, że teraz jest jej kolei.
- Iść razem nie znaczy mieć wielu ludzi w okół siebie, wystarczy nawet ta jedna osoba. Jeżeli będzie to osoba godna zaufania to będzie już sukces, bo musisz być pewna, że kiedy ty nie trafisz to on zbierze tą piłkę z obręczy kosza, a ty zrobiłabyś to samo dla niej. - Lubił porównywać sport do życia i na odwrót. Na serio dużo te rzeczy miały wspólnego. Do tego drużynowy sport uczył działania w zespole, współpracy co zawsze się przydaje.