Dom Jonathana

First topic message reminder :

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd - używany Chevrolet Impala.

Wnętrze jest skromne, ewidentnie mieszka tu samotny mężczyzna. W salonie znajduje się wygodny, duży fotel, który nosi ślady wieloletniego użytku. Obok sporych rozmiarów regał, wypełniony książkami. Obok, na stoliku znajduje się laptop i notatnik wypełniony wycinkami z gazet.

- Bez wątpienia - odparł Ennis, a potem na jego twarz wypełzł drwiący uśmieszek.  - Jeszcze się okaże,  że to jakieś love story; wykładowca i młody student, wspólna ucieczka...
Odchrzaknął i z powrotem spoważniał. Sprawdzał właśnie wszystkie wpisy geronimo otagowane hasłami typu "Native" itp.
- ... oczywiście żartuję. Chociaż cholera wie. Tylko, że geronimo raczej nie zaginął - milczał przez chwilę, wpatrując się w monitor swojego laptopa.
- Napiszmy do niego - powiedział w końcu.

Nie czekając na odpowiedź Jonathana, Ennis pod wpisem geronimo o uroczystości dojrzewania tamtej Indianki zaczął wypisywać następujący komentarz:

No proszę, my też znaleźliśmy na twoim rumblrze coś ciekawego... Kim był ten szaman, o którym tu piszesz? Możesz o nim powiedzieć coś więcej?

Pokazał wpis Jonathanowi z pytającym wzrokiem. Jeśli patolog miał jakieś obiekcje, to Ennis może zmienić jeszcze treść komentarza.

Jonathan w zwolnionym tempie uniósł brwi i odwrócił się do chłopaka z miną pt. "ty tak na serio?" po czym wywrócił oczami. Sięgnął po wołowinę.
Przeczytał wiadomość Ennisa i przytaknął. Dopisał jeszcze coś od siebie.
- Miejmy nadzieję, że będzie rozmowny. - i wcisnął 'wyślij'
Czekając na jakiś odzew, Jonathan spisał namiary na muzea w których pracował Victor.
Zastanawiał się czy może dałoby się jakoś namierzyć telefon Victora..o ile jeszcze w ogóle był w użyciu..będzie trzeba porozmawiać z Landonem...

Geronimo dosyć szybko zareagował na ich komentarz - mieli szczęście. Do tego faktycznie okazało się, że szamanem na tamtej uroczystości był właśnie Victor Romero. Ennis przyglądał się wymianie komentarzy pomiędzy Jonem a geronimo, dopóki ich rozmowa nie przeniosła się na maila. Gdy geronimo odpisał - dość wyczerpująco jak na kogoś zupełnie obcego - chłopak gestem powstrzymał Jona przed odpisaniem mu.
- Jak myślisz,  powinniśmy mu powiedzieć prawdę?  - zapytał.  - O tym, że szukamy Victora, bo ma informacje dotyczące naszych duchów. Geronimo odwiedzał naszego bloga, więc i tak o tym wie. Co o tym sądzisz?

Odwrócił wzrok od ekranu i popatrzył na Ennisa a później w górę. Oparł się ciężko o kanapę.
- Ciężko ocenić. Zadziwiające, że tak otwarcie z nami pisze. - podrapał się po głowie - nie ma chyba co owijać w bawełnę, tak jak mówisz sam się do nas odezwał po znalezieniu bloga. No i nasze duchy to nie jest żadna tajemnica.
Przekręcił kilka razy szyję i podał laptopa chłopakowi.
-  Chcesz cole? - nie czekając na odpowiedź poszedł do kuchni po napój i dwie szklanki.

Ennis westchnął ciężko, gdy dostał kolejną odpowiedź od ich internetowego kumpla. Kolejna ślepa uliczka. Podrapał się w głowę, próbując zebrać myśli. Wyglądało na to, że ostatnim kontaktem Victora ze światem naprawdę była rozmowa z Dos; przynajmniej według informacji, do których do tej pory doszli.
- To na nic! - zawołał w kierunku kuchni Ennis. - Geronimo ostatnio widział Romero przed jego wyjazdem na Florydę. Z żoną. Stawiam na to, że chodzi o Dos-teh-seh.
Oparł się głową o kanapę. Czy było cokolwiek, co mogli jeszcze wyciągnąć z geronimo? Może, jeśli nie informacje o aktualnym miejscu pobyctu Victora, to chociaż co nieco o nim samym? Ennis obracał pomiędzy palcami ołówek. Odłożył laptopa i zaczął przerzucać swoje notatki. Będą musieli jakoś to wszystko uporządkować.

- Żoną? Dos? - odkrzyknął.
Jon przyszedł z colą i postawił ją na stoliku. Usiadł z powrotem z podwiniętymi nogami na kanapie i nachylił się, żeby zobaczyć odpowiedź geronimo. Wypił trochę swojego napoju i skrzywił się.
- Hm, coś takiego.
Zgodził się z Ennisem. Nie wygląda na to, żeby koleś mógł przybliżyć im miejsce obecnego pobytu Victora. Jon doszedł to tego samego wniosku co chłopak.
- Zapytaj jakim był człowiekiem gdy go znał, może charakter albo coś w tym stylu, nie wiem. - machnął ręką - I jak ma na imię żona, tak dla pewności - uśmiechnął się upijając łyk - więcej pewnie się nie dowiemy.

Ennis łyknął sobie coli przyniesionej od Jonathana, czekając na odpowiedź od geronimo. Gdy ta nadeszła, kiwnął głową z wyrazem twarzy "Ha, wiedziałem!".
- No tak, Dos nawet się nie zająknęła, że to o jej męża chodzi. Dziwna sprawa.
Nagle zabrzęczał mu telefon, obwieszczając nadejście smsa. Ennis odłożył laptopa z kolan i wygrzebał z kieszeni komórkę. Gdy przeczytał treść wiadomości, aż jęknął.
- Cholera - powiedział z kwaśną miną. - Chcą mnie widzieć jutro na zmianie o 6 rano. A miałem mieć na popołudnie!
Podniósł się z kanapy i otrzepał kolana. Zaczął zbierać swoje rzeczy.
- No dobra, Jonathan, ja muszę już lecieć. Postaram się jeszcze czegoś poszukać na własną rękę. Może podzwonię na te numery - zastukał w notatnik pełen bezsensownych informacji kontaktowych. - Tak czy inaczej, czegoś się dzisiaj dowiedzieliśmy. Niewiele, ale jednak. W razie czego jesteśmy w kontakcie.
Wyciągnął do Jonathana rękę w geście pożegnania. Gdy patolog ją uścisnął, Ennis narzucił na ramię plecak i ruszył do wyjścia. Po chwili już go nie było.

//zt

- Nie ma problemu, mamy jeszcze trochę czasu i trochę rzeczy do sprawdzenia - uśmiechnął się gdy Ennis uścisnął mu dłoń na pożegnanie.
- Do zobaczenia - odprowadził chłopaka wzrokiem do drzwi.
Dopił resztę coli i zamknął komputer. Nie dowiedzieli się może wiele, ale mają jakieś źródło.
Przypomniał sobie o kronice kupionej na jarmarku. Nie pomoże w znalezieniu Romero, ale Jon już od jakiegoś czasu miał zamiar przysiąść i poczytać o historii tutejszych indian i ich utarczek z baiłymi. Nalał sobie jeszcze jedną szklankę coli i zaczął przeglądać książkę.

58 kuffa :/

Jon otworzył kronikę i zaczął kartkować. Trochę o założeniu miasta, trochę o nowych przyjezdnych, ale nic co by go interesowało na tą chwilę. Szukał dalej.

78

Dotarł w końcu do rozdziału o tutejszych indianach. Ciekawe czy znajdzie tu coś istotnego?

Jonathan zrobił sobie notatki w swoim notesie. Czytał dalej.

Z wielkim zainteresowaniem przeglądał dalej kronikę. Pojawiali się tu wiele znajomych mu nazwisk, i poznawanie historii znanych mu rodzin było fascynujące. Ciekawie go czy pojawia się tu też jakieś wzmianki o parze szamanów.

Cochise Whiteoak, wraz ze swoja żona doczekali się dwójki dzieci. Oni również zostali wywiezieni do Pensylwanii. Jednak jego najstarszy syn powrócił do Arizony i zamieszkał w okolicach miasta Old Whiskey i tu też założył rodzinę. Jego synem, a jednocześnie wnukiem Cochise jest Jacob Whiteoak, miejscowy dyrektor Wild West Town i muzeum Historii Indian (patrz str. 235 "Zabytki miasta").

Niemogąc się oderwać pochłanial juz następna stronę. Pozaznaczal tez strony, może odniesie się do nich gdy będzie pisał dalej bloga.
Czarny wąż wydawał się ciekawy i warty własnego riserczu... Ale nie był on naglącą sprawą. 
Czytał dalej.

Rozdział poświęcony Indianom, był krotki i odnosił się głównie do wcześniejszych walk z Apaczami. Masakra z 1898 roku była ledwo wspomniana - tak jakby autor nie chciał o niej pisać albo... został ten tekst ocenzurowany.  
Jonathan mógł jeszcze przejść do rozdziału o Zabytkach i atrakcjach lub o Znanych osobistościach Old Whiskey i okolic.

Jon nie znajdując nic więcej przeszedł do rozdziału o zabytkach.

Rozdział był poświęcony głównie Wild West Town - wypisane tam były główne budowlę, a wiele uwagi poświęcono saloonowi.

Saloon był pierwszym  budynkiem w nowo powstałej osadzie Old Whiskey. Otwarto go koło roku 1873, a pierwszym właścicielem był Francis E. Belasco. o on przez dziesięć lat łożył pieniądze a utrzymanie miasta i wykonywanie pierwszych inwestycji - inwestował w poszukiwaczy złota, a gdy gorączka złota minęła, ściągnął do miasta rancza Roberta Quinally, który otworzył na obrzeżach miasta wielką hodowle bydła (więcej w rozdz. Znane osobistości).
Belasco zmarł w roku 1897,a saloon przekazał swojemu współpracownikowi, Titusowi S. Smithowi. Prowadził saloon aż do jego zamknięcia na początku XX wieku. Saloon nie został jednak sprzedany, w latach 20. majątek przejął syn Titusa, Leon - najstarszy z trójki rodzeństwa. Wyjechał on jednak do Teksasu, tam inwestując swoją cześć spadku, a połowę interesu przekazał w ręce swojego przyjaciela. Te jednak po czasie oddał saloon w ręce urzędu miasta.
O swoją cześć majątku po Titusie Smithie upomniała się jego potomkini, Debbie Lynn Smith, która w 1993 roku postanowiła sądzić się z miastem o zwrot saloonu oraz domu po Titusie Smithie, które były zarejestrowane jako zabytki. Niestety, sprawę przegrała, a do dziś oba budynki są traktowane jako skansen.

Po przeczytaniu rozdziału zapiekły go oczy. Spojrzał na zegar i uznał, że resztę doczyta jutro. Zaznaczył stronę na której skończył i poszedł spać.
Następnego dnia zebrał się i poszedł odbębnić robotę. Nie ma trupów to nie ma zabawy. Ech.
zt

<-- z pracy

Jon wypakował zakupy zrobione po drodze i szybko upichcił sobie obiad. Położył miskę zupy na stole i wziął kronikę, żeby sobie poczytać do obiadu.
Otworzył na rozdziale o zabytkach, żeby zobaczyć czy jest tam coś interesującego poza saloonem.

Jonathan doszedł do części, w której opisany był cmentarz. Dowiedział się, że pochowano na nim trzech braci McConnorów - bandytów, którzy przyczynili się do dwóch wielkich pożarów Old Whiskey. Pierwszy, w 1886 został spowodowany przez Johnny'ego McConnora, który przybył do Old Whiskey by odbić swego starszego brata. Nick McConnor był w tym czasie transportowany do więzienia w Yumie, a pociąg zatrzymał się na stacji w Old Whiskey.
Drugi pożar wywołał najmłodszy z braci, Steven, który przybył do miasta koło roku 1898 i wraz ze swoja bandą doprowadził do jatki w centrum miasta.
Wszyscy trzej zginęli w obławach - Nick oraz Johnny w roku 1886, Johnny - 1898.