Domek Gabrielle

<- Viva Maria!

Mogła się chociaż w tamtym momencie przekonać, że jakiś dystans do siebie i do życia Parker ma! I że jest jeszcze pewniejszy swojego ciała, że się nie wstydzi pokazać przed kimś w bokserkach. Trochę narcystyczne podejście, ale to już zdążyła u niego zauważyć.
Pewnie ktoś mógłby pomyśleć, że taki Will odprowadzał młodszą siostrę (zdziwiłby się, jakby uznali, że córkę, ale na szczęście nie) do domu. Niemniej, mężczyzna nie czuł się jakoś przerażony, choć nie wiadomo czy czasem nie powinien, skoro może trafić na homosmoczycę.
- Pewnie masz przerażający pokój i bałagan, co? Albo jesteś nad wyraz leniwa - zagaił, kiedy powoli docierali do tego jej miejsca zamieszkania.

Westchnął cicho.
- Musisz się bać chyba swojej siostry, co? Bo na pewno ten pomysł jest dobry, jeśli nie chcesz jej pokazać, że trzymasz ze Świętymi, brawo - skomentował, trochę rozbawiony takim podejściem Consueli.
Jasne, pewnie zamykała drzwi, bo się bała, że Will przestraszy się tego bałaganu i perspektywa posprzątania go przerośnie samego księgowego, który w tym momencie wszedł do środka. Jak dobrze, że nie miał przy sobie bronie czy czegoś w tym stylu, mimowolnie czuł się odrobinę spokojniejszy.
Przewrócił oczami.
- Wiesz, że równie dobrze mógłbym wyjść, nie? - spytał. - I to nie jest twój pokój - zauważył. Nie będzie przecież sprzątać przestrzeni mieszkalnej Gabi, no bez przesady!
Pewnie kiedy Consuela skierowała się po te całe środki czystości i do czyszczenia, Will nie kwapił się od razu do ściągnięcia z siebie ubrań. Najwidoczniej czekał sobie na to, aż pokaże mu pokój, który należało posprzątać.
Ale powoli pewnie kombinował coś w tych myślach.

Bo Gabrielle miała taki wyraz twarzy, jakby histeria i ból wszystkiego nie opuszczał jej na krok. Pewnie potrzebowałaby porządnego leku na wspomniane wcześniej dolegliwości, to może chociaż raz wyglądałaby i zachowywałaby się jak kobieta, a nie suka, o!
- Nie mogę biegać - odpowiedział równie poważnie i dojrzale jak Consia, a potem rozejrzał się. Zauważył nawet fartuszek, którym pomachał przed dziewczyną i zaraz odrzucił na bok. - Wątpię, żebym dobrze wyglądał jako francuska pokojówka, w przeciwieństwie do ciebie albo twojej siostry - nawet zerknął raz jeszcze, nieco sceptycznie. - Jakiś fetysz? - rzucił sobie żarcikiem kosmonaucikiem, bo przecież był tak cholernie zabawny!
Rozejrzał się po jej pokoju. Nie było aż tak źle, faktycznie. Nawet wystrój nie należał do najgorszych, co Will pewnie gardłowym pomrukiem zaaprobował przez dłuższą chwilę milczenia, w jakiej tkwił, zanim odezwała się do niego dziewczyna.
- Mogłem - przyznał, musząc przez chwilę pomyśleć, o co chodziło jej z jakimiś punktami. Co ty łamiesz czwartą ścianę to ja nie wiem. - Kto tu komu dawał fory, hm? - mrugnął wesoło. No i przyszło to, na co Consia czekała najbardziej. Bo w końcu księgowy zaczął się rozbierać powoli, niespiesznie całkiem, wszystkie rzeczy układając w jednym, w miarę ogarniętym i czystym, miejscu. Ehehe, pewnie mogła podziwiać coś takiego. Nie było więc aż tak źle!

- Oczywiście, że nie. Jestem facetem, moje ego ucierpiało, co się dziwisz - prychnął i pokręcił głową zniesmaczony, wykorzystując fakt, że Consuela zamilkła w zachwycie na widok półnagiego Parkera, który jakoś nie czuł się skrępowany tym faktem. Najwidoczniej swoje wiedział!
- Radziłbym ci usunąć zdjęcie, chyba że masz dużo kasy na nowy telefon - zagroził, ale jego głos nie był aż tak przekonujący, jakby autorka chciała.
Pewnie, kiedy ona robiła przez tę chwilę popcorn, Will zdążył ogarnąć swoje rzeczy, a potem zabrać się za sprzątanie od góry, coby kurze zetrzeć, przy czym pewnie kichnął ze trzy razy, dziwiąc się temu, że z dziewczyny taka bałaganiara.
- Jak twój postęp w zostaniu Świętą? - spytał, bo albo zacznie gwizdać i nucić, albo rozmawiać. Bo Will jak sprzątał to zawsze przy muzyce, ech.