Przyczepa Liluye

Lil sama też objęła ten kawał mięśnia jakim była Moira i wtuliła na chwilę nos w jej sierść.
- Był zakochanym szczeniakiem, ale jest przede wszystkim Świętym. Nie potrafiłby z tego zrezygnować. Za bardzo lubi obijać innym.. - spojrzała na Willa. - twarze. - bo morda to nie była. Tak mogłaby powiedzieć o Maro, ale Will był zbyt przystojny.

- Tak. Jemu tak. Ale nie mi, nie podobało mi się to od samego początku. Ale już jest chyba trochę za późno i tak - cmokneła Moirę w czoło i sucz ułożyła się na jej kolanach, udajac ze jest małym pieskiem.

Pokręciła głową.
- To niczego nie zmieni, bo nie o to chodzi. Przeżyłabym to jakoś, ale.. to nie o to chodzi. Na początku Loco zrobiłby dla mnie wszystko, a ja mam wrażenie, że po prostu go wykorzystywałam, bo potrzebowałam kogoś blisko. Nadal potrzebuję i tylko mieszam mu tym w głowie - westchnęła ciężko.

Splotła dłonie na piersi.
- I złamać mu serce? Ciągle mówi, że coś do mnie wciąż czuje. A ja.. nie wiem. - westchnęła, nie potrafiąc sobie poradzić z tą sytuacją.

Odwróciła wzrok.
- Może masz rację. Tak, pewnie ją masz - odruchowo głaskała Moirę.
- No cóż, muszę się na to zebrać. Pewnie usłyszysz od Loco. Betty mnie zabije.

- To ja powinnam oberwać, nie on. Po prostu nie wyszło - westchnęła i pokręciła głową. Lekkim puknięcem zrzuciła Moirę z siebie. Pies zszedł na podlogę i spojrzał na nią wyczekująco. Lil wstała i pusciła suczkę przed przyczepy. Oparła się o futryne otwartych drzwi i patrzyła za psem.
- Trudno, muszę się zebrać..

Czuła się staro. Już od dluzszego czasu, ale teraz bardziej.
Spojrzała na niego z dołu.
- Pewnie tak - co było w sumie odpowiedzią na wszystko.
- Dziękuję za rozmowę. Chyba musiałam sobie to wszystko poukładać.

Lil nie lubiła kontaktu fizycznego z ludźmi, jakimikolwiek, wyjątkiem był na chwilę obecną Loco, przy którym czuła się mała i bezpieczna i w sumie to chętnie wracałaby w każdy wieczór do tamtej przyczepy, żeby wgramolić mu się do łóżka i spokojnie zasnąć, czując jego oddech i ciężką rękę na sobie. I to bez podtekstów.
Trochę spięta przetrwała więc cmoka w czoło, który był jak pacnięcie jej pieczątką "friendzoned" i odprowadzila wzrokiem Willa do samochodu. Pomachala mu pewnie, zawołała Moirę, poczekała aż odjedzie i zamknęła drzwi.

/ 15.04.2013, popołudnie, ze swojego domu

Naiche w pierwszej chwili myślał, ze pamiątki o których mówi w smsie Liluye to te, które miała dostać od Dos. Lecz przypomniał sobie, że przecież dziewczyna mówiła, ze już ktoś je odebrał. Że prawdopodobnie jego ojciec je ma - wiec skąd nagle jakieś szpargały po Jacobie.
Nie pozostało mu więc nic innego, jak tylko dowiedzieć się osobiście.
Zapukał.

Po chwili drzwi sie otworzyly, a po drugiej stronie stała bosa Lil ze szklanka zimnego soku w ręce. Otwarla drzwi szerzej i wpuściła Naiche, którego od razu dopadła Moira.
- Hej, myslalam, ze dłuzej ci zejdzie..

- Em, mam przyjść później? - zapytał, uśmiechając się nerwowo. Moira zaczęła go obskakiwać i już nie miał wyboru, chyba musiał zostać.
- No, co tam? Jak się czujesz? - zapytał, patrząc niepewnie na Liluye.

- Nie i tak nic nie robię - zapewnila i spojrzala na Moirę cieszącą się z chłopaka. Zawsze go lubiła.
Na pytanie jak się czuje wzruszyła po prostu ramionami. Nie miała nigdzie pierscionka zaręczynowego, ani na palcu ani na łancuszku na szyi. No i mieszkala u siebie.
- Przenioslam wszystko do sypialni więc albo moge to zatargac z powrotem albo po prostu przejdziemy tam.

Naiche pokiwał głową i wraz z Moirą wszedł do środka.
Wyminął Liluye i spojrzał po zakurzonym mieszkaniu. Nie pytał; to było oczywiste, że dziewczyna zerwała z Connorem.
- Nie, nie targaj niczego... - mruknął, ale nie ruszył się z miejsca.

- Wiem, że tu jest syf. Ale obecnie albo ide gdzieś z Moirą albo śpię - westchnęła i sama się rozejrzała.
- Chodź - mruknęła i ruszyła do sypialni, ale nie tej, której używala wcześniej. Tam drzwi były zamkniete. Do drugiej, w której teraz spała. Weszła przodem i usiadła na lozku od razu, wskazując karton/y.
- W sumie calość jest twoja.
Figurki drewniane i z mosiadzu, papiery i książki które były w magazynie.

- Skąd... to masz?
Stanął nad pakunkami, zdziwiony. Doskonale pamiętał te rzeczy, lecz ostinato widział je kilka lat temu.
- To są faktycznie... rzeczy mojego dziadka. Ale... był w moim domu, czy co?

- Nie. W magazynie, którego obecny wlasciciel skontaktowal się ze mną, bo stwierdził, ze te rzeczy mogą mieć jakąś wartość dla społeczności, albo dla muzeum - popatrzyla na Naiche i podrapała po lbie Moirę, która wskoczyła do niej.

- Jakim magazynie? - Naiche był wyraźnie zdziwiony - ja nic nie wiem o żadnym magazynie... jaki właściciel? To...
Wskazał na pudła.
- Było na licytacji?