Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

Parker, jak tylko wrócił, a ze względu na późną  porę - odpuścił sobie jazdę do warsztatu po motocykl, ogarnął się i legł sobie prędko w łóżku. I zasnął, nic nowego.

/ 16 V 2013 r.

Ot, popołudnie, a Parker w najlepsze dalej siedział w kartonach. Tak, by móc się poruszać, a i mieć swobodę w pakowaniu przygotowanych wcześniej rzeczy. Do mocniejszego kartonu jakieś szkło, do kolejnego mocnego książki (a tych to całkiem sporo było!), a zaraz kilka ciuchów. Na wieszakach zawieszone były pokrowce z kolejnymi ubraniami, jeszcze niezapięte.
Uznawszy, że przerwa mu się przyda, Will wziął krzesło pewnie te składane, schłodzone piwo i wyszedł sobie na ganek, kiedy słońce ładnie prażyło. Nie zasiadł jednak tak, by zaraz jego twarz się opaliła!
Księgowy nasunął okulary na nos, otworzył piwo i ze smakiem się napił, by zaraz odpalić papierosa. I nucił sobie pod nosem to, co leciało w domu, a dało się słyszeć, o.

A biedny Will kontemplował sobie sens egzystencji ludzkiej, jak i odłamów tegoż istnienia, zapewne próbując na jasnym niebie jakieś konstelacje odtworzyć. A tutaj nagle COŚ, bo w pierwszej chwili nie zjarzył, wskoczyło na kolana, więc i krzesło zachybotało. Toteż jak najprędzej Will próbował przedramieniem wesprzeć się o ścianę domu, kiwając się na krzesełku, a w drugiej dłoni trzymając butelkę piwa.
- Weź tego psa - rzucił rozbawiony, odchylając twarz, ażeby Moira go nie zalizała. To, że miał trzydniowy zarost nie znaczyło, że psina mogła zasmakować jego szczęki, nie przesadzajmy!

Will właśnie doświadczył. Aż za bardzo! I żeby nie było - mężczyzna nie wydawał się poddenerwowany, wręcz przeciwnie - był rozbawiony, ale bezradny, bo jednak jak tu zareagować, kiedy obie ręce zajęta, a szkoda psa zrzucić z kolan?
- Nic się nie stało - odparł, odpychając się od ściany domu, aby krzesło postawione zostało już normalnie. Wolną dłoń wyciągnął w stronę Moiry, aby mogła najpierw obwąchała i wtedy pozwolił sobie na pogłaskanie psiny.
Papieros, który miał w ustach, wyciągnął dłonią, choć ta już zajęta była piwem.
- Jak tam? - spytał, a pewnie gdyby tylko chciała, to Liluye swobodnie mogła zajrzeć do domu Parkera, ponieważ drzwi byly ledwo przymknięte.

- Wbrew pozorom dużo osób czy zwierząt mnie lubi - oprócz psów z centrum, z komisariatu, ale tego już nie dodał, bo i po co.
Spojrzał z zainteresowaniem na Liluye. Odstawił butelkę, aby się zaciągnąć papierosem; nie przestawał w tym samym czasie głaskać Moiry.
- Coś się stało? - spytał, nie podnosząc jednak okularów. Raz, że miał dłonie zajęte, dwa - było mu wygodnie i się nie chciało, trzy - słońce pewnie zaraz mu będzie celować promieniami po gałkach, więc wolał nie ryzykować. Był jednak zaciekawiony czy nadal chodzi o tego Naiche, czy jakieś kolejne problemy pojawiły się na horyzoncie.
- Pakuję, przeprowadzam na zachodnią dzielnicę - wzruszył ramionami. - Za tydzień wyjeżdżam na północ, takie mam plany chociaż - wyjaśnił.

- Jak jeden dzień sobie odpuścisz to wątpię, żeby zaczęli cię nawiedzać - zażartował, choć zapewne ten żart tylko jego rozbawił.
Will na moment przeprosił Liluye. Po to, aby zniknąć w domu i wrócić po kilku sekundach, z krzesłem dla Indianki, ażeby zajęła miejsce. Co się na tym jednym schodku będzie męczyć czy o własnych nogach! Nie pomyślał jednak o jakimkolwiek napoju.
- A nie wiem. Po prostu tak stwierdziłem, uznałem i już - odparł, wzruszając ramieniem. - Szybciej było tam dostać, choć jeszcze rozważam czy tam, czy tutaj. Może jak znajdę w okolicy wolny dom to zobaczę - mruknął, co mogło zabrzmieć tak, jakby nadal ostatecznie nie zadecydował.
- Góra dwa tygodnie, tak mi się wydaje przynajmniej. A co, już tęsknisz czy się martwisz? - rzucił ze śmiechem.

- Ach, poczucie odpowiedzialności - westchnął sobie, obracając przez chwilę skórzany pasek zegarka. - Skądś mi to znane - mruknął, ni to rozbawiony, ni rozżalony. W istocie - tak też było. Will i pilnował Cassidy, i chcąc nie chcąc troszczył się o Liluye, podobnie było z innymi osobami w przeszłości, co nie miało teraz większego znaczenia, by przytoczyć w tymże poście czy następnym.
Kiwnął na jej słowa. Co miał powiedzieć? Że będzie tęsknić, żeby ona się nie martwiła? Nie przesadzajmy z wylewnością i emocjonalnością u księgowego.
- Szybko minie, nie zauważysz - powiedział po chwili, całkiem swobodnie i bez jakiegokolwiek cienia zwątpienia czy skrępowania u mężczyzny. - Jak tam u Betty?

- A ktoś jeszcze tam przychodzi? - spytał, bo był jednak ciekawy.
- Czy ja wiem - wyrzucił z siebie, osuwając się nieco na tym krześle, że nawet jeśli oparł potylicę, to nie odchylał znacząco głowy. Dłonie splótł poniżej klatki piersiowej, a nogę założył po męsku. - Trochę światów miałem z różnymi ludźmi, więc i ten przeboleję - uśmiechnął się do Liluye i ziewnął przeciągle, przesłaniając dolną część twarzy nadgarstkiem.
- Nie masz czym się martwić. Żadne spotkania mnie nie czekają oprócz czysto towarzyskich - mrugnął do Indianki, nadal uśmiechając się półgębkiem.
- No, potem my tam będziemy ogarniać remont, choć znając mnie to za dużo nie porobię. Zresztą, u siebie też będę musiał polatać - machnął w stronę domu.

- Tak już jest, ludzie nie za często przychodzą na cmentarze. Niektórych to przeraża, choć nie ma czego się obawiać - taka Zoja mogłaby to potwierdzić z XIX wieku, no nie? Zbrzuchacono ją na cmentarzu, eheheheheh. Dobra, kiepski żart.
- Nie, właśnie nie - odparł. - Bywało o wiele gorzej, więc bez obaw, nie męczysz - pokręcił głową, strzepując popiół na podłoże, a potem raz jeszcze się zaciągnął.
Może go czeka trochę liczenia, może nie, kto to wie, kto to wie.
Parker po chwili podniósł się i kiwnął do Liluye, by zaraz schować się w domku. Niby słońce tu nie docierało, ale i tak gorąc robił swoje.
- Na razie wiem, że z Maro. Może jeszcze Setha się ogarnie.

- Może tak być.
William na szczęście nie miał nic przeciwko temu, aby Moira wlazła do środka. Ot, pies mu nie przeszkadzał, lubił psy, a że się nie pałętała złośliwie pod nogami to nie było na co narzekać.
Parker jeszcze na chwilę wyszedł, aby wziąć piwo i wlazł do środka, stając między kartonami.
- Jasne, chociaż ponoć macie wtedy siedzieć w Appaloosa. Chcesz tutaj zostać? - spytał, mając na myśli jej przyczepę, nie ten dom, żeby nie było.
Zastanowił się.
- A co byś chciała? Kolekcjonerskie solniczki i pieprzniczki? - mrugnął żartobliwie do Liluye. - Powinienem na coś trafić po drodze, zobaczy się - westchnął, upijając łyk piwa i przełożył dwa albumy ze zdjęciami i kilka kopert do kartonu, który właśnie został podpisany jako zdjęcia, filmy i muzyka.

Spojrzał na Liluye.
- Jasne. Miski są u góry, po prawej od zlewu - szybko wyjaśnił, ufając, że Liluye ogarnie, o jaką szafkę mu dokładnie chodzi.
- No, tak słyszałem. Pewnie chce mieć na ciebie oko i tyle - wzruszył ramionami. Nie był jakoś tym zdziwiony w przeciwieństwie do Liluye. Bądź co bądź, to akurat uważał za rozsądne, więc nawet jeśli Lilu miałaby nadzieję, że Will się nie zgadza z Betty to te nadzieje szybko by zniknęły, bo właśnie podbijał w tej kwestii Jou, o.
- A to już od ciebie zależy - powiedział.
Zaśmiał się.
- Okej, jak znajdę pocztówkę czy coś, co będzie ci się kojarzyć to ci wezmę - odparł, a gdy Liluye w tym czasie jeszcze napełniała miskę wodą, Parker zerknął sobie do jednej z kopert, wydobywając kilka zdjęć, na których widok uśmiechnął się nieznacznie.
Na jej pytanie uniósł spojrzenie.
- A, jak chcesz to podaj mi parę książek. Tam leżą - kiwnął za siebie na stolik.

- Betty jest po prostu troskliwa. Może się do ciebie przyzwyczaiła? Nie wiem, nie zastanawiałem się nad tym głębiej i bardziej, Liluye - odpowiedział i nie komentował tego czy dziewczyna ma gdzie mieszkać, czy też nie. Od namawiania nie był.
- W porządku - zaśmiał się. Zależeć, może i zależało, ale czy nadal miała ochotę odpuścić sobie Świętych i przestać mieć z nimi jakikolwiek kontakt, chociaż ci - nie oszukujmy się - pomogli dziewczynie, tak ogólnie?
- Jasne, wyślę ci zdjęcia zanim się zdecyduje na kupno - powiedział. Żartował, nie będzie nic wysyłał, bo i po co? - Dzięki - mruknął, kiedy mu podała książki. Zanim jednak je wziął, rzucił obok na kanapę kopertę z tymi zdjęciami, które lekko się rozsunęły. Z pewnością Indianka mogła dostrzec, że już parę lat one mają i to ładnych.

- Musisz o tym porozmawiać z Betty, bo ja akurat za dużo nie wiem w tej sprawie - odparł, wzruszając ramionami. Prawdę mówił, do tego z tak obojętnym wyrazem twarzy, bo był skupiony na pakowaniu.
- Możesz - odpowiedział, przechodząc za kanapę, bo tam były kolejne kartony, w tym jeden do złożenia i za ten Will się zabrał.
Gdy Liluye sięgnęła do tej koperty ze zdjęciami, mogła zobaczyć, że zdjęcia są zrobione z jakieś 15 lat temu. Pierwsze dwa zdjęcia przedstawiały scenerię, która jasno pokazywała na jakąś polanę w lesie. Ot, kilka namiotów, dwie widoczne postacie. Will i jeszcze jakiś mężczyzna. Z pewną trudnością (bo zdjęcie i odrobinę wyblakłe, i poniszczone) mogła rozpoznać Parkera, który sobie leżał w śpiworze. Oparty o ziemię przedramieniem, z papierosem w pysku, kartami w drugiej ręce i pilotkami na nosie. Jego towarzysz zaś był w podobnej pozycji, z jakąś czapką. Między nimi stała butelka wódki czy nawet spirytusu, jak i magnetofon typu Grundig, o dobrej i starej dacie wykonania.
Kolejne zdjęcie natomiast przedstawiało cztery osoby siedzące na masce starego, terenowego samochodu, a nieopodal nich niewielkie ognisko. Tam akurat Parkera nie było, ale zdjęcie było podpisane inicjałami L., I., A., J..
Ostatnie zdjęcie pokazywało księgowego. Nie był to las, a samochód. Parker sobie siedział swobodnie na miejscu kierowcy, uśmiechając się głupkowato, z zadrapanym policzkiem i obandażowanym przedramieniem po prawej stronie; zamazany obraz poza autem pokazywał, że fotografia została wykonana w trakcie jazdy.

I kiedy Lilu sobie patrzyła śmiało, a jeszcze ze dwie fotografie mogła dojrzeć, to Will zdążył skończył składać karton, do którego tym razem chował segregatory z umowami i innymi dokumentami.

Najgorzej jest zacząć takie rozmowy, prawdę mówiąc. Zwłaszcza, że Betty Jou potrafiła być czasem porywcza i jeśli powiedziało się coś nie tak, to kobieta od razu sztyletowała wzrokiem i to jeszcze bezczelnie.
- Każdy wyglądał lepiej niż wtedy - zaśmiał się, ale to już można się bać, bo skoro teraz lepiej, to za kolejne dziesięć czy piętnaście lat będzie przeokropnie dobrze, huh! Chociaż i wtedy wszyscy będą we friendzone.
Musiał jednak zajrzeć przez ramię Liluye, co dziewczyna mogła odczuć niemalże od razu.
- A nie pamiętam. Albo okolice Portland, albo Atlanty, sporo takich zdjęć mam - mruknął, a rozrzut miejsc niesamowity!
Kolejne zdjęcie, jakie mogła zobaczyć to pokazywało kilka osób, niewielką grupę, która siedziała czy leżała też w jakimś pomieszczeniu, w salonie najpewniej. Tam Will siedział z jakąś dziewczyną na kolanach, wyraźnie przejęty rozmową z kolegą obok. Inne z kolei pokazywało Parkera z biretem na głowie, który najwidoczniej był w trakcie jakiegoś rozdania kart.