Dom Williama Parkera - obecnie: Consueli Ramirez

Dom jest niewielki, wybudowany z gotowych materiałów. Ściany są wypełnione gąbką lub styropianem, nie ma tu mowy o porządnej izolacji. Dach często przecieka, w czasie upałów wewnątrz nie da się wytrzymać a klimatyzacja działa wątpliwie. Podczas chłodniejszych dni robi się naprawdę zimno i trzeba ratować się piecykiem elektrycznym.
Budynek ma tylko jedno piętro. Wewnątrz znajduje się kuchnia i łazienka oraz dwa średniej wielkości pokoje. Dom jest pomalowany na piaskowy kolor.
Na podwórku znajduje się podjazd.
+ później będzie dodatkowy opis

- To wtedy miej przy sobie torebkę i klucze, żeby mieć jak wejść do domu, ale też jak zapłacić - zaśmiał się.
- Dobranoc - odpowiedział i chwilę po tym, jak Lilu zniknęła, Parker się ogarniał w łazience. Sam zaś później legł się wygodnie na kanapie, coś jeszcze ogarniając w księgach, które odłożył na bok. I zasnął, o. Pewnie jednak nad ranem Parker się przebudzał.
Potem z Liluye, która uparła się z przygotowaniem śniadania, czemu Will nie zamierzał przeszkodzić, porozmawiał chwilę, odprowadził ją, a samochód jeszcze zawiózł do warsztatu.

/zt

/ początek

Will pewnie nie spodziewał się żadnego gościa, żadnych nowości i innych przykrości, które być może będzie dane mu usłyszeć, prócz cichego gadania o akcjach mających miejsce w Old Whiskey, bo te - nie oszukujmy się - całkiem prędko roznoszą się po tym małym miasteczku.
I fakt, mogła pomyśleć, że mężczyzny nie ma. Przesłonięte okna i początkowa cisza. Stanąwszy jednak przy drzwiach mogła usłyszeć jakąś muzykę. Zaraz jednak Will pojawił się w drzwiach, które otworzył.
- Ścięłaś włosy - powiedział na przywitanie, jako pierwsze, co zauważył. Niestety, Parker nie interesował się kulturą Indian, więc nie wiedział lub też nie przejął się tym, co to oznacza.
- Napijesz się czegoś? - spytał, jak zawsze, kiedy miał gości. Sama zaś mogła zauważyć, że Will już sobie nalał drinka, który nieco napoczęty stał na stoliku, nieopodal popielniczki i paczki papierosów.

Przyjrzał się dziewczynie uważniej, nie komentując tego jak wygląda. Raczej niespecjalnie by na to zwróciła uwagę. Tak chociaż tłumaczył sobie Parker.
- No to alkohol - podsumował, idąc do kuchni. Liluye mogła swobodnie się poruszać po salonie, dostrzec kilka kartonów, nic szczególnego. Muzyka nadal w tym samym gatunku rozbrzmiewała.
Will zaraz dołączył, siadając na kanapie; wcześniej jednak postawił szklankę. I polał jej, najwidoczniej uznał, że to, co on pije, może wypić i Liluye.
- Co się stało?

Cóż, może gdyby Will się postarał to znalazłby piwo czy coś lepszego? Skoro Liluye o nic nie prosiła więcej to Parker nie miał zamiaru się ruszyć, wygodnie mu się siedziało, w końcu był u siebie.
Kiwnął na odpowiedź dziewczyny.
- Słyszałem o tym - mruknął, ale bez większego przejęcia. - Przykro to słyszeć - stwierdził, spoglądając na nią, a potem jej nalał raz jeszcze, ani nie pocieszając, ani nie mówiąc o tym, że każdego czeka śmierć, prędzej czy później.
Ale miała chociaż szansę się wyżalić!

Wziął paczuszkę z krawatami, ale do niej nie zajrzał. Odłożył ją natomiast na bok i zamyślił się na słowa dziewczyny.
- Czemu autobusem? - spytał, jakby tylko to Parkera w tym momencie zainteresowało. Absolutnie nie wziął pod uwagi, że pił i nie powinien jechać. Chociaż tak dużo to Will nie wypił, no ale... ach, nieważne! Czekał na odpowiedź.

Will westchnął cicho.
- Nic nowego - oznajmił, zabierając szklanki i kierując się do kuchni. - Ale możemy się wybrać. Co prawda, byłoby wygodniej, ale wszystko w warsztacie zostawiłem - odparł, przechodząc przez salon, żeby wyłączyć wieżę, a potem skierował się do sypialni, by tam się przebrać.

Po kilku minutach Parker wyszedł z sypialni. Nie wystroił się jakoś szczególnie. Ba, przebrał się po prostu, wsuwając na tyłek spodnie dżinsowe, wygodniejsze buty. Ot, nic nadzwyczajnego.
- Już nie pamiętam, kiedy ostatni raz jechałem autobusem - stwierdził z nikłym rozbawieniem, chowając portfel i telefon w odpowiednie kieszenie i poczekał aż Liluye się ogarnie, po czym wyszedł z nią, zamykając przy tym dom.

przystanek autobusowy ->

William Parker był w trakcie wyciągania wszystkich rzeczy i segregowania ich. Na szczęście na razie nie było tego dużo, bo dopiero zaczynał kolejny dzień pakowania. Kilka kartonów było rozłożonych i złożonych w salonie, o różnej wielkości. Część wypełniona i zamknięta, inne czekają na swój moment.
A że muzyka sobie leciała w tle dosyć głośno, to Will z markerem w ręce, przeglądał ostatnie dokumentacje, nie wiedząc, że lada moment będzie miał gościa!

Pukanie zawsze wychodziło Maro. W jakimkolwiek sensie, ale nikt nigdy nie narzekał, więc i William zaraz odłożył to, co trzymał w ręce i przeglądał, by zaraz podejść do drzwi.
Salinas nie zobaczył Parkera w stroju Borata czy innym, pogrążającym. Will miał na sobie tylko dres i koszulkę z logiem Świętych, którą otrzymał od Liluye.
- Maro! - rzucił niewyraźnie, bo zapomniał o pisaku w gębie, który przytrzymywał lekko zębami. - Właź - powiedział i przeszedł do kuchni, po piwo.
Przyjaciel mógł zobaczyć mały, kontrastujący ze standardowym porządkiem u księgowego, rozgardiasz. Kartony i rzeczy, mimo że ulożone odpowiednio, to jednak znajdywały się tu i ówdzie.

Pokręcił głową, uśmiechając się. Ale zaraz wyciągnął ten marker, który wetknął sobie za ucho. Za drugim uchem miał papierosa, a paczka cygaretek leżała na blacie w kuchni, więc podebrać można było śmiało.
- Nie, nie liczę. Pakuję i podpisuję.
Wyciągnął piwo z lodówki, jedno z nich podając przyjacielowi i wzruszył ramionami z rozbawieniem patrząc na Maro. Jednocześnie z nim zaśmiał się głośno.
- Ale ty masz gadane i to działa - komplement za komplement i napił się piwa, by zaraz lekko zmarszczyć brwi.
- A co, Curwood nie zapłacił jednak?

- Nie ma po co i bez tego jesteśmy doskonali - zarechotał, z jakże skromnym akcentem, no ale czego się spodziewać po Parkerze! On był tylko pewny siebie, prawda?
Zastanowił się nad słowami Maro i chcąc nie chcąc (bardziej nie chcąc) musiał się z nim zgodzić.
- Albo idioci są odważniejsi i pyskaci - rzucił. - Ostatnio za dużo gmerania jest i to nie samo co kilka lat temu, a szkoda!

W ich wieku to już w ogóle powaga na pełen etat powinna być, chociaż wiadomo, zaczynali swój okres kryzysu wieku średniego, hehe.
- Niestety, ale kurwa ten stanowy będzie kombinował, by udupić. Taki typ upartego osła - stwierdził, choć pewnie powinien Coopera psem nazwać, bardziej by pasowało.
- Daj mi chwilę, muszę się przedrzeć przez kartony, pakowanie jest okropne - zaśmiał się i upił porządny łyk piwa, by zaraz skierować się do sypialni i tam się przebrać.

- Mam zamiar się przeprowadzić - rzucił, zanim jeszcze zniknął w kolejnym pomieszczeniu.
Długo nie trwało. Szybko się przebrał i zaraz wyszedł z sypialni już ubrany tak, że wyglądałby poważnie!
- Ale nie martw się, na razie nie opuszczam naszego miasteczka, dzielnicę tylko zmieniam - parsknął i klepnął Salinasa po ramieniu, znowu sięgając po piwo.