Przyczepa Maro

/ początek, 15 IV, wieczór

Consuela mogła usłyszeć ryk motocykla nieopodal przyczepy. Jeśli jednak myślała, że to Maro to się myliła. Podobnie jak Will, który zszedł z jednośladowca, wskakując na te dwa stopnie; nawet nie zwrócił uwagi na brak motocykla przyjaciela. Chyba że jego transport stał gdzie indziej to wtedy nawet nie miał możliwości zauważenia.
Zatem zastukał z otwartej dłoni ze trzy razy, co pewnie zbudziłoby niejednego.

Pewnie William, gdy tylko wlazł do Maro, to miał ochotę posprzątać, ale się powstrzymał. Skoro już ktoś mieszkał u Salinasa niech sam zadba, no nie? Księgowy odrobinę się zdziwił obecnością Consueli w przyczepie przyjaciela, jednakże fakt, że mechanik przyznał się do tego, iż mu zależy na Cruelli, od razu rozjaśniał to wszystko.
Parker wlazł do środka, kurtkę odrzucił gdzieś na oparcie kanapy, zaraz na nią opadając z wygodą, zanim odpowiedział. Musiał przetrawić serię pytań, jakimi w niego wycelowała.
- Maro powinien wyjść i myślałem, że już jest, dlatego przyszedłem. Z Bakerem nie widziałem się od momentu wpuszczenia półnagich dziewczyn na ring, a nie widziałem go w areszcie. Ci dwaj mają powiązania z twoimi najulubieńszymi - rzucił ironicznie, szukając popielniczki. - Twojej siostry nie widziałem, pewnie szykuje mord na nas wszystkich - odpowiedział jakże posłusznie i cierpliwie. - Dużo nie wiem, co właściwie się stało? Zdążyłem się zwinąć i legnąć.
Zmierzył ją krytycznym spojrzeniem.
- Wychodziłaś w ogóle?

Will przyglądał się Consueli podczas odpowiedzi, chcąc dostrzec jej reakcje.
- Ja już wcześniej na niego trafiłem - przyznał. - Dlatego musiałem sobie ząb zrobić - zaśmiał się bez przekonania. - Na tym naszym spotkaniu nawet go nie widziałem. Najwidoczniej musiał stać gdzieś za mną, więc odwzajemnione - westchnął, marszcząc brwi. - Dopiero w areszcie go zobaczyłem, co do niego... cóż, parę w łapie ma, więc po co mu mózg, skoro może wykorzystać siłę i po to jest?
Trochę pytań i możliwości się nasuwało.
- Prędzej ten drugi zlecił, a on, jako że gorzej mu z myśleniem, a lepiej z działaniem, musiał przyjść po ciebie - odparł, zapalając papierosa. Co prawda, niezbyt dobrze słyszał Consuelę, gdy przez ten czas miała zakrytą dłońmi twarz.
- Martwią się, że coś powiesz? - spytał, unosząc brew.
- Mogę ci później coś przywieźć, jak chcesz - dodał zaraz.

- Powiedziałbym, że nie zawsze muskuły są oświadczeniem przewagi, no ale... - nie dokończył, gdyż uznał, że Consuela doskonale zrozumiała, co miał na myśli w tym momencie. Odsunąl się delikatnie, kiedy go popukała w czoło, jakby go tym co najmniej uraziła.
- Och, Skittles - westchnął bez rozmarzenia, a bardziej z jakimś cieniem pogardy w głosie, bo nie przepadał za typkiem, który wyglądał jak chodzący komiks z mopem zamiast włosów, przerażające w jakimś stopniu.
Nie odezwał się ani razu, kiedy Ramirezówna gadała. Kiwnął raz, dwa razy i palił papierosa, co jakiś czas strzepując nazbierany popiół do popielniczki. Pewnie jeszcze w chwilowym zastanowieniu żarem przesuwał po jej ściankach, formując go na stożek.
- Ta, rozumiem - odparł. - Gabrielle chociaż wie, z czym... dobra, na pewno nie - machnął zaraz, zaciągając się po raz kolejny. Uśmiechnął się niewyraźnie na ten jakże powalający argument. Bądź co bądź, bycie księgowym w gangu pewnie niejednej osobie wydawało się dość rozbrajające.
- A ile mu wisisz? I jaką masz pewność, że w razie czego daliby ci spokój?
Skoro taka odpowiedź padła, to najwidoczniej Consuela wegetuje, nie potrzebuje żarcia czy coś; pewnie potem jej i tak przywiezie chociażby jakiś hepi mil z kefsi czy innych makówaldów.

- Stówę? - podpytał, bo nie wiedział czy to skrót myślowy czy to tylko sto dolarów. - Najwidoczniej muszą mieć kryzys, kryzys, kryzys - westchnął, na szczęście nie mogąc zanucić sobie Mezo, bo to pewnie brzmiałoby okropnie.
Nie wiedział jednak, jak zareagować, kiedy Consuela zaczęła ryczeć. Maro na pewno by jakoś zaradził na to. Pewnie tak, jak nie wypadało księgowemu, skoro Salinas buja się w tej młodej Ramirez. Przyglądał jej się cierpliwie, nie odzywając się.
- Dlatego przyszłaś do nas - podsumował cicho, jakby bardziej do siebie, a ton jego głosu nie świadczył o jakimś zawodzie.
Will przesunął się w jej stronę odrobinę i zdobył się na taki gest. To najlepsze, co mógł zrobić.