Bar "Viva Maria!"

Bar Viva Maria! mieści się w dwukondygnacyjnym budynku wciśniętym między drobnymi lokalami usługowymi. Pomieszczenie, do którego się wchodzi, jest długie i stosunkowo wąskie. Po prawej stronie ciąg stolików i krzeseł, zaś po lewej długa lada z rzędem barowych stołków. Podłoga imituje drewniany parkiet, ale zdarcia w niektórych miejscach zdradzają, że jest to zwykłe linoleum. Lada, stoliki i krzesła są jednak drewniane, siedziska wysłane zaś ciemnobrązową okładziną. Co zobaczymy za ladą, poza uroczą właścicielką, Betty Jou? Oczywiście liczne alkohole. Poza napojami wyskokowymi można tu dostać także drobne przekąski. Naturalnie, jak na porządny amerykański bar przystało, w strategicznym miejscu wisi także telewizor, który pamięta pewnie lata osiemdziesiąte – ale wciąż działa! Poza tym świętym pudłem, ściany zdobi też kilka rogatych czaszek oraz liczne, starsze i nowsze, zdjęcia. Widać na nich stałych bywalców, imprezy, samą Betty Jou, ale i kilka bardziej znanych ogółowi twarzy. Przy wejściu stoi szafa grająca, zaś na tyłach stół do bilarda. Ogólnie wnętrze jest dość ciemne, a gdy zbierze się w nim grupa palących facetów, widoczność staje się ograniczona do minimum.

47

William uchylił pokrywkę szkatułki, dostrzegając biżuterię. Czyli z pewnością coś nie dla niego. Po chwili zwrócił uwagę na malutkie pudełeczko, które otworzył. Dostrzegłszy obrączki z metką, spojrzał najpierw na cenę, a dopiero po chwili uznał, że najczęściej na takowych znajduje się jakiś grawer. Skupił więc swoje spojrzenie na nich, aby cokolwiek wyczytać - czyli co?
Jeszcze zdążył zerknąć w stronę Connora.
- SMS-a dostałeś? - spytał, w tym momencie zdając sobie sprawę, że jakiś cichy sygnał był!

42

Will cały czas miał skupiony wzrok na obrączkach.
- BS - powtórzył cicho, pod nosem, obracając oba pierścionki w palcach. Nawet pokazał te pierścionki Connorowi. - Co może ci mówić BS? - spytał, choć miał wrażenie, że i Indianin podzieli jego myślenie. Bo jakoś się nasuwało, chcąc nie chcąc.
Parker spojrzał na zdjęcie, które mu mężczyzna podał i gwizdnąłby nawet, gdyby nie fakt, że nikt nie wie o ich obecności tutaj.
- Dziwne by było, gdyby nagle jej wyskoczyły - rzucił taki suchy, kiepskawy żart. I nie tylko Connor by się obejrzał za nią. Pewnie każdy to robił, jak zresztą i teraz. Księgowy odłożył zdjęcie na bok, jeszcze nachylając się do szafy i tam przeszukując jej zawartość, by trafić na dyplom, którym pomachał przed Indianinem. - Nie dość, że cycata w tak młodym wieku, to jeszcze po pielęgniarskiej. Od razu człowiekowi wyobraźnia działa - zaśmiał się cicho.

- Właśnie też o tym pomyślałem - odparł, mówiąc o Bakerze i Betty. - Przecież widać nieraz jak skaczą sobie do gardeł - dodał. Bądź co bądź, często takie zachowanie mówiło o tym, że kiedyś dane osoby były sobie bliskie.
- Pewnie w ten sposób sprawdzała ciśnienie i inne - parsknął, podnosząc się z kucków. Wcześniej jeszcze odłożył przy tym zdjęciu pierścionki już w pudełeczku, zapamiętując to, aby w daaaalekiej przyszłości do nich nawiązać jeszcze.
Wziął się za sprawdzanie tego, co może znajdywać się na szafie. Jeśli tam nic nie będzie, to faktycznie zajrzy do tego worka.

Skoro na szafie nic nie znalazł, to mógł w końcu zajrzeć do worka. Chwilę się mocował z wyciągnięciem materiału z niego, aczkolwiek gdy już to zrobił, to rozłożył przed sobą sukienkę. Ślubną.
- Te, w sumie pasowałaby do ciebie - mruknął, odwracając się z ciuchem w stronę zaszokowanego Eastmana. Drgnęła mu brew i nieco niepewnie wziął ten list, który zaraz szybko przeczytał, wieńcząc jego treść cichym "o kurwa".
- Dobra, to teraz mamy list, mamy obrączki sprzed kilkunastu lat, a i sukienka nie wydaje się taka nowa - mówił cicho, ażeby nikt go nie usłyszał poza Connorem. Trzymał jeszcze przez chwilę sukienkę, jakby co najmniej miał ją komuś zanieść, jednakże szybko odłożył ją na bok. - Później musimy to ogarnąć, a co z listem? Zostawiamy? - był pewien, że tak zrobią, bo w końcu lepiej zatrzeć ślady, choć i tak to będzie kiepskie, skoro trochę kurzu starli swoją obecnością.
Zaczął błądzić dalej po tym strychu, co jakiś czas zerkając na drzwi.

Pochował wszystko w tych miejscach, w jakich wcześniej znajdywały się te rzeczy; najpewniej też zrobił zdjęcie obrączkom czy tego listu. Gdy przechadzali się po tym strychu, przekładając co poniektóre rzeczy, które właściwie rozsypywały się w palcach, Will stanął nieopodal drzwi i zmarszczył brwi, zerkając na nie.
- Słyszałeś?

- No to zajebiście - skwitował Will nadal tak samo cichym tonem, choć widać było lekkie zdenerwowanie albo rozbawienie sytuacją. Rozejrzał się i stwierdził, że najlepiej pójść tam gdzie już był.
- Nie wiem jak ty, ale ja się w szafie zmieszczę - palnął, kierując się do tamtego mebla.
Otworzył jej drzwi i przesunął nieco worek, ażeby jakoś się wcisnąć i schować za futrem.

Parker czekał tę chwilę, która zdawała się dłużyć złośliwie. Miał twarz okrytą swoim rękawem i schowany był za futrem, a ono trochę drażniło mężczyznę. Usłyszał słowa Betty i aż się zastanowił, jak szybko zginą z Eastmanem.
Gdy jednak drzwi ponownie się zamknęły, Parker niepewnie, przez niewielką szczelinę spojrzał, by nie dostrzec niczego konkretnego. Uchylił te drzwi nieco szerzej i rozejrzał się na tyle, na ile mógł.

- To byśmy obaj się zajebali, bo ty namawiasz, a ja się zgadzam - odparł, gdy już usłyszał naganę od Connora, którą się nie przejął, bo i po co?
Z zimną krwią? Jestem pewna, że byłaby w tym momencie bazyliszkiem czy innym stworem, który by ich chyba spalił na miejscu. Lepiej nie kuśmy!
- Tam masz drugie, ale chyba jest niewiele większe - wskazał na następne okno, zerkając jeszcze na drzwi. - wsunął dłoń do kieszeni spodni, by wyciągnąć telefon i zacząć stukać na jego ekranie. Dobrze, że był wyciszony. - Wiesz, zawsze można spieprzyć po schodach i udawać, że z łazienki wyszliśmy - zaśmiał się.
I zastanawiał czy czegoś cięższego nie postawić pod drzwiami. Może Indianina?